ณ ด้านนอกของโรงยิม
ชายหนุ่มส่วนสูงปานกลางกำลังวิ่งอยู่บนถนนพร้อมกับสะพายกระเป๋าสะพายหลัง หากดูจากถุงใต้ตาแล้วเขาน่าจะไม่ได้นอนเมื่อคืนนี้อย่างแน่นอน
อย่างไรก็ตาม ไม่ว่าสถานการณ์จะเป็นอย่างไรตอนนี้เขาก็มาสายแล้ว ดังนั้นเขาจึงถูกพนักงานรักษาความปลอดภัยหยุดที่ทางเข้าโรงยิมเอาไว้
“เฮ้ ยิมจะไม่เปิดให้บุคคลทั่วไปเข้าชมในอีกสองวันข้างหน้า ไปออกกำลังกายที่อื่นเถอะครับ”
หลี่โม่มองไปที่เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยและพูดด้วยน้ำเสียงกังวล
“ผมไม่ได้มาเพื่อออกกำลังกาย ผมมาเพื่อการบรรยาย!”
พักงานรักษาความปลอดภัยมองเพื่อนร่วมงานอย่างแปลกๆ จากนั้นเขาก็มองไปที่นักเรียนตรงหน้า
“การบรรยายเหรอ? มันผ่านมาสองชั่วโมงแล้ว คุณมาช้าไปแล้ว”
หลี่โม่ “ได้โปรด ให้ผมเข้าไปข้างในเถอะนะครับ”
พนักงานรักษาความปลอดภัยยื่นมือออกมา
“ถ้างั้นขอดูจดหมายเชิญของคุณหน่อย?”
“หนังสือเชิญประชุม?” หลี่โม่หยุดชั่วครู่และพูดว่า “จดหมายเชิญอะไร?”
“แขกทุกคนที่มาต้องมีจดหมายเชิญ เราไม่สามารถปล่อยให้ใครเข้ามาก็ได้” เขาพูดอย่างไม่อดทนว่า “ถ้าคุณไม่มีจดหมายก็อย่ามารบกวน แม้ว่าผมจะให้คุณเข้าไป แต่คุณก็ไม่สามารถผ่านการตรวจสอบความปลอดภัยได้อยู่ดี การรักษาความปลอดภัยที่นี่เข้มงวดมากๆ ดังนั้นอย่าเสียเวลาเลย”
“แต่ผมเป็นลูกศิษย์ของนักวิชาการลู่นะ!”
หลี่โม่หน้าแดง
ท้ายที่สุดแล้วเขาไม่ใช่ ‘นักเรียน’ ของลู่โจวในทางเทคนิค เพราะมันเป็นเพียงข้อตกลงทางวาจาระหว่างเขากับลู่โจวเท่านั้น
ถ้านี่ไม่ใช่เหตุฉุกเฉิน เขาคงไม่ดึงการ์ด ‘ท่านเทพลู่’ ออกมาใช้อย่างแน่นอน
แต่นี่เป็นสถานการณ์ที่เลวร้าย
“คุณน่ะเหรอ?” พนักงานรักษาความปลอดภัยมองดูเขาอย่างไม่เชื่อและถามว่า “งั้นคุณอยู่ปีอะไร?”
หลี่โม่กล่าวว่า “ปีหนึ่ง… แต่นั่นไม่ใช่ประเด็น! ประเด็นคือผมรีบ! ผมสายไปสองชั่วโมงแล้ว ถ้าผมไม่เข้าไปตอนนี้ผมจะพลาด—”
ทันใดนั้นเขาก็ได้ยินเสียงที่คุ้นเคยดังมาจากด้านหลัง
“ทำไมมายืนอยู่ตรงทางเข้าล่ะ?”
“ศาสตราจารย์เฉิน?”
แม้ว่าศาสตราจารย์เฉินมักจะเป็นคนที่ชอบอยู่เงียบๆ แต่เขาก็ถูกตามหาจากศูนย์คณิตศาสตร์ของมหาวิทยาลัยเหยียนโดยศาสตราจารย์ลู่โจว ดังนั้นเขาจึงค่อนข้างเป็นที่รู้จักในวิทยาเขตของมหาวิทยาลัยจินหลิงเช่นกัน
เฉินหยางมองไปที่เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยทั้งสองคนและพูดขึ้น
“แล้วฉันต้องให้ด้วยไหม?”
“ไม่ครับ”
เฉินหยางมองไปที่หลี่โม่ และขมวดคิ้วเล็กน้อย
“เข้าไปข้างในเถอะ การบรรยายใกล้จะจบแล้ว”
“โอ้ ใช่แล้วครับ! ขอบคุณครับ”
หลี่โม่กลับมาสู่ความเป็นจริงและเดินตามศาสตราจารย์เฉินไป
เขาจ้องไปที่เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยทั้งสองด้วยใบหน้าที่ภาคภูมิใจ
หลี่โม่พูดกับชายข้างๆ เขาขณะที่เดินตามไป
“เออ… ศาสตราจารย์เฉินครับ”
เฉินหยาง “ว่าไง?”
หลี่โม่ถามอย่างงุ่มง่าม “คุณตื่นสายด้วยเหรอ?”
“ฉันไม่ได้ตื่นสาย” เฉินหยางส่ายหัวและพูดว่า “ฉันไม่ได้นอน”
“ไม่ได้นอน?!”
เฉินหยางพยักหน้าและพูดต่อ
“ก็มันยังมีบางสิ่งที่ฉันไม่เข้าใจเกี่ยวกับเอกสารนั้น… ดังนั้นฉันจึงใช้เวลามากหน่อยในการอ่านมัน”
คุณหมายถึงอะไรใช้เวลาหน่อย
มันพิมพ์ออกมาล่วงหน้าได้สองสัปดาห์แล้ว!
แม้ว่าหลี่โม่ต้องการจะพูดเรื่องนี้ออกมาดังๆ แต่เขาก็รู้ว่าต้องยับยั้งตัวเองไว้
ไม่นานทั้งสองก็เดินไปที่ทางเข้าจุดตรวจรักษาความปลอดภัย
ศาสตราจารย์เฉินได้อธิบายสถานการณ์ให้เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยฟัง หลังจากที่หลี่โม่แสดงบัตรประจำตัวนักเรียนและลงทะเบียนในแบบฟอร์มลงทะเบียนแล้ว เขาก็ถูกปล่อยให้เข้าไปข้างในพร้อมกับศาสตราจารย์เฉิน
ก่อนจะเข้าไปข้างใน หลี่โม่กังวลเล็กน้อยว่าจะหาที่นั่งไม่ได้ แต่หลังจากที่เขาเข้ามาข้างใน เขาก็ตระหนักได้ว่ามันต่างจากที่เขาคิดไว้
ตอนนี้ที่นั่งแถวหลังเต็มเพียงครึ่งเดียว เพราะคนส่วนใหญ่ลุกออกไปแล้ว พวกเขานั่งอยู่บนพื้นใกล้ด้านหน้าแทน
หลี่โม่และเฉินหยางนั่งลงแถวด้านหลัง หลี่โม่รีบหยิบสมุดบันทึกออกมาและมองไปที่เวทีทันที
แต่หลังจากดูอยู่พักหนึ่ง เขาก็ไม่เข้าใจสิ่งที่ลู่โจวเขียนเลยสักอย่าง
“ทฤษฎีการรวมแรงครั้งใหญ่เหรอ?” หลี่โม่พูดขณะที่เขาจ้องไปที่การคำนวณบนกระดานไวท์บอร์ด เขาขมวดคิ้วและบ่นว่า “ไม่… ดูเหมือนจะไม่ใช่แบบนั้น”
“มันถูกแล้ว” เฉินหยางพยักหน้าและครุ่นคิดสักครู่ จากนั้นเขาก็กล่าวว่า “คำอธิบายของทฤษฎีการรวมแรงครั้งใหญ่น่าจะจบแล้ว”
“ถ้างั้นตอนเขากำลังเขียนอะไรอยู่…
“มันควรจะเป็นข้อคาดการณ์มาตรฐานของก็อตเท็นดิ๊กสิ”
เฉินหยางมองไปที่กระดานไวท์บอร์ดและหรี่ตาลงเล็กน้อย เขาตกใจเล็กนิดหน่อย
จากนั้นเขาก็กลืนน้ำลายขณะพึมพำกับตัวเอง “ฉันรู้แล้ว! ฉันเดาถูก… มันเป็นข้อคาดการณ์มาตรฐานของก็อตเท็นดิ๊กจริงๆ ด้วย!”
หลี่โม่กลืนน้ำลายและพูดต่อ
“… เดาอะไร?”
เฉินหยาง “จำข้อที่ 2 ของทฤษฎีการรวมแรงครั้งใหญ่ได้ไหม?”
หลี่โม่พยายามจำสิ่งที่เขาอ่านมาเมื่อคืนนี้ เขาตอบตามสัญชาตญาณว่า “สัมประสิทธิ์ของสัมประสิทธิ์ใดๆ สามารถคำนวณได้โดยสัมประสิทธิ์ Z!”
“ถูกต้อง!”
เฉินหยางพยักหน้า เขาพูดด้วยความตื่นเต้นและความประหลาดใจซึ่งต่างจากน้ำเสียงที่ราบเรียบและไร้อารมณ์แบบปกติของเขา เพราะตอนนี้เสียงของเขากำลังสั่น
“… นี่เป็นหนึ่งในการอนุมานหลักของทฤษฎีการรวมแรงครั้งใหญ่ของเรขาคณิตเกี่ยวกับพีชคณิต! เราสามารถอนุมานได้โดยตรงว่าการทำแผนที่ L^(n−2i): Ai(X) → An−i(X) เป็นไอโซมอร์ฟิคกับ (0 ≤ i ≤ n/2)!”
เมื่อหลี่โม่ได้ยินสิ่งนี้ รูม่านตาของเขาก็ขยายกว้างขึ้น
แม้ว่าความรู้และประสบการณ์ทางวิชาการของเขาจะน้อยและเขาก็ไม่รู้ว่าจะสรุปทฤษฎีบทได้อย่างไร แต่ในฐานะผู้ชนะเลิศเหรียญทอง IMO แล้ว เนื่องเขาได้อ่านจากนอกหลักสูตรมามาก เขาจึงรู้ว่าทฤษฎีบทนี้หมายถึงอะไร
สิ่งที่ศาสตราจารย์เฉินกำลังพูดถึงคือลักษณะทั่วไปของทฤษฎีบทของเลฟเชตซ์-ไฮเปอร์เพลน!
ส่วนแรกของข้อคาดการณ์มาตรฐานของก็อตเท็นดิ๊ก ข้อคาดการณ์ของเลฟเชตซ์!
“… ศาสตราจารย์ลู่น่าทึ่งมาก” เฉินหยางกล่าวขณะที่เขาจ้องมองไปที่คนที่เขียนอยู่บนเวที เขารู้สึกทึ่งสนิท “เมื่อคืนนี้ ฉันคิดว่ามันอาจจะเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น และเช้านี้ฉันก็เห็นเบาะแสบางอย่าง…”
เฉินหยางใช้เวลาทั้งคืนคิดเกี่ยวกับความเป็นไปได้ของเรื่องนี้ แต่มันกลับเป็นเรื่องกล้วยๆ สำหรับลู่โจว
ปากกามาร์กเกอร์ของลู่โจวขยับเลื่อนไปมาอย่างไหลลื่นบนไวท์บอร์ด ไม่ว่าสิ่งกีดขวางจะเป็นอะไร พวกมันก็ไม่คู่ควรกับปากกาที่อยู่ในมือเขาเลยสักนิด
ตอนนี้ไม่มีอะไรหยุดเขาได้แล้ว
ทุกอย่างดูเป็นธรรมชาติตอนที่เขาเขียนบรรทัดสุดท้ายของการคำนวณ
[… โดยสรุปข้างต้น.]
[การทำแผนที่ของ L^(n−2i): Ai(X) → An−i(X) เป็นไอโซมอร์ฟิคกับ (0 ≤ i ≤ n/2)]
[ด้วยเหตุนี้ ข้อคาดการณ์ของเลฟเชตซ์ก็จบ!]
ในที่สุดปากกาของเขาก็หยุดลง
วินาทีที่เขาเขียนตัวอักษรสุดท้าย เขาได้ยินเสียงความโกลาหลในสถานที่จัดงานอีกครั้ง
ศาสตราจารย์ซาร์นักอดไม่ได้ที่จะมองดูนาฬิกาของเขา
“ สามสิบเจ็ดนาที!”
เสียงของเขาถูกกลบไปด้วยเสียงผู้คน
เขามองไปที่เวทีด้วยความไม่เชื่อในขณะที่เขาพึมพำกับตัวเอง
“ บ้าไปแล้ว เขายังเป็นมนุษย์อยู่ใช่มั้ย?”
…………………………
