Regressor Instruction Manual – ตอนที่ 7 คลาส (1)

ผมไม่ใช่คนใจบุญ

มันตรงกันข้ามกับสิ่งที่ลีจีฮเยกำลังคิด

ผู้คนพยักหน้าให้กับเราอย่างยินดีที่มีนักรบสองคนเข้าร่วม

‘มันไม่ถูกต้อง…’

ถ้าเป็นแบบนี้ต่อไป ผมจะกลายเป็นโล่เนื้อ

“ถึงฉันจะบอกว่า ฉันจะพาคุณไปยังจุดพัก แต่จริง ๆ แล้วมันไม่มีอะไรมากนัก ที่นี่มีเพียงสองส่วนค่ะ หนึ่งส่วนสำหรับผู้ชายและอีกส่วนสำหรับผู้หญิงที่จะอยู่แยกกัน”

” แค่นี้ก็เพียงพอแล้วครับ”

“ขอบคุณที่พูดแบบนั้นนะคะ ตอนแรกฉันกังวลเล็กน้อย…”

“ไม่ ไม่เลย ผมสิต้องขอบคุณมากกว่า”

“ฮิฮิ งั้นให้ฉันเรียกคุณว่าพี่ด็อกกูได้ไหมคะ?”

“ถ – ถ้าคุณต้องการ…”

“พี่เป็นผู้ชายที่ดีมาก”

ปาร์คด็อกกูผู้ไร้เดียงสาถูกดึงเข้าสู่กับดักน้ำผึ้งที่ลีจีฮเยวางไว้ไปครึ่งทางแล้ว เขาคงรู้สึกดีอย่างแน่นอนเมื่อมีผู้หญิงที่แก่กว่าถึงหกปีเรียกว่า “พี่”

“แล้วคุณล่ะคะ คุณกียอง?”

“ไม่ต้องเป็นทางการมากนักก็ได้ครับ เรียกผมตามที่คุณต้องการได้เลย”

จากมุมหางตา ผมสังเกตเห็นการแสดงออกของจองฮายันที่ดูไม่ดีนัก

“งั้นให้ฉันจะเรียกคุณว่าพี่กียอง ฮิฮิ อ่า! ฮายันคะ คุณต้องมาทางนี้ เราไม่มีกฎเกณฑ์ในการใช้ชีวิตที่นี่ แต่พี่ฮยอนซึงจะบอกทุกอย่างที่คุณควรรู้ ส่วนฉันจะพาฮายันไปและสอนเธอสักสองสามอย่าง ตอนนี้โปรดพักผ่อนให้เพียงพอนะคะ”

” ค่ะ คุณกียองแล้วเจอกันใหม่นะคะ ขอบคุณมากสำหรับวันนี้”

“ครับ แล้วเจอกันใหม่”

” ค่ะ! “

จองฮายันก้มหัวแล้วเธอก็ไปพร้อมกับลีจีฮเย

ดูเหมือนที่นี่จะมีกฎที่ไม่ได้พูดถึงอยู่มากมาย แต่พูดตามตรงผมไม่ได้สนใจมัน

สิ่งที่ผมสนใจคือตอนนี้เราจะดำเนินการอย่างไร

“พี่ไม่คิดว่าที่นี่จะมีชีวิตชีวาเหรอ?”

“นั่นเป็นเรื่องจริง…”

” แล้วมันมีปัญหาอะไรหรือเปล่า? “

“ไม่หรอก มันไม่ใช่เรื่องใหญ่ แค่…”

” แค่…? “

” อืม ไม่มีอะไรหรอก”

“อย่างนั้นเหรอ…”

ผมไม่พอใจกับการเป็นโล่เนื้อเพื่อให้ที่นี่ปลอดภัย แต่ถ้าผมเปลี่ยนมุมมองของตัวเองสักเล็กน้อย จริง ๆ แล้วมันก็ไม่ใช่เรื่องเลวร้าย

‘ผมจะได้สิ่งที่ต้องการในลักษณะนี้’

สถานที่แห่งนี้จะมอบโอกาสอันไม่มีที่สิ้นสุด

การออกล่าอย่างปลอดภัยกับคิมฮยอนซึงเพื่อช่วยให้ได้คลาสและการพาจองฮายันมาอยู่ข้าง ๆ ผม

บางทีมันอาจจะไม่ใช่การเดินทางที่ราบรื่น แต่นั่นเป็นปัญหาเพียงเล็กน้อย

เช้าวันรุ่งขึ้น คิมฮยอนซึงเรียกหาปาร์คด็อกกูและผม

” หลับสบายดีไหมครับ? “

“ครับ”

ปาร์คด็อกกูตอบคำถามของคิมฮยอนซึงสั้น ๆ

ตอนที่มีเพียงผมกับด็อกกู ผมนอนไม่ค่อยหลับ ดังนั้นนี่เป็นคืนแรกที่เราสามารถพักผ่อนได้เล็กน้อย

ผมรู้คร่าว ๆ ว่าผู้ชายคนนี้พยายามจะทำอะไร แทนที่จะโดนเขาลากเข้าไป ผมจึงเริ่มพูดก่อน

“แต่ที่นี่ผมแทบจะไม่เห็นคนที่สามารถต่อสู้ได้เลย ส่วนใหญ่ไม่เป็นผู้หญิงก็ผู้บาดเจ็บ ไม่ก็คนที่ไม่มีความตั้งใจที่จะต่อสู้นะครับ”

“ครับ มันค่อนข้างน่าอายที่จะยอมรับ”

“สถานที่แห่งนี้เป็นยังไงบ้างครับ?”

นี่เป็นคำถามที่ผมอยากรู้จริง ๆ

หลังจากนั้นไม่นาน คิมฮยอนซึงก็เริ่มพูดอย่างช้า ๆ

“อันที่จริงเราทำได้ไม่ดีนัก”

ตามที่คาดไว้

ผมลูบคางและพูดว่า

“การขาดอาหาร น้ำและการห้ามไม่ให้ใครทะเลาะกัน คุณที่ต้องดูแลเด็กกว่า 30 คนและมันอาจจะมากขึ้นในอนาคต”

“…”

“จนถึงตอนนี้ คุณยังคงพึ่งพาอาหารและน้ำที่คุณสะสมไว้ แต่ทรัพยากรเหล่านี้จะลดน้อยลงและต้องหาวิธีแก้ไขปัญหาอื่น ๆ ทรัพยากรจากจุดเริ่มต้นที่กระจัดกระจาย เรายังต้องจัดการกับมอนสเตอร์ที่อยู่ตรงหน้า แต่ภาระที่อยู่ด้านหลังมีแต่จะเพิ่มขึ้น”

“พวกเขาไม่ใช่ภาระครับ”

“พวกเขาอาจจะไม่ใช่ แต่ในอนาคตพวกเขาจะเป็นเช่นนั้นครับ”

คิมฮยอนซึงไม่ตอบ บางทีเขาอาจจะเห็นด้วยกับผมในระดับหนึ่ง

“พูดตามตรง เมื่อพิจารณาถึงสถานการณ์ที่นี่ ดูเหมือนจะไม่ใช่ทางเลือกที่ดี”

“พี่จะออกไปงั้นเหรอ?”

ผมส่ายหัวกับคำพูดของปาร์คด็อกกูและพูดว่า

“ฉันไม่ได้หมายความอย่างนั้น แต่ถ้าเราอยู่ที่นี่ มันจะไม่ส่งผลดีต่อเรา”

” อา…”

“คุณฮยอนซึง ผมจะไม่พูดว่าเพื่อนคนนี้และผมยอดเยี่ยมขนาดนั้น ที่จริงแล้วทั้งหมดที่ผมทำได้คือยื่นหอกแล้วแทงมันออกไปข้างหน้า”

“…”

“แต่ถึงกระนั้นผมก็สามารถต่อสู้ร่วมกับคนอื่น ๆ ได้ ผู้ชายคนนี้ก็เช่นกัน”

” ขอบคุณ”

ผมแสร้งทำตัวสบาย ๆ แต่ดูเหมือนมันจะค่อนข้างยาก

เราเหนื่อยล้าทั้งร่างกายและจิตใจ ผมสงสัยว่าเราอาจจะถึงขีดจำกัดในไม่ช้า

แม้ว่าคุณจะไม่รู้จักผมและปาร์คด็อกกู แต่คุณคงดีใจที่ได้พบเรา

“ผมไม่ใช่อาสาสมัครครับ”

” อา…”

“ผมคิดว่าผมรู้คร่าว ๆ แล้วว่าคุณต้องการอะไร บางทีสิ่งที่คุณต้องการทำคือให้ทุกคนอยู่รอด ผมเข้าใจวิธีคิดนี้ แต่ผมไม่เหมือนคุณ ผมไม่ใช่คนที่เต็มใจจะเสียสละเพื่อคนอื่น ที่ไม่แม้แต่จะแบ่งปันความยากลำบากกับพวกเรา คุณอาจเรียกมันว่าความเห็นแก่ตัว แต่นั่นคือสิ่งที่ผมคิดครับ…”

“ไม่เลยครับ ผมเข้าใจ แน่นอนว่าทุกคนมีความต้องการของตัวเอง”

การสื่อสารกับเขาราบรื่นกว่าที่ผมคาดไว้

ผมกังวลว่าเขาจะยึดติดกับความชอบธรรม แต่โชคดีที่เขาไม่เป็นเช่นนั้น

“เอาล่ะ ประการแรกเราต้องการทรัพยากรบางส่วนที่เราค้นพบระหว่างเดินทาง”

เขาพยักหน้าเล็กน้อย

เขาคงคิดว่านั่นไม่ใช่ความต้องการที่มากนัก

” และ…”

“…”

“เราอยากจะถูกรวมไว้ในแผนสำหรับอนาคตของคุณด้วย”

ใบหน้าของคิมฮยอนซึงแข็งขึ้นเล็กน้อย

ครู่ต่อมาเขามองมาที่ผมด้วยสีหน้าแปลก ๆ ดูเหมือนเขาจะแปลกใจเล็กน้อย

ไม่นานรอยยิ้มจาง ๆ ก็ปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเขา

“คุณรู้อยู่แล้ว”

“ผู้หญิงแปลกหน้าคนนั้น ตั้งแต่จุดเริ่มต้นให้เบาะแสสองประการแก่เรา : โจมตีและเอาชีวิตรอด นี่อาจเป็นเพียงความคิดส่วนตัวของผมนะครับ แต่ตัวเลือกที่สองนี้ดูเหมือนจะไม่สามารถบรรลุได้ ถ้าคนจำนวนน้อยผูกขาดทรัพยากรจำนวนมาก บางทีมันอาจจะได้ผล แต่ผมจำไม่ได้ว่าเธอพูดอะไรเกี่ยวกับระยะเวลาที่เราจะต้องอาศัยอยู่ที่นี่”

“…”

“หากไม่มีการจำกัดเวลา การรวบรวมผู้รอดชีวิตไว้ไม่ใช่ทางเลือกที่ดีนัก แน่นอนว่าพวกเขาจะไม่ถูกมอนสเตอร์กิน แต่พวกเขาจะอดตาย มันเป็นข้อสรุปที่ผมได้รับ”

ผมรู้ว่าเขาเป็นผู้ย้อนกลับ ดังนั้นผมแค่บอกทุกอย่างที่เขาควรรู้อยู่แล้ว

อย่างไรก็ตาม ผู้ชายคนนี้ดูเหมือนจะชื่นชมในเหตุผลของผมและความจริงที่ว่าผมสามารถสรุปเรื่องราวได้จากการรวบรวมข้อมูลเล็ก ๆ เข้าด้วยกัน

ในความเป็นจริงเมื่อเงยหน้าขึ้น ผมก็เห็นเขาก้มหน้าลงเล็กน้อย

ผมพูดถูก

“ในกรณีนี้ผมยินดีที่จะทำงานร่วมกับคุณ”

“เช่นเดียวกันครับ…”

มือที่ยื่นออกมาของเขาและความรู้สึกไว้วางใจในดวงตาของเขา

เขารู้ว่าผมเข้มแข็งไม่พอ

แต่ในความคิดของเขา ผมอาจจะมีพรสวรรค์ที่เป็นประโยชน์

ตัวอย่างเช่นบุคคลประเภทหนึ่งที่เหมาะสมในการวิเคราะห์หรือเป็นผู้ดูแล

***

“พี่!”

” ฉันรู้แล้ว”

นับตั้งแต่ที่คิมฮยอนซึงเข้าร่วมกับเรา การล่าก็ง่ายขึ้นมาก

แต่นั่นไม่ใช่ทั้งหมด

ตอนนี้ผมมีความเชื่อมากขึ้นในสิ่งที่ดวงตาแห่งจิตใจแสดงให้เห็น

“ด็อกกู!”

” ผมกำลังไปพี่”

เห็นได้ชัดว่าคิมฮยอนซึงมีประสบการณ์ในการใช้ดาบ

บางครั้งเขาจงใจทำผิดพลาดราวกับว่าเขาต้องการซ่อนทักษะของตัวเอง แต่วิธีที่เขาตอบโต้ทุกครั้งที่ปาร์คด็อกกูตกอยู่ในอันตรายทำให้ยากที่จะมองว่าเขาเพิ่งเริ่มใช้ดาบ

‘ดี’

ในขณะที่ปาร์คด็อกกูป้องกันมอนสเตอร์หลายตัว ผมกับคิมฮยอนซึงก็จัดการกับพวกมันจากด้านข้าง

พวกมันไวต่อเสียง ดังนั้นเพื่อดึงดูดความสนใจ ปาร์คด็อกกูจึงใช้ดาบกับฟาดโล่ของเขา

ผมยังไม่ชินกับการถือหอกและมือของผมก็สั่น

ตอนแทงมอนสเตอร์ที่วิ่งเข้าใส่ปาร์คด็อกกู หอกก็หลุดออกจากมือของผม

แต่ปาร์คด็อกกูป้องกันมันสำเร็จด้วยโล่ของเขา

“ฮ่า!”

“ดูเหมือนว่าจะเหลืออีกไม่กี่ตัว ให้ฉันดูแลพวกมันเองเถอะ…”

” เข้าใจแล้ว ด็อกกูไปหาอาหารกันเถอะ”

“พี่…คุณคิดว่าเขาทำอะไรเมื่อเขาอยู่บนโลก?”

“ฉันไม่มีความเห็นต่อเรื่องนี้ แต่ฉันสงสัยว่าเขาอาจจะเคยใช้ดาบเมื่ออยู่ที่นั่น ส่วนทักษะของเขาน่าจะเป็นผลมาจากการได้คลาส”

“โอ้ พี่ก็ยอมรับว่าเขาเก่งเรื่องนี้”

คิมฮยอนซึงใช้ความคล่องตัวสูงเพื่อหลบหลีกและโค่นศัตรูด้วยความแม่นยำ

ถ้ามองจากที่ไกล ๆ มันดูเรียบง่าย แต่ในทางปฏิบัติมันยากมาก

สาเหตุที่คิมฮยอนซึงไปข้างหน้าคนเดียว อาจเป็นเพราะว่าปาร์คด็อกกูรู้อยู่แล้วว่าเขามีคลาส

นับตั้งแต่ได้ยินเรื่องนี้ ปาร์คด็อกกูก็ดูเหมือนจะกังวลเล็กน้อย

เขายังไม่ได้ปลดล็อกคลาสใด ๆ และเขารู้สึกเครียดกับมัน

“ฮ่า!”

ในขณะที่คิมฮยอนซึงฆ่ามอนสเตอร์ที่เหลือ ปาร์คด็อกกูสังเกตเขาอย่างเงียบ ๆ

ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความประหลาดใจ

“มีมอนสเตอร์น้อยกว่าที่ผมคาดไว้รอบ ๆ จุดเริ่มต้นนี้”

“บางทีเขาอาจจะเคลียร์พื้นที่นี้ก่อนเรามา”

“พี่หมายถึงคิมฮยอนซึงใช่ไหม?”

” ใช่ ที่นี่มีอาหารมากมาย แต่ดูเหมือนว่าจะไม่มีใครรอดชีวิต …ถ้ามีผู้รอดชีวิต มันจะไม่มีอาหารเหลือที่นี่”

“ผมไม่คิดว่าพวกเราสามคนจะรักษาความปลอดภัย ณ จุดเริ่มต้นได้”

“นายทำได้ดีแล้ว”

“ไม่เลย ผมไม่ได้ทำอะไรมากนัก ทั้งหมดนี้ต้องขอบคุณผู้ชายคนนั้น”

“ใช่ แต่ไม่ใช่แค่เขาเท่านั้น ถ้าไม่มีนาย มันคงยากกว่านี้มากที่เราจะมาถึงที่นี่”

ผมไม่ได้พูดคำเหล่านั้นออกมาด้วยความสบายใจเท่านั้น

จริงอยู่ที่ปาร์คด็อกกูทำให้เรามาที่นี่ได้ง่ายขึ้น ไม่ว่าคิมฮยอนซึงจะเก่งแค่ไหน เขาก็เป็นชายเพียงคนเดียวเท่านั้น มันยากสำหรับเขาเช่นกันที่จะจัดการกับมอนสเตอร์ ที่โจมตีเขาทุกทิศทาง

แม้ว่าปาร์คด็อกกูจะยังอยู่ในช่วงเติบโต แต่เขาก็มีศักยภาพพอที่จะพันธมิตรอันยอดเยี่ยม

เป็นตอนที่ผมกำลังตรวจสอบหน้าต่างสถานะว่ามีค่าสถานะเพิ่มขึ้นหรือไม่ …

“หือ? พี่ครับ”

ผมได้ยินเสียงที่ตกใจของปาร์คด็อกกู ในขณะเดียวกันผมก็เห็นข้อความใหม่ตรงหน้า

[คลาสหลายคลาสถูกปลดล็อก โปรดเลือกคลาสที่คุณต้องการ]

‘ยอดเยี่ยม’

มันเร็วกว่าที่ผมคิดไว้

[ดูคลาสที่ปลดล็อกได้แล้ว]

[นักรบ (ทั่วไป) ]
[อาร์เชอร์ (ทั่วไป) ]
[วิซาร์ด (ทั่วไป) ]
[ผู้บัญชาการ (หายาก) ]

คลาสหนึ่งที่น่าดึงดูดเข้ามาในสายตาของผม

Regressor Instruction Manual

Regressor Instruction Manual

วันหนึ่งผมถูกเรียกตัวมายังโลกใบนี้ สัตว์ร้ายหลั่งไหลออกมาและวิกฤตที่น่าเหลือเชื่อก็มาถึง พรสวรรค์ของผมไม่อาจแย่ไปได้กว่านี้แล้ว [ระดับความสามารถของผู้เล่นอยู่ในระดับต่ำสุด] [ตัวเลขทั้งหมดเกือบสิ้นหวัง] ไม่ว่าผมจะเลือกเป็นนักรบหรือพ่อมดที่มีความสามารถก็ตาม ไม่ว่าคุณจะย้อนเวลากลับไป คุณต้องใช้ประโยชน์จากทุกสิ่งเพื่อที่จะอยู่รอด

Comment

Options

not work with dark mode
Reset