ณ ห้องบรรยาย ที่มหาวิทยาลัยอ๊อกซฟอร์ด
ที่นั่งในงานเต็มไปด้วยผู้คนมากมาย
นักวิชาการที่นั่งอยู่ในสถานที่พูดคุยกันหรือพลิกดูวิทยานิพนธ์ที่พิมพ์ออกมาและสรุปการบรรยาย…
สถานที่ที่มีเสียงดังเป็นเหมือนดนตรีที่ไพเราะสำหรับหูของไบรอัน คาโร ภายในอีกครึ่งชั่วโมง เขาจะกลายเป็นหนึ่งในนักฟิสิกส์คณิตศาสตร์ที่ยิ่งใหญ่ที่สุดแห่งศตวรรษนี้แล้ว เขาจะวางชิ้นส่วนสุดท้ายของปริศนาสมการหยางมิลส์ และคว้าเงินรางวัลหนึ่งล้านเหรียญสหรัฐ… หรืออย่างน้อยหนึ่งในสามของเงินรางวัลไป
สำหรับนักวิชาการที่ทำงานในสาขาทฤษฎี เงินรางวัลนี้ค่อนข้างมาก
แน่นอนว่าแรงจูงใจของเขาในการพิสูจน์สมการนี้ไม่ใช่เงินรางวัลเพียงอย่างเดียว เพราะในความคิดของเขา เงินและเกียรติยศเป็นแค่เพียงผลพลอยได้เท่านั้น
แล้วเหตุใดเขาจึงพยายามพิสูจน์สมการนี้
เพราะการผลักดันอารยธรรมไปข้างหน้าเป็นสิ่งที่น่ายินดี
ตอนนี้เขายังมีเวลาอีกสิบห้านาทีก่อนการบรรยาย ผู้เข้าร่วมส่วนใหญ่มาถึงแล้ว ที่ยังมาไม่ถึงก็คงจะไม่มาแล้ว รปภ.ที่ยืนอยู่ตรงทางเข้าห้องบรรยายได้เปิดประตูและอนุญาตให้บางคนที่ไม่ได้รับจดหมายเชิญเข้าไปด้านใน
ศาสตราจารย์ไบรอันสวมสูทสีดำ เขายืนอยู่ที่โถงทางเดินของสถานที่และมองดูนาฬิกาของเขา และมองไปที่ทางเข้าสถานที่ เขาดูเหมือนผิดหวังเล็กน้อย
จากนั้นก็มีพนักงานเสิร์ฟสวมสูทสีดำและผูกโบว์เดินเข้ามา
ศาสตราจารย์ไบรอันมองไปที่บริกรและถามทันที “ศาสตราจารย์ลู่อยู่ที่นี่ไหม?”
พนักงานเสิร์ฟหยุดสักครู่แล้วส่ายหัว “ไม่ครับ”
ศาสตราจารย์ไบรอันยิ่งผิดหวังมากขึ้นไปอีก
อย่างไรก็ตามมันอะไรจะเกิดมันก็เกิด
แม้ว่าจะเป็นเรื่องที่โชคไม่ดีที่ศาสตราจารย์ลู่มาไม่ได้ แต่ก็มีเหล่าผู้มีชื่อเสียงมากมายที่เข้าร่วมการบรรยายนี้อยู่ดี ไม่ว่าศาสตราจารย์ลู่จะอยู่ที่นี่หรือไม่ก็ตาม การบรรยายของเขาก็จะยังคงดำเนินต่อไป
ผ่านไปสิบห้านาที การบรรยายได้เริ่มต้นอย่างเป็นทางการ
ไบรอันเดินขึ้นไปบนเวทีและเริ่มแสดงงานนำเสนอบนพาวเวอร์พ้อยต์ เขาเริ่มพูดคุยเกี่ยวกับแนวคิดหลักในการทำวิทยานิพนธ์ และวิธีการบางอย่างที่เขาใช้ในการพิสูจน์สมการการมีอยู่ของหยาง-มิลส์และมวลพื้น
หลัวเหวินเซวียนก็อยู่ท่ามกลางเหล่าผู้ชมเช่นกัน เขาหายใจเข้าลึก ๆ และเปิดแล็ปท็อปที่วางอยู่บนเข่าของเขา
บนหน้าจอแล็ปท็อปของเขามีสมการบางอย่างที่เขาค้นพบขณะค้นคว้าวิทยานิพนธ์ของศาสตราจารย์ไบรอัน คงจะดีถ้าคำถามของเขาสามารถตอบได้ในระหว่างการการบรรยายของศาสตราจารย์ไบรอัน แต่ถ้าไม่ เขาจะถามพวกเขาในช่วงถามตอบ
ในทางกลับกันปีเตอร์ ก็อดเดิร์ด และเอ็ดเวิร์ด วิทเทนกำลังนั่งด้วยกัน
ทั้งคู่มีชื่อเสียงโด่งดังในโลกฟิสิกส์คณิตศาสตร์ และความเชี่ยวชาญหลักของพวกเขาคือทฤษฎีสตริง เมื่อพวกเขาได้ยินว่าศาสตราจารย์ไบรอันจากมหาวิทยาลัยอ็อกซ์ฟอร์ดอ้างว่าได้พิสูจน์สมการการมีอยู่ของหยาง-มิลส์และมวลพื้นได้ คนเหล่านี้ก็มาที่นี่ทันที
ขณะที่ก็อดดาร์ดฟังคำพูดของศาสตราจารย์ไบรอัน เขาก็ถอนหายใจ
“เพียงแต่ถ้าศาสตราจารย์ลู่อยู่ที่นี่”
เขาเป็นคณบดีของสถาบันการศึกษาขั้นสูงพรินซ์ตัน เมื่อเขาได้รับจดหมายลาออกของลู่โจว เขาพยายามโน้มน้าวให้ลู่โจวอยู่ต่อ น่าเสียดายที่เขาไม่ประสบความสำเร็จในการโน้มน้าวนั้น ทุกครั้งที่เขาคิดถึงลู่โจว เขาจะรู้สึกเสียใจเล็กน้อย
“เขามีเรื่องของเขาที่ต้องดูแลน่ะ” วิทเทนยิ้มและปิดแล็ปท็อปของเขา “นอกจากนี้ ไม่ว่าเขาจะอยู่ที่นี่หรือไม่ก็ตาม ผมเชื่อว่าเขาจะไม่พลาดการบรรยายนี้ไปอย่างแน่นอน”
ก็อดดาร์ด “คุณคิดอย่างไรเกี่ยวกับวิทยานิพนธ์ของศาสตราจารย์ไบรอัน?”
วิทเทนคิดอยู่ครู่หนึ่งก่อนที่จะตอบกลับไปว่า “ผมขอเวลาคิดดูก่อนนะ ยังไงซะเขาได้พิสูจน์มันอย่างน้อยสิบครั้งหลังจากที่เขาปล่อยแบบพิมพ์ล่วงหน้า ผมเห็นเวอร์ชันสุดท้ายเมื่อสัปดาห์ที่แล้วแล้ว ผมคิดว่าแนวคิดการพิสูจน์ของเขานั้นควรค่าแก่การจดจำ แต่ผมก็รู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติ หากวารสารฟิสิกส์เชิงคณิตศาสตร์ ต้องการเชิญผมไปเป็นผู้ตรวจทาน ผมจะแสดงความคิดเห็นในกระบวนการทบทวน… คุณคิดว่าไง?”
ก่อนเริ่มการบรรยายศาสตราจารย์ไบรอันกล่าวว่าวิทยานิพนธ์ที่สรุปแล้วของเขาจะถูกส่งไปยังวิชาฟิสิกส์คณิตศาสตร์ หากทุกอย่างเป็นไปตามแผน ฟิสิกส์คณิตศาสตร์จะจัดคนอย่างน้อยห้าคนเพื่อทบทวนวิทยานิพนธ์นี้อย่างเข้มงวดมากๆ
วิทเทนเป็นนักฟิสิกส์คณิตศาสตร์ระดับแนวหน้าที่เคยได้รับรางวัลเหรียญฟิลด์มาก่อน ดังนั้นฟิสิกส์เชิงคณิตศาสตร์จะไม่ลืมเขาอย่างแน่นอน
แน่นอนว่านสำหรับปีเตอร์ ก็อดดาร์ดก็เช่นกัน
ก็อดดาร์ดเงียบไปครู่หนึ่ง จากนั้นเขาก็ตอบว่า “ผมรู้สึกแบบเดียวกัน หลักฐานของเขาอาจมีข้อบกพร่องบางอย่าฃ… นอกจากนี้ ฉันยังมองสมการนี้ในวิธีที่ต่างออกไป?”
วิทเทนเลิกคิ้ว “จริงเหรอ? “
ก็อดดาร์ดใช้ปากกาวาดจุดสี่จุดบนสมุดบันทึกของเขาในขณะที่เขาพูดว่า “ตั้งค่าฟิลด์เกจสี่มิติด้วย SU(N) หรือ SO(N) และ SP(N) เป็นกลุ่มบรรทัดฐาน นี่อาจเทียบเท่ากับค่าคงที่การจับคู่คอร์ด 1/n ในทฤษฎีสตริง… หากเป็นกรณีนี้ ทั้งช่องว่างมวลและการกักขังควาร์กสามารถอธิบายได้อย่างสมบูรณ์แบบ”
วิทเทนเลิกคิ้วขึ้นขณะที่เขาพูด “จากมุมมองของทฤษฎีสตริง?”
ก็อดดาร์ดพยักหน้าให้เขาและพูดว่า “ใช่”
วิทเทนยิ้มและพูดว่า “ความคิดของคุณช่างน่าสนใจจริงๆ บางทีเราอาจไปดื่มกาแฟหลังจากการบรรยายเสร็จก็ดีนะ”
ก็อดดาร์ดยิ้มและพูดว่า “ฮ่าฮ่า ถ้าคุณจ่ายเท่านั้นนะ”
ในระหว่างการพูดคุยเกี่ยวกับแนวคิดการพิสูจน์ใหม่ ทั้งสองไม่ได้ตระหนักว่าในความคิดของพวกเขา พวกเขาก็ไม่ได้หวังอะไรจากการบรรยายนี้อีกต่อไป
ผ่านไปสองชั่วโมง การบรรยายก็จบลง
หลังจากที่ศาสตราจารย์ไบรอันเสร็จสิ้นการนำเสนอ ห้องบรรยายก็ส่งเสียงปรบมือ ถึงเวลาแล้วสำหรับช่วงถามตอบ
ศาสตราจารย์ไบรอันได้เตรียมการล่วงหน้าอย่างเพียงพอและตอบคำถามทั้งหมดที่นักวิชาการหยิบยกขึ้นมา
ในไม่ช้าก็ไม่มีคนถามต่อ
ขณะที่ศาสตราจารย์ไบรอันกำลังจะประกาศสิ้นสุดรายการบรรยายก็มีคนยกมือขึ้น
“รอเดี๋ยว”
ศาสตราจารย์ไบรอันมองดูมือที่อ้างว้างในฝูงชนและขมวดคิ้ว แต่ไม่นานเขาก็ยิ้มอย่างรวดเร็วอย่างร่าเริง
“ครับ?”
หลัวเหวินเซวียนหายใจเข้าลึกๆ และปิดแล็ปท็อปของเขา จากนั้นเขาลุกขึ้น
วิทเทนนั่งอยู่อีกฟากหนึ่งของห้องบรรยาย ทันใดนั้นเขาก็มีสีหน้าประหลาดใจ
ก็อดดาร์ดมองมาที่เขาและพูดว่า “คุณรู้จักเขาไหม?”
วิทเทรมองไปที่หลัวเหวินเซวียนที่ยืนขึ้นและพูดว่า “แน่นอน เขาเป็นนักเรียนของฉันเอง”
แม้ว่าหลัวเหวินเซวียนจะเข้าร่วมการบรรยายมากกว่าสองโหล แต่การที่นักวิชาการจำนวนมากจ้องมองก็ยังทำให้เขากดดันอย่างมากอยู่ดี
เขาสงบสติอารมณ์ลงแล้วมองไปที่ศาสตราจารย์ไบรอัน
“ผมมีคำถามครับ”
ไบรอัน “เชิญครับ”
หลัวเหวินเซวียน “ในหน้าที่สิบเอ็ด บรรทัดที่สิบห้า ผมสังเกตว่าคุณกำหนดปริมาณการเคลื่อนไหวคงที่ในกาลอวกาศแบบยุคลิดของทอรัส… ถูกต้องไหม?”
ไบรอันเงยหน้าขึ้นแล้วพูดว่า “แน่นอน เราใช้กาลอวกาศแบบยุคลิดเพื่อสร้างจุดขัดแตะให้เป็นระเบียบ นี่เป็นสิ่งสำคัญสำหรับการโต้แย้งทฤษฎีบททั้งหมด”
“อย่างที่คุณพูด สิ่งนี้สำคัญ แต่…” หลัวเหวินเซวียนสูดหายใจลึกๆ ก่อนถาม “แต่คุณวางแผนจะพิสูจน์อย่างไรว่าขนาดขั้นกริดเป็นศูนย์?”
……………………………………………….
