เวลาเที่ยงคืนในปักกิ่ง
เป็นเวลา 8 โมงเช้าในวอชิงตัน
สำหรับชาวอเมริกันส่วนใหญ่ วันเพิ่งจะเริ่มต้นขึ้น
ภายในบ้านย่านชานเมืองนิวเจอร์ซีย์ คู่สามีภรรยาและลูกวัยสี่ขวบของพวกเขากำลังเพลิดเพลินกับอาหารเช้าอยู่โต๊ะอาหาร
จูเลียใส่น้ำสลัดลงในชามสลัด เธอเหลือบดูข่าวในโทรทัศน์ ซึ่งเป็นข่าวเกี่ยวกับโปรเจกต์แอรีส เธออดที่จะพูดออกมาไม่ได้ว่า “ฉันไม่เข้าใจเลย ทำไมพวกเราต้องใช้เงินเพื่อไปแข่งกับจีนในเรื่องนี้ด้วย เอาเงินไปใช้อย่างอื่นไม่ดีกว่าเหรอ?”
แบรดกำลังเคี้ยวแซนด์วิชเบคอน เขายิ้มยิงฟันให้โทรทัศน์แล้วพูดว่า
“คุณไม่เข้าใจหรอก นี่คือสิ่งที่พวกผู้ชายทำกัน”
จูเลียกลอกตาใส่สามีของเธอ
“ใช่สิ คนขับรถบรรทุกต้องใส่ใจเรื่องอวกาศด้วย มันไม่ใช่ว่าพวกเขาจะให้คุณไปขับรถบรรทุกบนดาวอังคารสักหน่อย”
แบรดเลิกคิ้วแล้วยิ้มขณะที่พูดว่า “มันคงจะเกิดขึ้นสักวัน ที่เห็นชัดๆ คือแอรีสกำลังรับอาสาสมัคร งั้นบางทีผมอาจจะได้เป็นเหมือนฮาน โซโล…”
“อย่าแม้แต่จะคิดเลย!”
แบรดมองใบหน้าเคร่งขรึมของภรรยา แล้วเขาก็พยายามที่จะทำให้เธอสงบลง
“ผ่อนคลายน่าที่รัก… ผมแค่ล้อเล่น ผมไม่ได้จะไปสมัครจริงๆ”
ทันใดนั้นก็มีข่าวด่วนขึ้นมาในโทรทัศน์
“9 นาทีที่ผ่านมา ดาวเทียมสำรวจของนาซาพบเห็นยานสกายโกลว์พร้อมด้วยยานลงดวงจันทร์บินขึ้นจากจุดปล่อยยานจินหลิงในจีน ในขณะนี้ยานได้ออกจากสตราโทสเฟียร์และอยู่ระหว่างทางไปยังวงโคจรต่ำของโลก”
แบรดจ้องภาพบนจอ แล้วเขาก็อ้าปากกว้าง เขาไม่ได้สังเกตด้วยซ้ำว่าแผ่นเบคอนกำลังหล่นออกมาจากแซนด์วิชของเขา
“โอ้ พระเจ้า… คนจีนกำลังจะไปดวงจันทร์”
จูเลียสะบัดสลัดในชามด้วยส้อมขณะที่เธอชำเลืองมองสามี
“แล้วไง?”
แบรดไม่ได้ตอบภรรยา เขาจ้องโทรทัศน์อย่างตั้งใจขณะที่พูดพึมพำว่า “บ้าจริง นี่นาซากำลังทำอะไรอยู่! พวกเราไม่ได้ทำอะไรเลยในสองศตวรรษที่ผ่านมา!”
การถ่ายทอดข่าวยังดำเนินต่อไป
ช่วงข่าวปกติหยุดชะงักไปเพราะข่าวด่วนนี้
หลังจากการรายงานในการชี้แจงต่อสื่อ พิธีกรรายการโทรทัศน์ก็ติดต่อกับศาสตราจารย์สเลด ผู้เชี่ยวชาญจากมหาวิทยาลัยคอร์เนล ในทันที เขายังเป็นที่ปรึกษาโปรแกรมแอรีสของนาซาอีกด้วย ดังนั้นจึงไม่ต้องสงสัยเลยว่าเขาเป็นมืออาชีพ
“… หลังจากได้รับข่าวด่วนนี้ เราก็ติดต่อไปที่ศาสตราจารย์สเลด ผู้เชี่ยวชาญของนาซาทันที… ศาสตราจารย์สเลด สวัสดีครับ!”
ศาสตราจารย์สเลด “สวัสดีครับ”
ภาพของศาสตราจารย์สเลดปรากฏขึ้นบนจอ
พิธีกรได้ทำการสัมภาษณ์ถึงที่โดยใช้การเชื่อมต่อทางโทรศัพท์
“คุณคิดยังไงกับแผนการส่งคนไปดวงจันทร์ของจีนครับ?”
ศาสตราจารย์สเลดคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วตอบอย่างระมัดระวังว่า “จีนไม่ได้เปิดเผยข้อมูลทางเทคนิคสำหรับสกายโกลว์ การคาดการณ์ของเราคืออาจจะมีตัวผลักดันผลกระทบฮอลล์ระดับสูงและเครื่องปฏิกรณ์ฟิวชั่นที่ควบคุมได้ขนาดย่อส่วนบนยาน… แน่นอนว่าคนอื่นๆ คิดว่าพวกเขานำเทคโนโลยีแบตเตอรี่ลิเธียมซัลเฟอร์มาใช้ อย่างไรก็ตาม ธุรกิจหลักของสตาร์สกายเทคโนโลยีก็คืออุตสาหกรรมแบตเตอรี่”
พิธีกรรายการโทรทัศน์พูดว่า “ผมคิดว่าผู้ชมส่วนใหญ่ไม่ได้สนใจเรื่องเทคโนโลยีที่พวกเขาใช้ คุณสามารถคาดการณ์แบบง่ายๆ ให้พวกเราได้ไหมครับ?”
“คาดการณ์เหรอ?”
พิธีกรพยักหน้าแล้วพูดว่า “ใช่ครับ พวกเราทุกคนอยากทราบว่าความสำเร็จที่น่าจะเป็นไปได้คือเท่าไหร่”
ศาสตราจารย์สเลดตอบว่า “ผมให้คำตอบที่ชัดเจนกับคุณไม่ได้ ผมไม่มีข้อมูลเกี่ยวกับสกายโกลว์”
เขาชะงักไปนิดหนึ่งแล้วพูดด้วยน้ำเสียงที่ฝืนใจ
“แต่ถ้าผมต้องประเมิน โอกาสในความสำเร็จของจีนสูงกว่าโซเวียต”
“คุณคิดว่าโอกาสเป็นไปได้ที่จะสำเร็จของจีนสูงกว่าโซเวียตอีกเหรอครับ?” ดวงตาของพิธีกรเบิกกว้างขณะที่เขาพูดขึ้นอย่างไม่เชื่อว่า “ถ้าอย่างนั้นสิ่งที่คุณกำลังบอกก็คือ พวกเขาจะทำสำเร็จเหรอครับ?”
“ผมไม่ได้พูดอย่างนั้น ผมแค่บอกว่าโอกาสในความสำเร็จของพวกเขาคือ 50% หรือไม่ก็ 30%…” ศาสตราจารย์สเลดพูดอย่างคลุมเครือ “แน่นอนว่าถึงแม้พวกเขาจะได้ลงจอดบนดวงจันทร์ แต่พวกเขาก็ยังตามหลังเราอยู่ในเรื่องของการบินและอวกาศ ยังไงก็ตาม เราก็ได้ลงจอดบนดวงจันทร์มาหลายครั้งแล้ว อีกอย่าง…”
แบรดกำลังดูข่าว
เขาถอนหายใจด้วยความโล่งอก และเขาก็รู้สึกดีขึ้นมาก
ฉันเดาว่ามีโอกาสแค่ 30% เท่านั้นแหละที่จีนจะได้ลงจอดบนดวงจันทร์
ผู้เชี่ยวชาญของนาซาน่าเชื่อถือมากกว่าโคลัมเบีย ทีวี
เด็กชายตัวน้อยวัยสี่ขวบใช้ส้อมเขี่ยออมเล็ตของเขา เขายกส้อมขึ้นสูงเหนือหัว
“พ่อฮะ ผมอยากไปดวงจันทร์”
แบรดยิ้มแล้วลูบหัวเด็กชายตัวน้อย
“วันหนึ่งลูกจะได้ไป ประธานาธิบดีของเรากำลังจะทำให้ประเทศของเรายิ่งใหญ่อีกครั้ง! เมื่อลูกโตขึ้นจนสูงเท่าพ่อ การไปดาวอังคารก็จะง่ายเหมือนไปฮาวาย… อย่าลืมเอาของที่ระลึกจากดาวอังคารกลับมาให้พ่อด้วยนะ”
เด็กชายตัวน้อยขยิบตาแล้วพยักหน้า
“ได้ฮะพ่อ”
จูเลียยิ้ม และเธอก็สั่นหัวก่อนจะกินสลัดของเธอต่อ
เธอไม่ได้สนใจว่าอเมริกาจะกลับมายิ่งใหญ่อีกครั้งหรือไม่
เธอแค่หวังว่ามันจะไม่แย่ไปกว่าเดิม
…
ความกังวลส่วนใหญ่ของชาวอเมริกันก็คือเรื่องวิถีชีวิต
นับตั้งแต่ประสบความสำเร็จเรื่องเครื่องปฏิกรณ์ฟิวชั่นผางกู่ ค่าใช้จ่ายด้านพลังงานในจีนก็ลดลงอย่างฉับพลัน
สำนักงานใหญ่นาซา
ห้องควบคุมดาวเทียม
สามวันก่อนการปล่อยยานสกายโกลว์ ดาวเทียมสำรวจในวงโคจรของการบินถูกเล็งไปที่จินหลิง ตอนนี้ ยานอวกาศที่ ‘น่ารำคาญ’ นี้กำลังเคลื่อนที่ไปยังดวงจันทร์ทีละน้อย
ไอเดนจ้องจุดสีเขียวบนจอและพูดพึมพำเบาๆ ว่า “เราจะแค่นั่งอยู่ขอบสนามแล้วมองดูพวกเขางั้นเหรอครับ?”
ผู้อำนวยการของนาซาจ้องมาที่เขา
“ใช่”
ไอเดนรู้สึกโมโห
“เราควรจะใช้มาตรการตอบโต้สักอย่าง”
ผู้อำนวยการของนาซาไม่สนใจเจ้าหน้าที่ซีไอเอ แล้วมองไปที่ผู้ช่วยของเขา
“ระบบดำรงชีพที่สเปซเอ็กซ์เป็นยังไงบ้าง?”
ผู้ช่วยตอบทันทีว่า “พวกเขากำลังอยู่ในขั้นตอนทดสอบครับ”
“การทดสอบจะใช้เวลาเท่าไหร่?”
ผู้ช่วยนิ่งไปครู่หนึ่งแล้วตอบอย่างรวดเร็วว่า “เนื่องด้วยช่วงเวลาการลงจอดบนดาวอังคารและปัจจัยอื่นๆ ชาวอาณานิคมของเราต้องอยู่ที่นั่นเป็นเวลาสองปี… แน่นอนว่าการทดสอบจะไม่ใช้เวลานานขนาดนั้น ตามที่อีลอนบอก มันจะใช้เวลา 9 เดือนครับ”
“เราคอยถึง 9 เดือนไม่ได้” ผู้อำนวยการของนาซาส่ายหัวแล้วจ้องไปที่จุดสีเขียวบนเรดาร์ “พวกจีนกำลังไล่ทันเราแล้ว เราต้องให้ลำดับความสำคัญสูงสุดกับโปรเจกต์แอรีส”
เขาสูดลมหายใจเข้าลึกแล้วพูดกับผู้ช่วยของเขาว่า
“ฟังนะ ติดต่ออีลอน มัสก์ ให้ผมแล้วถามว่าเขาสามารถจะลดเวลาการทดสอบให้สั้นลงได้ไหม ผมรู้ว่านี่เป็นเรื่องยาก แต่เราต้องการชัยชนะ ชัยชนะที่เราสามารถจะให้กับสภาคองเกรสได้!”
ผู้ช่วยสูดลมหายใจเข้าลึกแล้วพูดว่า
“ท่านครับ… ท่านหมายความว่าอะไรเรื่องชัยชนะ?”
ผู้อำนวยการของนาซาพูดด้วยใบหน้าเฉยเมย
“ส่งระบบดำรงชีพไปที่ดาวอังคารไปภายใน 6 เดือน
“ถ้าพวกจีนคิดว่าพวกเขาไล่ตามเราทันเพียงแค่ไปเดินอยู่บนดวงจันทร์ ฉะนั้นเราต้องบอกพวกเขาและเหล่าเพื่อนอเมริกันของเราว่าความสำเร็จของพวกเขากระจอกแค่ไหน!”
………………………………
