13 ย่านโรงตีเหล็ก
ถนนสายหลักของเมืองหวงหลงถูกสร้างขึ้นในรูปแบบเรียบดังนั้นจึงไม่ได้เป็นหลุมเป็นบ่อแม้ว่ารถม้าจะวิ่งอย่างรวดเร็วเป็นเวลากว่ายี่สิบนาที จากท่าเทียบเรือริมแม่น้ำรอบนอกของเมืองในรูปครึ่งวงกลมก่อนที่จะมาถึงย่านโรงตีเหล็กของเมืองหวงหลงในที่สุด
ระหว่างทางไปยังย่านโรงตีเหล็กเฉียนซูไม่ได้ดูถูกหยานลี่เฉียงด้วยการปฏิบัติกับเขาเหมือนเด็กโง่เขลา เขาได้แนะนำเอี้ยนลี่เฉียงอย่างเคร่งขรึมให้รู้จักกับสถานการณ์ปัจจุบันของย่านโรงตีเหล็กซึ่งเขาอาศัยอยู่ในปัจจุบันเพื่อที่เขาจะได้รู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้น
เพื่ออธิบายโดยใช้คำศัพท์ที่ง่ายและเข้าใจได้ย่านโรงตีเหล็กเป็นแผนกขนส่งและอาวุธยุทโธปกรณ์
เป็นหน่วยทหารมาตรฐานที่ปฏิบัติงานภายใต้สำนักงานผู้ว่าการทหารโดยหน่วยหนึ่งที่แคว้นผิงซีเป็นหน่วยทหารที่มีอันดับสูงสุด
ภายในแคว้นผิงซียังคงมีหน่วยงานจำนวนหนึ่งที่คล้ายกับย่านโรงตีเหล็กของหวงหลงในขณะที่หน้าที่ส่วนบุคคลบางอย่างทับซ้อนกันและบางส่วนก็ไม่ได้เกี่ยวข้องกันเลย งานหลักของที่นี่คือสร้างและซ่อมแซมอุปกรณ์ทางทหาร เฉียนซูเป็นแม่ทัพเฟยหยางแท้ๆและเป็นนายทหารตำแหน่งเฉพาะทาง
หากอธิบายในมุมมองของโลกเดิม ชื่อนี้เป็นรูปแบบของยศเช่นจ่าทหารผู้บัญชาการกองร้อยหรือที่คล้ายกัน
ภายในย่านโรงตีเหล็กเฉียนซูเป็นหัวหน้าและมีอำนาจเบ็ดเสร็จเด็ดขาด สำหรับตำแหน่งผู้บัญชาการเฟยหยางนั้นเป็นยศทางทหารที่เทียบเท่ากับร้อยเอกหรือตำแหน่งอื่นๆที่คล้ายคลึงกันในโลกเก่า
แม้แต่ผู้พิพากษามณฑลหวงหลงก็ไม่มีอำนาจเหนือเฉียนซูเพราะเขาปฏิบัติตามคำสั่งของสำนักงานผู้ว่าการทหารเท่านั้น สำนักงานผู้ว่าการทหารได้ประจำการอีกแห่งหนึ่งในค่ายทหารที่เมืองหวงหลง แต่หน่วยนี้มีกำลังเพียงประมาณ 2,000 คนเท่านั้น แม้แต่ผู้บัญชาการค่ายก็มียศเพียงแค่แม่ทัพหยิงหยางซึ่งเป็นระดับที่สูงกว่าของเฉียนซูเพียงขั้นเดียว ทั้งสองก็อยู่คนละระบบภายใต้สำนักงานผู้ว่าการทหาร ดังนั้นผู้บัญชาการค่ายไม่เพียงแต่ไม่มีอำนาจเหนือเฉียนซูเท่านั้น แต่เขายังต้องการความช่วยเหลือและการสนับสนุนมากมายจากเฉียนซูดังนั้นพวกเขาจึงรักษาความสัมพันธ์ที่ดีต่อกัน เมื่อพบกันทุกฝ่ายจะแสดงความเคารพเฉียนซูดังนั้นเขาจึงใช้ชีวิตอย่างสุขสบายในเขตหวงหลง
หลังจากที่ได้ฟังเฉียนซูแนะนำเรื่องเหล่านี้แล้วเอี้ยนลี่เฉียงก็รู้ว่าเอี้ยนเต๋อชางถึงส่งเขามาที่เมืองหวงหลงเพื่อหลีกเลี่ยงปัญหา เนื่องจากเขาได้รับการคุ้มครองจากเฉียนซูในเขตหวงหลงจึงไม่มีอะไรให้เขาต้องกังวล
ย่านโรงตีเหล็กตั้งอยู่ที่ตีนเขาเล็กๆในเขตหวงหลง มีถนนสายหลักซึ่งตรงไปยังประตูของย่านโรงตีเหล็กเพียงแค่ตัดสินจากรูปลักษณ์ภายนอกเราจะเห็นว่าย่านโรงตีเหล็กนั้นใหญ่กว่าสำนักศิลปะการต่อสู้ในเมืองชิงเหอมาก จากด้านนอกเราสามารถมองเห็นลานกว้างมากมายภายในย่านโรงตีเหล็ก มันตั้งอยู่ด้านหลังเป็นเนินเขาล้อมรอบด้วยป่าเขียวชอุ่ม
ภูมิทัศน์ที่นี่ค่อนข้างดี
“รับไป!” เมื่อออกจากรถเฉียนซูก็หยิบเหรียญเงินออกมาโยนให้คนขับรถม้าทันที
“ ลุงเฉียน ผู้ต่ำต้อยคนนี้จะรับเงินจากท่านได้อย่างไรแถมมันยังมากมายเกินไปอีกด้วย! แค่ท่านมานั่งรถของข้าก็ถือเป็นเกียรติของข้าอย่างสูงแล้ว … “คนขับรถจับเหรียญเงินของเฉียนซูที่โยนไปโดยไม่รู้ตัวก่อนที่จะโบกมืออย่างเร่งรีบส่งสัญญาณว่าเขาต้องการคืนเงิน
“ไร้สาระ! ถ้าเจ้าไม่หาเงินจากการขับรถครอบครัวของเจ้าจะไม่ไม่อดตายเพราะเจ้าหรือ?!” เฉียนซูตำหนิขณะที่เขาหัวเราะขณะและจ้องไปยังคนขับรถ “ อย่าทำให้ข้าเสียเวลาอีกเมื่อเจ้ากลับไปก็แวะไปที่เรือนหอมจรุง และบอกให้พวกเขาเตรียมเนื้อแกะย่างสี่ตัวไก่พริกไทยยี่สิบตัวและเหล้าขาวขุ่นสิบไหสำหรับข้า คืนนี้พี่น้องของเราในย่านโรงตีเหล็กกำลังจะรับประทานอาหารสุดพิเศษ!”
“ เอาล่ะลุงเฉียนท่านสบายใจได้ข้าจะส่งข่าวแน่นอน!”
“ถ้าอย่างนั้นก็รีบไปเถอะถ้างานเลี้ยงพิเศษสำหรับพี่น้องของเราในย่านย่านโรงตีเหล็กประสบปัญหาเพราะความล่าช้าของเจ้า.ข้าจะดูแลลูกน้องให้ดีที่สุดเพื่อไม่ให้พวกเขาตามไปเอาเรื่องเจ้าเอง…”
คนขับรถรับเงินและจากไปพร้อมกับรอยยิ้มแจ่มใสเขาขับรถออกไปเพื่อส่งข่าวจากเฉียนซู
หลังจากนั้นเฉียนซูก็เดินไปที่ปากทางเข้าย่านโรงตีเหล็กโดยมีเอี้ยนลี่เฉียงเดินตามหลัง
ทางเข้าของย่านโรงตีเหล็กให้ความรู้สึกถึงความเป็นที่ตั้งทางทหารที่สำคัญอย่างแท้จริง ด้านนอกนั้นเป็นประตูหลักและบนประตูนั้นเป็นแผ่นเหล็กที่มีคำว่า ‘ย่านโรงตีเหล็ก’ ซึ่งมีลายนูนเป็นสีทองบนพื้นผิวสีดำ มีทหารถือหอกสองแถวตั้งอยู่ทั้งสองข้างของประตูใหญ่เปล่งออร่าที่น่ากลัว
เมื่อเห็นเฉียนซูเข้ามาใกล้โดยมีเอี้ยนลี่เฉียงอยู่เคียงข้างทหารที่ถือหอกก็ยืดร่างกายของพวกเขาทันที นายทหารอายุประมาณสามสิบวิ่งออกจากเพิงหลังเล็กไปที่ข้างประตูใหญ่ เขาทักทายเฉียนซู“ ข้ามาทักทายท่านอาจารย์!”
“ นี่คือหลานชายของข้าเขาแซ่เอี้ยน สองสามวันนี้เขาอยากมาเยี่ยมย่านโรงตีเหล็กของเราและใช้เวลาสองสามวันเพื่อพัฒนาความรู้และประสบการณ์ของตัวเอง เมื่อเขามาอยู่ร่วมกับเราแล้วให้ถือว่าเขาเป็นพี่น้องของเราหากมีผู้ใดฝ่าฝืนคำสั่งข้าจะลงโทษมันให้หนัก! ” เฉียนซูกล่าวอย่างไม่พอใจ
“ท่านอาจารย์สามารถทำใจให้สบาย!” เจ้าหน้าที่ทหารรับคำอย่างหนักแน่น ทหารรอบข้างที่ได้ยินการสนทนาของพวกเขาก็มองไปที่เอี้ยนลี่เฉียงอย่างจริงจัง
“ วันนี้เราจะมีงานเลี้ยงพิเศษเพื่อต้อนรับหลานชายของข้า พี่น้องของเราสามารถปล่อยวางและดื่มกินให้เต็มที่สำหรับใครที่เข้ายามกะดึกของวันนี้อาหารก็จะถูกส่งไปถึงที่… “
เมื่อได้ยินเช่นนี้ดวงตาของเจ้าหน้าที่ทหารทุกคนโดยรอบก็สว่างขึ้นและยิ้มแย้มแจ่มใสด้วยความสุข
จากนั้นเฉียนซูก็เดินนำเอี้ยนลี่เฉียงเข้าไปในซอย
เฉียนซูชี้ไปยังลานที่มีปล่องควันอยู่ไกลๆ และกล่าวอย่างเคร่งเครียดกับหัวหน้านายทหารคนหนึ่งว่า “ไปถามหนิวต้าหลันว่า เขายังต้องการเงินพิเศษในสิ้นเดือนนี้หรือต้องการฝ่ามือของข้าแทน? ไฟในเตาเผายังไม่ร้อนถึงอุณหภูมิที่กำหนด แต่เขาก็เริ่มถลุงเหล็กแล้ว เขาจะเสียถ่านหินไปอย่างเปล่าประโยชน์เท่าไหร่ในสองชั่วยามนี้? ข้ารู้ว่าเป็นเพราะที่สูบลมชำรุดแต่นานขนาดนี้แล้วเขายังไม่ซ่อมมันอีกหรือ?
บอกให้เขาจัดการทุกอย่างให้เรียบร้อย ค่าใช้จ่ายพิเศษสำหรับถ่านหินจะถูกหักออกจากเงินเดือนของเขา แต่ถ้าเขาต้องการฝ่ามือของข้าก็บอกมาดีๆข้าจะตบเขาให้ตาย … “
หัวหน้าทหารผงกศีรษะเช็ดเหงื่อเย็นที่ปรากฏบนหน้าผากของเขา ในขณะที่เฉียนซูพูดจบเขาก็รีบเดินตรงไปที่โรงตีเหล็กทันที
คนอื่นอาจไม่เข้าใจสิ่งที่เฉียนซูพูด แต่เอี้ยนลี่เฉียงเข้าใจชัดเจน เป็นเพราะเอี้ยนลี่เฉียงเป็นผู้ช่วยช่างตีเหล็กอยู่นาน ช่างตีเหล็กที่มีประสบการณ์จำเป็นต้องดูสีของควันที่ปล่อยออกมาจากปล่องไฟเพื่อตรวจสอบสถานะปัจจุบันของเตาเผารวมทั้งอุณหภูมิของเปลวไฟ ผู้ที่ก้าวหน้ากว่านั้นสามารถตรวจสอบได้อย่างง่ายดายว่าเหล็กนั้นเปราะหรืออ่อนเพียงใดเพียงแค่ฟังเสียงของการแบ่งอุณหภูมิในระหว่างกระบวนการตีขึ้นรูป
ภายในย่านย่านโรงตีเหล็กเฉียนซูคล้ายกับเสือที่เดินไปรอบๆ อาณาเขตของมัน ทุกที่ที่เขาไปเห็นได้ชัดว่าเขาได้รับความเคารพอย่างสูง การได้เห็นฉากดังกล่าวทำให้เอี้ยนลี่เฉียงแอบชื่นชมเขาจากภายใน
ลานเหล่านี้แต่ละแห่งผลิตสินค้าประเภทต่างๆหรือกำลังดำเนินกระบวนการที่แตกต่างกันเอี้ยนลี่เฉียงตระหนักว่าทวนใหญ่เป็นอาวุธหลักที่ผลิตขึ้นภายในย่านโรงตีเหล็กซึ่งเป็นอาวุธชนิดที่เขาฝึกฝนมาจนถึงตอนนี้ อย่างไรก็ตามพวกเขายังสร้างอาวุธทุกชนิดและอุปกรณ์ป้องกันต่างๆอีกด้วย
