การเพิ่มระดับจากระดับ 9 เป็นระดับ 10 นั้นไม่ง่ายเหมือนกับการเปลี่ยนตัวเลขบนแผงคุณสมบัติเลยสักนิด
ลู่โจวคนที่สองออกจากพื้นที่ระบบและเขารู้สึกเหมือนถูกตบที่ด้านหลังศีรษะทำให้เขาเกือบจะเป็นลม
ความรู้สึกมันไม่ได้หยุดเพียงแค่นั้น
เพราะเขารับรู้ถึงคลื่นของความรู้สึกที่หลั่งไหลผ่านเยื่อหุ้มสมองของเขาเข้ามา ความร้อนระอุขึ้นจากด้านหลังคอของเขาวิ่งผ่านไปสู่ที่ใบหน้าอย่างรวดเร็ว
เขารู้สึกเช่นนี้เกือบห้านาที หลังจากอาการปวดเหล่านี้หายไป หลังของเขาก็ชุ่มไปด้วยเหงื่อจนเต็มตัว
เมื่อลู่โจวลืมตาขึ้นโลกก็ได้เปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิง
ต้นไม้กลับไม่ใช่ต้นไม้อีกต่อไป พวกมันเป็นเซ็ตมองแดลโบรที่กำลังเติบโต และเมฆก็ได้กลายเป็นท่อร่วมคาลาบี-เหยาแทน
บางทีวัตถุเองอาจไม่เปลี่ยนแปลง แต่ในสายตาของเขา วัตถุเหล่านั้นได้เปลี่ยนไปเป็นแนวคิดทางคณิตศาสตร์หมดแล้ว
นี่คือความหมายของจักรวาลเหรอ?
ฉันรู้สึกได้ถึงจิตวิญญาณของตัวเองเลย
“… แล้วโลกนี้เป็นอย่างไรในสายตาของเหล่าทวยเทพกันนะ?”
ลู่โจวเป็นคนที่ไม่ได้นับถือในพระเจ้า
แต่ตอนนี้ เขาไม่แน่ใจว่ามีใครในโลกนี้ที่เห็นจักรวาลแบบเดียวกับเขาหรือเปล่า
เรตินาของเขาดูเหมือนจะกลายเป็นตัวกรองความโกลาหลออกไป เหลือไว้เพียงคำสั่งเพียงอย่างเดียว
โลกนั้นสวยงามยิ่งกว่าอะไร
ลู่โจวนั่งนิ่งอยู่ที่โต๊ะทำงาน จ้องมองไปที่โลกรอบๆ ตัวเขา เขานั่งอยู่ที่นั่นตลอดทั้งบ่าย
จนกระทั่งเสี่ยวไอมาเตือนให้เขาไปกินข้าวเย็น เขาก็กลับมาสู่โลกแห่งความเป็นจริงและเดินออกจากห้องทำงานของเขาไป…
…
ระดับ 10 คือสวรรค์สำหรับนักคณิตศาสตร์
ไม่ใช่ทุกอย่างที่จะสมบูรณ์แบบ
การมีความอ่อนไหวอย่างมากต่อตัวเลขและเรขาคณิตนั้นค่อนข้างน่ารำคาญสำหรับชีวิตของลู่โจว
สำหรับคนที่เป็นโรคย้ำคิดย้ำทำนั้น ความรู้สึกที่ไวและสัญชาตญาณแบบนี้ถือว่าเป็นการทรมานอย่างดีนี่เอง อย่างเช่นเมื่อเห็นแปรงสีฟันที่ไม่ตั้งฉากและกำลังเอียงอยู่ในแก้วของเขา ขนมปังสองแผ่นที่ไม่สมมาตรกัน… รายละเอียดของชีวิตที่เขาไม่เคยสังเกตมาก่อนกลายเป็นเรื่องยากที่จะละเลยมันไปได้
แต่ปัญหานี้ก็ไม่ได้อยู่นานเท่าไหร่นัก
วันที่สามหลังจากอัปโหลดบทความไป ลู่โจวก็ได้ปรับให้เข้ากับ ‘เลเวลที่อัพ’ ของเขาแล้ว
ในวันที่ห้า เขาก็ไม่รู้สึกอึดอัดอีกต่อไป เขายังหลงรักความงามของสิ่งรอบตัวของเขาเหมือนเดิม
เขาไม่สามารถอธิบายความงามนี้เป็นคำพูดออกมาได้
อย่างไรก็ตาม ลู่โจวเชื่อว่าถ้าเขาอยู่ที่ระดับ 10 ในสาขาฟิสิกส์หรือวิศวกรรมล่ะก็…
เขาคงจะมองเห็นโลกในอีกแบบหนึ่งแน่นอน
ลู่โจวอดไม่ได้ที่จะตั้งตารออนาคตนั้น
เขาสงสัยว่าโลกจะเป็นอย่างไรถ้าเขาไปถึงระดับ 10 ในวิชาฟิสิกส์
แค่เขาคิดก็ตื่นเต้นมากแล้ว
นอกเหนือจากการปรับให้เข้ากับการเปลี่ยนแปลงใหม่ในมุมมองของเขาที่มีต่อโลกแล้ว ลู่โจวก็ไม่ได้ทำอะไรมากมายในช่วงสองสามวันที่ผ่านมา
ด้านหนึ่งเขาได้ให้ความสนใจกับปฏิกิริยาและการตอบสนองจากชุมชนคณิตศาสตร์เกี่ยวกับบทความของเขา และในอีกด้านหนึ่งเขาก็ได้ซ่อมแซมรางวัลที่เขาได้รับจากการทำภารกิจให้สำเร็จ
แม้ว่าเขาจะอยากรู้ว่าความทรงจำว่างเปล่านั้นคืออะไร แต่เห็นได้ว่านี่ไม่ใช่เวลาที่จะมาคิดเรื่องนั้น
ตอนนี้เขามีตั๋วเพียงใบเดียว
ในการรวบรวมเบาะแสให้ได้มากที่สุด และเขาต้องเตรียมการมากกว่านี้
แชมพูและเวชศาสตร์พลังงานอธิบายตัวเองไว้ค่อนข้างดี และสิ่งสุดท้ายที่เขาได้รับคือแว่นตา X-1 ‘การอยู่เหนือความเข้าใจ’
หากดูแบบผิวเผินแล้วมันก็เหมือนแว่นตาทั่วไป ซึ่งคล้ายกับที่พบในร้านแว่น เขาไม่พบอะไรเลยหลังจากสแกนด้วยเครื่องตรวจจับโลหะ
แต่หลังจากที่เขาสวมแว่นตาและตรวจสอบเรตินาอีกครั้ง ราวกับว่าเขาได้เปิดประตูสู่โลกใหม่โดยสิ้นเชิงอีกครั้ง
หลังจากที่เขาเชื่อมต่อกับเซิร์ฟเวอร์ X-1 ‘การอยู่เหนือความเข้าใจ’ ก็เหมือนกับว่าเขาสวมแว่นตาที่โทนี่ สตาร์คได้มอบให้กับสไปเดอร์แมนเลย
แต่…
ดูเหมือนจะมากเกินไป?
หลังจากที่เล่นไปรอบๆ ไม่นานเขาก็เบื่อ
แม้ว่าแว่นตาจะเท่แค่ไหน แต่ก็เป็นเพียงแดชบอร์ดข้อมูลเท่านั้น
ความแตกต่างเพียงอย่างเดียวระหว่างสิ่งนี้กับส่วนต่อประสานระหว่างสมองกับคอมพิวเตอร์คือเขาต้องควบคุมแว่นตาด้วยเสียง และแว่นตาก็ติดตามการเคลื่อนไหวของดวงตาอีกด้วย
ลู่โจวคาดการณ์ว่าอารยธรรมที่เชี่ยวชาญเทคโนโลยีนี้ได้รวมเทคโนโลยี AR เข้ากับทุกด้านของชีวิตเอาไว้ การสวมแว่นและไม่สวมแว่นอาจหมายถึงโลกที่แตกต่าง
แต่แค่สำหรับตอนนี้…
ดูเหมือนว่าเทคโนโลยี AR นี้จะไม่มีประโยชน์อะไรเลยสักนิดเดียว
ไม่ใช่ว่าฉันสามารถใช้แว่นจับโปเกมอนได้ใช่ไหม? อย่างในโปเกมอนโกแบบนี้?
ถ้าทำได้คงตลกน่าดู
เมื่อเขาพยายามเชื่อมต่อแว่นตากับดาวเทียมสังเกตการณ์ทดลองที่พัฒนาและออกแบบอย่างอิสระโดยสตาร์สกายเทคโนโลยี เขาก็ได้เปิดประตูสู่โลกใหม่อีกใบ
เขาสามารถมองเห็นโลกในมุมสูงเหนือท้องฟ้าหลายร้อยกิโลเมตรได้เพียงสวมแว่นตา
และนี่แค่ดาวเทียมดวงเดียว…
ถ้าหากเขาเชื่อมต่อกับดาวเทียมหลายดวงล่ะก็…
ลู่โจวกลั้นหายใจและมองดูโดรนที่วางอยู่บนชั้นวางหนังสือของเขา
“เสี่ยวไอ”
เสี่ยวไอ [ค่ะ? (• ∀ •)]
ลู่โจวพูดด้วยความตื่นเต้น
“เอาร่างกายมายืมซิ!”
เสี่ยวไอ [???]
…
ณ มหาวิทยาลัยจินหลิง
เพเรลมานกำลังเดินผ่านทางเดินขณะที่ผมของเขาปลิวผ่านอากาศ เขาเดินมาถึงสุดทางเดินและเปิดประตู
เขาถอนหายใจเมื่อเขาเห็นลู่โจวนั่งอยู่ที่โต๊ะ จากนั้นเขาก็เดินไปพร้อมกับเอกสารในมือ ซึ่งเต็มไปด้วยความคิดเห็นที่เป็นลายลักษณ์อักษรของเขาเอง
เมื่อเขาเดินเข้าไปใกล้ เขาก็หยุดครู่หนึ่งแล้วถามว่า “คุณใส่แว่นตั้งแต่เมื่อไหร่?”
ลู่โจว “เมื่อเร็วๆ นี้แหละ… ทำไมเหรอ?”
“ไม่มีอะไร… เจ๋งดี”
เพเรลมานตัดสินใจเปลี่ยนหัวข้อสนทนา เขาวางกระดาษลงบนโต๊ะแล้วพูดว่า “ผมได้อ่านเอกสารของคุณแล้ว… ประมาณห้าครั้งได้”
ลู่โจว “คุณเข้าใจมันไหม?”
เขาพยักหน้า “ก็ส่วนใหญ่ แต่ใช้เวลานานหน่อย”
ลู่โจวมองดูเอกสารบนโต๊ะและยิ้ม
“ดูเหมือนว่านี่จะเป็นส่วนที่คุณไม่เข้าใจนะ”
เพเรลมานพยักหน้า การแสดงออกทางสีหน้าที่อยากรู้อยากเห็นของเขาบอกเล่าเรื่องราวทั้งหมดแล้ว
ลู่โจวบิดปากกาในมือแล้วพูดต่อ
“ผมเข้าใจว่าคุณงงตรงไหนนะ… แต่คุณอาจต้องรอสักสองสามวัน”
เพเรลมาน “มีอะไรต้องทำอย่างนั้นเหรอ?”
“ประมาณว่า…” ลู่โจวยิ้มและพูดว่า “วินาทีที่แล้ว ผมเพิ่งได้รับอีเมลจากอดีตที่ปรึกษา ศาสตราจารย์เดอลีงย์น่ะ เขาส่งคำขอจากสหภาพคณิตศาสตร์ระหว่างประเทศมาให้ผม ว่าง่ายๆ ก็คือพวกเขามักต้องการให้ผมทำรายงานโดยละเอียดเกี่ยวกับเอกสารนั่น”
“มันกำลังเกิดขึ้นในหนึ่งสัปดาห์ที่มหาวิทยาลัยจิน”
“คุณสามารถถามคำถามของคุณได้ที่การบรรยาย ผมจะช่วยคุณเอง”
……………………………
