หลังจากที่เจอกับแม็กซิม ลู่โจวรู้สึกประหม่าน้อยลงไปเยอะเลย
เขารู้สึกว่าชายคนนี้เป็นคนที่ค่อนข้างน่าสนใจ
แม้ว่าแม็กซิมจะเป็นมืออาชีพ แต่เขาก็พูดเล่นอยู่บ่อยๆ
ปัญหาก็คือพวกเขาทั้งหมดไม่มีใครเก่งภาษาอังกฤษเลยทำให้เกิดความสับสนในการสื่อสารเล็กน้อย
“คุณแต่งงานหรือยัง มีแฟนหรือยัง”
“ยังครับ” ลู่โจวพูด เขารู้สึกอายเขาจึงพูดต่อ “ไม่ใช่เพราะว่าผมหาใครไม่ได้ แต่ผมยุ่งอยู่กับงาน จึงไม่มีเวลาออกเดทเลย”
“โอเค โอเค แล้วสาวๆ ที่ทำงานล่ะ คุณจีบไม่เป็นใช่ไหมล่ะ ผมเข้าใจความรู้สึกคุณดี” แม็กซิมเลิกคิ้วและพูด “คุณจะต้องหาที่ที่มีสาวสวยๆ และคุยกับพวกเขา คุณพอจะรู้จักที่ดีๆ ไหม เซนต์ปีเตอร์สเบิร์กมีที่ดีๆ อยู่นะ”
ลู่โจว “???”
การขับรถจากสนามบินนานาชาติเซนต์ปีเตอร์สเบิร์กไปโรงแรมคอรินเทียใช้เวลาครึ่งชั่วโมง ตึกรามบ้านช่องและรูปหล่ออิงประวัติศาสตร์และน่าตื่นเต้น
แต่ยิ่งพวกเขาขับเข้าใกล้ใจกลางเมืองเท่าไหร่ บรรยากาศโดยรอบก็ดูทันสมัยขึ้น
เมืองใหญ่ๆ ของโลกจะมีย่านธุรกิจที่คล้ายๆ กัน ล้วนรายล้อมไปด้วยป่าคอนกรีตและต้นไม้เหล็ก
แต่ตอนที่ลู่โจวมาถึงทางเข้าโรงแรมคอรินเทีย เขาประทับใจกับโรงแรมที่มีการออกแบบสไตล์ปราสาทรัสเซีย
นี่มันแตกต่างจากงานประชุมที่บราซิลโดยสิ้นเชิง
งานประชุมนี้ได้รับการสปอนเซอร์จากรัฐบาลท้องถิ่นและเจ้าหน้าที่รัสเซีย ดังนั้นผู้ร่วมงานจึงได้เข้าพักที่โรงแรมห้าดาวที่สวยงามใจกลางเมือง
ไม่ว่าแรงจูงใจที่อยู่เบื้องหลังเหตุการณ์นี้จะเป็นอะไร นักคณิตศาสตร์ที่ไม่ได้รวยขนาดนั้นก็รู้สึกขอบคุณที่ได้มีโอกาสเข้าพักในโรงแรมที่หรูหราแบบนี้
หลังจากที่ลู่โจวมาถึงโรงแรม ทีมรักษาความปลอดภัยของเขาออกมา แต่ดูจากที่มีตำรวจยืนอยู่ตามถนนและผู้รักษาความปลอดภัยที่โรงแรมแล้ว หน่วยความมั่นคงกลางเพิ่มระดับความปลอดภัยให้สูงขึ้นรอบๆ โรงแรมนี้
แม้ว่าจะมีกลุ่มคนจีนที่หน่วยความมั่นคงกลาง แต่ลู่โจวก็ไม่ได้เชื่อใจรัสเซียเต็มร้อยในการดูแลความปลอดภัยของเขา
หลังจากที่ลู่โจวเข้าห้องไป สิ่งแรกที่เขาทำคือเปิดโน้ตบุ๊คและเชื่อมต่อกับไวไฟโรงแรม
“เสี่ยวไอ เธอมีหน้าที่ตรวจดูกล้อง ถ้าเห็นอะไรน่าสงสัย รีบบอกฉันเลยนะ”
กล่องข้อความเด้งขึ้นตรงมุมขวาล่างของหน้าจอ
เสี่ยวไอ [ถึงตาเสี่ยวไอออกโรงแล้วเหรอ ไม่ต้องห่วงค่ะเจ้านาย เสี่ยวไอเอาอยู่! ≧ω≦]
คุณคือความปลอดภัยอีกชั้นหนึ่ง ซึ่งมันก็ไม่น่าจะช่วยอะไรได้
เนื่องจากการรักษาความปลอดภัยที่แน่นหนาจากหน่วยความมั่นคงกลางและกรมเสนาธิการใหญ่กองทัพปลดปล่อยประชาชน คงไม่มีใครกล้าสร้างปัญหาแน่นอน
ฉันไม่คิดว่าเสี่ยวไอจะมีประโยชน์ขนาดนั้นที่นี่ แต่ปลอดภัยไว้ก่อนก็ดี…
แน่นอนว่าลู่โจวคงไม่พูดออกมา
แต่ท้ายที่สุดแล้ว เขาก็ใส่ใจกับความรู้สึกของเสี่ยวไอ
เสี่ยวไอ [ เจ้านาย เจ้านาย ระบบควบคุมลิฟต์และระบบล็อกประตูจัดการโดยเซิร์ฟเวอร์เดียวกับกล้องวงจรปิด เสี่ยวไอติดตั้งประตูหลังได้ไหม (≖◡≖✿)]
ลู่โจว “เอาเลย แต่อย่าทำให้อะไรแปลกๆ โดยไม่ได้ถามฉันนะ”
เสี่ยวไอ [โอเคค่ะเจ้านาย ไม่ต้องห่วง!]
แม้ว่าหน่วยความมั่นคงกลางจะวางมาตรการป้องกันหลายชั้น แต่พวกเขาก็อยู่ต่างประเทศ ปลอดภัยไว้ก่อนดีกว่าเสียใจภายหลัง
หลังจากเหตุการณ์ทั้งหมด ลู่โจวเปลี่ยนเสื้อผ้าและออกจากห้อง
หวังเผิงรอเขาอยู่ที่ระเบียง
เขาเห็นลู่โจวเดินออกมาจากห้องและถาม “คุณจัดกระเป๋าแล้วเหรอ”
“ใช่” ลู่โจวพยักหน้าและพูด “ผมอยากจะถามพอดีว่ามันโอเคใช่ไหมที่จะไว้ใจรัสเซียในเรื่องความปลอดภัย”
หวังเผิง “เรายังเกี่ยวข้องกับงานด้านความปลอดภัย แต่เราอยู่ต่างประเทศตอนนี้ เราจะทำอะไรโดยพลการไม่ได้ และเราต้องทำงานอยู่เบื้องหลัง คุณพักผ่อนให้เต็มที่เถอะครับ ความปลอดภัยของคุณเป็นสิ่งที่สำคัญที่สุด”
ลู่โจวยิ้มและพูด “ผมไม่ได้กังวลขนาดนั้นหรอก ผมก็แค่สงสัย อีกอย่างผมออกไปหาอะไรกินข้างนอกได้ใช่ไหม”
“ได้ครับ” หวังเผิงพยักหน้าและพูด “คุณอยากให้ผมเดินไปกับคุณ หรือตามคุณไปลับๆ “
ลู่โจว “…แค่อยู่ข้างๆ ผม”
ลู่โจวไม่ได้จะทำอะไรที่อันตรายเสียหน่อย เขากำลังจะออกไปหาอะไรทาน
การจะขอให้หวังเผิงคอยดูแลความปลอดภัยของเขาคงเป็นเรื่องยุ่งยากเกินไป
…
งานประชุมคณิตศาสตร์นานาชาติจะมีขึ้นในอีกสองวัน
แม้ว่าจะมีบางคนมาถึงเซนต์ปีเตอร์สเบิร์กกันบ้างแล้ว แต่คนส่วนใหญ่ไม่ได้เตรียมตัวขนาดนั้น คนส่วนใหญ่ที่โรงแรมยังเป็นนักท่องเที่ยว
ลู่โจวเดินออกจากลิฟต์และเดินไปที่ล็อบบี้โรงแรม เขากำลังจะออกไปสำรวจร้านอาหารพื้นเมือง แต่เจอกับคนคุ้นหน้าที่ล็อบบี้โรงแรมเสียก่อน
ชายคนนั้นมีผมหยิกสีน้ำตาลและรอยยิ้มที่สดใสสไตล์หนุ่มข้างบ้าน แน่นอนว่านั่นไม่ใช่เรื่องสำคัญ สิ่งที่สำคัญก็คือชายคนนี้ได้รับเหรียญฟิลด์ในอายุเพียงสามสิบกว่าและเป็นหนึ่งในสามนักวิชาการอนาคตไกลที่ฟาลติ้งส์ยืนยัน
แม้แต่ตัวลู่โจวเองก็ยอมรับว่าชายคนนี้หล่อกว่าเขา
พวกเขาสบตากัน
พวกเขาจำกันและกันได้ ทั้งคู่ต่างแสดงสีหน้าประหลาดใจ
“ลู่โจว?”
“…ชูลทซ์” ลู่โจวพูด “บังเอิญจังเลย! คุณอยู่ที่นี่แล้วเหรอ”
แม้ว่าพวกเขาจะไม่ได้สนิทกัน แต่พวกเขาก็เป็นมากกว่าแค่คนรู้จักทั่วไป
เกือบจะเจ็ดปีที่แล้ว ทั้งคู่เจอกันที่งานประกาศรางวัลทฤษฎีจำนวนโคล แต่เพราะพวกเขาทำงานวิจัยกันคนละสาขา ในช่วงปีที่ผ่านมาพวกเขาจึงแทบจะไม่ได้ติดต่อกันเลย
หลังจากที่ต้องอยู่กับข้าราชการรัสเซียมาทั้งวัน ลู่โจวรู้สึกดีใจที่ได้เจอเพื่อนร่วมงานของเขา
ชูลทซ์จับมือขวาของลู่โจวและพูด “ฮ่าฮ่า บังเอิญจังเลย! ผมคิดว่าคนดังอย่างคุณ จะมาหลังจากงานเลี้ยงเปิดตัวเสียอีก ผมไม่คิดว่าคุณจะมาที่นี่เร็วขนาดนี้”
ลู่โจว “กระทรวงพลังงานสหพันธรัฐรัสเซียชวนให้ผมไปเยี่ยมชมโรงไฟฟ้านิวเคลียร์ฟิวชั่นก่อนการประชุม คุณเองก็ยุ่งเหมือนกัน แล้วคุณมาอยู่ที่นี่ได้อย่างไร”
“ผมมาที่นี่เพื่อมาเยี่ยมเพื่อนเก่า เขาไม่ค่อยชอบให้ใครรบกวน ผมคงไม่มีโอกาสได้คุยกับเขาระหว่างการประชุม ผมก็เลยมาก่อน” ชูลทซ์พูด “คุณอยากจะไปกับผมไหม”
ลู่โจวลังเลและพูด “ผมไม่ได้รู้จักเพื่อนของคุณสักหน่อย บางทีมันอาจจะไม่ใช่ความคิดที่ดีนะ”
ชูลทซ์ยิ้มและพูด “ไม่เป็นไร เขาเป็นคนดี แม้ว่าเขาจะแปลกๆ ไปสักหน่อย เขาสนใจในตัวคุณมานานแล้ว ผมคิดว่าเราจะมีเวลาดีๆ ด้วยกัน”
อยู่ดีๆ หวังเผิงที่ยืนอยู่ด้านหลังลู่โจวก็พูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง
“คุณบอกได้ไหมว่าคนคนนั้นคือใคร”
ชูลทซ์เลิกคิ้ว
“เพเรลมาน!
“คุณอาจเคยได้ยินชื่อเขามาแล้ว”
……………………
Related
