สวนสาธารณะไฮเทคจินหลิง
เมื่อสามหรือห้าปีก่อน มันยังคงมีพื้นที่รกร้างว่างเปล่าที่ต้องพัฒนาอีกมาก แต่ในตอนนี้ มันได้รับการพัฒนาและปรับปรุงแล้ว
ภายใต้การสนับสนุนของนโยบายรัฐบาลและการครอบครองขององค์กรที่มีเทคโนโลยีสูงจำนวนมากโดยอาศัยการสนับสนุนทรัพยากรและความสามารถของสถาบันในละแวกใกล้เคียง พื้นที่แห่งนี้ก็ได้ก่อให้เกิดระบบนิเวศการพัฒนาองค์กรตามรูปแบบการผลิต การศึกษาและการวิจัย
แม้ว่าความตั้งใจเดิมของสวนอุตสาหกรรมแห่งนี้เป็นเพียงเพื่อรักษาวัฒนธรรมดั้งเดิมเอาไว้ แต่ดูเหมือนว่าเป้าหมายนี้ไม่เพียงแต่จะบรรลุผลสำเร็จไปแล้วเท่านั้น มันยังนำมาซึ่งมูลค่าทางเศรษฐกิจที่มหาศาลอีกด้วย
โดยเฉพาะอย่างยิ่ง อุตสาหกรรมแบตเตอรี่ลิเทียม
ตามรายงานการวิจัยอุตสาหกรรมล่าสุด ทั้งวัสดุลิเทียมแอโนดแบบพอลิไดเมทิลซิโลเซนและวัสดุแคโทดแบตเตอรี่ลิเทียมกำมะถัน HCS-2 ที่ถูกผลิตขึ้นมานั้นได้ครองส่วนแบ่งการตลาดอยู่ที่ร้อยละสามสิบสองจุดเจ็ดและร้อยละสี่สิบเจ็ดตามลำดับ อีกทั้ง พวกมันก็เกือบจะเสาหลักของเศรษฐกิจอีกด้วย
นอกจากนี้ แม่เหล็กตัวนำยิ่งยวด SG-1ที่ซึ่งมีจำหน่ายทั่วโลกก็เป็นหนึ่งในนั้น
ในตอนแรก เหล่านักวิจัยก็ได้วางแผนที่จะให้ผู้นำของคณะกรรมการมาควบคุมพื้นที่ แต่ทว่า มันก็อาจจะต้องใช้เวลามากเกินไปหากต้องการให้ทุกสิ่งทุกอย่างลุล่วง
แน่นอน สาเหตุที่การพัฒนาในระดับนี้สำเร็จได้นั้นมีส่วนเกี่ยวข้องเพียงกับการสนับสนุนด้านนโยบายของรัฐบาล
เหตุผลประการหนึ่งก็คือบริษัทต่างๆที่นำโดยสถาบันวัสดุจงซานได้คว้าโอกาสในครั้งนั้น และพวกเขาก็พบกับกระแสแห่งชัยชนะของตลาดแบตเตอรี่ลิเทียม แต่ในทางกลับกัน มันก็แยกไม่ออกว่านี่ใช่ความพยายามส่วนตัวหรือไม่
แน่นอน ปัจจัยที่สำคัญที่สุดอาจไม่สามารถแยกออกจากเทคโนโลยีของสถาบันการศึกษาขั้นสูงจินหลิงได้
สถานประกอบการในสวนสาธารณะไฮเทคทั้งหมดเป็นเหมือนกับสถาบันการวิจัยที่ถูก “ล้อมกรอบ” ทั้งนี้ มูลค่าผลผลิตของเทคโนโลยีที่มากกว่าร้อยละหกสิบที่เกี่ยวข้องกับสถาบันวิจัยจะได้รับการปรับปรุงและแก้ไขเพิ่มเติมเมื่อตลาดมีการขยายตัวไปมากกว่านี้
ถึงอย่างไร ชุมชนของเหล่าวิชาการในด้านอุตสาหกรรมก็จำเป็นต้องปฏิบัติตามกฎอย่างเคร่งครัด
มันถือเป็นเรื่องที่คาดเดายากสำหรับสถาบันวิจัยอื่นๆ ที่อยู่ในประเทศ
และสำหรับประเทศที่พัฒนาแล้วที่มีอัตราการเปลี่ยนแปลงมากกว่าร้อยละสี่สิบ มันก็จะมีสถาบันวิจัยเพียงไม่กี่แห่งที่มีผู้เชี่ยวชาญที่มีทักษะดังกล่าว
โดยเฉพาะอย่างยิ่งตั้งแต่การกลับมาของผู้ได้รับรางวัลโนเบลอย่างลู่โจว ที่นี่ก็ได้กลายเป็นสถานที่ศักดิ์สิทธิ์ในใจของเหล่านักวิจัยนับไม่ถ้วน
ไม่ว่านักวิจัยในแต่ละสถาบันจะมีมุมมองต่อผลงานของพวกเขาอย่างไร แต่อย่างน้อย สำหรับคนนอกแล้ว ส่วนใหญ่การได้ทำวิจัยกับผู้ที่ได้รับรางวัลโนเบลถือเป็นสิ่งที่ทรงพลังไม่น้อย
ท้ายที่สุดแล้ว ทั้งรางวัลโนเบลและห้องทดลองของผู้ที่ได้รับรางวัลโนเบล ทั้งหมดนี้จะกลายเป็นเรื่องปรกติธรรมดาได้หรือไม่?
ไม่ต้องพูดถึงหัวข้อวิจัยระดับรางวัลโนเบลเลยด้วยซ้ำ
แท้จริงแล้ว มันก็คือความจริง
ภายใต้แสงประกายของสถาบันที่อยู่ใกล้หุบเขา ความหวังในการควบคุมนิวเคลียร์ฟิวชันกำลังดึงดูดความสนใจของคนทั้งโลก ไม่เพียงแต่เครื่องจักร STAR เท่านั้นที่สามารถจำลองพลังงานได้ แต่สถาบันการศึกษาขั้นสูงจินหลิงเองก็ยังเป็นสถาบันที่ทั่วทั้งโลกให้ความสนใจอีกด้วย
หากในช่วงต้น ทางสถาบันสามารถดึงดูดนักวิจัยที่ไม่มีห้องทดลองเป็นของตัวเองได้ เหล่านักวิชาการทั้งหลายไม่ว่าจะโด่งดังหรือไม่โด่งดังก็จะรู้สึกสนใจในสถาบันแห่งนี้เป็นแน่
ท้ายที่สุดแล้ว มันก็ถือเป็นโครงการขนาดใหญ่ที่มีมูลค่ากว่าสี่สิบล้านดอลลาร์ อีกทั้งยังเป็นโครงการวิจัยทางวิทยาศาสตร์ที่สำคัญของชาติอีกด้วย ทว่า ภูมิหลังในส่วนนี้ยังคงห่างไกลจากการเทียบเคียงกับสถาบันวิจัยภายในประเทศอีกมาก
แน่นอน เรื่องราวทั้งหมดนี้คงจะฟังดูน่าสนใจไม่น้อย อีกทั้ง ความสำเร็จที่กำลังจะมาถึงก็ยากที่จะอธิบายออกมาเป็นคำพูด มันคงไม่ต่างอะไรกับการได้อยู่บนสรวงสวรรค์
ทั้งนี้ สถาบันแห่งนี้ก็ไม่ได้มีระบบราชการหรือเอกสารที่เป็นตัวบ่งชี้ในการประเมินค่า… สิ่งเหล่านั้นถือได้ว่าเป็นคุณสมบัติหลักของสถาบันวิจัยอยู่แล้ว ด้วยเหตุนี้ เหล่านักวิจัยที่ทำวิจัยที่นี่จำเป็นต้องให้ความสำคัญกับการวิจัยของตนเองเท่านั้น
ถึงอย่างไร ความกดดันในการทำงานของเหล่าวิจัยที่นี่นั้นมีมากกว่าสถาบันวิจัยอื่น
ท้ายที่สุดแล้ว ถ้าเหล่านักวิจัยไม่มีการพัฒนาตัวเอง มันก็คงจะเป็นเรื่องยากหากพวกเขาต้องการที่จะตามลู่โจวให้ทัน
ในตอนนี้ นักวิชาการโฮวจินลี่ ก็ต้องประเมินความสามารถของตนเองให้ได้
เขาต้องใช้โอกาสทั้งหมดที่มี
และนอกเหนือจากนี้ การแข่งขันของที่นี่ก็ดุเดือดไม่แพ้กัน
การทำงานทั้งวันทั้งคืนถือเป็นเรื่องธรรมดา เหล่านักวิจัยส่วนใหญ่จะใช้เวลาส่วนมากอยู่ในห้องทดลองเท่านั้น
ส่วนสถาบันคณิตศาสตร์และฟิสิกส์…
นักวิชาการโฮวจินลี่ ยังคงไม่เคยไปที่นั่น มันไม่ใช่ที่ที่เหมาะสมกับเขาเท่าไหร่
แน่นอน โฮวจินลี่ เองก็รู้สึกพอใจที่ได้ทำงานที่นี่แล้ว
ไม่ว่าจะเป็นเรื่องสภาพแวดล้อมการวิจัยหรือเงินเดือน ทั้งหมดก็ล้วนอยู่ในอันดับต้นๆ ของประเทศจีน
และถ้าพูดถึงเพื่อนร่วมงาน มันก็คงจะเป็นอะไรที่น่าเบื่อไม่น้อย
ถ้าคุณได้ลองกระโดดเข้าไปยังโลกแห่งวิชาการแล้ว คุณก็ต้องไปให้สุด
ยิ่งไปกว่านั้น ในการทำวิจัย เหล่านักวิจัยก็ต้องเข้าใจความรู้สึกของตนเองอีกด้วย
นอกจากนี้ เรื่องเงินก็ไม่ใช่เรื่องที่น่าหยิบยกขึ้นมาพูดเท่าไหร่นัก
ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น นักวิชาการโฮวจินลี่ ก็มักจะปลอบใจตัวเองเสมอ
เมื่อใดก็ตามที่เหล่านักวิจัยสามารถสร้างผลงานใหม่ๆ ได้ สถานการณ์ของพวกเขาก็จะแตกต่างไปจากเดิมอย่างสิ้นเชิง
ถึงอย่างไร โลกแห่งอุดมคตินั้นมักจะสวยงามอยู่เสมอ แต่ความจริงนั้นไม่ได้ง่ายอย่างที่คิด
ผ่านไปครึ่งปีแล้ว ยังไม่มีอะไรคืบหน้าเลย
แม้ว่าจะมีการค้นพบที่น่าสนใจมากมาย แต่มันก็ยังห่างไกลจากความโดดเด่น
จนถึงตอนนี้ เขาเองก็ทำได้แค่สำรวจวิธีการสังเคราะห์วัสดุต่างๆ อยู่ในห้องปฏิบัติการต่อไป
ถ้าเขาไปทำงานอยู่ที่สถาบันวิจัยอื่น ตอนนี้ เขาก็คงรู้สึกกังวลแล้วว่าตัวเองจะผ่านการประเมินนักวิชาการในช่วงปลายปีไปได้อย่างไร
แต่โชคดีที่ศาสตราจารย์หลู่ไม่ได้กำหนดกฎเกณฑ์ที่เคร่งครัดในเรื่องของเอกสารขนาดนั้น ตราบเท่าที่เขายังคงเขียนรายงานการทดลองประจำเดือนส่ง เขาก็ยังเป็นนักวิชาการต่อไปได้
อย่างน้อย เขาก็ไม่จำเป็นต้องกังวลเรื่องการทดลองที่ถูกยกเลิกไป
“นี่คือข้อมูลที่นายต้องการ รูปเอคือการเลี้ยวเบนของรังสีเอกซ์ ส่วนรูปบีคือการทดลองอิเล็กตรอนแบบทรานสมิสชัน ยังไงก็เถอะ ฉันได้เตรียมแผนภาพจากกล้องจุลทรรศน์อิเล็กตรอนแล้วก็จากเครื่องเอกซเรย์ดิฟแฟรกโตมิเตอร์เอาไว้ให้นายแล้ว”
โฮวจินลี่ พลันหยิบภาพเหล่านั้นขึ้นมาดูอย่างระมัดระวัง
ยูจุนดาพลันยืนกอดอกอยู่ข้างโต๊ะทดลองและถอนหายใจออกมา “มันไม่ใช่แค่กากคาร์บอน นายยังต้องศึกษาเพิ่มอีก”
ดูเหมือนว่าการเสียเวลาไปครึ่งปีจะทำให้เขาอารมณ์ไม่ค่อยดีนัก
เขาพลันรู้สึกเสียใจอยู่บ้างกับผลลัพธ์ที่เกิดขึ้น
“แต่ว่ากากคาร์บอน…”
“งั้นนายมีแนวคิดอะไรที่มันดีกว่านี้ไหมล่ะ?” ยูจุนดาพลันยักไหล่ “ฉันแค่รู้สึกว่าตอนนี้พวกเรากำลังเสียเวลาเปล่า”
ทันทีที่ได้ยินเช่นนั้นจากเพื่อนของตนเอง โฮวจินลี่ ก็เงียบไปชั่วครู่
ไม่ใช่ว่าไม่อยากเถียง แต่เขาเองก็ไม่รู้ว่าจะพูดอะไรออกมา
การทดลองนี้ไม่ช่วยอะไรเลย
ไม่ว่าจะกระจายงานไปให้คนอื่นจัดการหรือทำทุกอย่างด้วยตัวเอง ผลลัพธ์ที่ได้ก็ไม่มีประโยชน์อะไรแล้ว
โฮวจินลี่ พลันถอนหายใจและมองดูข้อมูลบนมือ เขาเริ่มรู้สึกท้อใจกับการเขียนรายงานการทดลองในครั้งต่อไปแล้ว
ข้อมูลที่อยู่ตรงหน้านี้สามารถเอาไปใช้ในการวิจัยเกี่ยวกับนาโนคาร์บอนได้
แม้ว่าโดยปกติแล้วมันจะถูกเอาไปใช้ในโรงงานผลิตลูกบอลก็เถอะ
มันไม่ใช่งานวิจัยที่ทำให้เขารู้สึกสนใจเลยแม้แต่น้อย แต่ทว่า…
โฮวจินลี่ กล่าวคำพูดออกมาระหว่างที่กำลังคิดถึงอะไรบางอย่าง
“งั้นเราลองใช้เซรามิกส์แทนไหมล่ะ?”
ยูจุนดาดูจะตะลึงไปเล็กน้อย
“ฉันว่าไม่”
จากนั้น ท่าทีของเขาก็เปลี่ยนและแปลกไป
“นายคงไม่คิดว่า…”
โฮวจินลี่ พยักหน้า
“ลองดูก็ไม่เสียหาย เราเสียเวลาไปตั้งครึ่งปีแล้วนะ”
ทันทีที่พูดเช่นนั้นออกมา ท่าทีของเขาก็จริงจังมากขึ้น
ในตอนนี้ ทั้งคู่ไม่จำเป็นต้องสนใจเรื่องเวลาอีกต่อไปแล้ว
…………………………………………
