Regressor Instruction Manual – ตอนที่ 16 ในทุก ๆ ห้าคนจะมีหนึ่งคนที่ตายลง (1)

‘ไม่เลว.’  
 
มันไม่ใช่ทางเลือกที่ไม่ดีที่จะแสดงเวทมนตร์ให้พวกเขาเห็น  
 
คิมฮยอนซึงและปาร์คด็อกกูแข็งแกร่งอย่างแน่นอน อย่างไรก็ตามเส้นแบ่งระหว่างความแข็งแกร่งนั้นมาจากระบบหรือจากความสามารถทางกายภาพ พวกมันจึงแสดงผลได้ไม่ชัดเจน  
 
มันเป็นเรื่องธรรมดาที่การทำหยิบโล่ขึ้นมาจะไม่ดึงดูดพวกเขา  
 
ในทางกลับกันเวทมนตร์มีความแตกต่าง  
 
บอลเพลิงก่อตัวขึ้นจากความว่างเปล่า  
 
มันเป็นภาพที่ขัดต่อสามัญสำนึกอย่างสิ้นเชิง และเพียงพอที่จะทำให้ใคร ๆ ต้องสงสัยในสิ่งที่พวกเขาเห็น  
 
นั่นเป็นวิธีที่ดีที่สุดในการทำให้พวกเขาเลิกซ่อนตัวอยู่ในที่พักนี้  
 
เมื่อคิมฮยอนซึงเห็นฝูงชนเงียบลง เพื่อเพิ่มความกระตือรือร้นเขาก็กล่าวว่า  
 
“มันประสบความสำเร็จ”  
 
“อาจจะมีปัญหารออยู่ข้างหน้า คนที่ไม่ต้องการต่อสู้ยังคงหวาดกลัว …นอกจากนั้นยังมีคนที่เชื่อมากเกินไป โดยคิดว่าพวกเขาจะได้รับพลังใหม่”  
 
“แต่ก็ยังดีกว่าล้มอยู่ด้านหลังและอดอาหารนะพี่”  
 
“ใช่ นั่นอาจเป็นความจริง”  
 
พัคฮเยยองเดินเข้ามาหาเราเพื่อแสดงความยินดี  
 
“ถ้าฮเยยองและฮายันกลับมาได้สำเร็จ บางทีสถานการณ์อาจเปลี่ยนไปในอัตราเร็วกว่าที่คาดไว้”  
 
ผลของการเดินทางครั้งนี้มีความสำคัญอย่างยิ่งต่อคิมฮยอนซึง  
 
ผมไม่แน่ใจว่าความพยายามครั้งนี้จะเคลียร์ดันเจี้ยนได้หรือไม่ แต่คิมฮยอนซึงเพียงลำพังคงไม่สามารถทำได้  
 
ประการแรกเขาเหนือกว่าปาร์คด็อกกูเพียงเล็กน้อยในแง่ของความสามารถ  
 
เขาทรงพลัง แต่ไม่ถึงขนาดที่เขาสามารถจัดการกับมอนสเตอร์หลายสิบตัวได้ในคราวเดียว  
 
เขาอาจต้องการให้สิ่งต่าง ๆ อยู่ในมือของเขา ส่วนการดูแลที่พักควรปล่อยให้เป็นหน้าที่ของคนที่อยู่ในนั้น  
 
‘มันเป็นภาระที่ไม่จำเป็น’  
 
หากไม่ใช่เพราะความมักง่ายของเขา คิมฮยอนซึงอาจก้าวไปได้ไกลกว่านี้  
 
ในขณะที่ผมกำลังคิดอะไรอยู่ พัคฮเยยองก็มาและจับมือเราทีละคน  
 
“ยินดีที่ได้พบคุณนะคะ”  
 
“เช่นกันครับ”  
 
ผมต้องยอมรับว่าเธอเข้าสังคมได้ดีทีเดียว เมื่อมองไปที่เธอด้วยรอยยิ้ม ผมรู้สึกได้ว่าพัคฮเยยองแตะหลังมือเพื่อส่งสัญญาณให้ผม  
 
แต่จองฮายันยังคงมีความสำคัญเหนือกว่าเธอมาก  
 
ขณะที่ผมหันไป ผมก็เห็นจองฮายันจ้องมองมาที่ผมเงียบ ๆ  
 
‘อะไรกัน’  
 
การแสดงออกของเธอแตกต่างอย่างสิ้นเชิงกับสิ่งที่ผมเห็นจนถึงตอนนี้  
 
ดวงตาที่เงียบสงบของจองฮายัน ขณะที่เธอมองพัคฮเยยองทำให้กระดูกสันหลังของผมเย็นเยียบ  
 
‘…’  
 
ผมขนลุกไปทั้งตัว  
 
‘อะไร เมื่อกี้มันคืออะไรกัน? ‘  
 
“พี่เป็นอะไรไปเหรอ?”  
 
“ฉันแค่รู้สึกแปลก ๆ นิดหน่อย….”  
 
“เอาล่ะ พรุ่งนี้เป็นวันเดินทางของเรา ดังนั้นไปพักผ่อนเถอะ”  
 
“อืม”  
 
“ชิ …ส่วนแบ่งของผมไม่ได้มาก แต่ก็ดีกว่าไม่ได้อะไรเลย….”  
 
ปาร์คด็อกกูพึมพำอะไรสักอย่าง แต่ผมไม่ได้สนใจมากนัก  
 
ผมรีบหันหน้าไปมองจองฮายันอีกครั้ง  
 
เธอดูเหมือนปกติ  
 
ผมถามตัวเองว่ามันเป็นภาพหลอนหรือไม่ แต่ผมมั่นใจว่าไม่ใช่อย่างนั้น ผมเห็นเธอมองมาที่ผมและยิ้มอย่างโง่เขลา  
 
‘อะไรน่ะ’  
 
มีบางอย่างผิดปกติ  
 
ผมไม่สามารถระบุได้อย่างแน่ชัด แต่ผมกลืนน้ำลายด้วยความรู้สึกไม่สบายใจ  
 
* * *  
 
“ผมจะย้ำเรื่องนี้กันอีกครั้ง ด็อกกูจะอยู่ด้านหน้าตามด้วยฮยอนซึงและฮเยยอง ฮายันและผมเฝ้าระวังด้านหลัง แผนของเรานั้นเรียบง่าย ปิดกั้นด้วยโล่ด้านหน้าและเราจะปัดมันออกไปด้านหลัง ตอนนี้มีพวกมันอยู่ไม่มากนัก ดังนั้นเราจะออกล่ากันต่อ ใครมีคำถามอะไรบ้างครับ? “  
 
“ไม่ค่ะ”  
 
“ไม่มี”  
 
“ไม่”  
 
“โอเคครับ..”  
 
เราได้สรุปแบบเดียวกันนี้มาหลายครั้งแล้ว  
 
มันแตกต่างจากตอนที่ปาร์คด็อกกู คิมฮยอนซึงและผมออกไปข้างนอกเป็นครั้งแรก  
 
สิ่งนี้แสดงให้เห็นถึงความสำคัญที่คิมฮยอนซึงวางไว้ในการสำรวจครั้งนี้  
 
นี่ไม่ใช่แค่การที่คนสองคนเข้าร่วม  
 
ความสำเร็จของการล่าครั้งนี้จะส่งผลต่ออนาคตของกลุ่มในที่พัก  
 
หากทุกคนกลับไปได้อย่างปลอดภัย ศูนย์พักพิงจะได้รับความมั่นใจเพิ่มขึ้น ด้วยเหตุนี้อาจก่อให้เกิดการจัดการการโจมตีและรับมือเหตุการณ์ที่ซับซ้อนง่ายขึ้น  
 
วัตถุประสงค์ที่ซ่อนอยู่ก็จะบรรลุผลเช่นกัน  
 
เป้าหมายของ คิมฮยอนซึงค่อนข้างคล้ายกับของผม  
 
เพื่อเอาชนะใจจองฮายัน  
 
แน่นอนว่าเขาไม่ได้ตามเธอมาโดยเฉพาะ จุดประสงค์ของเขาคือการสร้างความสัมพันธ์ที่ยั่งยืนกับคนที่เขารู้ว่าจะแข็งแกร่งในอนาคต  
 
‘จองฮายัน’  
 
สรุปได้ว่ามีวัตถุประสงค์ 2 ประการคือการกลับมาอย่างปลอดภัยของกลุ่มและการใกล้ชิดกับวิซาร์ดที่มีพรสวรรค์ในตำนานมากขึ้น  
 
ไม่มีเหตุผลที่จะต่อต้านแผนปัจจุบัน หรือดำเนินการอย่างหุนหันพลันแล่น  
 
‘เราต้องติดตามสถานการณ์’  
 
แต่เมื่อผมเห็นสายตาของจองฮายัน ผมก็สะดุดลง  
 
ผมหวังว่ามันจะเป็นแค่ความเข้าใจผิด แต่ผมรู้สึกว่าจำเป็นต้องแยกพวกเขาออกจากกัน และจับตาดูจองฮายันสักพัก  
 
“เอาฮายันเป็นศูนย์กลางจะดีกว่าไหมพี่? การได้อยู่ในตำแหน่งเดียวกับพี่นี่….”  
 
“ไม่ เราจะทำตามแผน นี่คือตำแหน่งที่ดีที่สุดสำหรับเธอ “  
 
“ก็ถ้าพี่พูดอย่างนั้นล่ะก็….”  
 
“ฮยอนซึงแข็งแกร่งกว่าที่เราคิด เริ่มต้นด้วยการจู่โจมจากด้านหน้าเท่านั้นจึงจะเหมาะสม ถ้าฮายันอยู่ด้านหลัง เธอจะได้รับการคุ้มครองจากฮยอนซึง ตราบใดที่เราไม่ถูกล้อม นี่จะเป็นวิธีที่มีประสิทธิภาพที่สุด “  
 
” ถูกต้อง”  
 
คิมฮยอนซึงพยักหน้าราวกับว่าเขาเห็นด้วยกับผม  
 
ผมไม่รู้ว่าเขารู้สึกอย่างอื่นหรือเปล่า แต่ผมไม่สนใจ  
 
คิมฮยอนซึงขมวดคิ้ว ขณะที่เขามองไปที่จองฮายัน จากนั้นก็พูดอย่างเงียบ ๆ  
 
“คุณไม่ต้องกังวลมากเกินไปนะครับ”  
 
“คะ? อ๋อ…ค่ะ”  
 
“คุณฮเยยอง โปรดช่วยเหลือกียองด้วย หอกน่าจะเหมาะสมกับคุณ”  
 
” ค่ะ ฉันเข้าใจ”  
 
“มาเริ่มกันเถอะ อย่างที่ผมเคยบอกคุณไปแล้ว…”  
 
“ท – ที่ไหนนะพี่…?”  
 
” ฉันจะแจ้งให้นายรู้”  
 
ผมมีแผนผังของสถานที่นี้อยู่ในหัวของผมแล้ว  
 
ปาร์คด็อกกูมองผมด้วยความขอบคุณ  
 
ผมไม่รู้ว่าเป็นเพราะเขาขาดความสนใจในสิ่งรอบข้างหรือว่าเขาพึ่งผมมากเกินไป แต่ดูเหมือนเขา0tขี้เกียจเกินไปที่จะใช้หัวของเขา  
 
เขาดูน่าเชื่อถือมากเมื่อถือโล่ไม้ขนาดใหญ่  
 
ในแง่ของรูปร่างหน้าตา ผมจะให้คะแนนปาร์คด็อกกูมากกว่าคิมฮยอนซึง  
 
อุปกรณ์ของเขาประกอบไปด้วยชุดเกราะหนังที่เลอะเทอะและโล่ที่ผมหยิบขึ้นมาในตอนcid แต่เขาก็ดูไม่ได้อ้วนเกินไป  
 
“มาเริ่มกันเถอะ”  
 
“ทำให้ดีที่สุดล่ะ”  
 
ทุกคนพยักหน้าเล็กน้อย  
 
ทั้งพัคฮเยยองและจองฮายันดูเหมือนจะกังวล  
 
เป็นเรื่องธรรมดาที่พวกเขาจะกลัวกับมอนสเตอร์ที่พวกเTvพบ  
 
ผมส่งคำพูดปลอบโยนให้กับพัคฮเยยองที่อยู่ข้าง ๆ  
 
“อย่ากังวลมากเกินไปนะครับ”  
 
“มันชัดเจนขนาดนั้นเลยเหรอคะ”  
 
“พวกเขาจะไม่ได้ล้อมเราเหมือนตอนจุดเริ่มต้น เราได้เคลียร์พื้นที่นี้ในระดับหนึ่งแล้ว ดังนั้นสิ่งที่คุณต้องทำคือสงบสติอารมณ์และแทงมอนสเตอร์ที่ด็อกกูป้องกัน ผมรู้ว่ามันน่ากลัว แต่มันจะผ่านพ้นไปได้ด้วยดีครับ”  
 
“คุณดีกว่าที่ฉันคิดไว้มากเลยนะคะ”  
 
แน่นอนว่าผมต้องทำ  
 
‘ถ้าคุณตกใจ ผมจะเป็นคนที่ต้องตาย’  
 
ใครจะรู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นท่ามกลางการต่อสู้ เป็นไปได้ว่าในขณะที่โจมตีด้วยหอกแบบสุ่มสี่สุ่มห้า ผู้หญิงคนนี้จะแทงผมแทน  
 
เมื่อมองไปด้านหลัง ผมเห็นคิมฮยอนซึงพูดคุยกับจองฮายัน  
 
ตามที่คาดไว้ดูเหมือนว่าเขาจะถามเกี่ยวกับเรื่องต่าง ๆ แต่จองฮายันเหมือนจะไม่สนใจเขาเลย  
 
เธอดูเหมือนจะมีปัญหาในการสื่อสาร ขณะที่เธอก้มศีรษะและตอบคำถามของเขาสั้น ๆ  
 
มันทำให้ผมนึกถึงความพยายามอย่างหนัก เพื่อที่จะได้ใกล้ชิดกับจองฮายันมากขึ้น  
 
ผมยิ้มเมื่อสบตากัยจองฮายัน และเธอก็พยักหน้าอย่างมีความสุข  
 
อย่างน้อยนั่นก็ทำให้ผมรู้สึกดีขึ้นที่คิดว่าผมมีความสัมพันธ์กับเธอ  
 
“โอ้ ฉันเป็นคู่ของคุณนะคะ”  
 
“ผมแค่ตรวจดูรูปแบบด้านหลังของเราน่ะ นอกจากนี้อย่าพูดเสียงดัง ในขณะที่เรากำลังเดินทางสิครับ….”  
 
” ได้ค่ะ ฉันรู้แล้ว”  
 
ตอนนั้นเอง  
 
“มีหนึ่งตัว เตรียมพร้อม”  
 
“รับทราบ”  
 
เสียงของคิมฮยอนซึงดังมาจากด้านหลังและปาร์คด็อกกูบ่นตอบจากด้านหน้า  
 
ร่างกายของปาร์คด็อกกูดูตึงเครียด  
 
“ในขณะที่ด็อกกูป้องกัน ฮเยยองจะจัดการมัน ส่วนกียองเตรียมตัวไว้เผื่อจะเกิดอะไรขึ้น”  
 
พวกเราพยักหน้า  
 
แม้ว่าพัคฮเยยองจะดูสงบ แต่เธอก็ยังแสดงอาการหวาดกลัวและตึงเครียด  
 
พวกเราก็อยู่ด้วยเช่นกัน แต่พัคฮเยยองเป็นคนปิดฉากมัน  
 
คงจะแปลกถ้าเธอไม่กลัว  
 
เราได้ยินเพียงเสียงเดียวที่มาจากทางซ้าย  
 
“ด็อกกูมันจะมาจากทางซ้าย”  
 
“ผมเข้าใจแล้วพี่”  
 
ปาร์คด็อกกูผลักมันกลับไปด้วยโล่ของเขา  
 
พลั่ก!  
 
เมื่อเสียงนี้ดังขึ้น สิ่งมีชีวิตก็ติดอยู่ระหว่างทางตันและโล่  
 
พัคฮเยยองจึงเดินตามหลังอย่างลนลาน  
 
“แกร๊กกก!”  
 
” คุณกำลังทำอะไรอยู่? “  
 
แขนและขาของเธอสั่น  
 
ผมสามารถบอกได้อย่างรวดเร็วว่าเกิดอะไรขึ้น  
 
แม้แต่สุนัขยังมีประโยชน์มากกว่าในสถานการณ์เช่นนี้  
 
“ย – ยังไงคะ”  
 
“แทงมัน!”  
 
“เฮ้ จัดการมันเร็ว มันยากนะที่จะทำแบบนี้”  
 
“อา….”  
 
ดวงตาของเธอมีชีวิตชีวา แต่ร่างกายของเธอดูเหมือนจะไม่ตอบสนอง  
 
‘…เธอแค่แสร้งทำเป็นเข้มแข็งเท่านั้น’  
 
ผมจับแขนของเธอจากด้านหลังอย่างหลวม ๆ ขณะที่ผมจับมืออันสั่นเทาของพัคฮเยยองและหอก อาการสั่นที่แขนขาของเธอก็เริ่มลดลง  
 
ผมคิดว่าการส่งข้อความของผมอย่างเงียบ ๆ จะมีประสิทธิภาพมากกว่า ผมจึงกระซิบข้างหูเธอ  
 
“ถ้าคุณยังทำแบบนี้อีกในครั้งต่อไป พวกเราทุกคนจะตาย คุณเข้าใจไหมครับ? “  
 
” ค – ค่ะ”  
 
“เพิ่มแรงจับของคุณ”  
 
“…….”  
 
ผมกดมือเธอให้แน่นขึ้น…  
 
หอกค่อย ๆ เคลื่อนเข้าหาลำตัวของมอนสเตอร์ที่ปาร์คด็อกกูขวางอยู่ และแขนของพัคฮเยยองก็ตามมา  
 
ผมเป็นคนแทงมันไปข้างหน้า แต่ความรู้สึกน่าจะส่งผ่านไปมือของเธอเช่นกัน  
 
ฉึก!  
 
ด้วยเสียงนั้น ของเหลวที่ไม่รู้จักก็เริ่มพรั่งพรูออกมา  
 
พัคฮเยยองพยายามจะปล่อยหอก แต่ผมคว้าแขนเธอไว้อีกครั้ง  
 
“มันยังไม่ตายครับ อย่าผ่อนคลาย”  
 
“กี๋!”  
 
มอนสเตอร์ตัวนั้นร้อง มันดิ้นรนและพยายามข่วนปาร์คด็อกกู  
 
ผมจับมือของพัคฮเยยองอีกครั้งแล้วแทงหอกจากด้านบน  
 
ตามที่คาดไว้มันเป็นความรู้สึกที่น่ากลัว  
 
“คิดว่ามันเป็นเนื้อสัตว์”  
 
“ค – ค่ะ”  
 
พลั่ก!  
 
ฉึก!  
 
ผมฟาดด้วยหอกซ้ำแล้วซ้ำเล่า  
 
มันหยุดกระตุกไปนานแล้ว แต่วิธีนี้มีประสิทธิภาพในการบังคับให้เธอปรับตัวกับสถานการณ์  
 
หลังจากนั้นไม่นานปาร์คด็อกกูก็วางโล่ลงและถอยห่างจากมอนสเตอร์  
 
ผมก็คลายจากการจับมือของพัคฮเยยองด้วย  
 
มอนสเตอร์หลุดออกจากกัน ถึงกระนั้นเธอก็ยังคงแทงหอกเข้าไป  
 
ผมไม่รู้ว่ามันเป็นการปลดปล่อยตัวเองจากความกลัวหรือไม่ แต่ริมฝีปากของเธอถูกกดแน่นและมีรอยมือสีขาวรอบ ๆ ด้ามหอก  
 
‘ผมเข้าใจ.’  
 
การฆ่าสิ่งมีชีวิตเป็นเรื่องที่ยากสำหรับครั้งแรก  
 
ไม่ว่าคุณจะบอกตัวเองว่าคู่ต่อสู้เป็นมอนสเตอร์ก็ตาม มันไม่แตกต่าง  
 
หลังจากได้ยินเสียงที่น่าสยดสยองเป็นเวลานาน เธอก็มีอาการเหนื่อยหอบ  
 
เป็นเรื่องธรรมดาที่เธอจะมีความคิดมากมายวิ่งอยู่ในหัว  
 
ผมเข้าไปหาพัคฮเยยองที่ทรุดลงกับพื้น แล้วพูดอย่างระมัดระวัง  
 
“ทำได้ดีครับ”  
 
แต่เธอไม่ตอบกลับ