Shrouding the Heavens อำพรางสวรรค์ – ตอนที่ 5 ภูเขาไท่ซาน

เพื่อนที่โรงเรียนเก่าไม่ได้เปลี่ยนไปจากเมื่อก่อนมากนัก

หลังเรียนจบ ทุกคนต่างยุ่งกับชีวิตและอุดมคติ หลายคนออกจากเมือง ยกเว้นเย่ฟ่านและอีกไม่กี่คน หลายคนได้กลับมาเยี่ยมมหาลัยเป็นครั้งแรกนับตั้งแต่เรียนจบ

หลังจากสำเร็จการศึกษา หลายคนต้องเผชิญกับผลกระทบของชีวิตที่แท้จริงทำให้พวกเขาอดที่จะท้อแท้ไม่ได้

ในเวลานี้หลินเจี๋ยเดินมาหาเย่ฟ่าน

เธอสวมชุดเดรสชีฟองสีน้ำเงินขาว กระโปรงยาวถึงต้นขา ขาเรียวสวยทั้งสองตัดกับสีกระโปรงของเธอทำให้เธอดูสดใสมากยิ่งขึ้น

“มีรถอยู่แล้ว ทำไมไม่บอกฉันเมื่อวาน”

“ฉันมีโอกาสได้พูดตอนไหน”

“วันนี้ไม่ชวนฉันขึ้นรถเหรอ”

“เป็นเกียรติของผมที่ได้นั่งรถร่วมกับคุณเจี๋ย” เย่ฟ่านกล่าวติดตลก

พูดจบทั้งสองก็หัวเราะออกมา

หลินเจี๋ยเล่าเรื่องของเมื่อวานที่เธอพูดคุยกับเพื่อนแต่หลบเลี่ยงเล็กน้อยและไม่ได้พูดอะไรมากเกี่ยวกับเรื่องที่ทุกคนจงใจเย็นชากับเย่ฟ่าน

พูดจบเธอก็ยิ้มแล้วหันหลังกลับ

หลินเจี๋ยเป็นผู้หญิงที่ฉลาด เธอรู้ว่าการจงใจเข้าหาเขามันดูไม่ดีเท่าไหร่และมันค่อนข้างขาดความจริงใจ ดังนั้นเธอจึงหยุดในเวลาที่เหมาะสม

การเปลี่ยนแปลงเล็กๆน้อยๆนี้เกิดขึ้นตามธรรมชาติกับคนที่โตแล้ว

ในตอนที่พวกเขาออกจากมหาลัยก็เป็นเวลาเที่ยงพอดีทุกคนจึงไปรวมกันที่ร้านอาหารซึ่งพวกเขาเคยดื่มกินเป็นประจำใกล้ๆกับมหาลัย

หวังจื่อเหวินเชิญเย่ฟ่านมานั่งร่วมโต๊ะกับเขา เย่ฟ่านยิ้มแล้วนั่งดื่มกับเขา 2-3 แก้วก่อนจะกลับไปรวมกลุ่มกับเพื่อนที่เขานั่งด้วยเมื่อวานนี้

“เย่ฟ่าน เมื่อวานฉันเมาขอโทษด้วยที่ไม่ได้ให้เกียรตินาย…”

เพื่อนร่วมชั้นที่บอกว่าคู่หมั้นของเขาเป็นหลานสาวของผู้บริหารธนาคารขอโทษเย่ฟ่าน เมื่อวานนี้เขาเทศนาเย่ฟ่านไปชุดใหญ่ดังนั้นเขาจึงรู้สึกอับอายเป็นอย่างมาก

เพื่อนนักศึกษาหญิงที่บอกว่าสามีของเธอได้รับการเลื่อนตำแหน่งเป็นรองประธานบริษัทก็เปลี่ยนท่าทีของตัวเองเช่นกัน

……

เมื่อเทียบกับเมื่อวาน โต๊ะของเย่ฟ่านมีชีวิตชีวามากในวันนี้ พวกเขาชนแก้วกันอย่างต่อเนื่อง และผู้คนจากโต๊ะอื่นมาร่วมดื่มเป็นครั้งคราว

เย่ฟ่านก็เดินไปดื่มที่โต๊ะของหวังจื่อเหวินอยู่หลายครั้ง

หลิวหยุนจื่อสงบมาก แม้ว่าเมื่อวานนี้เขาจะได้รับความอับอายแต่วันนี้เขาไม่ได้แสดงท่าทีอะไรออกมามากนัก และทำเหมือนกับว่าเมื่อวานนี้ไม่มีเรื่องอะไรเกิดขึ้น

“เมื่อคืนนี้ฉันได้รับโทรศัพท์จากใครบางคนที่อยู่ต่างประเทศ … “

โจวยี่ชายหนุ่มที่สง่างามเล่าออกมา ครอบครัวของเขาค่อนข้างมีฐานะเรื่องนี้ไม่ใช่ความลับในหมู่ของเพื่อนๆ

เมื่อวานหวังจื่อเหวินยืนรอต้อนรับเขาอยู่ข้างนอกเป็นเวลานานนั่นแสดงให้เห็นถึงฐานะของเขาได้ดีอยู่แล้ว

ทุกคนหยุดและมองไปที่โจวยี่ แม้ว่าเขาจะเป็นคนรวยที่สุดในนี้แต่เขาก็ไม่เคยทำตัวหยิ่งผยอง เขาเข้ากันได้ดีกับเพื่อนทุกคนทางนั้นทุกคนจึงให้เกียรติเขา

โจวยี่กล่าวว่าเพื่อนของพวกเขาที่ไปเรียนต่อต่างประเทศบอกว่าจะกลับมาร่วมงานเลี้ยงรุ่นทุกคน

……

“หลังเรียนจบ เราแยกทางกัน ต่างคนต่างมีเส้นทางเป็นของตัวเองและไม่ง่ายเลยที่จะได้พบกัน บางทีการพบกันครั้งต่อไปของพวกเราอาจจะเป็นตอนที่เราเป็นพ่อเป็นแม่แล้ว ดังนั้นฉันขอเสนอให้พวกเราอยู่ต่อด้วยกันอีก 2-3 วัน … “

※※※※※※

เย่ฟ่านกำลังขับรถเขามองดูต้นไม้ที่อยู่นอกหน้าต่างอย่างเงียบๆ เขาจำเหตุการณ์ในอดีตบางอย่างได้

หลี่เสี่ยวม่านชื่อนี้หายไปจากความทรงจำของเย่ฟ่านนานแล้ว ไม่คิดว่าเมื่อได้ยินชื่อนี้อีกครั้งจะทำให้เขารู้สึกหวั่นไหว

หลี่เสี่ยวม่านไปเรียนต่อต่างประเทศหลังจากที่เรียนจบ ในช่วงสองสามเดือนแรกพวกเขายังคงติดต่อกันอย่างใกล้ชิดด้วยอีเมล

แต่หลังจากนั้นพวกเขาก็ค่อยๆติดต่อกันน้อยลงและไม่ได้คุยกันเลยตลอดหลายปีที่ผ่านมา

เมื่อได้ยินโจวยี่บอกว่าหลี่เสี่ยวม่านกำลังจะกลับมาเย่ฟ่านจึงนึกขึ้นได้ว่า 2 ปีแล้วที่พวกเขาไม่ได้ติดต่อกัน

※※※※※※

หลังจากตกลงกันแล้วว่าจะขยายวันปาร์ตี้พวกเขาจึงตั้งใจจะไปเที่ยวภูเขาไท่ซาน หวังจื่อเหวินและโจวยี่บอกว่าจะเป็นคนรับผิดชอบค่าใช้จ่ายทั้งหมด สำหรับคนทั่วไป ค่าใช้จ่ายนี้อาจเป็นค่าใช้จ่ายมหาศาล แต่สำหรับพวกเขาไม่ใช่ปัญหาอะไรเลย

สามวันต่อมาเย่ฟ่านเห็นร่างที่คุ้นเคยอีกครั้ง สามปีที่ไม่ได้พบกันหลี่เสี่ยวม่านยังคงงดงามสดใสและไม่มีความเปลี่ยนแปลงมากนัก

เธอมีความสูงประมาณ 170 ซม. ตอนนี้เธอสวมแว่นกันแดดผมยาวสีเข้มของเธอปลิวไสวไปกับสายลม เธอสวมเสื้อยืดลายการ์ตูนและกางเกงขาสั้น อวดขาที่ขาวผ่องและเรียวยาวของเธอ

หลี่เสี่ยวม่านเป็นคนสวยที่สุดในห้องอย่างไม่ต้องสงสัย ผิวของเธอขาวและละเอียดอ่อน มีดวงตากลมโตและขนตางอนยาวรวมไปถึงหน้าอกหน้าใจที่สามารถทำให้ผู้ชายทุกคนหวั่นไหว

ตอนนี้เธอกำลังคุยกับเพื่อนร่วมชั้นอย่างใจเย็น เห็นได้ชัดการที่เธอกลับมาทำให้เธอกลายเป็นจุดศูนย์กลางของเพื่อน

มีชายหนุ่มร่างสูงอยู่ข้างหลี่เสี่ยวม่าน จากที่เธอแนะนำคนคนนี้เป็นเพื่อนชาวอเมริกันของเธอ

เมื่อเทียบกับใบหน้าที่เรียบเนียนของชายหนุ่มตะวันออกแล้วเขาถือเป็นชายหนุ่มตะวันตกที่รูปงามมากกว่าคนหนึ่ง

“สวัสดีผมชื่อแคปิต้า ผมอยากเห็นภูเขาไท่ซานมานานแล้ว ในที่สุดวันนี้ผมก็ได้เห็น”

แม้ว่าแคปิต้าจะพูดภาษาจีนได้ไม่คล่องนักแต่ก็เพียงพอที่จะสื่อสารกับทุกคนได้เข้าใจ

เพื่อนนักเรียนอีก 2 คนที่ไปเรียนต่อต่างประเทศก็กลับมาแล้ว แล้วตอนนี้พวกเขากำลังพูดคุยกับเพื่อนร่วมชั้นคนอื่นถึงชีวิตต่างประเทศของตัวเอง

ผ่านไปสามปี เย่ฟ่านได้เห็นหลี่เสี่ยวม่านอีกครั้งมันทำให้เขาอดรู้สึกถึงความเปลี่ยนแปลงของชีวิตในช่วง 2-3 ปีที่ผ่านมาไม่ได้

ทั้งคู่ต่างก็สงบและทักทายกันอย่างสุภาพ พวกเขาไม่ได้คุยอะไรกันมากนักหลังจากนั้นก็กลับไปรวมกลุ่มกับเพื่อนคนอื่นๆ