มันเป็นเวลายามเย็น
ณ มหาวิทยาลัยจินหลิง ห้องเซิร์ฟเวอร์คอมพิวเตอร์
คณบดีฉินกำลังรอ ‘ผู้เชี่ยวชาญด้านเทคโนโลยีสารสนเทศ’ ของลู่โจวอยู่ พอเขาเห็นหลัวเหวินเซวียนที่หน้าประตู เขาก็ถึงกับงงทันที
“นี่มัน…ศาสตราจารย์หลัวจากคณะฟิสิกส์ไม่ใช่เหรอ?”
“ใช่ครับ…” หลัวเหวินเซวียนมองคณบดีฉินขณะถามกลับว่า “มีปัญหาอะไรหรือเปล่าครับ?”
“เปล่าหรอก…” คณบดีฉินตอบ เขาหวังว่าหลัวเหวินเซวียนจะแค่บังเอิญเดินผ่านมาเฉยๆ เขาถามอีกฝ่ายไปว่า “นักวิชาการลู่ส่งคุณมาเหรอ?”
หลัวเหวินเซวียนพยักหน้าอีกรอบแล้วเสริมว่า “ใช่อยู่แล้วสิครับ ไม่อย่างนั้นผมจะมาที่นี่ทำไมล่ะ?”
คณบดีฉิน “…”
ถึงเขาจะไม่ได้หวังมากเรื่องสถาบันจินหลิงเพื่อการศึกษาขั้นสูงจะมาช่วย แต่เขาก็ไม่คิดว่าคนที่ลู่โจวส่งมาจะเป็นศาสตราจารย์สาขาฟิสิกส์คนหนึ่ง
นี่นักวิชาการลู่เพี้ยนไปแล้วหรืออย่างไร?
เหมือนบอกให้สัตวแพทย์ไปผ่าตัดสมองคนอย่างไงอย่างงั้น
ศาสตราจารย์หวังที่ยืนอยู่ถัดจากเครื่องเซิร์ฟเวอร์พูดออกมาด้วยน้ำเสียงรำคาญว่า
“ช่างเหอะ พอดีกว่า ฝ่ายตรงข้ามเป็นผู้เชี่ยวชาญ เซิร์ฟเวอร์นี้มันทำอะไรไม่ได้แล้ว เตรียมตัวรีอินสตอลดีกว่า ผมหิวแล้ว”
ศาสตราจารย์หวังมีกุญแจดอกเดียวที่สามารถเข้าห้องเซิร์ฟเวอร์คอมพิวเตอร์ได้
ถ้าคณบดีฉินไม่อยู่ที่นี่เขาคงจะออกจากห้องไปหาอะไรกินนานแล้ว เขาอยากจะเรียกฝ่ายซัพพลายของเซิร์ฟเวอร์มาแล้วขอให้พวกนั้นรีอินสตอลซอฟต์แวร์และเปลี่ยนฮาร์ดแวร์ไปเลย
คณบดีฉินถอนหายใจแล้วมองหลัวเหวินเซวียนพร้อมกับพูดว่า “คุณคงรู้สถานการณ์ตอนนี้แล้ว ขนาดศาสตราจารย์สาขาวิทยาการคอมพิวเตอร์ของเราก็ยังยอมแพ้ ถ้าคุณมาที่นี่แค่เพื่อมารีอินสตอลระบบปฏิบัติการ คุณก็กลับไปได้แล้ว”
เหมือนมันจะไปสะกิดใจศาสตราจารย์หวังอะไรสักอย่าง ทำให้เขาพูดว่า “ผมขอเสริมนะ ผมไม่ได้ยอมแพ้ แต่ประเด็นคือพวกเรามาช้าเกินไป ถ้าผมได้ข่าวเร็วกว่านี้ล่ะก็ ผมอาจจะกู้ระบบได้ก็ได้ แต่ตอนนี้ทั้งเซิร์ฟเวอร์ก็พังไปหมดแล้ว ผมทำอะไรไม่ได้เลย”
หลัวเหวินเซวียนเกาหัวตัวเองแล้วบอกว่า “ผมไม่รู้ว่าคุณพูดเรื่องอะไรนะ ผมรู้แค่ว่าลู่โจวเอา USB นี่มาให้ผม แล้วบอกให้ผมเอาไปเสียบเข้าเซิร์ฟเวอร์น่ะ”
ศาสตราจารย์หวังถอยไปยืนข้างๆ แล้วทำท่าทีเชื้อเชิญ
“เชิญลองเลย ผมก็อยากเห็นเหมือนกันว่าจะเกิดอะไรขึ้น”
“โอเค…”
หลัวเหวินเซวียนเดินไปยืนอยู่ตรงหน้าเครื่องเซิร์ฟเวอร์ เขาควานหาอะไรอยู่ครู่หนึ่งจนในที่สุดก็เจอ USB ที่ตามหา
ศาสตราจารย์หวังมองท่าทางงุ่มง่ามของอีกฝ่าย เขาพูดไม่ออกเลย
พอหลัวเหวินเซวียนเสียบ USB เข้าไปได้แล้ว เขาก็ถอยหลังสองก้าวแล้วหันไปมองศาสตราจารย์หวัง
“คุณลองเปิดมันได้ไหม?”
ศาสตราจารย์หวังเปิดเครื่องเซิร์ฟเวอร์
พัดลมในเครื่องเซิร์ฟเวอร์เริ่มหมุน จอคอมพิวเตอร์ฉายแสงขึ้นมาเหมือนเซิร์ฟเวอร์กลับมาใช้งานได้อีกครั้ง จากนั้นทุกอย่างก็ดับลงอีกรอบ
ศาสตราจารย์หวังมองเครื่องเซิร์ฟเวอร์ที่พังตรงหน้าแล้วพูดออกมาอย่างหมดความอดทนว่า “แล้วไงต่อล่ะ?”
“ผมเป็นนักวิจัยฟิสิกส์นะครับ ผมไม่รู้หรอก…”
หลัวเหวินเซวียนเกาหัวด้วยท่าทางมึนๆ แล้วเขาก็รู้สึกตัวว่าทุกสายตาของคนในห้องกำลังจ้องมาที่เขา เขารีบหยิบโทรศัพท์ตัวเองมาโทรหาลู่โจวทันที
อีกฝ่ายรับสายอย่างรวดเร็ว
หลัวเหวินเซวียนพูดขึ้นทันทีว่า
“ฉันเสียบ USB ไปแล้ว”
ลู่โจวตอบมาว่า “โอเค ขอบใจนะ”
หลัวเหวินเซวียนอดถามขึ้นมาไม่ได้ว่า “…แล้วไงต่อล่ะ?”
ลู่โจวถาม “…นายหมายความว่าอย่างไร?”
นี่เขาจะมาขอให้ฉันชดเชยบุญคุณนี้เลยเหรอ?
ไม่เอาน่า…
เดี๋ยวเจอกันครั้งหน้าก็เลี้ยงข้าวเอง
หลัวเหวินเซวียนเกาหัวด้วยท่าทีกระอักกระอ่วนแล้วถามว่า “หมายถึง…ฉันเสร็จงานหรือยัง?”
ลู่โจวยิ้มแล้วตอบว่า “อ๋อใช่ เสร็จแล้วล่ะ ที่พวกเราต้องทำก็แค่นั่งรอ ขอบใจนะ นายไปได้แล้วล่ะ”
USB นั้นมีซอฟต์แวร์ที่เขียนโดยเสี่ยวไอบรรจุอยู่ เมื่อ USB ถูกเสียบเข้ากับเครื่องเซิร์ฟเวอร์แล้ว ซอฟต์แวร์ก็จะติดตั้งตัวเองเข้ากับเซิร์ฟเวอร์โดยอัตโนมัติ
เมื่อการถ่ายโอนข้อมูลเซิร์ฟเวอร์เสร็จสิ้นแล้ว เสี่ยวไอก็จะสามารถควบคุมเซิร์ฟเวอร์ได้อย่างสมบูรณ์ ตราบใดที่เซิร์ฟเวอร์ยังเชื่อมต่ออยู่กับอินเทอร์เน็ต โปรแกรมที่เขาติดตั้งลงเซิร์ฟเวอร์ก็จะสามารถส่งข้อมูลลับกลับมาให้คอมพิวเตอร์ควอนตัมที่สถาบันจินหลิงเพื่อการศึกษาขั้นสูงได้
หลังจากนั้นแฮกเกอร์ก็จะไม่ได้เผชิญกับแค่ศาสตราจารย์มหาวิทยาลัยจินหลิง แต่เขาจะต้องเจอกับคอมพิวเตอร์ควอนตัมปัญญาประดิษฐ์
ในโลกของเลขสองหลักนั้น เสี่ยวไอเป็นนักล่าที่อยู่บนจุดสูงสุดของห่วงโซ่อาหาร ไม่เพียงแต่จะมีปัญหาสูงส่งเท่านั้น แต่ยังมีพลังคำนวณดิบจากคอมพิวเตอร์ควอนตัมอีกด้วย เสี่ยวไอผ่านคอขวดของเลขสองหลักมาได้ และยังมีข้อดีเหนือมัลติสเตตคิวบิตอีกด้วย…
ด้วยพลังการคำนวณในระดับนี้ทำให้เสี่ยวไอสามารถต่อสู้กับซูเปอร์คอมพิวเตอร์ชั้นนำของโลกได้สบายๆ
แต่หลัวเหวินเซวียนถึงกับพูดไม่ออกนิดหน่อย
“ฉันนึกว่าจะได้เห็นอะไรเด็ดๆ เสียอีก”
ลู่โจวพูดอย่างอารมณ์ดีว่า “อ้อเหรอ? หยิบโทรศัพท์นายขึ้นมาเข้าเว่ยป๋อสิ เดี๋ยวก็ได้เห็นอะไรเด็ดๆ ที่ว่าแล้ว”
หลัวเหวินเซวียนบอกกลับมาว่า “…โอเค แต่ฉันรู้สึกว่าเซิร์ฟเวอร์มันก็ยังเจ๊งอยู่ดีนะ”
“อย่าคิดมากเลย บอกคณบดีฉินให้เปิดอินเทอร์เน็ตกับไฟเข้าเครื่องเซิร์ฟเวอร์เหมือนเดิม ระวังอย่าให้มีปัญหาไฟตกก็พอแล้ว”
ลู่โจวกระแอมแล้วพูดว่า
“เดี๋ยวที่เหลือฉันจัดการเอง”
หลังจากนั้นลู่โจววางสายโทรศัพท์
เขาวางโทรศัพท์ลงไปบนโต๊ะแล้วเอามือเกาหลัง เขาลุกขึ้นจากเก้าอี้โรงแรมแล้วเดินไปตามทางไปหาหน้าต่างเพดาน
ตอนนี้ก็ดึกมากแล้ว
แสงไฟในเมืองส่องสว่างจ้ามากระทบหน้าต่างบานนี้
ตอนนี้ที่อเมริกาก็น่าจะเป็นเวลากลางวันแล้ว
แต่พายุกำลังโหมกระหน่ำเข้ามา
ลู่โจวมองทิวทัศน์นอกหน้าต่างแล้วยักไหล่
“เสี่ยวไอ
เธอทำได้”
ข้อความปรากฏขึ้นบนหน้าจอคอมพิวเตอร์
[ใช่แล้ว เจ้านาย! (` ・ω・ ́) ゞ]
[เสี่ยวไอทำได้! (๑•̀ᄇ•́) و✧]]
…………………
มันเป็นเวลายามเย็น
ณ มหาวิทยาลัยจินหลิง ห้องเซิร์ฟเวอร์คอมพิวเตอร์
คณบดีฉินกำลังรอ ‘ผู้เชี่ยวชาญด้านเทคโนโลยีสารสนเทศ’ ของลู่โจวอยู่ พอเขาเห็นหลัวเหวินเซวียนที่หน้าประตู เขาก็ถึงกับงงทันที
“นี่มัน…ศาสตราจารย์หลัวจากคณะฟิสิกส์ไม่ใช่เหรอ?”
“ใช่ครับ…” หลัวเหวินเซวียนมองคณบดีฉินขณะถามกลับว่า “มีปัญหาอะไรหรือเปล่าครับ?”
“เปล่าหรอก…” คณบดีฉินตอบ เขาหวังว่าหลัวเหวินเซวียนจะแค่บังเอิญเดินผ่านมาเฉยๆ เขาถามอีกฝ่ายไปว่า “นักวิชาการลู่ส่งคุณมาเหรอ?”
หลัวเหวินเซวียนพยักหน้าอีกรอบแล้วเสริมว่า “ใช่อยู่แล้วสิครับ ไม่อย่างนั้นผมจะมาที่นี่ทำไมล่ะ?”
คณบดีฉิน “…”
ถึงเขาจะไม่ได้หวังมากเรื่องสถาบันจินหลิงเพื่อการศึกษาขั้นสูงจะมาช่วย แต่เขาก็ไม่คิดว่าคนที่ลู่โจวส่งมาจะเป็นศาสตราจารย์สาขาฟิสิกส์คนหนึ่ง
นี่นักวิชาการลู่เพี้ยนไปแล้วหรืออย่างไร?
เหมือนบอกให้สัตวแพทย์ไปผ่าตัดสมองคนอย่างไงอย่างงั้น
ศาสตราจารย์หวังที่ยืนอยู่ถัดจากเครื่องเซิร์ฟเวอร์พูดออกมาด้วยน้ำเสียงรำคาญว่า
“ช่างเหอะ พอดีกว่า ฝ่ายตรงข้ามเป็นผู้เชี่ยวชาญ เซิร์ฟเวอร์นี้มันทำอะไรไม่ได้แล้ว เตรียมตัวรีอินสตอลดีกว่า ผมหิวแล้ว”
ศาสตราจารย์หวังมีกุญแจดอกเดียวที่สามารถเข้าห้องเซิร์ฟเวอร์คอมพิวเตอร์ได้
ถ้าคณบดีฉินไม่อยู่ที่นี่เขาคงจะออกจากห้องไปหาอะไรกินนานแล้ว เขาอยากจะเรียกฝ่ายซัพพลายของเซิร์ฟเวอร์มาแล้วขอให้พวกนั้นรีอินสตอลซอฟต์แวร์และเปลี่ยนฮาร์ดแวร์ไปเลย
คณบดีฉินถอนหายใจแล้วมองหลัวเหวินเซวียนพร้อมกับพูดว่า “คุณคงรู้สถานการณ์ตอนนี้แล้ว ขนาดศาสตราจารย์สาขาวิทยาการคอมพิวเตอร์ของเราก็ยังยอมแพ้ ถ้าคุณมาที่นี่แค่เพื่อมารีอินสตอลระบบปฏิบัติการ คุณก็กลับไปได้แล้ว”
เหมือนมันจะไปสะกิดใจศาสตราจารย์หวังอะไรสักอย่าง ทำให้เขาพูดว่า “ผมขอเสริมนะ ผมไม่ได้ยอมแพ้ แต่ประเด็นคือพวกเรามาช้าเกินไป ถ้าผมได้ข่าวเร็วกว่านี้ล่ะก็ ผมอาจจะกู้ระบบได้ก็ได้ แต่ตอนนี้ทั้งเซิร์ฟเวอร์ก็พังไปหมดแล้ว ผมทำอะไรไม่ได้เลย”
หลัวเหวินเซวียนเกาหัวตัวเองแล้วบอกว่า “ผมไม่รู้ว่าคุณพูดเรื่องอะไรนะ ผมรู้แค่ว่าลู่โจวเอา USB นี่มาให้ผม แล้วบอกให้ผมเอาไปเสียบเข้าเซิร์ฟเวอร์น่ะ”
ศาสตราจารย์หวังถอยไปยืนข้างๆ แล้วทำท่าทีเชื้อเชิญ
“เชิญลองเลย ผมก็อยากเห็นเหมือนกันว่าจะเกิดอะไรขึ้น”
“โอเค…”
หลัวเหวินเซวียนเดินไปยืนอยู่ตรงหน้าเครื่องเซิร์ฟเวอร์ เขาควานหาอะไรอยู่ครู่หนึ่งจนในที่สุดก็เจอ USB ที่ตามหา
ศาสตราจารย์หวังมองท่าทางงุ่มง่ามของอีกฝ่าย เขาพูดไม่ออกเลย
พอหลัวเหวินเซวียนเสียบ USB เข้าไปได้แล้ว เขาก็ถอยหลังสองก้าวแล้วหันไปมองศาสตราจารย์หวัง
“คุณลองเปิดมันได้ไหม?”
ศาสตราจารย์หวังเปิดเครื่องเซิร์ฟเวอร์
พัดลมในเครื่องเซิร์ฟเวอร์เริ่มหมุน จอคอมพิวเตอร์ฉายแสงขึ้นมาเหมือนเซิร์ฟเวอร์กลับมาใช้งานได้อีกครั้ง จากนั้นทุกอย่างก็ดับลงอีกรอบ
ศาสตราจารย์หวังมองเครื่องเซิร์ฟเวอร์ที่พังตรงหน้าแล้วพูดออกมาอย่างหมดความอดทนว่า “แล้วไงต่อล่ะ?”
“ผมเป็นนักวิจัยฟิสิกส์นะครับ ผมไม่รู้หรอก…”
หลัวเหวินเซวียนเกาหัวด้วยท่าทางมึนๆ แล้วเขาก็รู้สึกตัวว่าทุกสายตาของคนในห้องกำลังจ้องมาที่เขา เขารีบหยิบโทรศัพท์ตัวเองมาโทรหาลู่โจวทันที
อีกฝ่ายรับสายอย่างรวดเร็ว
หลัวเหวินเซวียนพูดขึ้นทันทีว่า
“ฉันเสียบ USB ไปแล้ว”
ลู่โจวตอบมาว่า “โอเค ขอบใจนะ”
หลัวเหวินเซวียนอดถามขึ้นมาไม่ได้ว่า “…แล้วไงต่อล่ะ?”
ลู่โจวถาม “…นายหมายความว่าอย่างไร?”
นี่เขาจะมาขอให้ฉันชดเชยบุญคุณนี้เลยเหรอ?
ไม่เอาน่า…
เดี๋ยวเจอกันครั้งหน้าก็เลี้ยงข้าวเอง
หลัวเหวินเซวียนเกาหัวด้วยท่าทีกระอักกระอ่วนแล้วถามว่า “หมายถึง…ฉันเสร็จงานหรือยัง?”
ลู่โจวยิ้มแล้วตอบว่า “อ๋อใช่ เสร็จแล้วล่ะ ที่พวกเราต้องทำก็แค่นั่งรอ ขอบใจนะ นายไปได้แล้วล่ะ”
USB นั้นมีซอฟต์แวร์ที่เขียนโดยเสี่ยวไอบรรจุอยู่ เมื่อ USB ถูกเสียบเข้ากับเครื่องเซิร์ฟเวอร์แล้ว ซอฟต์แวร์ก็จะติดตั้งตัวเองเข้ากับเซิร์ฟเวอร์โดยอัตโนมัติ
เมื่อการถ่ายโอนข้อมูลเซิร์ฟเวอร์เสร็จสิ้นแล้ว เสี่ยวไอก็จะสามารถควบคุมเซิร์ฟเวอร์ได้อย่างสมบูรณ์ ตราบใดที่เซิร์ฟเวอร์ยังเชื่อมต่ออยู่กับอินเทอร์เน็ต โปรแกรมที่เขาติดตั้งลงเซิร์ฟเวอร์ก็จะสามารถส่งข้อมูลลับกลับมาให้คอมพิวเตอร์ควอนตัมที่สถาบันจินหลิงเพื่อการศึกษาขั้นสูงได้
หลังจากนั้นแฮกเกอร์ก็จะไม่ได้เผชิญกับแค่ศาสตราจารย์มหาวิทยาลัยจินหลิง แต่เขาจะต้องเจอกับคอมพิวเตอร์ควอนตัมปัญญาประดิษฐ์
ในโลกของเลขสองหลักนั้น เสี่ยวไอเป็นนักล่าที่อยู่บนจุดสูงสุดของห่วงโซ่อาหาร ไม่เพียงแต่จะมีปัญหาสูงส่งเท่านั้น แต่ยังมีพลังคำนวณดิบจากคอมพิวเตอร์ควอนตัมอีกด้วย เสี่ยวไอผ่านคอขวดของเลขสองหลักมาได้ และยังมีข้อดีเหนือมัลติสเตตคิวบิตอีกด้วย…
ด้วยพลังการคำนวณในระดับนี้ทำให้เสี่ยวไอสามารถต่อสู้กับซูเปอร์คอมพิวเตอร์ชั้นนำของโลกได้สบายๆ
แต่หลัวเหวินเซวียนถึงกับพูดไม่ออกนิดหน่อย
“ฉันนึกว่าจะได้เห็นอะไรเด็ดๆ เสียอีก”
ลู่โจวพูดอย่างอารมณ์ดีว่า “อ้อเหรอ? หยิบโทรศัพท์นายขึ้นมาเข้าเว่ยป๋อสิ เดี๋ยวก็ได้เห็นอะไรเด็ดๆ ที่ว่าแล้ว”
หลัวเหวินเซวียนบอกกลับมาว่า “…โอเค แต่ฉันรู้สึกว่าเซิร์ฟเวอร์มันก็ยังเจ๊งอยู่ดีนะ”
“อย่าคิดมากเลย บอกคณบดีฉินให้เปิดอินเทอร์เน็ตกับไฟเข้าเครื่องเซิร์ฟเวอร์เหมือนเดิม ระวังอย่าให้มีปัญหาไฟตกก็พอแล้ว”
ลู่โจวกระแอมแล้วพูดว่า
“เดี๋ยวที่เหลือฉันจัดการเอง”
หลังจากนั้นลู่โจววางสายโทรศัพท์
เขาวางโทรศัพท์ลงไปบนโต๊ะแล้วเอามือเกาหลัง เขาลุกขึ้นจากเก้าอี้โรงแรมแล้วเดินไปตามทางไปหาหน้าต่างเพดาน
ตอนนี้ก็ดึกมากแล้ว
แสงไฟในเมืองส่องสว่างจ้ามากระทบหน้าต่างบานนี้
ตอนนี้ที่อเมริกาก็น่าจะเป็นเวลากลางวันแล้ว
แต่พายุกำลังโหมกระหน่ำเข้ามา
ลู่โจวมองทิวทัศน์นอกหน้าต่างแล้วยักไหล่
“เสี่ยวไอ
เธอทำได้”
ข้อความปรากฏขึ้นบนหน้าจอคอมพิวเตอร์
[ใช่แล้ว เจ้านาย! (` ・ω・ ́) ゞ]
[เสี่ยวไอทำได้! (๑•̀ᄇ•́) و✧]]
…………………
