ช่วงเวลาพัก
เฉียนจ้งหมิงเดินมานั่งลงตรงขอบสนามบาสเกตบอลและหายใจอย่างหนักหน่วง เขามองไปยังลู่โจวที่นั่งอยู่ข้างกาย
“ไม่คิดเลยว่านายจะลงเล่นด้วย”
“ยังเหลืออีกหลายเกมเลยล่ะ” ลู่โจวเผยยิ้มและเช็ดเหงื่อที่หน้าผาก
ในตอนนี้ หัวใจของเขาเริ่มเต้นไม่เป็นจังหวะแล้ว
ทันใดนั้น ลู่โจวก็มองไปยังบุคคลที่คุ้นเคยตรงหน้า
“ฉันเห็นเสื้อคุณเปียกเหงื่อทั้งตัว ก็เลยซื้อน้ำมาให้น่ะ”
หานเมิ่งฉีรู้สึกร้อนผ่าวขึ้นมาเล็กน้อย เธอมองไปยังลู่โจวที่สวมชุดบาสเกตบอลเปียกเหงื่อ
ลู่โจวทำให้เธอคิดอยู่เสมอว่าเสื้อกันลมนั้นเหมาะกับฤดูหนาวและเสื้อยืดนั้นเหมาะกับฤดูร้อน
เธอมองไปยังลู่โจวทันทีที่คิดเช่นนั้น
ลู่โจวเผยยิ้มพร้อมหยิบขวดน้ำมาจากมือของเธอ
“ขอบคุณนะ”
“ไม่เป็นไรค่ะ” หานเมิ่งฉีกล่าวพร้อมกับมัดผมหางม้า ทันใดนั้น เธอก็เผยท่าทีโอ้อ่าและกล่าวว่า “ไม่เอาน่า ฮึดสู้หน่อยสิคะ!”
“อ่า ฮึดสู้!”
ลู่โจวรู้สึกดีขึ้นทันทีที่เห็นความกระตือรือร้นของเธอ ทั้งคู่ตะโกนออกมาพร้อมกัน
แต่แล้ว เธอก็เผยท่าทีแปลกไป นี่เป็นการให้กำลังใจตัวเองใช่ไหม?
ระหว่างที่คิดถึงเรื่องนี้ หานเมิ่งฉีก็เผยใบหน้าแดงก่ำ
ลู่โจววางขวดน้ำไว้ที่ด้านข้างของแป้นบาส จากนั้นเขาก็มองไปยังเฉียนจ้งหมิงพร้อมกล่าวด้วยความสงสัย
“เป็นอะไรหรือเปล่า?”
“ไม่มีอะไร” เฉียนจ้งหมิงผลักแว่นลง “ฉันก็แค่ไม่คิดว่านายจะโด่งดังถึงขนาดนี้”
“งั้นเหรอ?”
“ทำไมล่ะ?”
“ก็นายดูแปลกไปนิดหน่อย” ลู่โจวกล่าวพร้อมมองไปยังเหล่านักเรียนที่กำลังเชียร์ตัวเอง
ลู่โจวพลันเอามือจับหลังศีรษะพร้อมยิ้มเจื่อน “อาจจะเป็นเพราะฉันหล่อก็ได้มั้ง”
เฉียนจ้งหมิงขมวดคิ้ว
การแข่งขันจบลงด้วยคะแนน 52:37 ซึ่งทางฝั่งสถาบันการศึกษาขั้นสูงจินหลิงเป็นผู้ชนะ
สำหรับลู่โจวแล้ว ก็ถือว่าเกมนี้ทุกคนเล่นได้ค่อนข้างดี
สิ่งเดียวที่น่าเสียดายก็คือช่วงครึ่งหลังของเกม เพราะเขาได้ส่งไม้ต่อไปให้คนอื่นเล่นแทน
ในช่วงครึ่งหลังก่อนจะชนะ มันควรจะเป็นเขาไม่ใช่หรือไง?
…
สามวันผ่านไปสถาบันการศึกษาขั้นสูงจินหลิงนั้นได้รับรางวัลชนะเลิศ
แม้ว่าลู่โจวจะรู้สึกไม่ดีอยู่บ้าง…
ในคืนสุดท้ายของการแข่งขัน ณ ห้องอาหารของคณาจารย์และเจ้าหน้าที่ชั้นบนสุดของสถาบันจินหลิง ศาสตราจารย์หลายคนจากกระทรวงกีฬาได้มอบใบรับรองรางวัลและรางวัลที่เกี่ยวข้องให้กับแชมป์เปี้ยนและรองชนะเลิศ
ในส่วนของรางวัลนั้นก็ไม่ได้หรูหราอะไรมากนัก แชมป์เปี้ยนจะได้นาฬิกา ส่วนรองชนะเลิศจะได้โทรศัพท์มือถือ และสำหรับทีมการแข่งขันที่ชนะ พวกเขาก็จะได้รับโบนัสเงินเดือนเพิ่ม
บรรยากาศการรับรางวัลเป็นไปอย่างคึกคัก ถึงอย่างไรแล้วลู่โจวที่ยืนอยู่บนเวทีก็ได้เป็นตัวแทนของทีมขึ้นไปรับถ้วยรางวัล เขาไม่คิดว่าทีมของตนจะประสบความสำเร็จ
ท้ายที่สุดแล้ว สถาบันการศึกษาขั้นสูงก็ได้ทุ่มเงินเป็นจำนวนมากในเรื่องนี้ แต่ทว่า มันก็ไม่ใช่เรื่องง่ายที่สถาบันจินหลิงจะดึงทีมที่มีอายุเฉลี่ยประมาณสามสิบห้าปีออกมา แต่ถึงกระนั้น มันก็เป็นไปไม่ได้ที่จะให้รางวัลกับทุกคน
ทันทีที่ลู่โจวรู้ว่ารางวัลที่ได้นั้นเป็นเงินของตัวเอง เขาก็เผยสีหน้าเบื่อหน่ายนิดหน่อย
“จะมีการประชุมเรื่องนิวเคลียร์ฟิวชันแบบควบคุมระดับสากลที่ลอสแองเจลิสเดือนหน้านี้ นายจะไปตอนไหนล่ะ?” ศาสตราจารย์ยูจินซองกล่าวกับลู่โจวที่โต๊ะอาหารค่ำ
ในฐานะหนึ่งในศาสตราจารย์ไม่กี่คนที่ทำงานวิจัยเกี่ยวกับฟิสิกส์พลาสมาให้กับมหาวิทยาลัยจินหลิง ศาสตราจารย์ยูจินซองเองก็เป็นคนหนึ่งที่จัดตั้งโครงการวิจัยร่วมกับสถาบัน STAR STELLARATOR ขึ้น ซึ่งเขาเองก็ได้ทำการศึกษาเกี่ยวกับปัญหาพลาสมาที่เกิดขึ้นจากปฏิกิริยาของเครื่องปฏิกรณ์ STAR
ไม่เพียงเท่านั้นเพราะเขายังเป็นที่ปรึกษาด้านเทคนิคในกลุ่มผู้เชี่ยวชาญด้านเทคโนโลยีสารสนเทศอีกด้วย
ทันทีที่ได้ยินศาสตราจารย์ยูจินซองกล่าวคำพูด ลู่โจวก็เผยยิ้ม
“ผมวางแผนไว้หมดแล้วนะ ทำไมล่ะครับ?”
การประชุมนิวเคลียร์ฟิวชันที่ควบคุมได้ระหว่างประเทศถือได้ว่าเป็นการประชุมแลกเปลี่ยนทางวิชาการระดับสูงในสาขาการวิจัยนิวเคลียร์ฟิวชันแบบควบคุมระดับสากล
การประชุมนี้จัดโดยสำนักงานพลังงานปรมาณูระหว่างประเทศ ซึ่งมีสำนักงานใหญ่ในกรุงเวียนนาโดยมีวัตถุประสงค์เพื่อเป็นเวทีสำหรับนักวิชาการในสาขานิวเคลียร์ฟิวชันแบบควบคุม รวมถึงผู้ที่สนใจในเครื่องปฏิกรณ์เชิงสาธิต และสำหรับผู้ที่กล้าจะยอมรับอนาคตแห่งการเปลี่ยนแปลง การประชุมนี้เปิดโอกาสให้บุคคลเหล่านี้มีส่วนร่วมในการวิจัยและพัฒนาตลอดจนการลงทุน
ท้ายที่สุดแล้ว ผลลัพธ์ที่ยิ่งใหญ่ไม่อาจเกิดขึ้นได้ถ้าไม่มีเงิน
สำหรับโอกาสในการแลกเปลี่ยนความเห็นทางเทคโนโลยีกับเหล่านักวิจัยนี้ ลู่โจวจะต้องไม่พลาดแน่
ด้วยเหตุนี้ลู่โจวจึงตั้งใจที่จะเคลียร์งานของสถาบันพรินซ์ตันให้เสร็จ
ศาสตราจารย์ยูจินซองกล่าวด้วยรอยยิ้ม “นักเรียนของฉันได้ลงชื่อเข้าประชุมในครั้งนี้ตั้งสองคน แล้วฉันไปด้วยตัวเองไม่ได้ ถ้านายไม่ได้ยุ่งอะไร ก็ช่วยไปดูทั้งสองคนนั้นหน่อยได้ไหม?”
ดูเหมือนจะไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร ทันใดนั้นลู่โจวก็ตอบตกลงทันที
“ไม่มีปัญหาเลย บอกพวกเขาทั้งสองให้ทำตามที่ผมบอกก็แล้วกันครับ”
ศาสตราจารย์ยูตอบกลับด้วยรอยยิ้มพร้อมยกถ้วยชาขึ้น “ขอบใจมาก”
…
มื้อนี้ก็ล่อไปหลายชั่วโมงแล้ว
ทั้งไวน์ขวดใหญ่และอาหารจานโตตรงหน้า ทั้งหมดนี้ทำให้ลู่โจวอิ่มจนแทบจะอาเจียนออกมา
หวังเผิงมองไปยังลู่โจวจากทางเข้าหลักของโรงอาหาร เขายืนสูบบุหรี่อยู่ข้างรถตัวเอง
ทว่า เขาก็สังเกตเห็นลู่โจวคงจะไม่ชอบกลิ่นควันเสียเท่าไหร่ เนื่องจากลู่โจวมักจะหันหน้าหนีทุกครั้ง
ลู่โจวเข้าไปนั่งข้างคนขับและดึงสายคาดเอวมารัดตัวพร้อมกล่าวคำพูดขึ้น
“นายกินอะไรแล้วหรือยัง?”
หวังเผิงเผยยิ้มและตอบกลับ “เรียบร้อยแล้ว ว่าแต่นายจะไปไหนล่ะ?”
“กลับบ้านพักก่อน”
“ได้เลย”
ทันทีที่เครื่องติด หวังเผิงก็ขับรถออกจากสถาบัน
ทันใดนั้นโทรศัพท์ของลู่โจวก็ดังขึ้น เขาหยิบมันขึ้นมาและชำเลืองมอง
เสี่ยวไอเป็นคนส่งข้อความมาหาลู่โจว
[ฉันเห็นข้อความแล้วนะ คุณจะซื้อเจ้านั่นเหรอ? ดีเลย!]
ลู่โจวอ้าปากหาวและตอบกลับไป [อ่านเมลที่ส่งไปให้แล้วเหรอ?]
[คิดว่าจะไม่เห็นหรือยังไงกัน? ]
เสี่ยวไอตอบกลับมาแบบนั้น
อีเมลที่ลู่โจวส่งไปให้เสี่ยวไอเป็นข้อมูลที่เกี่ยวกับนิวเคลียร์ฟิวชันแบบควบคุม
หลังจากคิดอยู่สักพัก ลู่โจวก็ตอบกลับไป
[ก็คิดเอาไว้แล้วแหละ แต่ดูเหมือนว่ามันจะแพงไปหน่อย แต่มันก็ต้องใช้เพื่อควบคุมอุปกรณ์ฟิวชัน แต่ไม่ต้องกังวลไปนะ]
[ฉันช่วยได้!]
ทันใดนั้น ลู่โจวก็ลังเลที่จะพิมพ์กลับไป [ช่วยได้งั้นเหรอ?]
[ถึงแม้ว่าจะไม่อยากช่วยเท่าไหร่ก็เถอะ แต่สบายมาก!]
ลู่โจวมองไปยังประโยคสุดน่าสนใจตรงหน้า เขาแทบจะไม่เชื่อสายตา
ถึงอย่างไรแล้ว ถ้าเอาแต่อยู่ที่บ้าน ก็คงจะแก้ไขปัญหาอะไรไม่ได้
เสี่ยวไอคงคิดว่ามันจะเป็นประโยชน์ต่อตัวเองด้วย
ทันใดนั้น ลู่โจวก็ครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง
“งั้นไว้คิดดูก่อนนะ”
หวังเผิงที่กำลังขับรถอยู่เริ่มรู้สึกอึดอัดแทน
“มีอะไรหรือเปล่า?”
“ไม่มีอะไรหรอก”
ในไม่ช้า ลู่โจวก็หลับตาลงพร้อมกับเปิดหน้าต่าง
เขาต้องการความช่วยเหลือไหม?
นี่เป็นคำถามที่ควรค่าแก่การพิจารณามากกว่า…
…………………………………………
