ทันทีที่วันหยุดสุดสัปดาห์ผ่านไป ห้องทำงานของลู่โจวก็กลับมามีชีวิตชีวาเหมือนเดิม ผู้ช่วยจ้าวบอกว่าศาสตราจารย์ลู่มีเรื่องสำคัญจะบอกกับทุกคน ดังนั้นนักเรียนทุกคนในกลุ่มโปรเจกต์วิจัยจึงรีบพากันตื่นแต่เช้า กินข้าวและรีบเข้าไปที่ออฟฟิศ “ขอฉันแนะนำสมาชิกกลุ่มใหม่ของเรา” ลู่โจวพูดขณะที่เขาตบไหล่ของชายแปลกหน้าที่ยืนอยู่ข้างเขา ลู่โจวมองไปที่นักเรียนที่มีหน้าตาประหลาดใจ จากนั้นเขาจึงกระแอมในลำคอ “นี่คือศาสตราจารย์เพเรลมาน นักคณิตศาสตร์จากเซนต์ปีเตอร์สเบิร์ก เขาจะอยู่ที่นี่กับเราตลอดทั้งปี…ถ้าเราสามารถทำทฤษฎีการรวมแรงครั้งใหญ่ได้ภายในสิ้นปีนี้” ออฟฟิศทั้งออฟฟิศเงียบไป จากนั้นปากกาของใครบางคนก็ตกลงบนพื้น ทันใดนั้นบรรยากาศในออฟฟิศก็ได้ระเบิดขึ้น “อะไรนะ! เพเรลมาน? …คนที่พิสูจน์ข้อคาดการณ์ของพอยน์แคร์น่ะเหรอ?” “ไม่มีทาง… ฉันได้ยินมาว่าเขาเลิกศึกษาคณิตศาสตร์ไปแล้วนี่?” เพเรลมาน! ชายผู้ไม่เคยออกจากบ้าน ชายผู้ปฏิเสธเลขาธิการสหพันธ์คณิตศาสตร์นานาชาติ! ถ้าไม่ใช่เพราะท่าทีที่จริงจังของลู่โจวทุกคนในสำนักงานรวมทั้งหานเมิ่งฉีคงจะคิดว่าเขาล้อเล่นแน่นอน เพเรลมานไม่เข้าใจภาษาจีน ดังนั้นเขาจึงไม่รู้ว่าทุกคนกำลังพูดถึงอะไรกันอยู่ เขาคิดว่าพวกเขากำลังต้อนรับเขา ดังนั้นเขาจึงกล่าวว่า “ขอบคุณ” เฉินหยางซึ่งเพิ่งหายช็อก มองไปที่เพเรลมาน เขาพูดอย่างตื่นเต้น “…ผมเคยอ่านบทความของคุณมาก่อน!” เพเรลมานไม่รู้จะตอบคำถามนี้ยังไง เขาลังเลอยู่ครู่หนึ่งและพยักหน้า “อ่าฮะ” … ลู่โจวเคยได้ยินเรื่องราวของเพเรลมานว่าเขาเป็นคนแปลกประหลาด ดังนั้นเขาจึงกังวลเล็กน้อยว่าเพเรลมานจะรวมกลุ่มวิจัยของเขาไม่ได้หรือบางทีอาจมีปัญหาในการสื่อสารด้วย แต่เขารู้แล้วว่าเขากังวลมากเกินไป สิ่งที่ทำให้ลู่โจวประหลาดใจที่สุดคือความสัมพันธ์ของเฉินหยางและเพเรลมาน เพราะทั้งสองคนเป็นคนที่เงียบขรึม และพูดแต่เกี่ยวกับคณิตศาสตร์และงานของพวกเขาเท่านั้น ดูเหมือนว่าวิธีการสื่อสารที่ตรงไปตรงมาแบบนี้จะเอาชนะอุปสรรคในการสื่อสารได้จริงๆ สำหรับการวิจัยขั้นต่อไป ลู่โจวได้ขอให้เพเรลมานเข้าร่วมในโปรเจกต์วิจัยของเฉินหยางซึ่งเป็นการศึกษาการสลายตัวของผลรวมโดยตรงในทฤษฎีแรงจูงใจที่เกี่ยวข้องกับแรงจูงใจ H(V) ที่ลดไม่ได้ โปรเจกต์วิจัยนี้เสร็จไปแล้วครึ่งหนึ่ง แต่ด้วยสาเหตุหลายอย่างทำให้ความคืบหน้าค่อนข้างช้าไป ตามที่เฉินหยางบอก ด้วยความช่วยเหลือของศาสตราจารย์เพเรลมานนั้นทำให้ความเร็วของโปรเจกต์วิจัยเพิ่มขึ้นอย่างมาก สองคนนี้คิดหาวิธีที่แปลกใหม่ และจบสมการสุดท้ายของโปรเจกต์ได้ ซึ่งก็คือการสร้างความสัมพันธ์ที่ใกล้ชิดระหว่าง H(V) กับแรงจูงใจที่ลดไม่ได้สำเร็จภายในสัปดาห์เดียวเท่านั้น เอกสารผลลัพธ์ได้รับการลงนามร่วมกันโดยทั้งสอง และงานพิมพ์ล่วงหน้าถูกอัปโหลดไปยัง arXiv ในขณะที่เอกสารก็ได้ถูกส่งไปยังวารสารย่อยคณิตศาสตร์แห่งอนาคต วันรุ่งขึ้นหลังจากอัปโหลดบทความไปยัง arXiv ชุมชนคณิตศาสตร์ต่างพากันรู้สึกทึ่งกับเหตุการณ์ที่ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อนเช่นนี้ เพเรลมานซึ่งประกาศต่อสาธารณชนว่าเขาถอนตัวจากชุมชนคณิตศาสตร์ไปแล้ว แต่เขากลับได้ตีพิมพ์บทความไปที่ arXiv เหรอ? นอกจากนี้หน่วยวิจัยที่ลงนามในรายงานฉบับนี้คือมหาวิทยาลัยจินหลิงอีกด้วย ซึ่งที่นั่นเป็นมหาวิทยาลัยที่ศาสตราจารย์ลู่ทำงานอยู่… เป็นไปไม่ได้น่า! … ณ มหาวิทยาลัยบอนน์ ประเทศเยอรมนี ภายในร้านกาแฟที่ดูเรียบเก๋มีสไตล์ ฟาลติ้งส์กำลังมองไปที่เอกสารที่เพิ่งตีพิมพ์ใหม่และส่ายหัว เขาคิดว่าเพเรลมานจะเป็นแบบนี้หลังจากอ่านบทความของลู่โจวในตอนแรก เขาทั้งพอใจและสับสนในเวลาเดียวกัน เขารู้สึกได้ถึงอารมณ์ที่ซับซ้อนผสมปนเปกันไปหมด ชูลทซ์สังเกตเห็นท่าทางของชายชราตรงหน้า เขาจิบกาแฟแล้วพูดพร้อมกับถอนหายใจ “ผมไม่อยากจะเชื่อเลยว่าเขาจะไปมหาวิทยาลัยจินหลิงจริงๆ” เขาและศาสตราจารย์ฟาลติ้งส์เคยไปเยี่ยมเพเรลมานในเซนต์ปีเตอร์สเบิร์กโดยพยายามเชิญเขาไปที่มหาวิทยาลัยบอนน์เพื่อทำงานร่วมกับพวกเขาในทฤษฎีการรวมแรงครั้งใหญ่ของพีชคณิตและเรขาคณิต และเปิดโรงเรียนแห่งความคิดใหม่ๆ สำหรับบอว์บากิกรุ๊ป อย่างไรก็ตามความพยายามของพวกเขาก็ไม่เป็นผล เพราะเพเรลมานเลือกลู่โจวด้วยความตั้งใจของเขาเอง ฟาลติ้งส์มองออกไปนอกหน้าต่าง แล้วก็พูดว่า “คุณคิดว่าเอกสารนี้เป็นไง?” หลังจากที่ชูลทซ์ครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง เขาก็พูดว่า “มันน่าทึ่งมาก…น่าตกใจจริงๆ ผมไม่สามารถอธิบายความสำคัญของงานของพวกเขาในด้านทฤษฎีแรงจูงใจและการคาดเดามาตรฐานของก็อตเท็นดิ๊กได้ ผมว่านักวิชาการในสาขานี้ที่คุ้มค่ากับค่าจ้างของพวกเขา และขอบอกว่าพวกเขาได้ก้าวไปสู่ทฤษฎีการรวมแรงครั้งใหญ่อย่างมาก” หลังจากได้ยินคำพูดของชูลทซ์ ศาสตราจารย์ฟาลติ้งส์ก็พยักหน้าอย่างเห็นด้วย เขาเห็นด้วยกับคำพูดของชูลทซ์ทุกคำ การสร้างความหมายเชิงนามธรรมของตัวเลขและรูปทรงในบริบทของทฤษฎีแรงจูงใจและโปรแกรมของแลงแลนด์หมายความว่างานวิจัยของพวกเขาล้ำหน้ากว่าประเทศอื่นๆ ในโลกไปมากแล้ว ราวกับว่านักวิชาการส่วนใหญ่ในโลกกำลังก่อไฟด้วยการเสียดสีกับฟืน แต่พวกเขาได้ใช้ไม้ฟลินท์ไฟสไตรค์แล้ว เฉพาะนักวิชาการชั้นนำในสาขาเรขาคณิตเกี่ยวกับพีชคณิตเท่านั้นที่สามารถแยกความแตกต่างระหว่างสิ่งที่ดีและดีที่สุดได้ ชูลทซ์มองไปที่ฟาลติ้งส์ และถอนหายใจขณะที่เขาพูด “เหตุผลที่ฉันค้นคว้าเกี่ยวกับช่องว่างเมตริกก็เพื่อค้นหาทฤษฎีบทที่แม่นยำแบบนี้แหละ ผมสร้างหมายเลข p-adic และหลักการเพชรก็เพื่อแบบนี้” พื้นที่เมตริกที่สมบูรณ์เป็นวิธีการใหม่ในการดูคลาสของวัตถุเรขาคณิตที่หยั่งรากลึกในโปรแกรมของแลงแลนด์ เช่น ชิมูระ นี่คือความสำเร็จทางคณิตศาสตร์ที่โดดเด่นมากจนทำให้เขาได้รับรางวัลเหรียญฟิลด์ในปี 2018 วิธีการทางคณิตศาสตร์ได้พัฒนาเป็นสาขาใหม่ของคณิตศาสตร์อย่างสมบูรณ์แบบ เรื่องนี้ได้รับการยกย่องอย่างกว้างขวางว่าเป็นทิศทางการวิจัยที่มีแนวโน้มในการผสมผสานพีชคณิตและเรขาคณิตเข้าด้วยกัน “พูดมาเถอะ” ฟาลติ้งส์พยักหน้าและสังเกตเห็นการแสดงออกบนใบหน้าของชูลทซ์ เขาขมวดคิ้วและพูดว่า “ดูเหมือนคุณจะมีอะไรจะพูดนะ” ชูลท์ซยิ้มอย่างช้าๆ “รู้ไหม ทฤษฎีการรวมแรงครั้งใหญ่ของพีชคณิตและเรขาคณิตเป็นสิ่งที่ผมใฝ่หามาทั้งชีวิต แล้วตอนนี้ผมรู้สึกว่าในที่สุดก็มีที่สำหรับใช้ทฤษฎีของผมแล้ว” เขาไอและพูดว่า “ผมต้องการไปแลกเปลี่ยนที่นั่นเป็นเวลาหนึ่งปี” ฟาลติ้งส์ “…” ศาสตราจารย์ฟาลติ้งส์ไม่พูดอะไร ในขณะที่ชูลทซ์เกาหัวช้าๆ “ก็เห็นคุณไม่พูดอะไร งั้นผมถือว่ายอมไปด้วยกันเนอะ” ฟาลติ้งส์ “…” …………………………
ทันทีที่วันหยุดสุดสัปดาห์ผ่านไป ห้องทำงานของลู่โจวก็กลับมามีชีวิตชีวาเหมือนเดิม
ผู้ช่วยจ้าวบอกว่าศาสตราจารย์ลู่มีเรื่องสำคัญจะบอกกับทุกคน ดังนั้นนักเรียนทุกคนในกลุ่มโปรเจกต์วิจัยจึงรีบพากันตื่นแต่เช้า กินข้าวและรีบเข้าไปที่ออฟฟิศ
“ขอฉันแนะนำสมาชิกกลุ่มใหม่ของเรา” ลู่โจวพูดขณะที่เขาตบไหล่ของชายแปลกหน้าที่ยืนอยู่ข้างเขา ลู่โจวมองไปที่นักเรียนที่มีหน้าตาประหลาดใจ จากนั้นเขาจึงกระแอมในลำคอ “นี่คือศาสตราจารย์เพเรลมาน นักคณิตศาสตร์จากเซนต์ปีเตอร์สเบิร์ก เขาจะอยู่ที่นี่กับเราตลอดทั้งปี…ถ้าเราสามารถทำทฤษฎีการรวมแรงครั้งใหญ่ได้ภายในสิ้นปีนี้”
ออฟฟิศทั้งออฟฟิศเงียบไป
จากนั้นปากกาของใครบางคนก็ตกลงบนพื้น
ทันใดนั้นบรรยากาศในออฟฟิศก็ได้ระเบิดขึ้น
“อะไรนะ! เพเรลมาน? …คนที่พิสูจน์ข้อคาดการณ์ของพอยน์แคร์น่ะเหรอ?”
“ไม่มีทาง… ฉันได้ยินมาว่าเขาเลิกศึกษาคณิตศาสตร์ไปแล้วนี่?”
เพเรลมาน!
ชายผู้ไม่เคยออกจากบ้าน ชายผู้ปฏิเสธเลขาธิการสหพันธ์คณิตศาสตร์นานาชาติ!
ถ้าไม่ใช่เพราะท่าทีที่จริงจังของลู่โจวทุกคนในสำนักงานรวมทั้งหานเมิ่งฉีคงจะคิดว่าเขาล้อเล่นแน่นอน
เพเรลมานไม่เข้าใจภาษาจีน ดังนั้นเขาจึงไม่รู้ว่าทุกคนกำลังพูดถึงอะไรกันอยู่ เขาคิดว่าพวกเขากำลังต้อนรับเขา ดังนั้นเขาจึงกล่าวว่า “ขอบคุณ”
เฉินหยางซึ่งเพิ่งหายช็อก มองไปที่เพเรลมาน เขาพูดอย่างตื่นเต้น
“…ผมเคยอ่านบทความของคุณมาก่อน!”
เพเรลมานไม่รู้จะตอบคำถามนี้ยังไง เขาลังเลอยู่ครู่หนึ่งและพยักหน้า
“อ่าฮะ”
…
ลู่โจวเคยได้ยินเรื่องราวของเพเรลมานว่าเขาเป็นคนแปลกประหลาด ดังนั้นเขาจึงกังวลเล็กน้อยว่าเพเรลมานจะรวมกลุ่มวิจัยของเขาไม่ได้หรือบางทีอาจมีปัญหาในการสื่อสารด้วย แต่เขารู้แล้วว่าเขากังวลมากเกินไป
สิ่งที่ทำให้ลู่โจวประหลาดใจที่สุดคือความสัมพันธ์ของเฉินหยางและเพเรลมาน
เพราะทั้งสองคนเป็นคนที่เงียบขรึม และพูดแต่เกี่ยวกับคณิตศาสตร์และงานของพวกเขาเท่านั้น ดูเหมือนว่าวิธีการสื่อสารที่ตรงไปตรงมาแบบนี้จะเอาชนะอุปสรรคในการสื่อสารได้จริงๆ
สำหรับการวิจัยขั้นต่อไป ลู่โจวได้ขอให้เพเรลมานเข้าร่วมในโปรเจกต์วิจัยของเฉินหยางซึ่งเป็นการศึกษาการสลายตัวของผลรวมโดยตรงในทฤษฎีแรงจูงใจที่เกี่ยวข้องกับแรงจูงใจ H(V) ที่ลดไม่ได้
โปรเจกต์วิจัยนี้เสร็จไปแล้วครึ่งหนึ่ง แต่ด้วยสาเหตุหลายอย่างทำให้ความคืบหน้าค่อนข้างช้าไป
ตามที่เฉินหยางบอก ด้วยความช่วยเหลือของศาสตราจารย์เพเรลมานนั้นทำให้ความเร็วของโปรเจกต์วิจัยเพิ่มขึ้นอย่างมาก
สองคนนี้คิดหาวิธีที่แปลกใหม่ และจบสมการสุดท้ายของโปรเจกต์ได้ ซึ่งก็คือการสร้างความสัมพันธ์ที่ใกล้ชิดระหว่าง H(V) กับแรงจูงใจที่ลดไม่ได้สำเร็จภายในสัปดาห์เดียวเท่านั้น
เอกสารผลลัพธ์ได้รับการลงนามร่วมกันโดยทั้งสอง และงานพิมพ์ล่วงหน้าถูกอัปโหลดไปยัง arXiv ในขณะที่เอกสารก็ได้ถูกส่งไปยังวารสารย่อยคณิตศาสตร์แห่งอนาคต
วันรุ่งขึ้นหลังจากอัปโหลดบทความไปยัง arXiv ชุมชนคณิตศาสตร์ต่างพากันรู้สึกทึ่งกับเหตุการณ์ที่ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อนเช่นนี้
เพเรลมานซึ่งประกาศต่อสาธารณชนว่าเขาถอนตัวจากชุมชนคณิตศาสตร์ไปแล้ว แต่เขากลับได้ตีพิมพ์บทความไปที่ arXiv เหรอ?
นอกจากนี้หน่วยวิจัยที่ลงนามในรายงานฉบับนี้คือมหาวิทยาลัยจินหลิงอีกด้วย ซึ่งที่นั่นเป็นมหาวิทยาลัยที่ศาสตราจารย์ลู่ทำงานอยู่…
เป็นไปไม่ได้น่า!
…
ณ มหาวิทยาลัยบอนน์ ประเทศเยอรมนี
ภายในร้านกาแฟที่ดูเรียบเก๋มีสไตล์
ฟาลติ้งส์กำลังมองไปที่เอกสารที่เพิ่งตีพิมพ์ใหม่และส่ายหัว
เขาคิดว่าเพเรลมานจะเป็นแบบนี้หลังจากอ่านบทความของลู่โจวในตอนแรก
เขาทั้งพอใจและสับสนในเวลาเดียวกัน เขารู้สึกได้ถึงอารมณ์ที่ซับซ้อนผสมปนเปกันไปหมด
ชูลทซ์สังเกตเห็นท่าทางของชายชราตรงหน้า เขาจิบกาแฟแล้วพูดพร้อมกับถอนหายใจ
“ผมไม่อยากจะเชื่อเลยว่าเขาจะไปมหาวิทยาลัยจินหลิงจริงๆ”
เขาและศาสตราจารย์ฟาลติ้งส์เคยไปเยี่ยมเพเรลมานในเซนต์ปีเตอร์สเบิร์กโดยพยายามเชิญเขาไปที่มหาวิทยาลัยบอนน์เพื่อทำงานร่วมกับพวกเขาในทฤษฎีการรวมแรงครั้งใหญ่ของพีชคณิตและเรขาคณิต และเปิดโรงเรียนแห่งความคิดใหม่ๆ สำหรับบอว์บากิกรุ๊ป
อย่างไรก็ตามความพยายามของพวกเขาก็ไม่เป็นผล เพราะเพเรลมานเลือกลู่โจวด้วยความตั้งใจของเขาเอง
ฟาลติ้งส์มองออกไปนอกหน้าต่าง แล้วก็พูดว่า “คุณคิดว่าเอกสารนี้เป็นไง?”
หลังจากที่ชูลทซ์ครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง เขาก็พูดว่า “มันน่าทึ่งมาก…น่าตกใจจริงๆ ผมไม่สามารถอธิบายความสำคัญของงานของพวกเขาในด้านทฤษฎีแรงจูงใจและการคาดเดามาตรฐานของก็อตเท็นดิ๊กได้ ผมว่านักวิชาการในสาขานี้ที่คุ้มค่ากับค่าจ้างของพวกเขา และขอบอกว่าพวกเขาได้ก้าวไปสู่ทฤษฎีการรวมแรงครั้งใหญ่อย่างมาก”
หลังจากได้ยินคำพูดของชูลทซ์ ศาสตราจารย์ฟาลติ้งส์ก็พยักหน้าอย่างเห็นด้วย
เขาเห็นด้วยกับคำพูดของชูลทซ์ทุกคำ
การสร้างความหมายเชิงนามธรรมของตัวเลขและรูปทรงในบริบทของทฤษฎีแรงจูงใจและโปรแกรมของแลงแลนด์หมายความว่างานวิจัยของพวกเขาล้ำหน้ากว่าประเทศอื่นๆ ในโลกไปมากแล้ว
ราวกับว่านักวิชาการส่วนใหญ่ในโลกกำลังก่อไฟด้วยการเสียดสีกับฟืน แต่พวกเขาได้ใช้ไม้ฟลินท์ไฟสไตรค์แล้ว
เฉพาะนักวิชาการชั้นนำในสาขาเรขาคณิตเกี่ยวกับพีชคณิตเท่านั้นที่สามารถแยกความแตกต่างระหว่างสิ่งที่ดีและดีที่สุดได้
ชูลทซ์มองไปที่ฟาลติ้งส์ และถอนหายใจขณะที่เขาพูด
“เหตุผลที่ฉันค้นคว้าเกี่ยวกับช่องว่างเมตริกก็เพื่อค้นหาทฤษฎีบทที่แม่นยำแบบนี้แหละ ผมสร้างหมายเลข p-adic และหลักการเพชรก็เพื่อแบบนี้”
พื้นที่เมตริกที่สมบูรณ์เป็นวิธีการใหม่ในการดูคลาสของวัตถุเรขาคณิตที่หยั่งรากลึกในโปรแกรมของแลงแลนด์ เช่น ชิมูระ นี่คือความสำเร็จทางคณิตศาสตร์ที่โดดเด่นมากจนทำให้เขาได้รับรางวัลเหรียญฟิลด์ในปี 2018
วิธีการทางคณิตศาสตร์ได้พัฒนาเป็นสาขาใหม่ของคณิตศาสตร์อย่างสมบูรณ์แบบ เรื่องนี้ได้รับการยกย่องอย่างกว้างขวางว่าเป็นทิศทางการวิจัยที่มีแนวโน้มในการผสมผสานพีชคณิตและเรขาคณิตเข้าด้วยกัน
“พูดมาเถอะ” ฟาลติ้งส์พยักหน้าและสังเกตเห็นการแสดงออกบนใบหน้าของชูลทซ์ เขาขมวดคิ้วและพูดว่า “ดูเหมือนคุณจะมีอะไรจะพูดนะ”
ชูลท์ซยิ้มอย่างช้าๆ
“รู้ไหม ทฤษฎีการรวมแรงครั้งใหญ่ของพีชคณิตและเรขาคณิตเป็นสิ่งที่ผมใฝ่หามาทั้งชีวิต แล้วตอนนี้ผมรู้สึกว่าในที่สุดก็มีที่สำหรับใช้ทฤษฎีของผมแล้ว”
เขาไอและพูดว่า “ผมต้องการไปแลกเปลี่ยนที่นั่นเป็นเวลาหนึ่งปี”
ฟาลติ้งส์ “…”
ศาสตราจารย์ฟาลติ้งส์ไม่พูดอะไร ในขณะที่ชูลทซ์เกาหัวช้าๆ
“ก็เห็นคุณไม่พูดอะไร งั้นผมถือว่ายอมไปด้วยกันเนอะ”
ฟาลติ้งส์ “…”
…………………………
