ผู้อำนวยการหลี่ไม่ได้ล้อเล่น
ชายชราคนนี้ได้มาที่บ้านของเขาในเช้าวันรุ่งขึ้น
ลู่โจวยืนอยู่หน้าประตูบ้านและเห็นผู้อำนวยการหลี่กำลังถือถุงพลาสติกเอาไว้ เขาหยุดไปครู่หนึ่งก่อนที่จะถามว่า “คุณคงไม่ได้เอาข้าวเช้าจากปักกิ่งมาให้ผมใช่ไหม?”
“ไม่แน่นอน ผมไม่ได้บินมาพร้อมอาหารเช้า ถุงนี้ยังร้อนอยู่! ผมเห็นร้านขายอาหารริมทางแถวๆ นั้น เลยซื้อมาฝาก…” ผู้อำนวยการหลี่เดินเข้าไปในบ้านและสวมรองเท้าแตะ จากนั้นเขาก็มองไปที่เตาผิงในห้องนั่งเล่นและพูดว่า “โอ้ เฟอร์นิเจอร์ใหม่เหรอ?”
ลู่โจว “คุณมาที่นี่เพื่อพูดคุยเกี่ยวกับเฟอร์นิเจอร์เหรอ?”
“ไม่สิ” ผู้อำนวยการหลี่ยิ้ม จากนั้นเขาก็แสดงสีหน้าจริงจังและกล่าวว่า “ผมอ่านรายงานเกี่ยวกับชิปที่ใช้คาร์บอนแล้ว ทีมที่นำโดยศาสตราจารย์อู๋เทียนเฉวียนประสบความสำเร็จในการสร้างชิปทรานซิสเตอร์นาโนทิวบ์แสนคาร์บอน… จริงเหรอๆ?”
“ผมเคยพูดตลกถึงเรื่องนี้ตอนไหนล่ะ?” ลู่โจวยิ้มและมองที่ถุงหิ้ว “ผมหิวแล้ว ไปกินข้าวกันเถอะ”
“ได้ ไปกินข้าวกันเถอะ!”
ผู้อำนวยการหลี่รู้ว่าลู่โจวยังไม่ได้กินอะไรเลย ดังนั้นเขาจึงซื้อเกี๊ยวซุปสองที่และบะหมี่อีกชามหนึ่ง
ชามซุปเกี๊ยว นมถั่วเหลืองหนึ่งถ้วย และก๋วยเตี๋ยวอีกหนึ่ง นี่มันเยอะมากสำหรับผู้ใหญ่
ผู้อำนวยการหลี่มองดูลู่โจวใกล้จะกินบะหมี่และเกี๊ยวเสร็จ จากนั้นเขาก็ถามด้วยดวงตาเบิกกว้าง “ทำไมคุณกินเยอะจัง”
ลู่โจวยิ้ม “ช่วงนี้ผมทำงานหนักมาก ปกติก็ไม่กินเยอะขนาดนี้”
ผู้อำนวยการหลี่กล่าวว่า “ผมควรโทรหาคนขับรถของฉันให้ไปซื้อเพิ่มไหม?”
“ไม่เป็นไรขอบคุณ” ลู่โจวเช็ดปากด้วยทิชชูแล้วพูดว่า “ผมขอแค่รองท้องก็พอ เรามาคุยกันเรื่องธุรกิจกันเถอะ”
ผู้อำนวยการหลี่มองไปที่ชามเปล่าสองใบและคิด
ร้องท้อง…
เฮ้อ เป็นหนุ่มนี่มันดีจริงๆ
ตอนแรกพวกเลือกที่จะกินไปด้วยพูดคุยไปด้วยแต่ลู่โจวนั้นกินเร็วเกินไป ดังนั้นผู้อำนวยการหลี่จึงเป็นคนเดียวที่กินในขณะที่ลู่โจวเป็นคนพูด
หลังจากได้ยินคำถามจากผู้อำนวยการหลี่ ลู่โจวก็คิดได้ทันทีว่าพรรคคอมมิวนิสต์จีนมองว่า ‘ความก้าวหน้าทางวิทยาศาสตร์’ นี้จริงจังแค่ไหน
ดูเหมือนว่ามันจะอยู่ในรายการลำดับความสำคัญสูงสุดของพวกเขาสินะ
ลู่โจวเข้าไปในห้องทำงานและนำเครื่องคิดเลขวิทยาศาสตร์มา
เมื่อผู้อำนวยการหลี่ดูเครื่องคิดเลขธรรมดาๆ ที่นักเรียนมัธยมทั่วประเทศใช้กัน เขาก็ไม่รู้ว่าลู่โจวต้องการที่จะทำอะไร
ลู่โจวเห็นความสับสนในสายตาของผู้อำนวยการหลี่ ดังนั้นเขาจึงเริ่มอธิบาย
“หน่วยประมวลผลในรุ่นนี้เป็นชิปที่ทำจากคาร์บอน”
ใบหน้าของผู้อำนวยการหลี่เปลี่ยนไป และเขามองเครื่องคิดเลขด้วยความตกใจ
ราวกับว่าเครื่องคิดเลขกำลังกลายเป็นทอง
หรือสิ่งที่มีค่ายิ่งกว่าทองคำเสียอีก…
ลู่โจวมองไปที่ผู้อำนวยการหลี่และพูดต่อ
“ชิปอยู่ที่นี่แล้ว แต่เทคโนโลยียังพร้อมเต็มที่ ดังนั้นเราจึงใช้ชิปทดลอง… เรียกว่าชิป X-1 ซึ่งมีขนาดโปรเซสเซอร์ประมาณ 150 นาโนเมตร และมันมีทรานซิสเตอร์นาโนคาร์บอนเพียงสองแสนตัวในนั้น มันยากมากที่จะนำสิ่งนี้ออกไปสู่ตลาด ซึ่งข้อดีเพียงอย่างเดียวคือสารกึ่งตัวนำที่เป็นคาร์บอนสามารถเตรียมได้โดยกระบวนการทางเคมีเดียวกันกับวัสดุตัวนำยิ่งยวด SG-1 ซึ่งเป็นวิธี ‘การสะสมไอเคมี + การกัดเซาะ’ ตอนนี้เราเป็นผู้นำระดับโลกในการใช้วิธีนี้”
ลู่โจวหยุดครู่หนึ่งก่อนเสริมว่า “เท่าที่รู้มาวัสดุตัวนำยิ่งยวด SG-1 ของโลกส่วนใหญ่ส่งออกโดยจีน”
ผู้อำนวยการหลี่ชี้ด้วยมือและพูดด้วยความตื่นเต้น
“อย่ากังวลเรื่องการออกสู่ตลาด! ตราบใดที่คุณสร้างผลิตภัณฑ์ได้ เราจะเอามันออกไปสู่ตลาดเอง!”
ไม่มีความต้องการของตลาด?
หรือไง?
แต่ว่าจีนสามารถสร้างอุปสงค์ปลอมได้ๆ!
เนื่องจากสิ่งนี้มีโอกาสที่จะแซงหน้าเซมิคอนดักเตอร์ ผู้อำนวยการหลี่จึงจะเขียนรายงานไปยังหน่วยงานของรัฐ เขาจะจัดให้มีเครื่องคิดเลขวิทยาศาสตร์ชิปที่ใช้คาร์บอนเป็นข้อบังคับในโรงเรียนมัธยมศึกษาตอนปลายทุกแห่งๆ
และไม่มีทางที่จะมีความต้องการเพียงพอสำหรับเทคโนโลยีนี้ในอุตสาหกรรมเทคโนโลยีมูลค่าล้านล้านดอลลาร์แน่ๆ
เพราะนี่คือสิ่งประดิษฐ์ของนักวิชาการลู่เชียวนะ!
ขณะที่ผู้อำนวยการหลี่ถือเครื่องคิดเลขในมืออย่างระมัดระวัง เขามองดูราวกับว่ามันเป็นชิ้นส่วนโบราณล้ำค่า หลังจากนั้นไม่นาน เขาก็สูดหายใจเข้าลึกๆ
“ผมขอมันได้ไหม?”
ลู่โจวยิ้มและพูดว่า “แน่นอน ผมมีอีกเยอะ แต่แนะนำให้คุณระวังและอย่าให้คนอื่นจับได้ล่ะ”
ผู้อำนวยการหลี่เก็บเครื่องคิดเลขอย่างระมัดระวัง เขามีสีหน้าจริงจังขณะที่เขาอุทานว่า “ไม่ต้องกังวล ผมจะปกป้องมันด้วยชีวิตเลยล่ะ!”
ไม่จำเป็นหรอก มันเป็นแค่เครื่องคิดเลข…
มันไม่สำคัญมากสักเท่าไรเพราะมันแทบจะเป็นไปไม่ได้เลยที่จะทำวิศวกรรมรอย
เมื่อเห็นว่าชายตรงหน้าตื่นเต้นมากแค่ไหน ลู่โจวก็ไม่รู้จะพูดอะไรต่อ
ลู่โจว “ตอนนี้ทางทีมวิจัยของเรากำลังพัฒนาทรานซิสเตอร์ 75nm และเรามีความคืบหน้าเป็นได้ด้วยดี หากเราสามารถบรรลุทรานซิสเตอร์มากกว่าสามสิบล้านตัวต่อตารางมิลลิเมตร และลดขนาดทรานซิสเตอร์ลงเหลือสิบห้านาโนเมตรได้ล่ะก็ ชิปที่ใช้คาร์บอนจะเหนือกว่าชิปที่ใช้ซิลิกอนอย่างแน่นอน การบรรลุประสิทธิภาพในปริมาณเท่ากันในชิปที่ใช้ซิลิกอนจะต้องใช้ทรานซิสเตอร์มากกว่าหนึ่งร้อยล้านตัวต่อตารางมิลลิเมตร…”
หลังจากได้ยินคำอธิบายของลู่โจว ผู้อำนวยการหลี่ก็พยักหน้า
“จริงๆ แล้วหลังจากที่เราได้รับรายงานของคุณ ทางเราก็ได้จัดการประชุมขึ้นที่ปักกิ่ง เราได้เชิญนักวิชาการสถาบันวิทยาศาสตร์แห่งประเทศจีนที่สถาบันวิทยาศาสตร์แห่งประเทศจีนมาประเมินรายงานของคุณด้วย เราเข้าใจด้านทฤษฎีของรายงานของคุณ แต่เรารู้ว่าพวกคุณเข้าใกล้ที่จะสร้างชิปที่ทำจากคาร์บอนได้มากแค่ไหน แม้แต่นักวิชาการก็ยังสรุปไม่ได้”
ลู่โจวยิ้มและพูดว่า “แล้วตอนนี้ล่ะ?”
“พอเห็นได้เห็นถึงได้เข้าใจแล้วล่ะ”
ผู้อำนวยการหลี่แตะเครื่องคิดเลขและพูดต่อด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึม “อันที่จริงผมมีอีกเหตุผลที่มาที่จินหลิง…”
………………………..
Related
