ลู่โจวยังไม่รู้วิธีใช้งานเศษซาก หมายเลข 2 แต่โชคดีที่เขายังมีเบาะแสเกี่ยวกับที่มาของมัน
ถึงมันไม่มีวิธีที่จะไขความลับของมัน เขาเชื่อว่าหลังจากที่ได้เห็นความทรงจำวอยด์ต่อไป เขาน่าจะได้รับกุญแจเพื่อเปิด ‘หีบสมบัติ’ นี้
ลู่โจวพักเรื่องปัญหาที่แก้ไม่ได้นี้ไว้ เขากลับมาโฟกัสที่งานวิชาการ
ทฤษฎีของการรวมพีชคณิตและเรขาคณิตไม่ได้อยากเหมือนที่คิดไว้ เมื่อเทียบกับสมมติฐานของรีมันน์
ถึงแม้ว่ามันเป็นเรื่องที่แหวกแนวมากกว่าสมมติฐานของรีมันน์ ในความเป็นจริงมันไม่จำเป็นต้องใช้เครื่องมือคณิตศาสตร์ที่ล้ำหน้าเพื่อไขมัน มันไม่ได้ต้องใช้ความคิดสร้างสรรค์มากนัก
สิ่งที่มันต้องการคือความสามารถที่จะพึ่งพาตรรกะเหตุผลเพื่อสรุปความรู้ เครื่องมือ และวิธีการที่มีอยู่ ให้สามารถร้อยด้ายต่อไปได้
มันฟังดูค่อนข้างนามธรรม
แต่เมื่อเทียบกับสมมติฐานของรีมันน์ซึ่งยอดเขามันไม่สามารถมองเห็นได้เลย จุดสูงสุดของภูเขาแห่งโปรเจกต์วิจัยนี้สามารถมองเห็นได้ มันยังมีกระทั่งถนนหนทางที่นำไปสู่ยอดเขา
ในความเป็นจริงช่วงที่เขาวิจัยสมมติฐานของรีมันน์ เขาได้มีพิมพ์เขียวร่างไว้ในใจแล้ว เขาเป็นคนที่ใกล้เคียงกับยอดเขามากที่สุด
ท้ายที่สุดแล้วการวิจัยสมมติฐานของรีมันน์ได้ทำให้เขาปีนภูเขาไปครึ่งหนึ่งแล้ว
สำหรับตอนนี้เขาน่าจะเป็นคนเดียวในโลกที่น่าจะทำโปรเจกต์นี้สำเร็จ
ในขณะเดียวกันนักเรียนของเขาก็สามารถรู้สึกเป็นประโยชน์ได้โดยการทำงานให้กับโปรเจกต์วิจัยนี้
สมมติฐานของรีมันน์อาศัยสมองอัจฉริยะและความคิดที่มีพรสวรรค์ แต่โปรเจกต์วิจัยนี้สามารถแบ่งออกเป็นโปรเจกต์ย่อยและหัวข้อที่ต่างกันไป เป็นสิ่งที่ต้องอาศัยแรงงานปริมาณมาก
…
ณ สถาบันจินหลิงเพื่อการศึกษาขั้นสูง
ออฟฟิศของคณบดี
ผู้อำนวยการหลี่เดินทางจากปักกิ่งมาที่นี่เพื่อทำธุรกิจ เขานั่งลงที่โซฟาและยิ้มให้ลู่โจว
“…ว่าไปแล้ว ผมลืมบอกคุณบางอย่าง”
“มีอะไรเหรอครับ?”
“ไม่กี่วันก่อน คนรัสเซียส่งจดหมายขอบคุณทางการทูตมาให้เพื่อแสดงความซาบซึ้ง และพวกเขาระบุชื่อของคุณอย่างเจาะจง”
ลู่โจวลังเลและถามอย่างใคร่รู้ “…จดหมายขอบคุณ?”
“ใช่แล้ว คุณได้ไปเยี่ยมโรงงานไฟฟ้านิวเคลียร์ฮีลอยส์เมื่อไม่นานมานี้ และเจอปัญหาใหญ่ในระบบกริดพลังงานของพวกเขาใช่ไหม?”
โอ้ เกือบลืมเรื่องนั้นไปแล้ว
“มันเป็นแค่เหตุบังเอิญครับ” ลู่โจวยิ้มให้และจู่ๆ ก็นึกออกอะไรบางอย่างออก เขาถามว่า “จดหมายการทูต…ไม่ได้ถูกเผยแพร่ต่อสาธารณะใช่ไหม?”
ผู้อำนวยการหลี่รู้ทันทีว่าลู่โจวกำลังพูดถึงเรื่องอะไร เขาตบขาและยิ้มให้ “มันไม่ใช่งานประชุมของกระทรวงต่างประเทศ แน่นอนสิ มันไม่เปิดเผยต่อสาธารณะ ทางเรายังขอให้อีกฝ่ายเก็บเรื่องนี้เป็นความลับเพื่อความปลอดภัยของคุณ”
ลู่โจวพยักหน้า
ถึงแม้ว่าเขาไม่ได้กังวลเป็นพิเศษ ปลอดภัยไว้ก่อนนั้นดีกว่า
ลู่โจวรู้ดีว่าถึงจดหมายนี้ไม่ถูกเปิดเผยต่อสาธารณะ พวกอเมริกันก็น่าจะอนุมานได้ว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้น
ผู้อำนวยการหลี่พูดว่า “แล้วก็มันยังมีอีกเรื่องนะ”
ลู่โจวกล่าวว่า “มีอะไรเหรอ?”
ผู้อำนวยการหลี่ดื่มชาให้ชุ่มคอและเขาทำสีหน้าจริงจังแล้วพูดต่อ “อุบัติเหตุนั้นไม่ใช่อุบัติเหตุ เจ้าหน้าที่ข่าวกรองชื่อแม็กซิม…ผมไม่รู้ว่ามันใช่ชื่อจริงของเขาไหม โดยปกติข่าวกรองที่พวกรัสเซียเผยให้เราทราบแสดงให้เห็นว่ามันน่าจะเป็นการโจมตีที่ว่างแผนมาแล้ว บุคคลที่วางแผนการโจมตีครั้งนี้พยายามจะใส่ไวรัสในระบบกริดพลังงานภูมิภาคของเซนต์ปีเตอร์สเบิร์ก คอร์นิวเคลียร์โอเวอร์โหลดและการอิกนิชั่นล้มเหลว สิ่งนี้ก็เป็นการโจมตีคุณด้วย”
“ผมเหรอ?”
“ใช่!” ผู้อำนวยการหลี่พยักหน้าและพูดอย่างจริงจัง “มันมีหลักฐานมากเพียงพอที่สนับสนุนว่าแรงจูงใจอย่างน้อยครึ่งหนึ่งมีเป้าหมายพุ่งมาที่คุณ
แต่คนที่อยู่เบื้องหลังการโจมตีได้ประเมินฟีเจอร์ความปลอดภัยของเครื่องฟิวชั่นของเราต่ำไป
จนถึงตอนนี้ยูนิไฟด์เอ็นเนอร์จีซิสเต็มรัสเซียได้ร่วมมือกับสำนักความปลอดภัยเพื่อทำการสอบสวน…ผมไม่รู้รายละเอียดเนื่องจากกระทรวงป้องกันราชอาณาจักรไม่ได้รับผิดชอบเรื่องนี้”
ลู่โจวไม่คาดคิดว่าจะได้ยินเรื่องแบบนี้
ทันใดนั้นเขาถอนหายใจออกมาและพูดว่า “วุ่นวายเหลือเกิน ผมอาจจะไม่เข้าร่วมงานประชุมไหนอีกในอนาคต”
ผู้อำนวยการหลี่ยิ้มให้และพูดว่า “อย่าทำแบบนั้นเลย ถ้ามันจะเป็นต้องเข้าร่วม คุณก็ควรจะไปเถอะ ระวังตัวด้วยแล้วกัน อย่าไปสนใจเรื่องเล็กน้อยจนเสียงานเลย แล้วก็เวลาได้เปลี่ยนไปแล้ว เราได้เปรียบกว่าในด้านนานาชาติ คนพวกนั้นที่อยากโจมตีเราก็คงกล้าทำอยู่แค่ในเงามืด”
ผู้อำนวยการหลี่วางถ้วยชาลงและลุกขึ้นยืน
“โอเค ผมมีงานต้องทำต่อ ผมจะไม่รบกวนเวลาของคุณไปมากกว่านี้ ถ้าคุณอยากได้อะไรโทรหาผมได้เลยนะครับ”
ลู่โจวพยักหน้าและลุกขึ้นยืน
“ดูแลตัวเองด้วยนะครับ”
ลู่โจวเดินไปส่งผู้อำนวยการหลี่และกำลังจะกลับไปที่ออฟฟิศของเขา แต่เขาเห็นศาสตราจารย์อู๋เทียนเฉวียนจากสถาบันวิจัยชิปฐานคาร์บอนเดินตรงมาหาเขา
สีหน้าของศาสตราจารย์ชราคนนี้สุกสว่างเหมือนมะเขือเทศ เขาเดินไปหาลู่โจวทันทีและพูดว่า
“ข่าวดีครับ!”
ลู่โจวบอกได้ว่าศาสตราจารย์คนนี้มีเรื่องจะบอก
มันมีเรื่องเดียวจากห้องแล็บชิปฐานคาร์บอนที่น่าจะถูกจัดว่าเป็นข่าวดี
แต่ลู่โจวยังถามอย่างระมัดระวัง “…ข่าวดีอะไรเหรอครับ?”
ศาสตราจารย์อู๋เทียนเฉวียนพูดในสิ่งที่ลู่โจวเดาไว้อย่างตรงเป๊ะ
ศาสตราจารย์อู๋เทียนเฉวียนพูดอย่างตื่นเต้น
“ตัวอย่างมาตรฐานพาณิชย์ของชิปดราก้อนวัน!
เราทำได้แล้ว!”
………………………
