บริเวณมหาวิทยาลัยพรินซ์ตัน
นี่เป็นช่วงที่หนาวเย็นที่สุดของปีในรัฐนิวเจอร์ซีย์ เกล็ดหิมะสีขาวเริงระบำอยู่ด้านนอกหน้าต่างที่เต็มไปด้วยน้ำแข็ง ทำให้เกิดชั้นน้ำแข็งหนาที่บนยอดหลังคา อาคารมหาวิทยาลัยสไตล์ออกซฟอร์ดให้ความรู้สึกเหมือนปราสาทในเทพนิยาย
เวร่านั่งอยู่ตรงหน้าคอมพิวเตอร์ของเธออย่างเงียบๆ ในห้องสมุด หิมะด้านนอกหน้าต่างดูงดงามยิ่งจนทำให้รู้สึกเหมือนภาพวาด
ผมสีบลอนด์อันนุ่มสลวยของเวร่าทิ้งตัวอยู่บนไหล่ของเธอ และดวงตาที่เหมือนไพลินของเธอก็ให้ความรู้สึกของความสงบและความมุ่งมั่น
การตอบกลับของลู่โจวอยู่บนหน้าจอตรงหน้าเธอ
อีเมลของเขากระชับ ตรงประเด็น
[ผมได้อ่านอีเมลของคุณแล้ว
[ความคิดในเรื่องการใช้ตัวแทนยูนิแทรีที่ลดทอนไม่ได้ของกลุ่มเลขฐานแปดไอเซนเบิร์ก และการรวมการแปลงฟูเรียร์เข้าด้วยกันเป็นความคิดที่น่าสนใจ
[เยี่ยมมาก ความคิดที่คุณส่งมาตอบคำถามที่ผมสงสัยอยู่ไปโดยปริยาย จำสิ่งที่คุณพูดไว้เมื่อนานมาแล้วได้ไหม? สมมติฐานของรีมันน์คือปัญหาของทฤษฎีจำนวนเชิงวิเคราะห์ปัญหาหนึ่ง แต่สาระสำคัญของมันยังคงเป็นปัญหาการวิเคราะห์ที่ซับซ้อน เราน่าจะสามารถแก้มันได้โดยใช้การวิเคราะห์ที่ซับซ้อน แต่เราไม่ควรจำกัดวิธีการของเรา
[ข้อแนะนำของผมคือให้เริ่มจากสูตรแพลนเชอเรลในชั้นของลีนิรพลกรุป G_n แบบเชื่อมโยงเดี่ยวและหาคุณสมบัติซับอิลลิปติกของตัวดำเนินการเชิงอนุพันธ์ที่เป็นค่าคงที่ซ้ายของ G_n คุณน่าจะพบบางอย่างที่น่าประหลาดใจ
[อ้อ จริงสิ ผมแนะนำให้คุณจัดระเบียบสิ่งต่างๆ ที่คุณส่งมาให้ผมแล้วเขียนวิทยานิพนธ์ มันจะช่วยให้ง่ายขึ้นสำหรับผมในการอ้างอิงด้วยวิธีนี้]
“ไม่จำกัดเครื่องมือการวิเคราะห์ที่ซับซ้อนงั้นเหรอ? คุณไม่เปลี่ยนไปเลยจริงๆ”
หลังจากอ่านอีเมลจบ เวร่าก็ค่อยๆ ยิ้มออกมา
อย่างไรก็ตามรอยยิ้มของเธอก็หายไป แล้วเด็กสาวตัวเล็กก็ครุ่นคิดอยู่นาน แล้วเธอก็หยิบปากกาและเขียนความคิดของลู่โจวลงไป
เธอยังเขียนความคิดของตัวเธอเองด้วย
ทันใดนั้นประตูก็ถูกผลักออก แล้วผู้หญิงคนหนึ่งในชุดเสื้อโค้ตกันฝนก็เดินเข้ามาอย่างเร่งรีบ
โมลิน่าปัดเกล็ดหิมะบนตัวของเธอออกแล้วแขวนเสื้อโค้ตของเธอไว้ที่ประตู เธอเดินเข้ามายืนข้างเวร่าพร้อมด้วยกาแฟสองแก้วและแซนด์วิชในมือ
“พักก่อนเถอะ แล้วค่อยทำงานหลังกินมื้อเที่ยง ฉันเอาแซนด์วิชทูน่าของโปรดมาให้เธอ และก็กาแฟมินต์ แล้วนี่ใครเขาใส่มินต์ในกาแฟกัน?”
“ขอบคุณโมลิน่า” เวร่าคว้าแก้วกาแฟอุ่นๆ แล้วยิ้มอย่างจริงใจให้โมลิน่า แล้วเธอก็พูดว่า “พวกเขาไม่ได้ใส่มินต์ลงไปในกาแฟ พวกเขาแช่กาแฟไว้ในใบมินต์แล้วก็เอามันออกมา เหมือนกับชา…”
“ไม่ว่ายังไงก็ตาม ฉันว่ามันแปลก… เธอกำลังอ่านอะไรน่ะ?”
“สิ่งที่ศาสตราจารย์ลู่ตอบมา…” เวร่าหน้าแดงแล้วพูดว่า “ฉันกำลังศึกษาวิธีการวิเคราะห์เส้นโค้งไฮเปอร์เอลลิปติกและมันก็ทำฉันนึกถึงทฤษฎีตัวแทนกลุ่มไอเซนเบิร์กของยูนิแทรีที่ลดทอนไม่ได้ แล้วฉันก็ทำการค้นคว้า… มันดูเหมือนการค้นคว้าของฉันน่าจะมีประโยชน์”
โมลิน่าจ้องไปที่อีเมลแล้วรู้สึกเศร้าใจนิดหน่อย
“นี่ อย่าเป็นคนทรยศสิ! เธอควรจะอยู่ข้างพวกเรานะ”
“ศาสตราจารย์ลู่ไม่ใช่ศัตรูของพวกเราสักหน่อย” เวร่าจ้องโมลิน่าอย่างกล้าหาญและพูดว่า “ทำไมเราไม่แก้ปัญหานี้ไปด้วยกันล่ะ? การแก้สมมติฐานของรีมันน์ไม่ใช่สิ่งที่จะสามารถทำสำเร็จได้เพียงลำพังคนเดียว”
โมลิน่ามองใบหน้าอันดื้อรั้นของเวร่า เธอพูดไม่ออก
เธอรู้ว่าเธอเป็นคนใจแคบและเห็นแก่ตัว แต่ใครไม่เป็นอย่างนั้นบ้างล่ะ?
ถ้าพวกเขาพิสูจน์สมมติฐานของรีมันน์ด้วยกัน ทุกคนก็จะทึกทักเอาว่าลู่โจวทำงานนี้ไป 99%
มันเหมือนกับที่ไม่มีใครจดจำผู้เขียนร่วมของฮาร์ดี้หรือผู้เขียนร่วมของฮิลเบิร์ท
เว้นเสียแต่ว่าฮาร์ดี้กับฮิลเบิร์ทจะทำงานแก้ปัญหานี้ร่วมกัน
เมื่อใดก็ตามที่มีช่องว่างในเรื่องความแข็งแกร่ง ผู้คนก็มักจะจดจำคนที่แข็งแกร่งกว่าและลืมคนที่ด้อยกว่า คนที่มีความรู้น้อยกว่า
คณิตศาสตร์คือความหลงใหลและงานอดิเรกของโมลิน่า แต่เธอก็ต้องปล่อยให้ชื่ออาเบลโลดแล่นต่อไป
อย่างไรก็ตามเมื่อได้เห็นว่าเวร่าไม่มีการขยับเขยื้อน เธอก็ไม่มีอะไรจะพูด
“สิ่งที่ฉันทำกับเธอ…” โมลิน่าถอนหายใจแล้วเกาหัวขณะที่พูดขึ้นว่า “ถ้าเธอคิดว่ามันง่าย งั้นเธอก็ทำสิ่งที่เธอกำลังทำต่อไปเถอะ”
“ขอบคุณนะ” เวร่ากล่าวพร้อมกับยิ้ม
“ยินดีจ้ะ… จะว่าไปแล้ว ร่างกายของเธอปกติหรือเปล่า?” โมลิน่าจ้องไปที่ถังขยะซึ่งเต็มไปด้วยกระดาษร่าง “เมื่อวานเธอไอทั้งวันเลย แล้วเธอก็ดูไม่ค่อยดีเท่าไหร่”
เวร่าส่ายหัวแล้วพูดว่า “ฉันปกติดี ไม่ต้องกังวลเรื่องฉันหรอก”
โมลิน่าลังเลอยู่ครู่หนึ่งแล้วพูดว่า “งั้นก็… ฉันจะทำรายงานเซนต์ปีเตอร์สเบิร์กให้เธอ เธอน่าจะพักสักหน่อยนะ”
“ไม่ได้หรอก ฉันจะต้องไป…” เวร่าหน้าแดงแล้วส่ายหัว “เขาตั้งตารอรายงานของฉันอยู่ ฉันจะไม่ทำให้เขาผิดหวัง”
โมลิน่าสูดลมหายใจเข้าลึกแล้วในที่สุดก็พูดขึ้นว่า “ฉันขอถามได้ไหม จริงๆ แล้วสุขภาพเธอเป็นยังไงบ้าง?”
มือของเวร่าสั่นเบาๆ ขณะที่เธอส่ายหัวและพูดเบาๆ ว่า “ไม่ต้องกังวล ฉันสบายดี”
อย่างไรก็ตาม โมลิน่าไม่เชื่อเลยสักนิด
โมลิน่าเริ่มที่จะกังวลมากขึ้นเรื่อยๆ
ทันใดนั้นเธอก็คว้ากระดาษร่างออกมาจากมือของเวร่าแล้วจับไหล่ของเธอไว้
“ฟังนะ เธอต้องพัก! เธอต้องพักถ้าเธอ—”
“ฉันสบายดี ขอกระดาษนั่นคืน…” เวร่าดึงกระดาษคืนมาจากโมลิน่าแล้วพูดว่า “ฉันไม่จำเป็นต้องพักหรอก เชื่อฉันเถอะ ฉันรู้ดีว่าฉันต้องการอะไร”
มีเวลาเหลือไม่มากแล้ว…
ฉันเสียเวลาไม่ได้แล้ว
ในที่สุดโมลิน่าก็ยอมอะลุ้มอล่วยและปล่อยมือจากไหล่ของเวร่า
“ฉันไม่อยากยุ่งกับเธอแล้ว!”
เธอหันกลับไปคว้าเสื้อโค้ตของเธอ แล้วก็ออกจากห้องไป
……………..
