ณ ทางเข้ามหาวิทยาลัยจินหลิง
ชายชรามองดูใบหน้าของหนุ่มๆ บนถนนที่กำลังเดินไปมาพลุกพล่าน สักพักเขาก็ถอนหายใจ
“มันเปลี่ยนไปมากจริงๆ”
ชายคนนี้ไม่ใช่ใครอื่นนอกจาก… ชิวเฉิงถง ศาสตราจารย์ประจำที่ฮาร์วาร์ด ผู้ก่อตั้งศูนย์คณิตศาสตร์ของมหาวิทยาลัยสุ่ยมู่
คนที่ยืนอยู่ข้างๆ กับเขาคือเซี่ยงหัวหนานจากสถาบันวิทยาศาสตร์
แม้ว่าเขาจะไม่ได้มาที่นี่บ่อยๆ เพราะเขาอาศัยอยู่ที่ประเทศจีน แต่เขามักจะได้ยินเกี่ยวกับมหาวิทยาลัยจินหลิงอยู่เสมอ
เมื่อเขาได้ยินเสียงของผู้เฒ่าชิว เขาก็ยิ้มและพูดต่อ
“มันเปลี่ยนไปมากจริงๆ เมื่อห้าปีก่อน พวกเขายังคงแข่งขันกับมหาวิทยาลัยออโรร่าในห้าอันดับแรกอยู่เลย แต่ตอนนี้พวกเขาเกือบจะอยู่ที่ด้านบนสุดของประเทศไปแล้ว ทั้งหมดนี้ต้องขอบคุณนักวิชาการลู่ ในทุกครั้งที่ผมคุยกับเพื่อนๆ จากมหาวิทยาลัยออโรร่า พวกเขาต่างพากันอิจฉาที่ไม่มีนักวิชาการอย่างลู่โจวจากมหาวิทยาลัยของพวกเขาเลยสักคน”
“โดยเฉพาะอย่างยิ่งตั้งแต่มหาวิทยาลัยจินหลิงได้ทำการปฏิรูปการศึกษาในช่วงไม่กี่ปีที่ผ่านมา พวกเขายิ่งประสบความสำเร็จอย่างมากด้วยการสนับสนุนจากนักวิชาการลู่ เมื่อเขากลับมาจากพรินซ์ตันครั้งแรก เขาก็ได้สร้างโครงการฝึกอบรมความสามารถสำหรับนักศึกษาระดับปริญญาตรีและได้รับการรับรองจากมหาวิทยาลัยทั่วประเทศอย่างง่ายดาย แน่นอนว่ามันจะเป็นแบบนี้ทั่วทั้งประเทศในอนาคตแน่นอน”
เมื่อผู้เฒ่าชิวได้ยินคำพูดของเซี่ยง เขาก็ยิ้มและพูดว่า “ถ้าคุณต้องการให้การศึกษาก้าวหน้า สิ่งที่เราต้องการคือการเปลี่ยนแปลงจากบนลงล่าง การพึ่งพาแค่คนหนึ่งๆ หรือมหาวิทยาลัยที่ยิ่งใหญ่เพียงไม่กี่คนนั้นไม่เพียงพอ”
ผู้เฒ่าชิวหยุดชั่วครู่ ก่อนที่จะยิ้มและกล่าวว่า “แต่ผมคิดว่าเราควรตั้งตารออนาคตข้างหน้า”
มีคนมากมายที่อุทิศตนเพื่ออุดมการณ์อันยิ่งใหญ่ของการศึกษา
ระบบการศึกษาของจีนนั้นใช้เวลาไม่นานก็สามารถเจริญได้
นักวิชาการเซี่ยงยิ้มและพูดว่า “หยุดรออยู่ข้างนอกกันเถอะ ผมแน่ใจว่าผู้เฒ่าสวี่กำลังยุ่งอยู่แน่ๆ”
“ก็ถูก” ผู้เฒ่าชิวพยักหน้าและมองไปที่นักวิชาการเซี่ยงในขณะที่เขาพูด “คุณต้องแนะนำให้ผมรู้จักกับเขาสักหน่อย ผมยังไม่รู้จักเขาดีพอ”
นักวิชาการเซี่ยงยิ้มและพูด
“ไม่ต้องเป็นห่วง
“เขาตั้งหน้าตั้งตารอที่จะพบคุณอยู่!”
…
นับตั้งแต่ลู่โจวอัปโหลดบทความของเขาไปที่ arXiv บรรยากาศของมหาวิทยาลัยจินหลิงก็เปลี่ยนไป
คนทั้งโลกให้ความสนใจกับที่มหาวิทยาลัยจินหลิงเป็นอย่างมาก
ไม่นานมหาวิทยาลัยจินก็ได้กลายเป็นศูนย์กลางคณิตศาสตร์ของโลก และชุมชนคณิตศาสตร์และวิชาการต่างหันมาสนใจรายงานนี้
อาจารย์ใหญ่สวี่มีความสุขมาก
ด้านหนึ่งเขากำลังยุ่งอยู่กับการเตรียมการประชุมรายงาน ส่วนอีกด้านเขารู้สึกปลาบปลื้มกับชื่อเสียงและอิทธิพลที่รายงานนี้นำมาสู่มหาวิทยาลัยจิน
แม้ว่าพวกเขาจะเคยมีรายงานที่คล้ายคลึงกันมาก่อน แต่ผลรวมของรายงานก่อนหน้านี้ทั้งหมดก็ยังไม่สำคัญเท่ารายงานนี้เลยสักนิดเดียว
ส่วนเหตุผลนั้น…
เป็นเพราะว่ารายงานนี้ไม่ได้เกี่ยวกับการไขปริศนาที่บุคคลในประวัติศาสตร์ทิ้งไว้เบื้องหลัง แต่เป็นเพราะการนิยามอนาคตของคณิตศาสตร์ที่มีอิทธิพลต่อโลกทั้งใบไปแล้ว
วันเวลาได้ผ่านไปอย่างรวดเร็ว และในอีกไม่นานก็จะถึงวันประชุมการบรรยาย
นักวิชาการจากทั่วทุกมุมโลกได้มารวมตัวกันที่หอประชุมวิทยาเขตแห่งใหม่ของมหาวิทยาลัยจินหลิง
จริงแล้วๆ การบรรยายประเภทนี้ควรจัดในหอประชุมของมหาวิทยาลัยเก่า ซึ่งมีประวัติศาสตร์และน่าจดจำมากกว่า แต่ด้วยจำนวนผู้เข้าร่วมที่มากเกินไป ดังนั้นสถานที่จึงถูกกำหนดให้เป็นโรงยิมของวิทยาเขตแห่งใหม่แทน
เมื่อการเตรียมการทั้งหมดเสร็จสิ้น ลู่โจวก็เดินขึ้นไปบนเวทีโดยเขาสวมสูทสีดำสนิท
เขามองดูสถานที่ที่มีผู้คนพลุกพล่านและรู้สึกตื่นเต้นขึ้นมาทันที
ทุกคนตั้งแต่อาจารย์มหาวิทยาลัยจินหลิงตลอดไปจนถึงเพื่อนเก่าของเขาที่พรินซ์ตัน พวกเขาทั้งหมดมารวมกันที่นี่เพื่อรอให้เขาได้พูด
บอกตามตรงว่าเขาจำไม่ได้ว่าเคยบรรยายไปกี่ครั้งแล้ว
แต่นี่เป็นครั้งที่สำคัญที่สุดอย่างในชีวิตเขาไม่ต้องสงสัย
นี่อาจเป็นรายงานคณิตศาสตร์ฉบับสุดท้ายของเขาที่เคยมีก็ได้…
เขาเอื้อมมือออกไปและถือไมโครโฟนเอาไว้
วินาทีที่เขาสัมผัสไมโครโฟน ทั้งหมดก็เงียบลง
ไม่มีใครบังคับให้ทำเช่นนี้
ไม่มีใครบอกให้พวกเขาเงียบ
แต่พวกเขาได้ทำความเข้าใจร่วมกันแล้ว ทุกคนกำลังรอให้ลู่โจวพูด
ลู่โจวรอประมาณสองสามวินาที และกระแอมในลำคอก่อนจะกล่าวเปิดงานของเขา
“ขอบคุณทุกคนที่สละเวลาจากตารางงานที่ยุ่งๆ ของคุณเพื่อเดินทางมาจากทั่วทุกมุมโลก
“ผมขอขอบคุณมหาวิทยาลัยจินหลิงสำหรับการจัดเตรียมและจัดการบรรยายในครั้งนี้ด้วยครับ
“เอาล่ะ เรามาเริ่มกันเถอะ”
ลู่โจวหันกลับมาและกดเลเซอร์พอยเตอร์เพื่อนำเสนอ
พาวเวอร์พอยต์ได้เปลี่ยนเป็นสไลด์ที่มีบทคัดย่อวิทยานิพนธ์ทันที
ลู่โจวมองไปที่กระดานไวท์บอร์ดและหยิบปากกามาร์กเกอร์ขึ้นมา เขาเริ่มเขียนในขณะที่เขาก็อธิบายทฤษฎีการรวมแรงครั้งใหญ่ของเขาไปด้วย
ทุกคนต่างพากันตั้งใจฟัง
คนที่นั่งใกล้ด้านหลังถึงกับหยิบโทรศัพท์ออกมาเพื่อซูมไปที่ไวท์บอร์ด
เวลาได้ผ่านไปอย่างรวดเร็ว
หนึ่งชั่วโมงผ่านไป
แม้ว่าลู่โจวจะหมกมุ่นอยู่กับโลกของคณิตศาสตร์มากจนเขาไม่ทันสังเกตว่านาฬิกากำลังเดินอยู่เลย
อย่างเช่นตอนนี้ที่เวลาได้ผ่านไปกว่าสามชั่วโมงแล้ว แขนและไหล่ของลู่โจวเริ่มรู้สึกเจ็บขณะที่เขาก็ได้หยุดเขียนในที่สุด
กระดานไวท์บอร์ดแปดแผ่นเต็มไปด้วยงานเขียนของเขา
ไวท์บอร์ดแต่ละอันมีคำและสัญลักษณ์ที่เขียนอย่างประณีต…
“นั่นคือทฤษฎีการรวมแรงครั้งใหญ่ครับ”
เมื่อเขาได้ยินเสียงความโกลาหลในฝูงชนเกิดขึ้น เขาก็หันกลับมาและพูดด้วยน้ำเสียงที่สงบ
“ผมมั่นใจว่าพวกคุณบางคนต้องมีคำถามและข้อสงสัยในใจแน่นอน
“นี่เป็นเพียงบทสรุปของเอกสารเท่านั้น ผมจะใช้เวลาหนึ่งชั่วโมงในตอนท้ายการบรรยายเพื่อตอบคำถามของพวกคุณ
“แต่ตอนนี้ผมจะสาธิตการประยุกต์ใช้ทฤษฎีการรวมแรงครั้งใหญ่ให้ดูก่อน
“เราบอกว่าคุณค่าของทฤษฎีบทคือความสามารถในการพิสูจน์สมการและการคาดเดาได้
“เนื่องจากข้อจำกัดด้านเวลา ดังนั้นผมจะยกตัวอย่างเพียงตัวอย่างเดียวเท่านั้น
“หวังว่าทุกคนจะจับตาดูด้วยความตั้งใจ”
ลู่โจวหันกลับมาหยิบปากกาอีกครั้ง
ตอนนี้…
เขาได้เขียนบนกระดานไวท์บอร์ดที่เก้า
ชิวเฉิงถงนั่งอยู่ท่ามกลางฝูงชน และเขาก็สับสนว่าลู่โจวนั้นกำลังวางแผนจะทำอะไร
ศาสตราจารย์ฟาลติ้งส์ก็เช่นกัน เขามองดูการเคลื่อนไหวของลู่โจวด้วยใบหน้าที่สงสัย
แต่ความสับสนของพวกเขาก็อยู่ไม่นาน
เพราะเมื่อลู่โจวจดสามคำแรกเสร็จ รูม่านตาของพวกเขาหดเล็กลงทันที
“ข้อคาดการณ์มาตรฐานของก็อตเท็นดิ๊ก?!”
ดวงตาของศาสตราจารย์เดอลีงย์เบิกกว้างขึ้นจนเกือบจะถลนออกมา เขาเกือบจะกระโดดออกจากเก้าอี้
ข้อคาดการณ์มาตรฐานของก็อตเท็นดิ๊ก!
นี่เป็นหนึ่งในประพจน์ที่สำคัญที่สุดในเรขาคณิตเกี่ยวกับพีชคณิตแล้ว!
แม้ว่าจะไม่ใช่รางวัลมิลเลนเนียม และไม่ใช่สมการ 23 ข้อของฮิลเบิร์ท แต่มันสำคัญกว่าสมการเหล่านั้นเสียอีก!
เหตุผลที่มันไม่รวมอยู่ในรายการสมการยากๆ เหล่านั้นก็เพราะคนส่วนใหญ่คิดว่าประพจน์นี้ไม่สามารถแก้ไขได้ในศตวรรษนี้ได้
ไม่ใช่แค่ศาสตราจารย์เดอลีงย์และฟาลติ้งส์ที่งุนงง เพราะนักวิชาการเกือบทั้งหมดในนี้ก็ต่างพากันตกตะลึงกับลู่โจว
เขาหมายถึงอะไร โดยการใช้ทฤษฎีการรวมแรงครั้งใหญ่เหรอ?
ทำไมเขาถึงเขียนข้อคาดการณ์มาตรฐานของก็อตเท็นดิ๊กล่ะ?
เขาจะทำอะไร?
หรือบางที…
ทุกคนสามารถเดาได้ว่าลู่โจวกำลังวางแผนจะทำอะไรต่อไป
ทุกคนแทบจะไม่อยากที่จะเชื่อว่าลู่โจวจะพิสูจน์สมการนี้ได้
ลู่โจวเมินความโกลาหลที่เกิดขึ้น ตอนนี้เขาตั้งใจเขียนประพจน์ที่สร้างปัญหาให้กับโลกคณิตศาสตร์มาหลายทศวรรษบนไวท์บอร์ด
[ทุกแรงจูงใจควรมีการสลายผลรวมโดยตรง โคโฮโมโลยีของคำสั่งทั้งหมดในพื้นที่ที่กำหนดสามารถแสดงผ่านผลรวมโดยตรงของการสลายตัวนี้]
เขาหยุดเขียน
และเมื่อลู่โจวหันไปเผชิญหน้ากับคนดู เขาก็สงบสติอารมณ์ได้อย่างดีเยี่ยมราวกับว่ามันเป็นเรื่องปกติ
“ผมแน่ใจว่าทุกคนในสาขาการวิจัยนี้จะสามารถเข้าใจถึงประพจน์นี้ได้
“ผมจะพิสูจน์มัน
“ตอนนี้”
ราวกับว่าลู่โจวเพิ่งทิ้งระเบิดปรมาณูลงในชุมชนคณิตศาสตร์ ณ ตอนนี้!
…………………………
