Ryoushin no Shakkin wo Katagawari Shite Morau Jouken wa Nihon’ichi Kawaii Joshikousei to Issho ni Kurasu Koto Deshita – ตอนที่ 10: มานอนด้วยกันซะดีๆ!!

“ไหงนายถึงได้ยืนกรานว่าจะนอนคนเดียวล่ะคะ ยูยะคุง!!”

หลังจากที่ฮิโตสึบะซังเข้าไปอาบน้ำ มันก็เข้าสู่ช่วงเวลาเข้านอนพอดี

และผมก็ได้ประสบพบเจอกับปัญหาที่ยิ่งใหญ่ที่สุด

หา? แล้วผมทำอะไรตอนที่ฮิโตสึบะซังกำลังอาบน้ำอยูน่ะหรอ?

ก็นะ…..ก็นั่งพักผ่อนอยู่ในห้องนั่งเล่น ดูหนัง แล้วหลังจากนั้นจากตรงห้องน้ำก็มีเสียง…

“ยูยะคุง…..จะไม่มาแอบดูหน่อยหรอคะ….ประตูไม่ได้ล็อคกลอนไว้นะคะ….”

อย่าทำตัวเหมือนดาราตลกที่ชอบใส่เสื้อกั๊กสีชมพูที่ชอบพูดว่า “ห้องชั้นว่างนะ มีใครอยากจะเข้ามารึเปล่า?”

(เป็นมุขของดาราชาวยุ่นซึ่งตรงส่วนนี้แอดว่าเขาอาจจะหมายถึงดาราที่ชื่อ โทชิอากิ คาสึงะ ที่มีเสื้อกั๊กสีชมพูเป็นเอกลักษณ์ประจำตัว ซึ่งแน่นอนว่ามุขค่อนข้างเฉพาะกลุ่ม ถ้าไม่ค่อนได้สุงสิงรายการวาไรตี้ของญี่ปุ่นหรือตามพวกดาราอาจจะไม่ get )

โดยเฉพาะการเล่นมุขอย่างเป็นกันเองราวกับเป็นเรื่องปกติ ซึ่งโดยปกติมันก็จะมีคนตบมุขต่อท้ายว่า “ไม่มีใครเขาอยากจะเข้าไปหรอกโว้ย!” แต่ว่าสำหรับกรณีของผม มันกลับให้ความรู้สึกที่ตรงกันความมากกว่าแฮะ….

ผมพยายามอย่างเต็มที่เพื่อที่จะสลัดความปรารถนาอันแรงกล้าที่จะกระโจนเข้าไป

แล้วผมก็คิดถึงปัญหาเรื่องห้องนอนรวม ซึ่งแน่นอนว่าไม่ได้แค่เฉพาะตอนที่นั่งเล่นอยู่ที่ห้องนั่งเล่น แต่คิดไม่ตกมาตั้งแต่ที่แช่ตัวลงในอ่างอาบน้ำแล้วล่ะ

ปัญหานี้ทำเอาผมหัวหมุนเลยทีเดียว ตอนนี้ผมเป็นเหมือนกับนักปราชญ์ที่ตั้งข้อสงสัยว่าเหตุใดโลกใบนี้จึงมิอาจปราศจากความขัดแย้งได้นั่นแหละ……

ดังนั้นเมื่อเวลานั้นมาถึง แทนที่จะเลือกที่จะไปเสียเวลาโต้เถียงอย่างไร้เหตุผล

ผมตัดสินใจที่จะประกาศออกไปอย่างชัดเจนว่าผมจะขอนอนบนโซฟาที่อยู่ในห้องนั่งเล่นเองก็แล้วกัน!!

“ไม่ได้ค่ะยูยะคุง!! ไม่เห็นจะต้องเป็นกังวลอะไรเลยนี่คะ ทำไมนายถึงได้อยากจะไปนอนตรงโซฟาทั้งๆที่พวกเรามีเตียงนอนที่ใหญ่พอสำหรับคนสองคนคะ? นี่นายกำลังเสนอให้เราแยกทางกันตั้งแต่วันแรกที่เราได้ใช้ชีวิตอยู่ด้วยกันเลยอย่างนั้นเหรอคะ?! ฮือ….ชั้นจะร้องไห้จริงๆแล้วนะคะ….”

และตอนนี้เองผมกับฮิโตสึบะซังก็กำลังนั่งกันคนละฝั่งของเตียง

ฮิโตสึบะซังที่พึ่งอาบน้ำเสร็จมาหมาดๆนั้นดูดีมากขึ้นเป็น 2 เท่าจากตอนปกติเลยทีเดียว!

ผมรู้สึกได้ว่าเธอขืนผมเข้าไปใกล้เธอมากไปกว่านี้ ผมอาจจะตายด้วยเสน่ห์ของฮิโตสึบะซังเป็นแน่แท้

ผมสัมผัสได้ถึงหายนะที่กำลังจะเกิดขึ้น…..

“ถ้าทำได้ ผมก็อยากจะนอนไอ้เตียงดีๆเตียงนี้อยู่หรอกนะครับ แต่เธอรู้ไหม? ผมไม่คิดว่ามันจะเป็นความคิดที่ดีที่จะให้ชายหญิงที่ไม่ได้คบกันจู่ๆก็มานอนบนเตียงเดียวกันแบบนี้น่ะ ต่อให้เธอจะโอเคกับเรื่องนี้สักแค่ไหน แต่ผมก็ไม่โอเคครับ”

“แล้วทำไมจะไม่ได้ล่ะคะ? …… อ๋อ ชั้นเข้าใจล่ะ ! นายกังวลว่านายจะเข้ามาจู่โจมชั้นใช่ไหมคะ?”

ไหงเธอถึงได้ทำหน้าตามีความสุขตอนที่พูดว่าเธออาจจะเธอผมจู่โจมกันล่ะเนี่ย?

แล้วจะว่าไปทำไมเธอถึงได้เข้ามาใกล้ผมเรื่อยๆกันเล่า?!

ผมกระสับกระส่ายจนเผลอตกเตียง เจ็บชะมัดเลยแฮะ……

“ยะ-ยูยะคุง! เป็นอะไรไหมคะ?!”

“มะ-ไม่เป็นไร ผมสบายดี ขอแค่อยู่ห่างๆผมก็พอ…..กลิ่นตัวของเธอมัน ห อ ม มากซะจนผมแทบบ้าแล้วเนี่ย!!”

กลิ่น ห อ ม สดชื่นของซิตรัสจากตัวของฮิโตสึบะซังมันทำจมูกผมรู้สึกจั๊กจี้

นี่เธอรู้หรือรึเปล่า? ว่าผมชอบกลิ่นนี้มากๆเลยน่ะ งานนี้คงต้องยอมรับเธอจริงๆว่าเธอเก่งพอๆกับนักยุทธศาสตร์จอมวางแผนอย่างจูกัดเหลียงเลย

(TL NOTE : จูกัดเหลียงก็คืออีกชื่อนึงของขงเบ้ง จาก สามก๊กนั่นแหละ ผู้ที่ได้รับสมญานามว่าปราชญ์เปรื่อง จอมวางแผนที่สุด)

กลิ่นหอมๆของแชมพูและครีมอาบน้ำของเธอผสมผสานกันอย่างลงตัว

ถ้าหากว่าผมยอมพ่ายแพ้ตรงนี้ล่ะก็ ผมคงต้องโผเข้าไปกอดรัดฟัดเหวี่ยงเธอเป็นแน่!

“ก็ไม่เห็นจะเป็นอะไรเลยนี่คะ? จะเป็นยังไงถ้ายูยะคุงเข้ามากอดรัดฟัดเหวี่ยงชั้นเหมือนกับลูกหมาตัวน้อยๆแบบนั้นน่ะเหรอ? อืม….ถึงชั้นจะอายอยู่หน่อยๆ แต่ชั้นก็จะคอยลูบไล้แล้วก็คอยตามใจนายเองก็แล้วกันนะคะ ยูยะคุง”

“นี่เธอเป็นเอสเปอร์รึยังไงกันเนี่ย?”

(TL NOTE : ผู้มีพลังจิตอ่านใจ)

“ชั้นน่ะเข้าใจทุกสิ่งทุกอย่างเกี่ยวกับตัวยูยะคุงนั่นแหละค่ะ! แต่ก็นะ……ชั้นล้อเล่นค่ะ ในเมื่อมันมันง่ายจะตายไปเพราะใบหน้าของนายมันบอกออกมาเองทุกๆอย่างเลยนี่คะ”

เอาจริงดิ? นี่การแสดงออกของผมมันชัดเจนขนาดนั้นเลยงั้นเหรอ?

น่าอายชะมัดเลย….ที่จะให้ฮิโตสึบะซังรู้ว่าตัวผมนั้นต้องอดทนอดกลั้นความต้องการของตัวเองที่อยากจะพุ่งเข้าไปน้วย ไปกอดเธอมากแค่ไหนน่ะ!

ไม่! ผมจะไม่ยอมศิโรราบพ่ายแพ้ต่อความต้องการของตัวเองง่ายๆแค่นี้หรอก!

ไม่ยอมอย่างเด็ดขาดด!!

“ชั้นเข้าใจแล้วค่ะ………. ชั้นน่ะอยากจะคล้อยหลับไปในขณะที่นอนกอดนายอยู่ แต่ดูเหมือนว่างานนี้ชั้นคงจะต้องยอมแพ้สินะคะ……แต่ว่า!! ชั้นยังต้องการให้ยูยะคุงนอนบนเตียงเดียวกันกับชั้นอยู่ดีนะคะ! ถ้าเกิดว่านายไปนอนบนโซฟาเย็นๆในห้องนั่งแบบนั้นโดยที่ไม่มีฟูกนอนล่ะก็ เดี๋ยวนายก็ได้ไข้ขึ้นกันพอดีค่ะ โอ๊ะ! เว้นเสียแต่ว่า นายต้องการให้ชั้นคอยพยาบาลนายระหว่างตอนที่นายป่วย นั่นก็เป็นอีกเรื่องนึงสินะคะ! อื้มๆ ชั้นว่าแบบนั้นเองก็ไม่เลวเหมือนกันนะคะ”

ฮิโตสึบะ คาเอเดะ เริ่มล่องลอยไปในภวังค์จินตนาการถึงช่วงเวลาฝันหวานหยาดเยิ้มของเธอเอง

ทีแรกที่เธอทำหน้าเคร่งขรึมแต่ก็ค่อยๆเปลี่ยนไปทีละเล็กทีละน้อยเหมือนกับตอนที่เธอยื่นมือเข้ามาช่วยผมเรื่องหนี้สินของพ่อของผม ปากของเธอก็เผยรอยยิ้มหวานกรุ้มกริ่มจนแก้มปริ ผมล่ะสงสัยจริงๆว่ามันเป็นเรื่องราวพิสดารแบบไหน ที่หญิงสาวคนนี้กำลังจินตนาการเพ้อฝันอยู่ในหัวของเธอจนทำให้เธอหลับตาลงและแสดงท่าทางแบบนั้นกันนะ?

“เฮะๆ….เฮะๆ…ยูยะคุง นายเหงื่อไหลแล้วนะคะ……เดี๋ยวชั้นจะเช็ดเหงื่อให้นะคะ……..เพราะงั้นช่วยทำตัวเป็นเด็กดีแล้วก็ถอดเสื้อผ้าของนายออก…..อ๊า! …..เฮะๆ เฮะๆ……”

“ผมจะไม่แก้ผ้าหรอกนะ! และจะไม่ยอมให้เธอมานัวเนียผมในจินตนาการของเธอเองด้วย!!”

ผมตะโกนและเอามือสับหัวเธอเบาๆเพื่อนำเธอกลับมาสู่ความเป็นจริง

ขณะที่เธอหมกมุ่นอยู่กับโลกแฟนตาซีของเธอมากจนเกินไป

อ๊ะ……. ขอล่ะอย่าทำเสียงน่ารักๆ ตอนที่โดนผมตีแบบนั้นสิ!

“งื้อ……ชั้นกำลังมีช่วงเวลาดีๆกับนายอยู่เลยแท้ๆ……..ไหงนายถึงได้ทำกันได้ลงคอล่ะคะ? โหดร้าย! ยูยะคุงต้องมานอนด้วยกันเป็นการลงโทษเลยนะคะ!! ชั้นไม่ยกโทษให้นายแน่ถ้านายไม่มานอนด้วยน่ะ!!”

“จ้า จ้า จ้า…….นอนด้วยกันก็ได้….แต่ผมจะขอรักษาระยะห่างให้มากที่สุดก็แล้วกันนะ ผมไม่ใช่พวกนอนดิ้นหรือไม่ชอบเอามือไปกอดอะไร เพราะฉะนั้นเธอไม่ต้องเป็นกังวลไป แต่ที่ทำแบบนี้เพราะว่าผมไม่อยากให้มีอะไรเกิดขึ้นกับผมต่างหากล่ะ…”

“แต่ว่าชั้นเองก็เป็นพวกนอนไม่ค่อยหลับและก็ชอบนอนกอดคนอื่นด้วยน่ะสิ เพราะงั้นถ้าเผลอไปน้วยยูยะคุงตอนที่ชั้นคล้อยหลับไปแล้ว ก็ยกโทษให้เค้าด้วยนะตัวเอง!”

“ถ้าเธอทำแบบนั้นจริงๆ ผมจะแยกตัวเราออกจากกันอย่างไร้ความปราณีให้เองครับ”

“คำโกหกที่แสนหวานของยูยะคุงเนี่ย จริงๆแล้วนายก็แค่ไม่อยากผลักชั้นลงจากเตียงใช่ไหมล่ะคะ? ชั้นล่ะชอบตรงนั้นของนายจริงๆ”

ผมเบือนหน้าหนีเมื่อเธอยิ้มให้ผม ขณะที่กำลังพูดอะไรบางอย่างที่ทำให้แก้มของผมร้อนผ่าว

ไหงเธอถึงพูดคำว่า “ชอบ” ออกมาได้อย่างหน้าตาเฉยแบบนั้นได้ล่ะ?

“นอกจากครอบครัวของชั้นแล้ว ชั้นพูดคำว่า “ชอบ” กับยูยะคุงคนเดียวเท่านั้นค่ะ สำหรับชั้น มันไม่ใช่คำพูดลมๆแล้งๆ ฉะนั้นช่วยอย่าตีความมันแบบผิดๆด้วยนะคะ”

ดูเหมือนว่าการแสดงออกของผมมันจะถูกมองออกง่ายอย่างที่เธอว่าจริงๆนั่นแหละ

คำพูดของเธอทำให้แก้มของผมร้อนผ่าวยิ่งขึ้นไปอีก ผมไม่อยากให้เธอเห็นหน้าของผมอีกต่อไปก็เลยคลานเข้าไปในผ้าห่มอย่างหมดท่า

มันก็มีอยู่บางครั้งที่ลูกผู้ชายมันก็ต้องใช้ยุทธวิธีถอยหลังกลับไปตั้งหลักกันบ้างล่ะนะ………

“งั้นยูยะคุง เชิญนอนก่อนได้เลยนะคะ ชั้นจะขอไปเป่าผมให้แห้งก่อน ถ้างั้นก็ราตรีสวัสดิ์ค่ะ”

“ราตรีสวัสดิ์………”

จากนั้นพอปิดไฟในห้องนอน ฮิโตสึบะซังก็เดินออกไป

ผมพยายามข่มตาหลับและดำดิ่งสู่ห้วงนิทราอย่างสิ้นหวัง แต่กลับรู้สึกประหม่าเกินไปที่จะทำแบบนั้น เสียงที่แผ่วเบาของไดร์เป่าผมมันฟังดูดังมากๆและพอเสียงเครื่องไดร์หยุด

ฮิโตสึบะซังก็เดินกลับมาและค่อยๆปีนขึ้นมาบนเตียงอย่าง ระมัดระวังไม่ให้ส่งเสียงดัง

แต่เธอกลับไม่พูดอะไรเลยสักคำเดียว……..

เธอเริ่มหายใจอย่างแผ่วเบาลงและเข้าสู่ห้วงนิทราทันที

“ขอล่ะให้ชั้นได้พักทีเถอะ…….แล้วอีแบบนี้ชั้นจะห้ามตัวเองได้ยังไงกันเล่า…..”

ผมมิอาจที่จะสงบสติลงมากพอที่จะคล้อยหลับไปได้ ก็ในเมื่อมีเด็กสาวที่น่ารักที่สุดในญี่ปุ่นมานอนอยู่ข้างๆผมแบบนี้

และเมื่อพระอาทิตย์ขึ้นในยามเช้าในที่สุดผมก็ยอมจำนนกับการนอนไม่หลับนี้