เวลาผ่านไปอย่างรวดเร็ว มันเข้าเดือนเมษาแล้ว
นักศึกษาที่เรียนอย่างหนักในที่สุดก็ได้ผ่อนคลายเล็กน้อย พวกเขาสามารถเพลิดเพลินกับการใช้ชีวิตเป็นเวลาสองสัปดาห์โดยไม่ต้องคิดเรื่องเรียน
วิทยาเขตพรินซ์ตันที่วุ่นวายก็ค่อยๆสงบลง
หลัวเหวินเซวียนกำลังกินข้าวกับลู่โจวอยู่ที่สถาบันขั้นสูง เขากล่าว “ฉันจะไปฟอร์ตลอเดอร์เดล ถ้านายอยากไป นายไปกับฉันได้นะ”
ชายหาดมักจะเป็นตัวเลือกแรกของสถานที่วันหยุดช่วงฤดูใบไม้ผลิ ฟอร์ตลอเดอร์เดลมีราคาถูกมากเมื่อเทียบกับฮาวาย นับตั้งแต่ปีหนึ่งเก้าสามสี่มันก็กลายเป็นสถานที่ศักดิ์สิทธิ์ช่วงวันหยุดฤดูใบไม้ผลิของนักศึกษามหาลัยในอเมริกา มีคนจำนวนมากที่ไปเที่ยวที่นี่ มันแค่ใช่แค่นักศึกษามหาลัยในอเมริกาเท่านั้น นักศึกษาต่างชาติมากมายก็มาเที่ยวที่นี่เช่นกัน
แต่ลู่โจวไม่เคยได้ยินสถานที่นี้มาก่อน
ลู่โจวถาม “ฟอร์ตลอเดอร์เดลอยู่ไหน?”
หลัวเหวินเซวียนมองลู่โจวแล้วถามอย่างแปลกใจ “มันอยู่ฟลอริดา…นายไม่รู้จักฟอร์ตลอเดอร์เดลจริงดิ? ได้ไงกัน?”
ลู่โจวมีสีหน้าจนปัญญา
“ผมเรียนปริญญาเอกไม่กี่เดือน ผมจบก่อนวันหยุดฤดูใบไม้ผลิ”
จู่ๆ บรรยากาศก็น่ากระอักกระอ่วนใจ
หลัวเหวินเซวียนกล่าว “เราไม่พูดเรื่องปริญญาเอกได้ไหม?”
ลู่โจว “…อ่อ ขอโทษครับ”
ลู่โจวเกือบลืมไปเลยว่าขณะที่เขายังเรียนปริญญาตรี หลัวเหวินเซวียนก็เรียนปริญญาเอกกับเอ็ดเวิร์ด วิตเตนแล้ว ตอนนี้ลู่โจวได้ปริญญาเอกแล้ว แต่หลัวเหวินเซวียนก็ยังเรียนปริญญาเอกอยู่…
ลู่โจวไม่ควรพูดถึงเรื่องน่าเศร้าในวันที่ดีแบบนี้
อย่างไรก็ตามหลัวเหวินเซวียนมีสุขภาพจิตที่ดี ท้ายที่สุดแล้ว สถาบันขั้นสูงพรินซ์ตันเป็นสถานที่ที่มีคนที่มีพรสวรรค์อยู่มากที่สุดในโลก ทุกคนย่อมมีทั้งจิตใจที่แข็งแกร่งและสมองที่แข็งแกร่ง
นี่คือความแตกต่างระหว่างอัจฉริยะและคนทั่วไป
หลัวเหวินเซวียนปรับอารมณ์แล้วพูดถึงเรื่องวันหยุดฤดูใบไม้ผลิต่อ
“วันหยุดฤดูใบไม้ผลิเป็นโอกาสอันดีในการหาแฟน หรือนายจะวางแผนอยู่เป็นโสดตลอดชีวิต? ถ้านายไม่รู้จีบสาว ฉันสอนนายได้ มันไม่ยาก”
ลู๋โจวมองหลัวเหวินเซวียนแล้วถาม “รุ่นพี่จะทิ้งแฟน?”
“อันที่จริงฉันเลิกกันไปแล้ว” หลัวเหวินเซวียนกระแอมและมีหน้าเหมือนไม่อยากพูดหัวข้อนี้ “มันซับซ้อนเล็กน้อย อย่าถามเลย”
ลู่โจว “…”
ถ้าเขาจำไม่ผิด ประมาณเดือนกุมภาตอนงานเลี้ยงรางวัลเคมีอดัมส์ อีกฝ่ายยังอยู่กับแฟนอยู่เลย
เขากลับมาโสดในเวลาสองเดือน
ชายคนนี้เปลี่ยนแฟนเร็วกว่าลู่โจวเขียนวิทยานิพน์อีก
“ชีวิตในอเมริกาก็แบบนี้แหละ นายควรชินได้แล้ว” หลัวเหวินเซวียนกล่าวเสริม “ถ้านายรู้จักนักศึกษาต่างชาติ นายจะรู้ว่านี่เป็นเรื่องธรรมดามาก”
“นั่นคือปัญหา” ลู่โจวกล่าวขณะพับห่อแซนด์วิชแล้วโยนทิ้งถังขยะ เขาถอนหายใจ “ผมรู้สึกแปลกแยกเพราะผมซื่อสัตย์เกินไป”
หลัวเหวินเซวียนไม่คอยพอใจนักที่ได้ยินแบบนี้
“นายจะบอกว่าฉันไม่ซื่อสัตย์งั้นเหรอ?”
ลู่โจว “ไม่ใช่เหรอ?”
หลัวเหวินเซวียน “…”
…
อันที่จริงลู่โจวสนใจคำแนะนำของหลัวเหวินเซวียน
วันหยุดฤดูใบไม้ผลิในฟอร์ตลอเดอร์เดลคงเป็นเหมือนในหนังที่เต็มไปด้วยสาวๆ และเหล้า?
ถ้าเขาไม่มีอะไรต้องทำ เขาก็อยากลองไปกับหลัวเหวินเซวียนเหมือนกัน
อย่างไรก็ตามถ้าเขาไม่มีอะไรต้องทำนะ…
วันเสาร์แรกของเดือนเมษา ลู่โจวมอบวันหยุดยาวให้แก่ลูกศิษย์ พวกเขาทำงานมาสามเดือนแล้ว เพราะฉะนั้นคงต้องการเวลาไปปรับสภาพจิตใจบ้าง
อย่างไรก็ตามลู่โจวไม่ได้สนุกกับวันหยุดนี้
วันหยุดฤดูใบไม้ผลิวันแรก เขาขึ้นเครื่องไปซานฟรานซิสโกเพื่อร่วมงานประชุมเคมีอินทรีย์ที่จัดขึ้นโดยสมาคมเคมีสหรัฐ
เขาจะต้องไปบรรยายที่นั่นชั่วโมงหนึ่ง
แม้งานประชุมนี้จะไม่ใหญ่งานประชุมเอ็มอาร์เอสแต่มันยังมีอิทธิพลมาก มันเป็นหนึ่งในงานประชุมชั้นนำในสาขาเคมีอินทรีย์
ท้ายที่สุดแล้วสมาคมเคมีสหรัฐก็มีอิทธิพลมากกว่าสมาคมวัสดุศาสตร์ สมาคมเคมีสหรัฐเก่าแก่กว่าสมาคมวัสดุศาสตร์ มันมีความเกี่ยวโยงกระทั่งการเมือง
หลังบินมาหลายชั่วโมง เครื่องก็ลงจอดที่สนามบินซานฟรานซิสโก
ซารอทเป็นคนมารับลู่โจวที่สนามบิน ศาสตราจารย์มหาลัยคอร์เนลคนนี้ดูสดใสขึ้นทุกวัน
เขาสวมชุดสูทและเซ็ตผมมาอย่างดี หนวดเคราเขาดูสะอาดกว่าครั้งที่แล้วมาก
ไม่ต้องสงสัยเลยว่าวิทยานิพนธ์ของเขาทำให้ซารอทมีแรงใจขึ้นมาก
แม้ว่าวิทยานิพนธ์เนเจอร์ฉบับหนึ่งจะไม่ได้เปลี่ยนสถานะของอีกฝ่าย แต่มันก็ยังทำให้ชื่อเสียงเขาในมหาลัยคอร์เนลกลับคืนมา
ตอนแรกที่เขาขายสถาบันวิจัย เขายังถามตัวเองเลยว่า ‘มันคุ้มค่าไหม?’
แต่ตอนนี้เขามั่นใจแล้วว่าเขาตัดสินใจได้ฉลาดมาก
“สหายยินดีต้อนรับสู่ซานฟรานซิสโก!” ซารอททักทายลู่โจวด้วยรอยยิ้ม “ขอแสดงความยินดีด้วยกับรางวัลเคมีอดัมส์ คุณเข้าใกล้สตอกโฮล์มอีกก้าวหนึ่งแล้ว!”
ลู่โจวจับมือซารอทแล้วกล่าว “ฉันเคยไปสตอกโฮล์มแล้ว”
“ครั้งหน้าที่คุณไปอาจจะไปเพื่อรางวัลโนเบล!” ซารอทยิ้ม “ศาสตราจารย์ที่ฉันรู้จักบอกฉันว่าคณะกรรมการกำลังหารือกันว่าวัสดุพีดีเอ็มเอสดัดแปลงสมควรได้รับการเสนอชื่อเข้าชิงหรือไม่”
ลู่โจวยิ้มและไม่ได้พูดอะไร
ความมองโลกในแง่ดีของซารอทไม่น่าเชื่อถือเท่าสัญชาตญาณทางวิทยาศาสตร์ของเขา ที่ยากยิ่งกว่านั้นก็คือการบอกว่าเขาโกหกหรือไม่
รางวัลโนเบลคงไม่ใช่มงกุฎแห่งวิทยาศาสตร์แล้ว ถ้ามันได้มาง่ายขนาดนั้น
แม้แต่บิดาแห่งแบตเตอรี่ลิเธียม จอห์น บี กูดอีนาฟในตำนาน ยังไม่ได้รางวัลโนเบลเลยหลังรอมาถึงสามสิบปี มันคงเป็นเรื่องยากที่ลู่โจวจะได้รับรางวัลนี้โดยใช้เทคโนโลยีวัสดุแอโนด
อย่างไรก็ตามลู่โจวไม่ได้เร่งรีบ
เขายังหนุ่ม เขายังมีเวลาวิจัยทางวิทยาศาสตร์อีกมากมาย
ไม่ว่ามันจะเป็นวัสดุพีดีเอ็มเอสดัดแปลง วัสดุ HCS-1 หรือรางวัลเคมีอดัมส์ มันก็เป็นเพียงจุดเริ่มต้นเท่านั้น…
…………………………………
