เทพปีศาจหวนคืน บทที่ 1339 กระแสโลหิต
แปลโดย iPAT
“ครืน…ครืน…”
เสียงคลื่นซัดสาด กลิ่นคาวเลือดลอยคละคลุ้งไปทั่ว
ผู้อมตะสองคนจากตระกูลวู วูหยวนจือ และเหรินฮ่าวกำลังบินอยู่บนท้องฟ้าและมองทะเลเลือดเบื้องล่างด้วยการแสดงออกที่ขมขื่น
“กระแสเลือดไหลนองท่วมภูเขามากกว่าสิบลูก หากเราไม่สามารถหยุดมัน ภัยพิบัตินี้จะก่อให้เกิดความเสียหายร้ายแรง” วูหยวนจือกล่าวอย่างเคร่งขรึม
เดิมทีบ่อเลือดอยู่ภายใต้การดูแลของวูอี้เหริน ตอนนี้วูอี้เหรินตายไปแล้ว บ่อเลือดถูกรื้อค้น ค่ายกลวิญญาณถูกทำลายเป็นเหตุให้กระแสเลือดไหลทะลักท่วมพื้นที่รอบๆ
เหรินห่าวกังวล “มันไม่ง่ายสำหรับเราสองคนที่จะสร้างค่ายกลวิญญาณใหม่และผนึกกระแสเลือดเหล่านี้ หากเรามีผู้อมตะระดับหกอีกคน เราอาจจะพอทำได้”
คนทั้งสองเป็นผู้อมตะระดับหก ไม่ง่ายเลยที่พวกเขาจะรับมือกับภัยพิบัติครั้งนี้ โดยเฉพาะเมื่อวูหยงให้เวลาที่ค่อนข้างจำกัดกับพวกเขา
วูหยงไม่สามารถส่งคนอื่นมาจัดการปัญหานี้
ในยุคของวูตู๋ซิ่ว ตระกูลวูขยายตัวอย่างรวดเร็วโดยไม่มีสิ่งกีดขวางเพราะวูตู๋ซิ่วสามารถจัดการทุกสิ่งเพียงลำพัง
เมื่อวูตู๋ซิ่วเสียชีวิต วูหยงอาจจะยอดเยี่ยม แต่เขายังไม่สามารถทำทุกสิ่ง
เนื่องจากแผนการของราชันภูเขาม่วง กองกำลังต่างๆไม่สามารถควบคุมแรงปรารถนาของตน นั่นทำให้ตระกูลวูเผชิญหน้ากับอุปสรรคมากมาย
วูหยงอยู่ในสำนักงานใหญ่เพื่อรักกษาสถานการณ์และตัดสินใจเรื่องต่างๆ
แต่หลังจากวูอี้เหรินเสียชีวิต ตระกูลวูเกิดช่องว่างขนาดใหญ่ขึ้นทันที
การส่งวูหยวนจือและเหรินฮ่าวออกมาคือขีดจำกัดของตระกูลวู
“ทุ่มสุดตัว เราต้องพยายามอย่างเต็มที่!” วูหยวนจือถอนหายใจและเริ่มดำเนินการ
เหรินฮ่าวให้ความร่วมมืออย่างกระตือรือร้น
เขาไม่มีสายเลือดของตระกูลวู เขาป็นผู้อาวุโสสูงสุดนอกที่ได้รับการคัดเลือกมาโดยตระกูลวู
กองกำลังของภาคใต้ไม่ต้อนรับคนนอกมากนัก ไม่ใช่เรื่องง่ายสำหรับตระกูลวูที่จะทำลายประเพณีและรับผู้อมตะจากภายนอก
ด้วยวิธีการของผู้อมตะทั้งสอง กระแสเลือดค่อยๆไหลกลับหลังเข้าสู่บ่อเลือด
สถานการณ์อยู่ภายใต้การควบคุม
มันเริ่มได้ดี
วูหยวนจือถอนหายใจ “หลังจากหยุดการไหลของกระแสเลือดและจัดตั้งค่ายกลวิญญาณ เหรินฮ่าว เจ้าต้องรับหน้าที่ปกป้องสถานที่แห่งนี้ ข้าหวังว่าเจ้าจะทำงานได้ดี ตอนนี้สถานการณ์ของตระกูลค่อนข้างตึงเครียด”
เหรินฮ่าวพยักหน้า “ข้าเข้าใจ ข้าได้ยินมาว่าบ่อเลือดนี้ไม่ได้เกิดขึ้นเองตามธรรมชาติ มันถูกสร้างขึ้นโดยบรรพชนบ่อเลือดงั้นหรือ?”
วูหยวนจือพยักหน้า “บรรพชนบ่อเลือดทิ้งมรดกที่แท้จริงไว้เจ็ดมรดก นี่เป็นหนึ่งในเจ็ดมรดกที่แท้จริงที่เขาจัดเตรียมไว้อย่างพิถีพิถัน ก่อนหน้านี้มันไม่สะดุดตา แต่เมื่อผู้ใช้วิญญาณจากตระกูลเฉิงเข้ามา เขาได้รับมรดกที่แท้จริงและวิญญาณรอยเท้าเลือด คนผู้นี้คือผู้นำตระกูลเฉิงคนก่อน เฉินเยี่ยนเฟย เขาตายบนภูเขาอี้เทียน”
หลังจากเฉินเยี่ยนเฟยนำมรดกที่แท้จริงออกไป บ่อเลือดก็ปรากฏขึ้น
วูตู๋ซิ่วส่งผู้อมตะมาที่นี่และทำให้มันเป็นอาณาเขตของตระกูลวู
ด้วยการจัดการของตระกูลวู บ่อเลือดจึงกลายเป็นแหล่งผลิตทรัพยากรบนเส้นทางแห่งเลือดที่สำคัญของตระกูลวู ตระกุลวูลอบพัฒนาวิธีการบนเส้นทางแห่งเลือดอย่างลับๆ ดังนั้นแหล่งทรัพยากรนี้จึงเป็นตัวช่วยชั้นยอด
“เจ้าสองคนจะมีความสุขอย่างแน่นอน” เป็นเพียงเวลานี้ที่เหรินฮ่าวได้ยินเสียงดังขึ้นในใจของเขา
“ผู้ใด?” เหรินฮ่าวตกใจมาก
เขาต้องการกระตุ้นใช้วิธีการของตนเองเพื่อป้องกันตัว แต่เขาไม่สามารถขยับเขยื้อน
เขารีบมองไปที่วูหยวนจือเพื่อขอความช่วยเหลือ แต่ในไม่ช้าเขาก็พบกับความสิ้นหวังเมื่อวูหยวนจือถูกตรึงเอาไว้ในสภาพเดียวกันกับเขา
ร่างเล็กๆปรากฏขึ้นบนไหล่ของเหรินฮ่าว
เขามีขนาดเท่านิ้วโป้งมนุษย์และมีปีกคล้ายแมลงปออยู่บนแผ่นหลัง
ราชันภูเขาม่วง!
“ผู้อมตะเผ่ามนุษย์จิ๋ว?” วูหยวนจือตกใจแต่เขาสามารถสงบอารมณ์ได้อย่างรวดเร็วเพราะราชันภูเขาม่วงไม่ได้ปลดปล่อยกลิ่นอายของผู้อมตะระดับแปดออกมา
เหรินฮ่าวกล่าวเสริม “ในฐานะมนุษย์กลายพันธุ์ เจ้าต้องรู้ว่ามนุษย์เป็นผู้ปกครองโลก ไม่ว่าผู้ใดจะบงการเจ้า ข้าหวังว่าเจ้าจะไม่กระทำการหุนหันพลันแล่น เพราะเราไม่ได้เป็นเพียงผู้อมตะเผ่ามนุษย์ แต่เราเป็นสมาชิกตระกูลวู ตระกูลวูเป็นกองกำลังอันดับหนึ่งของฝ่ายธรรมะในภาคใต้ หากเจ้าฆ่าพวกเรา ผลที่ตามมาจะรุนแรงมาก”
“เราไม่มีความแค้นต่อกัน ตระกูลวูไม่รังแกผู้ใด หากเจ้าร้องขอสิ่งใด เราสามารถช่วยเจ้าได้ เราสามารถเป็นสหายที่ดี” วูหยวนจือกล่าวต่อ
พวกเขาทั้งขู่และกระตุ้นในเวลาเดียวกัน
แต่ก่อนที่เขาจะกล่าวจบ เสียงของเขาก็เริ่มตะกุกตะกักขณะที่สายตาเปลี่ยนไป
เหรินฮ่าวตกตะลึง “ผู้อมตะบนเส้นทางแห่งปัญญา?”
เมื่อมาถึงจุดนี้พวกเขาก็แทบไม่สามารถคิด
วิธีการบนเส้นทางแห่งปัญญาของราชันภูเขาม่วงรบกวนความคิดของคนทั้งสอง พวกเขาไม่สามารถแม้แต่จะคิดหรือกล่าวสิ่งใด
แน่นอนว่าคนทั้งสองไม่สามารถต่อต้าน
ราชันภูเขาม่วงสามารถควบคุมสถานการณ์ได้อย่างง่ายดาย ขามองกระแสเลือดด้านล่างและเผยรอยยิ้ม
เป็นเพียงเวลานี้ที่กลิ่นอายของผู้อมตะระดับแปดปะทุออกมา
กระแสสงบลงทันที
ราชันภูเขาม่วงเปิดปากและพ่นลมหายใจออกไป
ลมหายใจของเขาลอยเข้าไปในบ่อเลือดและกลืนกินกระแสเลือดเข้าไปอย่างรวดเร็ว
หลังจากนั้นราชันภูเขาม่วงก็หันหน้ามองไปในระยะไกลและกล่าว “ถึงคราวของเจ้าแล้ว”
แสงเจ็ดสีปรากฏขึ้นและกล่าวด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ “ท่านเป็นผู้อมตะระดับแปด! ด้วยความแข็งแกร่งของท่าน ท่านสามารถเคลื่อนไหวได้โดยไม่มีอุปสรรค เหตุใดท่านถึงต้องสร้างปัญหาให้ตัวละครเล็กๆเช่นข้า?”
“ข้ามีแผนของข้าเอง เจ้าต้องจ่ายหนี้ให้เจ้า ตั้งแต่เจ้าได้รับมรดกที่แท้จริงภาพลวงตาทั้งเจ็ด เจ้าก็ควรเตรียมใจไว้แล้ว” ราชันภูเขาม่วงกล่าว
“แต่ผู้สืบทอดคนก่อนข้าไม่เคยได้รับคำสั่งใดๆ เหตุใดต้องเป็นข้า?” ผู้อมตะลึกลับกล่าวด้วยน้ำเสียงไม่เต็มใจ
ราชันภูเขาม่วงถอนหายใจและมองไปทางวังสวรรค์ “บางทีนี่อาจเป็นชะตากรรมของเจ้า เอาล่ะ ใช้วิธีการของเฉียวจื่อไคเพื่อสังหารคนเหล่านี้”
วูหยวนจือและเหรินฮ่าวยังอยู่ในอาการมึนงงและไม่สามารถเคลื่อนไหว
ราชันภูเขาม่วงจับคนทั้งสองทั้งเป็น แต่เขาต้องการให้ผู้อมตะลึกลับสังหารพวกเขา
ผู้อมตะลึกลับไม่กล้าต่อต้านราชันภูเขาม่วงและปล่อยแสงลึกลับไปยังสองผู้อมตะตระกูลวู ดวงวิญญาณของคนทั้งสองถูกทำลายขณะที่ร่างกายเปลี่ยนเป็นรูปปั้นไม้
ราชันภูเขาม่วงปล่อยให้รูปปั้นไม้ทั้งสองตกลงไปในกระแสเลือด
“ไปกันเถอะ” ราชันภูเขาม่วงกล่าว
ผู้อมตะลึกลับจะกล้าต่อต้านราชันภูเขาม่วงได้อย่างไร แม้ชายชราจะไม่ใช่ผู้อมตะระดับแปด แต่เขาก็ถูกผูกมัดด้วยข้อตกลงบนเส้นทางแห่งข้อมูล
ทั้งสองจากไปอย่างรวดเร็ว
แน่นอนว่าราชันภูเขาม่วงไม่ลืมที่จะเก็บกวาดสนามรบ
ครู่ต่อมากลิ่นอายของผู้อมตะระดับแปดก็แผ่พุ่งเข้าปกคลุมพื้นที่เอาไว้ทั้งหมด
ดวงตาของวูหยงเปลี่ยนเป็นสีแดงขณะที่เขาบินลงมา
มันคือผู้ใด?
ผู้ใดฆ่าพวกเขา?
วูอี้เหรินเสียชีวิตก่อนหน้านี้และตอนนี้วูหยวนจือกับเหรินฮ่าวก็ติดตามไป เนื่องจากป้ายวิญญาณและโคมไฟวิญญาณของคนทั้งสองถูกทำลาย ตระกูลวูจึงได้รับข่าวการเสียชีวิตของพวกเขาอย่างรวดเร็ว
วูหยงโกรธจัดและตัดสินใจออกมาด้วยตนเอง
ตระกูลวูสูญเสียผู้อมตะไปสามคนในคราวเดียว หนึ่งเป็นผู้อมตะระดับเจ็ดและอีกสองเป็นผู้อมตะระดับหก นี่เป็นการสูญเสียครั้งใหญ่และทำให้วูหยงโกรธมาก
เขาต้องการเห็นว่าผู้ใดที่กล้ายั่วยุตระกูลวู
แต่หลังจากเห็นศพของวูหยวนจือและเหรินฮ่าว วูหยงกลับตกตะลึง
“รูปปั้นไม้?” รูม่านตาของวูหยงหดเล็กลง “เฉียวจื่อไค?”
ครู่ต่อมาเฉียวจื่อไคก็รีบร้อนมายังที่เกิดเหตุ
กระแสเลือดหยุดไหลแล้วขณะที่ซากศพของผู้อมตะสองคนของตระกูลวูยังอยู่
“ผู้อาวุโสสูงสุดลำดับที่หนึ่งตระกูลเฉียว โปรดอธิบาย” วูหยงกล่าวด้วยน้ำเสียงที่สงบราบเรียบ
แต่ยิ่งเขาสงบเท่าใด เฉียวจื่อไคก็ยิ่งรู้สึกหวาดกลัวเท่านั้น
เขาเป็นผู้อาวุโสสูงสุดลำดับที่หนึ่งของตระกูลเฉียว ท่าไม้ตายอมตะของเขาคือท่าไม้ตายรูปปั้นไม้ เมื่อผู้อมตะถูกโจมตีด้วยท่าไม้ตายนี้ ดวงวิญญาณของพวกเขาจะถูกทำลายขณะที่ร่างกายของพวกเขาจะเปลี่ยนเป็นรูปปั้นไม้
เฉียวจื่อไคอธิบาย “ท่านวูหยง โปรดฟัง ข้าไม่ได้ทำเรื่องนี้ มีคนพยายามใส่ร้ายข้า ตระกูลเฉียวและตระกูลวูมีความสัมพันธ์ที่ดีมาอย่างยาวนาน เรามีความสัมพันธ์ที่ใกล้ชิด…”
วูหยงขัดจังหวะ “แน่นอน ข้าเชื่อใจท่าน ตระกูลเฉียวและตระกูลวูมีความสัมพันธ์ผ่านการแต่งงาน เราเป็นพันธมิตร ความสัมพันธ์ของเราจะถูกทำลายโดยสิ่งนี้ได้อย่างไร?”
เฉียวจื่อไคถอนหายใจและโค้งคำนับ “ท่านวูหยงฉลาดมาก”
วูหยงกล่าวต่อ “บางคนพยายามใส่ร้ายท่าน แต่มันชัดเจนเกินไป เขาเป็นผู้ใด แรงจูงใจของพวกเขาคือสิ่งใด? พวกเขามีแผนการใดและจะทำสิ่งใดต่อไป? นี่คือสิ่งที่ข้ากังวล รอสักครู่ ข้าเชิญผู้อมตะตระกูลไท่ ไท่เมี่ยนเฉินมาแล้ว”
