Sevens – ตอนที่ 22 – การเลเวลอัพ

22เลเวลอัพ

(ทำไมไม่ใช้คำนี้ไปเลยฟ่ะ?)

—

รุ่งเช้าในวันหยุดพักผ่อน ผมเดินทางไปที่ห้องสารานุกรมของกิลด์

ขอเพียงมีกิลด์การ์ดอยู่ ไม่ว่าใครก็สามารถเข้ามาใช้ห้องนี้ได้

ที่นี่มีข้อมูลของมอนสเตอร์ และวัตถุดิบมากมายให้ทำการค้นคว้า

รวมถึงหนังสือที่บันทึกความรู้จำเป็นสำหรับนักผจญภัยก็ด้วย

“อ่า นี่ล่ะ”

ผมคว้าหนังสือเล่มหนา

ซึ่งเหตุที่วันหยุดของผมต้องมาลงเอยที่นี่ ก็เพราะรุ่นที่สอง

[ไรเอล ความรู้ของพวกเรามันล้าหลังเกินไป ไม่ใช่ว่าพวกเราสอนเจ้าไม่ได้นะ แต่ก่อนอื่นเจ้าควรไปหาอ่านหนังสือสารานุกรมสมัยใหม่สักเล่มก่อน

ไม่สิ ต้องไปหาอ่านทันทีเลย ไม่งั้นแย่แน่]

คำพูดของรุ่นที่สองทำให้ผมนึกถึงเรื่องน่าเศร้า

เพราะพอผมถามโนแวมเกี่ยวกับการเติบโตหลังตื่นขึ้นมา เธอก็ทำจานในมือทั้งหมดตกลงพื้นหมด

ยังดีที่จานพวกนั้นเป็นไม้ แต่ใบหน้าของโนแวมที่กำลังจะร้องไห้ทำให้ผมกลืนคำพูดพวกนั้นลงไปทันที

‘ทำไมเธอถึงร้องไห้กันนะ? ’

และที่ คลาสเซล วอลท์ รุ่นที่สอง มากับผมในวันนี้ เพราะเขาคือคนที่ใช้ข้อมูลจากตระกูลฟ็อกซ์เป็นหลัก

ในการตั้งขนบธรรมเนียมรากฐานทั้งหลายของตระกูลขุนนางวอลท์อันสูงศักดิ์ขึ้นมา

อย่างธรรมเนียมในการส่งลูกหลานเหลนโหลนออกไปล่ามอนสเตอร์ ก็เพื่อการันตีการเติบโตให้ง่ายขึ้น

น่าจะนะ เพราะผมไม่เคยทำน่ะ

แล้วก็การเติบโตจากวิธีนี้ ถือเป็นเรื่องของไสยศาสตร์

เพราะต่อให้ใช้ชีวิตประจำวันไปตามปกติก็สามารถเติบโตได้เช่นกัน

ซึ่งความแตกต่างที่ว่าก็ไม่เหมือนกันเลยในแต่ละคน ทำให้ถูกสรุปไว้ว่าเป็นเรื่องของพรสวรรค์ที่แต่ละคนมีล่ะ

ในบรรพบุรุษตั้งแต่รุ่นที่สี่ขึ้นไป ก็จะได้เรียนรู้ในการนำผู้คน ขัดเกลาความเป็นน้ำหนึ่งใจเดียวกัน และความสารมารถของกองกำลังเพื่อทำสงครามจากธรรมเนียมนี้

แต่พอหลังรุ่นที่ห้าลงมา ธรรมเนียมนี้ก็จะกลับไปสู่อะไรที่เรียบง่ายอย่าง การอยู่เฉยๆ แล้วปล่อยให้ลูกน้องเป็นคนออกไปล่ามอนสเตอร์แทน

[ข้าไม่คิดเลยว่า สเลน รุ่นที่สาม จะพลาดในการส่งต่อใจความสำคัญของธรรมเนียมนี้ซะได้]

ภูมิปัญญาที่เกี่ยวกับการเติบโตถูกฝังไปกับรุ่นที่สามที่ตายในสนามรบ…ไม่สิ มันถูกส่งไปแค่เปลือกนอก แต่ไม่ได้เอาใจความสำคัญตามไปด้วยล่ะ

รุ่นที่สี่ที่ขึ้นมาเป็นผู้นำตั้งแต่ยังหนุ่มก็ถูกท้วงเรื่องนี้ จนทำให้เขายังรักษามันไว้ในฐานะประเพณีสืบต่อไป

ผมนั่งลงบนเก้าอี้ใกล้ๆ และเปิดหนังสือบนโต๊ะ

[‘ความสอดคล้องของการเติบโตจากการล่ามอนสเตอร์’….ดูเหมือนพวกเขาจะมีกรณีศึกษาให้ 2-3 แบบนะ]

ในหนังสือนี้เป็นตัวอย่างที่กิลด์รวบรวมมา และตามด้วยการตีความจากผู้เขียน

การเปลี่ยนแปลงอย่างกระทันหันของความรู้สึกและร่างกายจะถูกเรียกว่าการเติบโต

ซึ่งเป็นเรื่องที่ถูกศึกษามายาวนานตั้งแต่อดีตแล้ว

ตอนที่ผมกำลังจะเปิดกระดาษไปที่หน้าถัดไปนั้นเอง

[หยุดก่อนไรเอล! ข้าแปลกใจจริงๆ ที่เจ้าอ่านได้เร็วขนาดนั้น]

ผมมองไปรอบๆ เพื่อให้แน่ใจว่าจะไม่มีใครเห็นผมพูดตอบ

ดูแล้วห้องสมุดนี้ไม่ค่อยมีนักผจญภัยมาใช้เท่าไหร่

“อืม ก็ชีวิตของข้าส่วนใหญ่ใช้ไปกับการอ่าน ซ้อมเวทมนต์ แล้วก็แกว่งดาบล่ะ”

แน่นอนว่าผมหมายถึงหลังจากที่โดนครอบครัวเทนะ

พอลองนึกดู เหมือนผมถูกขังอยู่ในคฤหาสน์เลยแฮะ

[มันก็มีข้อมูลที่พอใช้ได้อยู่บ้าง แต่ถ้าเทียบกับที่ข้ารู้แล้ว มันต่างกันอยู่หน่อย]

เมื่อเขาพูดแบบนั้น ผมจึงอธิบายเรื่องการเติบโตตามที่ผมรู้มา

ทฤษฎีที่มีอยู่ในปัจจุบันมาจากประสบการณ์อันหลากหลายที่มนุษย์ใช้ชีวิตพบเจอมา

และประสบการณ์เหล่านั้นเมื่อถึงจุดนึงก็ผลิดอกออกผลในปรากฎการณ์ที่เรียกว่า การเติบโต

เพราะแบบนั้น การออกไปต่อสู้กับมอนสเตอร์ด้วยตัวคนเดียว จึงได้แค่ประสบการณ์เพียงด้านเดียวและไม่ได้ช่วยให้การเติบโตง่ายขึ้นเลย

มันซับซ้อนนิดหน่อย แต่มันเห็นได้ชัดว่าไม่ใช่การเอาชนะมอนสเตอร์ แต่เป็นการเก็บประสบการณ์หลายๆ ด้านรวมกันต่างหากที่ทำให้การเติบโตขึ้น

“มันผิดงั้นหรือครับ? ”

[ไม่ ก็ไม่ผิดหรอก แต่…การล่ามอนสเตอร์มีส่วนช่วยเร่งการเติบโตขึ้นแน่ๆ เพราะอย่างน้อย ข้าก็จำได้ว่าเคยเติบโตมาแล้วถึงเก้าครั้งเชียวนะ]

9 ครั้ง ถ้าเทียบกับคนปกติที่เติบโตครั้งสองครั้งแล้ว ถือว่ามากผิดปกติ

แม้แต่นักผจญภัยชั้นยอดของกิลด์ส่วนใหญ่ก็ยังเคยเติบโตมา 4 ถึง 5 ครั้งเอง

“คุณปู่…อย่างรุ่นที่เจ็ดก็เคยผ่านสนามรบมาแล้วนี่? ”

รุ่นที่สองคาดการ

[แบบนั้นมันก็ได้แหละ แต่มันต่างกับการล่ามอนสเตอร์นะ ยิ่งเป็นตัวที่แข็งแกร่งกว่า ข้ายิ่งรู้สึกว่าเติบโตเร็วขึ้นน่ะ]

“ศัตรูที่แข็งแกร่งกว่างั้นหรือครับ? ”

ถ้าตามที่รุ่นที่สองกล่าว การต่อสู้กับศัตรูที่แข็งกว่าจะทำให้เกิดการเติบโตเร็วขึ้น

[แน่นอนว่าการล่ามอนสเตอร์อ่อนๆ จำนวนมากก็ได้ผลแบบคล้ายกัน ในยุคของข้า การที่ทหารแต่ละคนที่สู้ในศึกเดียวกัน

แต่กลับมีการเติบโตไม่เท่ากันมันเป็นปัญหาจนทำให้ข้าต้องจดบันทึกมันอย่างจริงจังเลยล่ะ]

การได้รับตำแหน่งผู้นำจากรุ่นที่หนึ่งอย่างกระทันหันโดยไม่มีความรู้อะไรเลย ทำให้รุ่นที่สองรู้สึกประหลาดใจกับสิ่งที่ค้นพบ

ยิ่งตระกูลวอลท์ในตอนนั้นที่ยังอยู่รวมกันได้ จากเสนห์ของรุ่นที่หนึ่งเพียงอย่างเดียวด้วยแล้ว

เพราะแม้เขาจะมีลุคคนเถื่อน แต่นั่นทำให้เขาถูกเคารพนับถือจากคนประเภทเดียวกันล่ะ

[ถึงจะได้ประสบการณ์เท่ากัน แต่อัตราความเร็วในการเติบโตก็เป็นเรื่องของแต่ละคนไป

บางคนถึงจะได้รับประสบการณ์ในเวลาเดียวกันแต่ก็มีแค่ไม่กี่คนที่เติบโต ยิ่งในกรณีที่แย่ที่สุด ข้าแทบไม่รู้สึกถึงการเติบโตจากพวกเขาด้วยซ้ำ]

มันไม่ใช่การพัฒนาอย่างรวดเร็ว

สรุปก็คือ…เหตุการณ์ที่เราก้าวข้ามกำแพงที่ไม่เคยผ่านมาก่อนได้

นั่นแหละ คือการเติบโตล่ะ

“แล้วข้าเป็นประเภทไหนล่ะครับ? ”

[มันแล้วแต่คนน่ะ ข้าเลยพูดได้ไม่เต็มปาก…แต่เจ้าจะรู้ได้ด้วยตัวเอง และการที่เจ้าไม่เคยเติบโตมาก่อนถือว่าน่าตกใจเลยล่ะ]

รุ่นที่สองฟังผมสิ่งที่ผมพูดอย่างประหลาดใจ

เพราะเรื่องนี้คือที่ทุกคนต้องเจอ

แม้แต่เด็กๆ ก็จะเติบโตอย่างน้อยครั้งนึงในช่วงที่กำลังเข้าสู่วัยรุ่น หรือถ้าเร็วหน่อยก็เจอตั้งแต่ก่อนอายุ 10 ขวบ

ผู้ใหญ่ที่เห็นเด็กที่ประหลาดใจก็จะคอยสอนเด็กให้รู้จักกับการเติบโต

เป็นสามัญสำนึก เป็นความรู้ทั่วไป…

‘ที่เราไม่รู้’

ผมเปิดหนังสือไปหน้าถัดไป

[มันมีเทรนด์ความเชื่อมากมาย ในยุคของข้ามีกระทั่งก้อนหินที่เร่งการเติบโตด้วยซ้ำ แน่นอนว่ามันไร้ผล…]

“คุณลองแล้วสินะครับ”

เสียงของรุ่นที่สองดูมืดมน ทำให้ผมเดาได้ว่าเขาน่าจะพยายามใช้ของพวกนี้มาไม่น้อย

และถ้ายึดตามที่บอกมา เพราะมันเป็นเรื่องของความเชื่อ ทำให้ยากที่จะหาหลักฐานว่ามันจริงหรือไม่จริงกันแน่

[สุดท้ายเรื่องก็จบด้วยการห้ามซื้อขายพวกมันในเขตตระกูลวอลท์ แต่ก่อนหน้านั้นข้าก็จ่ายให้มันไปเยอะเชียวล่ะ]

ผมอ่านหนังสือด้วยกันกับรุ่นที่สองไปจนจบเล่ม และเนื่องจากยังมีเวลาเหลืออยู่ก่อนที่ผมนัดกับโนแวมกับคุณเซลฟี่เอาไว้ ทำให้ผมหยิบหนังสืออีกเล่มขึ้นมา

รุ่นที่สองใหความสนใจกับหนังสือที่ผมหยิบมา

ผมส่งหนังสือเล่มที่อ่านจบขึ้นชั้นไป และนั่งลงหันมาสนใจหนังสือตรงหน้าแทน

“นี่มันหนังสืออะไรเนี่ย? ”

[ข้าสนใจเพราะความเก่าของมันนี่แหละ ไรเอลเจ้าอ่านมันได้ไหม? ]

ผมพยายามอ่าน แต่คงเพราะความต่างของยุคสมัยหรือไม่ก็สไตล์การเขียนของผู้แต่ง มันเลยต่างกับภาษาสมัยใหม่อยู่ไม่น้อย

“มันยากนิดหน่อย แต่ก็พอได้ครับ”

[จริงเหรอ? งั้นข้าคิดว่า…]

รุ่นที่สองเหมือนจะเข้าใจเนื้อหาในหนังสือ แต่เขาก็บอกให้ผมเก็บมันไปก่อน

[เอาล่ะ เจ้าไม่ควรให้ผู้หญิงเป็นฝ่ายรอนะ เราไปก่อนเวลาสักหน่อยเป็นไง? ]

“เข้าใจแล้วครับ”

‘ก่อนหน้านี้เขารู้อะไรกันนะ’

ถึงจะสงสัย แต่รุ่นที่สองดูท่าไม่น่าจะตอบผมล่ะ

.

.

.

จุดนับพบคือลานสาธารณะที่ดูสะอาดเรียบร้อย และอยู่ไม่ไกลจากกิลด์นัก

ยังไงแถวๆ กิลด์ก็น่าจะมีคนน่าสงสัยน้อยกว่าล่ะ

เพราะถ้ามีการทะเลาะวิวาทหรือพวกโจรมามันจะเป็นปัญหาเอาได้

เพื่อลดโอกาสเกิดเรื่องพวกนั้นให้น้อยที่สุด จุดนัดพบของพวกเราจึงอยู่ในพื้นที่ๆ มีทหารคอยลาดตระเวนเป็นประจำ

เวลาที่พวกเรานัดกันไว้คือเที่ยงวัน ผมที่มาถึงก่อนจึงถือว่าเร็วไปหน่อยนึง

รอบตัวผมเต็มไปด้วยกลิ่นจากอาหารบนรถเข็นมาคอยสะกิดจมูก

พอมองไปที่ต้นแหล่งก็เจออะไรสักอย่างทอดถูกยกออกมาจากระทะร้อนๆ

รุ่นที่หนึ่งส่งเสียงออกมา

[เฮ้ย ไรเอล นั่นคือของกินอะไรอ่ะ? ]

เนื่องจากมีคนเดินผ่านตัวผมเป็นระยะๆ ผมจึงเอามือปิดปากแล้วกล่าวเสียงค่อยกับรุ่นที่หนึ่งที่ลอยไปใกล้ๆ รถเข็นอย่างใคร่รู้

“มันคล้ายๆ มันฝรั่งแล้วทอดน่ะครับ”

รุ่นที่หนึ่งชื่นชม

[งั้นเหรอๆ ในยุคของข้าไม่มีอะไรแบบนี้เลย…]

เขาบอกว่าในยุคของเขานั้นเพิ่งจะผ่านความโกลาหลของสงครามมา และผู้คนก็ต้องตั้งตัวใหม่กันอย่างยากลำบาก

ดูเหมือนในยุคปัจจุบันจะมีกินมีใช้มากกว่า 200 ปีก่อนที่เขาอยู่อย่างเทียบไม่ติด

[เป็นยุคที่ดีจริงๆ ]

รุ่นสามชม และรุ่นที่ห้าก็เอ่ย

[มันฝรั่งเริ่มแพร่หลายในยุคของข้า เพราะมันปลูกขึ้นแม้ในที่กันดาน ข้าจำได้ว่าพวกเราเก็บเกี่ยวมันได้เยอะเชียวล่ะ]

รุ่นที่หกก็เช่นกัน

[เพราะพวกมันทำให้มีพื้นที่ๆ ปัญหาความอดอยากหายไปเยอะขึ้น เป็นพืชเกษตรที่ดีเลย]

รุ่นที่หนึ่งกระซิบ

[นั่นสินะ…งั้นข้า…]

แต่ก็มีเสียงอื่นดังขึ้นมาซะก่อน

“ท่านไรเอลคะ”

โนแวมล่ะ

เธอโอบถุงกระดาษด้วยแขนข้างหนึ่ง ส่วนมืออีกข้างก็จูงอาเรียที่ถือถุงกระดาษมาด้วยเช่นกัน

[งั้นก็ ไรเอล…ไปแย่งถุงกระดาษนั่นมาถือซะ ส่วนเรื่องคำพูดของเจ้า เอาเป็นทักเรื่องที่ชุดของพวกนางจากปกติเป็นไง? ]

รุ่นที่สี่แนะนำผม

ผมสังเกตชุดที่เปลี่ยนไปของพวกเธอทันที

“อ่า นั่นมันดูหนักนะ ให้ข้าเป็นคนถือเถอะ”

พอรับถุงกระดาษมาก็พบว่ามันหนักไม่เบาเลย

“ขอบคุณค่ะ ท่านไรเอล”

“เอ่อ…ฉันถือเองได้ ไม่เป็นหรอก”

โนแวมเข้าไปกระซิบที่หูของอาเรียที่ปฎิเสธ

และอาเรียก็ส่งถุงกระดาษมาให้ผม เธอดูลุกลี้ลุกลนแต่ก็ไม่เหมือนคนที่ถูกแกล้งหรืออะไรนะ

‘เธอพูดอะไรหว่า? ที่สำคัญ…’

พวกเธอสวมชุดที่สวยงามกว่าในช่วงเช้า

‘ร-เราต้องชมพวกเธอยังไงเนี่ย!? ‘

อาเรียพูดขึ้น เมื่อผมเอาแต่มองพวกเธอ

“อ-อะไร? ถ-ถ้ามันไม่เหมาะกับฉัน ก็พูดออกมาสิ…”

พอเธอพูดขนาดนั้น รุ่นที่หนึ่งก็เตือน

[ไรเอล! ชมโว้ย! เดี๋ยวนี้เลย! หนูอาเรีย…ไม่สิ ยอพวกเธอทั้งคู่ให้ลอยขึ้นสวรรค์ชั้น 7 ไปซะ! ]

รุ่นที่สองส่งเสียงเย็นชา

[แล้วเจ้าเคยชมแม่ของข้าด้วยหรือไง? ]

ก่อนที่เรื่องจะเกินเลยไปกว่านี้ รุ่นที่สี่ก็สั่งผม

[ก่อนอื่น บอกไปว่าชุดเหมาะกับพวกนาง และที่เงียบไปก็เพราะกำลังอึ้งที่พวกเธอแต่งสวย พูดซะสิ]

รุ่นที่ห้าหัวเราะหึให้กับคำแนะนำของรุ่นที่สี่

[สมแล้วที่เป็นพ่อบ้านใจกล้า]

“อะ…ชุดเหมาะกับเธอแล้วล่ะ ข้าอึ้งนิดหน่อยที่เธอเปลี่ยนไปน่ะ อืม แล้วเจ้าก็ดูน่ารักดี”

‘เพราะรุ่นที่สี่แนะนำ เราเลยฝากเงินทั้งหมดไว้ที่พวกเธอ แต่โนแวมก็คงบริหารได้แหละ’

พอผมชมพวกเธอพลางคิดเช่นนั้น ใบหน้าของอาเรียก็แดงขึ้น

“อ-อืม…ขอบคุณนะ ฉันไม่มีเงินเลย การที่มายืนพวกเธอมันก็รู้สึกอึดอัดนิดหน่อย…”

พอเริ่มจะเดธแอร์ โนแวมก็เสริม

“คุณอาเรีย จากนี้พวกเราจะเป็นปาร์ตี้เดียวกันแล้วนะคะ ไว้คืนตอนที่มีก็ได้ ฉันจะรอค่ะ”

“อ-อื้ม”

พอเห็นอาเรียกำลังบังคับตัวเองอย่างดื้อดึง ผมก็เลื่อนลงไปมองกระโปรงที่พวกเธอใส่อยู่

ปกติพวกเธอมักจะใส่กางเกงขาสั้นเพื่อความคล่องตัว รู้สึกดีแฮะ

ยิ่งในอดีตที่พอเห็นโนแวมทีไรเธอก็จะอยู่ในชุดเดรสแล้ว การได้เห็นเธอใส่ชุดลำลองแบบนี้ดีกว่ากันเยอะ

‘เธอดื้อจริงๆ แต่ก็ดีแล้วที่เธอถูกบังคับให้ซื้อมาจนได้ เพราะการจะให้เธอยอมซื้อมัน โนแวมที่มักจะมัธยัสถ์ก็เลยต้องซื้อชุดให้ตัวเองด้วย ดีแล้วล่ะ ‘

ก่อนผมจะไปที่กิลด์ ผมได้บอกให้พวกเธอไปซื้อของตามคำแนะนำของรุ่นที่สี่ แต่ตอนนี้ผมก็รู้สึกสบายใจแล้ว

รุ่นที่สี่คือนคนที่ชอบหมกมุ่นกับเรื่องเอาใจสาวล่ะ

เพราะอาเรียแทบไม่มีของติดตัว กระทั่งชุดจะเปลี่ยนก็ไม่มี ผมเลยบอกให้เธอไปหาซื้อและให้โนแวมตามไปด้วย

ประกอบกับนิสัยของโนแวม ผมจึงย้ำเธอว่าจะซื้ออะไรก็ได้เผื่อไว้

‘ต้องขอบคุณรุ่นที่สี่เลย’

เพราะบรรพบุรุษคนอื่น…มีแต่พวกที่มีปัญหากับผู้หญิงล่ะ

ถึงพวกเขาจะดูถูกผมเอาไว้มาก แต่ใช่ว่าพวกเขาจะดีกว่าผมสักเท่าไหร่

และมีเพียงรุ่นที่สี่คนเดียวมักจะคอยให้คำแนะนำเรื่องผู้หญิงกับผมอย่างจริงจังเสมอ

‘แล้วไม่ใช่ว่าที่โนแวมดีกับผมเป็นพิเศษ เพราะว่าตระกูลฟ็อกซ์คอยดูแลตระกูลของเรามาตลอดหรอกนะ? ‘

ตระกูลวอลท์พึ่งพาตระกูลฟ็อกซ์มาตลอด

‘และไม่แปลกที่พวกบรรพบุรุษจะเอาแต่ตำหนิเรารึเปล่านะ? ‘

ขณะคิดเรื่องพวกนั้น พวกเราสามคนก็เดินทางไปกินอาหารกลางวันที่เลทมานิดหน่อย

.

.

.

กลางคืน

ผมถูกเรียกมาที่ห้องประชุมในอัญมณี และเจอใบหน้าที่คุ้นเคย

“กลางดึกแบบนี้ ผมควรจะทักทายว่ายังไงดีครับ ราตรีสวัสดิ์? “

พอผมพูดเรื่องนี้ รุ่นที่ห้าก็บอกว่าไม่เป็นไร และรุ่นที่สี่ก็เริ่มการประชุมขึ้น

[เอาล่ะ ในเมื่อไรเอลมาถึงแล้วก็มาเริ่มติดสินเป้าหมายต่อไปกันเลย ถึงข้าจะบอกแบบนั้น แต่มันก็ง่ายเกินกว่าที่จะต้องมาเปิดประชุมกันน่ะนะ]

“ง่ายหรือครับ? ”

[ใช่ เรื่องกล้วยๆ ]

รุ่นที่สี่พยักหน้า และรุ่นที่สองก็เริ่มอธิบาย

[ไรเอล ตอนนี้เจ้าก็แค่ออกไปสู้กับมอนฯ นอกเมืองซะ ถ้าเจ้าไม่เคยเติบโตเลยสักครั้งมันจะแย่เอา หรือไม่ก็เป็นตัวเจ้าที่มีปัญหาล่ะ]

ตัวผมที่ไม่เคยเติบโตเลย อาจจะมีข้อบกพร่องร้ายแรงอะไรบางอย่าง

พอคิดแบบนั้นผมก็กังวล

[มันก็มีบางคนที่ต้องการประสบการณ์จำนวนมากเพื่อเติบโต และถ้าเจ้าเป็นแบบนั้น การได้เติบโตสักครั้งก็จะแก้ปัญหาเรื่องพลังกายกับพลังเวทอันน้อยนิดของเจ้าได้]

พอได้ยินคำอธิบาย ผมก็โล่งใจ

แต่ก็ยังมีบางเรื่องที่ผมสงสัยอยู่

“อืม แล้วอย่างช้าที่สุด คนจะเติบโตตอนอายุเท่าไหร่หรือครับ? ขอแบบแน่นอนนะ”

ในหนังสือที่อ่านมีบอกแค่ว่ามันเป็นเรื่องของแต่ละคน

และในตัวอย่างที่มีก็ไม่ได้กล่าวถึงคนที่เติบโตได้ช้าเป็นพิเศษด้วย

ในนั้นมีแค่คนที่เติบโตช้าสุดในช่วงกลางวัยรุ่นเท่านั้นเอง

รุ่นที่สองแตะคางอย่างครุ่นคิด และเอ่ยตัวอย่างที่เขาคิดว่าแย่ที่สุดออกมา

[…ในยุคของข้า มีชายคนนึงที่เติบโตครั้งแรกตอนอายุ 20 ]

[จริงดิ!? ]

รุ่นที่หนึ่ง และบรรพบุรุษคนอื่นตกใจ

ผมก็เช่นกัน

“…ห๊ะ? หมายความว่าพวกคุณจะเอาแต่รังควาญพลังเวทของผมนานขนาดนั้นเลย? ”

รุ่นที่สองหยักหน้าให้…

[เดี๋ยวสิเฮ้ย ไหงเจ้าถึงพูดเหมือนพวกข้ากำลังรบกวนเจ้าล่ะ? นี่เจ้าคิดแบบนั้นมาตลอดเลยสินะ!? ]

รุ่นที่สี่มีความเห็นคล้ายกัน

[มันเป็นการฝึกไง เหมือนกับการออกกำลังกาย ถ้าเจ้าไม่ใช้พลังเวทบ่อยๆ มันก็จะไม่พัฒนาใช่มั้ย? มันก็แบบนั้นแหละ]

ผมทำหน้าแคลงกับคำแก้ตัวของรุ่นที่สี่

“มีพิรุธนะครับ”

[เลิกสงสัยข้าเถอะ ลองดูก่อนสิ พวกเราเหมือนคนที่ชอบโกหกหรือไง? ]

ผมมองเข้าไปในดวงตาของรุ่นที่สาม เป็นแก้วตาที่ใสจริงๆ

“ก-ก็จริงที่มันให้ผลแบบนั้น แต่ว่า…”

ขณะที่ผมกำลังยอมรับเหตุผล รุ่นที่หนึ่งก็พูดขึ้นมาซะก่อน

[หะ? มันเป็นแบบนั้นหรอกเหรอ? ]

รุ่นที่หนึ่งแฉออกมา

คนอื่นๆ ทำหน้าเฉยเมยราวกับคำแก้ตัวเมื่อครู่เป็นสิ่งที่เพิ่งคิดมาสดๆ

“พ-พวกคุณนี่มัน…!! ”

ท่ามกลางเสียงตะโกนของผมที่ก้อนกังวาลไปทั่วห้อง เหล่าบรรพบุรุษก็เดินเข้าห้องของตัวเองทั้งรอยยิ้ม

รุ่นที่สาม..

[อะฮ่าฮ่าฮ่า โทษที โทษที]

รุ่นที่สองยังคงแก้ตัวขณะที่เปิดประตูห้อง

[ขอโทษด้วยละกัน ก็ข้าไม่คิดว่าเจ้าจะไม่เคยเติบโตเลยนี่ ข้านึกว่าเจ้าเป็นคนประเภทที่มีพลังเวทน้อยซะอีก]

รุ่นที่หกกล่าวขอโทษอย่างรู้สึกผิดนิดหน่อย

[ข้าก็คิดว่าเจ้าเป็นสายเน้นเทคนิค และต้องการฝึกร่างกายแบบทำให้ถึงขีดจำกัดบ่อยๆ ข้าก็เลยทำแบบนั้น]

รุ่นที่เจ็ด…

[พวกเจ้าไปกันหมดเลย!? ข้าขอโทษนะไรเอล! ]

ส่วนใหญ่ก็ตามนั้น

ท้ายสุด รุ่นที่สี่ก็พูดขึ้น

[งั้น มาปิดการประชุมกันเถอะ]

พูดเสร็จเขาก็ขอตัวเดินเข้าประตูหายลับไป

“อ-อะไรกันเนี่ย!? ”

เมื่อมองคนที่เหลือ ก็พบรุ่นที่หนึ่งกำลังยิ้มอยู่

“อะไร? คุณยังจะพูดอะไรอีกหรือไง? ”

เมื่อโดนผมดูแคลน เขากลับดูยินดีแทนซะงั้น

เป็นปฎิกิริยาที่เกิดคาดล่ะ

[ดี ในที่สุดเจ้าก็เป็นผู้เป็นคนได้สักที ไอ้หนู! ทีแรกที่เห็นเจ้า ดวงตาของเจ้ายังกะปลาตาย ข้าก็เลยชอบเจ้าไม่ลงสักที แต่ตอนนี้เจ้าก็พอใช้ได้แล้วล่ะ]

พอได้ยินเช่นนั้น ผมก็เกาแก้ม

ดวงตาของผมคงไม่แย่ขนาดนั้นมั้ง อย่างน้อยก็นิดนึงล่ะ

หลังจากถูกไล่ออกจากตระกูล ผมก็ไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากแสดงให้เห็นถึงความกล้า เพื่อคนสวนแซลที่ช่วยผมไว้จะได้หมดห่วงลง

ส่วนตอนนี้ก็เพราะมีโนแวมอยู่ ผมถึงมาได้ไกลขนาดนี้

ถ้าไม่มีเธออยู่ ไม่ต้องคิดเลยว่าผมคงทำทุกอย่างที่ผ่านมาแบบไม่วางแผนอะไรเลยแหงๆ

“ไม่ใช่อย่างนั้นสักหน่อย ตอนนั้นข้าก็แค่หดหู่นิดเดียวเอง”

รุ่นที่หนึ่งพยักหน้า

บางทีเขาคงอารมณ์ดีล่ะ

[งั้นเรอะ? ถ้างั้น…จากนี้เจ้าตั้งใจจะทำอะไรต่อไปล่ะ? ]

ครั้งก่อ่นที่คุยเรื่องเซเลส เขาได้บอกให้ผมคิดด้วยตัวเอง

ในเวลานั้น ผมไม่ได้สนใจเลย

ผมก็แค่อยากจะทุ่มสุดตัวให้โนแวมเห็นแค่นั้นเอง

จนตอนนี้ ผมก็ไม่ได้สนใจที่จะเป็นนักผจญภัยชั้นยอดเลยสักนิด

“ข้าไม่รู้จริงๆ “

ผมคิดว่ารุ่นที่หนึ่งจะว่ากลับมา แต่เขากลับนิ่งอย่างน่าประหลาดใจ

เขากอดอก และถามคำถามต่อไป

[…แล้วเจ้าคิดยังไงกับหนูอาเรียงั้นรึ? ]

“ถึงข้าจะเรียกชื่อของเธอห้วนๆ ตามที่โนแวมบอก แต่เดิมทีเธอก็แค่คนที่มาอาศัยอยู่กับเราครับ”

พูดตามตรง สำหรับผมขอแค่มีโนแวมอยู่ก็พอแล้ว

เรื่องฮาเร็มที่ผมเคยพูดก็แค่พลั้งปากไป แต่ในใจผมไม่เคยคิดจริงจังเลยนะ

ผมเพียงต้องการคนที่ยอมรับตัวตน และคอยเฝ้ามองผมก็พอแล้ว

“คุณคงเป็นห่วงอาเรีย แต่ข้ามีโนแวมอยู่แล้ว และถ้าบอกตามตรงก็อยากให้มีแค่ข้ากับโนแวมก็พอแล้วล่ะครับ”

ผมกับโนแวมหาที่อยู่ดีๆ สักที่ เลิกเป็นนักผจญภัย และใช้ชีวิตด้วยกันอย่างสงบ

นั่นแหละเยี่ยมเลย

รุ่นที่หนึ่งคงไม่ให้อภัยกับคำพูดที่ไม่เอาไหนแบบนี้แน่ แต่เขาก็ยังคงตอบกลับมา

[ดีแล้ว ทำอย่างที่เจ้าอยากเถอะ ที่ข้าเกลียดเจ้าเมื่อก่อนก็เพราะสายตาไร้ชีวิตกับนิสัยน่อมแน้มของเจ้าต่างหากล่ะ

อา ส่วนตอนนี้ก็เกลียดที่หนูอาเรียสนใจเจ้ามากไปหน่อยน่ะ]

ผมเข้าใจเรื่องที่เขาจะสื่อ แต่ก็ไม่ได้ตอบเรื่องของตัวเองกลับไป

ผมมีโนแวมอยู่แล้ว

“ขอบคุณ บางทีคงเพราะข้าหน้าตาดี และป๊อปปูล่า? ไม่เหมือนคุณไงครับ รุ่นที่หนึ่ง”

ผมประชดกลับ

รุ่นที่หนึ่งจ้องมาที่ผม…

[ไอ้ตูดหมึก!…นี่แกกล้าพูดออกมาได้นะ! ]

เขาตะโกนและหัวเราะ

“วันนี้คุณเป็นอะไรเนี่ย? ปกติแล้วจะมีแต่คำด่าแท้ๆ “

‘ไม่เคยรู้เลยว่าการพูดชมหน้าตาตัวเองมันน่าอายชะมัด แล้วไหงวันนี้เขาอารมณ์ดีแบบนั้น? ‘

พอผมถามเรื่องนี้ไป รุ่นที่หนึ่งก็เกาแก้มและเลี่ยงคำถามด้วยคำพูดที่กำกวม

[ข้าก็แค่อารมณ์ดีไง อา แล้วข้าก็ไม่ได้ต้องการให้เจ้าชอบหนูอาเรียหรอก แต่ช่วยดูแลเธอใด้วยก็พอ

เจ้าแว่นน่าจะรู้เรื่องพวกนั้นดี ลองไปถามเขาเอาละกันนะ]

เจ้าแว่น…คือรุ่นที่สี่สินะ

ผมตอบกลับพลางกลั้นยิ้ม

“…ถ้าแบบนั้น ข้าทำให้ได้ครับ”

[เฮ้ย เมื่อกี้เจ้ากำลังจะยิ้มนี่]

ผมสะดุ้งเมื่อรุ่นที่หนึ่งรู้ว่าผมกำลังจะยิ้ม

‘เซ้นส์คมชะมัด แต่จะว่าไงดี…เขาก็ไม่ใช่คนเลวร้ายอะไรนี่นา ถึงภายนอกจะคนเถื่อนไปหน่อยก็เถอะ’

[ก็มันตรงไหมเล่า? ]

“…ก็ใช่นะครับ รุ่นที่สี่เขาเด่นที่แว่นจริงๆ ”

[ใช่มั้ยล่ะ! ]

วันนี้ เป็นครั้งแรกที่ผมได้พูดคุยและหัวเราะไปพร้อมกับรุ่นที่หนึ่งล่ะ

—-

ตัวหายแน่นอน เดธแฟ็กแปะมาทรงนี้