47 – พวกเจ้าอยากจะลงไปเล่นในสระบัวเหมือนกัน?
ในเวลานี้เด็กหนุ่มทั้งสี่ต่างโกรธจัด ท่าทางของเด็กหนุ่มที่อยู่ด้านหน้าของพวกเขาทั้งสองนี้เป็นเหมือนกับโคถูกที่ไม่กลัวพยัคฆ์
ในขณะนี้ใบหน้าที่ยิ้มแย้มแต่เดิมของทุกคนบิดเบี้ยวอย่างรุนแรง
” พวกเจ้ารนหาที่ตายเอง!”
หนึ่งในนั้นกล่าวอย่างเย็นชา แต่พวกเขาไม่รีบเร่ง
พวกเขาสังเกตเห็นว่าพละกําลังของสองคนนี้ไม่ปกติ และพวกเขาไม่ต้องการเสนอหน้าออกไปเป็นคนแรก
ว้าว”
มีรัศมีเล็กน้อยอยู่ใต้สะดือของเด็กหนุ่มคนหนึ่งก็พุ่งออกมาราวกับเชือกก่อนจะพุ่งเข้าหาเย่ฟานและผังป๋ออย่างรวดเร็ว
“เขาสามารถใช้พลังศักดิ์สิทธิ์ได้!”
“ พวกเขาเป็นปรมาจารย์ไปแล้ว”
…
ผู้ชมต่างอุทานด้วยความตกใจ แม้ว่าทุกคนจะเป็นศิษย์ของที่นี่มานาน แต่ศิษย์ที่สามารถใช้พลังศักดิ์สิทธิ์ได้ส่วนใหญ่ก็ไม่ค่อยปรากฏตัวให้พวกเขาเห็น
เย่ฟานและผังป๋อเคลื่อนไหวด้วยความเร็ว แต่ละคนก็หลบไปด้านข้าง
ในขณะเดียวกันลวดลายแสงคล้ายลวดก็สัมผัสกับร่างกายพวกเขาเล็กน้อยแต่ไม่สามารถจํากัดความเคลื่อนไหวของพวกเขาได้
นี่เป็นครั้งแรกที่พวกเขาได้ต่อสู้กับคนที่สามารถใช้พลังศักดิ์สิทธิ์ ดังนั้นพวกเขาจึงไม่คิดจะทําอะไรสุ่มสี่สุ่มห้าจึงได้แต่หลบหลีกเพื่อค้นหาวิธีตอบโต้กลับไป
“บูม”
ทันใดนั้นเย่ฟานก็ยกหินก้อนใหญ่ขึ้น แต่ทันใดนั้นพลังศักดิ์สิทธิ์ที่มีลักษณะคล้ายเส้นเชือกก็โจมตีเข้าใส่หินก้อนใหญ่ของเขาและทําให้หินก้อนนั้นได้รับความเสียหายคล้ายกับรอยมีด
สิ่งนี้ทําให้ใบหน้าของเย่ฟานและผังป๋อเปลี่ยนสีไป ความแข็งแกร่งของผู้ที่มีพลังศักดิ์สิทธิ์นั้นไม่ใช่สิ่งที่มนุษย์ธรรมดาจะต้านทานได้
“ว้าว”
แม้ว่าพลังศักดิ์สิทธิ์ของชายหนุ่มคนนั้นจะสามารถสร้างบาดแผลให้กับก้อนหิน แต่ดูเหมือนว่าพลังของมันจะอ่อนลงมากเช่นกัน
“ระวังไว้ มดแมลงพวกนี้มีความสามารถอยู่บ้าง ถ้าเจ้าเผลอถูกพวกมันทําร้าย ศักดิ์ศรีของเจ้าในฐานะศิษย์ฝ่ายในจะมีรอยด่างพร้อยได้” หนึ่งในสี่ของเด็กหนุ่มพวกนั้นมีใบหน้าเคร่งเครียด
” ว้าว ว้าว ว้าว ว้าว”
เสียงเบาๆดังออกมาหลายครั้ง และแสงสี่สีต่างๆก็เบ่งบานขี้นบริเวณท้องน้อยของเด็กหนุ่มทั้งสี่คน ก่อนที่แสงที่แข็งแกร่งเหมือนเหล็กเหล็กสี่เส้นจะโจมตีเย่ฟานและผังป๋อจากสี่ทิศทาง
ในเวลาเดียวกันเย่ฟานและผังป๋อก็ทําการโต้กลับอย่างดุเดือด
พวกเขาขว้างก้อนหินขนาดใหญ่หลายก้อนโจมตีเข้าใส่เด็กหนุ่มทั้งสี่คนอย่างรุนแรง
“บูม”
เย่ฟานและผังป๋อมีพลังที่น่าอัศจรรย์ ก้อนหินก้อนใหญ่ถูกโยนเข้าใส่เด็กหนุ่มทั้งสี่อย่างต่อเนื่อง
ในขณะที่ใบหน้าของเด็กหนุ่มทั้งสี่นั้นบิดเบี้ยวอย่างรุนแรง และพยายามใช้พลังศักดิ์สิทธิ์ปัดป้องก้อนหินพวกนั้น
เด็กหนุ่มทั้งสี่แม้ว่าพวกเขาจะพัฒนาพลังศักดิ์สิทธิ์ได้เป็นที่เรียบร้อยแล้วแต่พวกมันก็สามารถก่อตัวขึ้นเป็นเพียงเส้นลวดเส้นเล็กๆ
ดังนั้นเมื่อเกิดการปะทะกับก้อนหินที่พุ่งเข้ามาอย่างรวดเร็ว และมีจํานวนมากพวกเขาก็เกิดความปั่นป่วนขึ้นมา
หลังจากที่พวกเขาสามารถใช้พลังศักดิ์สิทธิ์ได้ร่างกายของพวกเขาก็แข็งแกร่งขึ้นไม่น้อย แต่หากจะเอาพละกําลังของพวกเขามาเทียบกับเย่ฟานและผังป๋อนั้นมันจะกลายเป็นคนละเรื่องอย่างสิ้นเชิง
ในเวลานี้ก้อนหินกําลังโบยบินเข้ามาอย่างรวดเร็ว และผู้ฝึกฝนหนุ่มทั้งสี่ไม่เพียงถูกขวางกั้น แต่ยังต้องระมัดระวังอย่างเต็มที่หากไม่ต้องการให้ก้อนหินพวกนั้นกระแทกเข้าใส่ศรีษะของพวกเขา
” ควับ!”
ในขณะนั้นเย่ฟานรีบพุ่งไปข้างหน้าอย่างรวดเร็วเหลือเพียงภาพติดตาจางๆที่ถูกทิ้งไว้
“บูม”
ลมหายใจถัดมาเขาก็ปรากฏตัวต่อหน้าผู้ฝึกฝนหนุ่มคนหนึ่ง พร้อมกับกระแทกกําปั้นของเขาเข้าใส่ริมฝีปากของผู้ฝึกตนคนนั้น จนฝ่ายตรงข้ามกระเด็นออกไปหลายวา
นี่เป็นหมัดที่สวยงามและทรงพลังในเวลาเดียวกัน!
เย่ฟานมีการแกว่งแขนขวาที่เป็นธรรมชาติและสง่างาม แต่เมื่อหมัดถูกเหวี่ยงออกไปมันก็รุนแรงมาก ชายหนุ่มที่ถูกโจมตีคนนั้นกระเด็นออกไปหลายวาเมื่อตกลงพื้นเขาก็กลิ้งไปอีกหลายรอบ
เลือดสีแดงฉีดออกมาจากปากของชายหนุ่มคนนั้น ในเวลาเดียวกันฟันเจ็ดแปดซี่ของเขาก็หลุดออกมาและตกลงบนพื้น
ในอีกด้านหนึ่งผังป๋อก็ไม่ได้รอช้าและเริ่มโจมตีด้วยความเร็วที่น่าตกตะลึง เขาขว้างหินก้อนใหญ่ใส่ร่างของผู้ฝึกฝนคนหนึ่งและเสียงแตกหักก็ดังขึ้นที่จุดนั้น
เด็กหนุ่มที่ถูกก้อนหินกระแทกบินกลับไปด้านหลังเมื่อตกลงพื้นเขาก็กลิ้งออกไปอีกหลายรอบ
“บูม”
เป็นเสียงตบอีกสองครั้ง และอีกสองคนที่เหลือก็ถูกเย่ฟานและผังป๋อจัดการอย่างสะอาดหมดจด ในขณะนี้ทุกคนนอนราบอยู่บนพื้นและถูกกําปั้นของเย่ฟานกับผังป๋อทุบตีอย่างบ้าคลั่ง
ในเวลานี้ปรมาจารย์ทั้งสี่ได้ดําดิ่งสู่ความสิ้นหวังอย่างรวดเร็ว เย่ฟานและผังป๋อไม่ได้แสดงความเมตตาออกมาและจัดการให้คนทั้งสี่หมดสภาพอย่างยับเยินในเวลาอันรวดเร็ว
“พวกเจ้าบอกว่าเราสองคนไม่รู้ว่าท้องฟ้ากว้างใหญ่แค่ไหน บอกว่าพวกเรารนหาที่ตาย ข้าอยากหัวเราะให้ฟันร่วง ฮ่าๆๆ” พูดถึงตรงนี้ตั้งป๋อก็เตะซ้พวกเขาอีกคนละครั้ง
“พวกเจ้าบอกว่าเราเป็นมดแมลงอย่างนั้นหรือ”
“ดูเหมือนว่าพวกเจ้าอยากจะลงไปเล่นในสระบัวเหมือนกัน…”
“บูม บูม บูม…”
เย่ฟานและผังป่อยังคงลงมือไม่หยุด พวกเขาหยิบคนทั้งสี่ขี้นมาทั้งเตะทั้งต่อยอย่างเมามันจนพวกเขาแน่นิ่งอยู่กับพื้นคล้ายกับโคลนสี่กอง
” พอแล้ว!”
ในเวลานี้ฮั่นเฟยหยูที่จ้องมองด้วยสายตาเย็นชาอยู่ไกลๆได้ เดินเข้ามา ดวงตานั้นเย็นชาอย่างยิ่งในขณะที่ใบหน้าของเขาก็ บิดเบี้ยวอย่างรุนแรงและเต็มไปด้วยความโกรธเคือง
ผังป๋อหันกลับมามองเขาช้าๆแล้วพูดว่า
“ต้องการอะไร?
“ปล่อยพวกเขาไป!”
เสียงของฮั่นเฟยหยูเย็นชาจนทุกคนรอบตัวเขาต้องสยิวกายด้วยความหนาวเหน็บ แม้ว่าเขาจะดูเหมือนเด็กหนุ่มอายุสิบสี่แต่อารมณ์ของเขาไม่ตรงกับอายุของเขาแม้แต่น้อย
“ทําไมเราต้องฟังเจ้า”
ผังป๋อไม่ได้สนใจเด็กหนุ่มคนนี้ในขณะเดียวกันกําปั้นของเขายังคงทุบตีไม่หยุด
สําหรับเย่ฟานเขานั่งลงแล้วยกคนสองคนขึ้นจากพื้น มือของเขาเคลื่อนไหวอย่างสวยงามและร่างทั้งสองก็พุ่งทะลุอากาศราวกับหอกสองเล่มที่บินห่างออกไปห้าสิบวา
คนทั้งสองกระแทกศีรษะเข้าใส่โคลนที่อยู่ใต้สระบัว ร่างของพวกเขาครึ่งหนึ่งโผล่พ้นออกมาจากโคลนในขณะที่ขาของพวกเขากระตุกเบาๆ
“เจ้าอยากตาย!”
ในที่สุดฮั่นเฟยหยูก็ปะทุขึ้นด้วยความโกรธ ร่างกายของเขาเย็นชาอย่างมากในขณะที่เท้าของเขาก้าวไปด้านหน้า
เย่ฟานไม่สนใจเขาและยกอีกสองคนขึ้นก่อนจะโยนออกไปอีกครั้ง
“ปู ปู”
แทบจะในเวลาเดียวกันต้นหอมอีกสองต้นก็ถูกปลูกขึ้นภายในสระบัว
ทุกคนที่อยู่รอบๆต่างก็ตกตะลึง ผลลัพธ์นี้ทําให้พวกเขาพูด ไม่ออกจริงๆ
“ว้าว”
ในทันใดนั้นพลังศักดิ์สิทธิ์ของฮั่นเฟยหยูก็บานสะพรั่งด้วยความงดงามและตระการตา พร้อมกันนั้นอักขระสีฟ้าครามก็พุ่งเข้าหาเย่ฟานและผังป๋ออย่างรวดเร็ว
ทุกคนที่อยู่รอบๆต่างพากันอุทานออกมา นี่คือตราประทับเซียนที่แท้จริง ไม่ใช่พลังศักดิ์สิทธิ์ที่เกิดจากทะเลแห่งความทุกข์ มันไม่สามารถนํามาเทียบกันได้กับพลังศักดิ์สิทธิ์ของเด็กหนุ่มทั้งสี่
หลังจากที่ตราประทับเซียนพุ่งออกจากทะเลแห่งความทุกข์ พลังปราณสีฟ้าก็พัดเอาความกดดันมุ่งเข้าหาทั้งสองคน
