Silver Overlord – ตอนที่ 35

35 ความยากลำบากในการหาดินประสิว

เอี้ยนลี่เฉียงเดินเล่นไปตามถนนเมืองหวงหลงเพียงลำพัง หลังจากสอบถามเส้นทางจากคนสองคนแล้วเขาก็ใช้เวลาครึ่งชั่วยามกว่าจะมาถึงตรอกเฉาหยางและมีร้านน้ำแข็งอยู่ภายใน

ชื่อร้านน้ำแข็งนี้คือร้านน้ำแข็งเฉาหยางตั้งอยู่กลางตรอก เอี้ยนลี่เฉียงเห็นป้ายด้านนอกของร้านน้ำแข็งทันทีที่เดินไปถึงปากซอย

ในชีวิตที่ผ่านมาเอี้ยนลี่เฉียงเคยคิดว่าไอติมที่ผู้คนกินในช่วงฤดูร้อนเป็นความเพลิดเพลินของคนรุ่นใหม่ที่เกิดขึ้นหลังจากการประดิษฐ์ตู้แช่แข็งเท่านั้น

นี่เป็นวิธีที่เขาคิดจนกระทั่งได้ดูการประมูลของที่ระลึกทางวัฒนธรรมในรายการโทรทัศน์ ในบรรดาของโบราณทั้งหมดที่พวกเขาแสดงมีหีบโบราณที่ใช้เก็บน้ำแข็งอยู่ด้วย

เมื่อเขาได้ยินคำแนะนำของพิธีกรตอนนั้นเขาก็รู้ว่าชาวจีนโบราณเพลิดเพลินกับเครื่องดื่มเย็นๆ และไอติมในช่วงฤดูร้อนตั้งแต่ราชวงศ์ถังแล้ว สิ่งนี้ทำให้เขารู้ทันทีว่าเขาเป็นคนไร้ความรู้มากแค่ไหน

คนโบราณไม่ได้ทำน้ำแข็งด้วยตู้แช่ที่ทันสมัย พวกเขาใช้ดินประสิวแทน เมื่อดินประสิวละลายในน้ำพวกมันจะดูดซับความร้อนในน้ำอย่างรวดเร็วและแข็งตัว

คนสมัยก่อนใช้ดินประสิวในการผลิตน้ำแข็งก้อน พวกเขาเติมอ่างสองอ่าง – หนึ่งใหญ่และหนึ่งเล็กและวางอ่างขนาดเล็กลงในอ่างที่ใหญ่กว่า จากนั้นก็เทดินประสิวในอ่างใบใหญ่ เมื่อน้ำในอ่างที่ใหญ่กว่าแข็งตัวน้ำในอ่างขนาดเล็กก็จะเป็นน้ำแข็งเช่นกัน

สิ่งต่างๆในโลกนี้ก็เหมือนกันมีเพียงคนรวยเท่านั้นที่สามารถเพลิดเพลินกับน้ำแข็งสุดหรูในช่วงฤดูร้อน ดังนั้นร้านขายน้ำแข็งจึงมีอยู่ในเขตเมืองหรือเมืองใหญ่ๆที่เจริญรุ่งเรืองทางเศรษฐกิจเท่านั้น

สามารถบอกได้ว่าตระกูลที่ร่ำรวยบางตระกูลเช่นตระกูลหงในเมืองหลิวเหออาจมีห้องน้ำแข็งในที่อยู่อาศัยของพวกเขา

เอี้ยนลี่เฉียงคิดย้อนกลับไปในวันที่ยังเป็นเด็ก เมื่อใดก็ตามที่ช่วงเวลาที่ร้อนที่สุดของปีมาถึงหงต๋าซึ่งแก่กว่าเขาสองปีจะมาโรงเรียนทุกบ่ายพร้อมกับไอติมในมือ

ไอติมมีน้ำตาลคริสตัลเพิ่มเข้ามาซึ่งทำให้ทุกอย่างน่าประทับใจมากขึ้นและทิ้งความอิจฉาริษยาไว้ในใจของเขา

ความประทับใจนั้นยังคงสดใหม่อยู่ในความทรงจำของเขาจนถึงทุกวันนี้เพราะราวกับว่าเศรษฐีคนหนึ่งขับรถโรลส์ – รอยซ์ไปยังชนบท

ตอนนี้เป็นฤดูร้อนและอยู่ในช่วงบ่าย จักจั่นบนต้นไม้โบราณสองสามต้นในตรอกส่งเสียงร้องเจื้อยแจ้ว ดวงอาทิตย์ส่องลงมาเหนือศีรษะของเขาแผดเผาพื้นดินจนร้อนระอุ

เด็กสองสามคนนอนอยู่ข้างนอกร้านน้ำแข็งพวกเขาพยายามอย่างหิวกระหายขณะที่จะมองเข้าไปในร้าน เด็กรับใช้ร้านขายน้ำแข็งซึ่งแต่งกายด้วยชุดสีฟ้ายืนอยู่ที่ทางเข้าร้านน้ำแข็งและกำลังไล่เด็กๆออกไป เช่นเดียวกับหุ่นไล่กาที่ไล่นกกระจอกออกไปจากนาข้าว

“ชูชูชุอย่าขวางทางเข้า ถ้าพวกเจ้าอยากกินน้ำแข็งก็ไปขอเงินจากพ่อของเจ้ามา … ” ในขณะที่ผู้ช่วยร้านกำลังไล่เด็กเล็กๆ หเอี้ยนลี่เฉียงก็เดินเข้าไปในร้าน

ทันทีที่เขาเข้าไปในร้านน้ำแข็งเอี้ยนลี่เฉียงรู้สึกได้ถึงอุณหภูมิที่เย็นลงสองสามองศา อุณหภูมิภายในลดลงอย่างเห็นได้ชัด คลื่นความเย็นพัดปกคลุมทั่วร่างกายของเขาทำให้รู้สึกดีมาก

ข้างในร้านมีตู้แช่ที่ทำจากไม้เคลือบด้วยดีบุกอยู่ 2 3 ตู้

ชายคนหนึ่งนั่งอยู่หลังโต๊ะคิดเงิน หลังจากจ้องมองมาที่เอี้ยนลี่เฉียงแล้วเขาก็ตัดสินใจว่าเด็กหนุ่มคนนี้ไม่น่าจะใช่พวกที่จะมาขออาหารและเครื่องดื่มคงเป็นคุณชายบ้านไหนมากกว่า

“ท่านมาที่นี่เปิดซื้อน้ำแข็งหรือ เราให้บริการน้ำแข็งทุกชนิดน้ำแข็งบริสุทธิ์ น้ำแข็งที่ใส่น้ำตาล หรือน้ำแข็งราดน้ำผลไม้ในราคาที่เหมาะสมท่านต้องการอันไหน”

เมื่อเอี้ยนลี่เฉียงได้ยินว่ามีน้ำแข็งราดน้ำผลไม้เขาก็รู้สึกน้ำลายสอทันที น่าเสียดายที่เขารู้ว่าน้ำแข็งที่ร้านขายน้ำแข็งเหล่านี้ขายจะมีขนาดเท่ากะละมังเป็นอย่างน้อย

กะละมังน้ำแข็งเหล่านี้เพียงพอสำหรับครอบครัวใหญ่ครอบครัวหนึ่งเลยทีเดียว มีเพียงตระกูลใหญ่เท่านั้นที่สามารถทำไอติมให้เหมาะแก่การกินคนเดียวได้ เพราะว่าค่าใช้จ่ายของมันสูงจริงๆ

ร้านค้าเล็กๆเหล่านี้จะไม่ทำน้ำแข็งก้อนเล็กๆที่มีขนาดเท่าไอติมเพราะต้นทุนการผลิตสูงเกินไป เด็กธรรมดาจะไม่สามารถจ่ายได้เลย

เอี้ยนลี่เฉียงพยายามอย่างเต็มที่ที่จะยิ้มบริสุทธิ์และไร้เดียงสาบนใบหน้าของเขาก่อนที่จะพูดกับผู้ช่วยร้านนั้น “ อะแฮ่ม.. ที่นี่ขายดินประสิวไหม”

“อะไรนะ?” ผู้รับใช้ในร้านมีสีหน้าประหลาดใจ

“ข้ากำลังพูดถึงดินประสิวที่ใช้ทำน้ำแข็งข้าอยากซื้อบ้าง!”

“เราขายน้ำแข็งที่นี่ ไม่ใช่ดินประสิว!” รอยยิ้มบนใบหน้าของผู้รับใช้นจางลง ถ้าไม่ใช่เพราะรอยยิ้มบนใบหน้าของเอี้ยนลี่เฉียงเขาอาจจะถูกไล่ออกจากร้านในตอนนี้

“ข้ารู้ ข้าแค่อยากซื้อมันจะเป็นไปได้ไหม”

เด็กรับใช้ส่ายหัวอย่างหนักแน่น “เราไม่ขายดินประสิวที่นี่ ทำไมเจ้าไม่ไปลองที่อื่น อีกอย่างเจ้าของร้านไม่ได้อยู่ที่นี่และข้าไม่ได้อยู่ในฐานะที่จะตัดสินใจใดๆ … “

“เจ้ารู้ไหมว่าข้าจะซื้อได้ที่ไหน?”

“ ข้าก็ไม่รู้เหมือนกัน!”

ในขณะที่พวกเขากำลังคุยกันมีลูกค้าอีกคนเข้ามา

เมื่อเห็นหน้าตาของเด็กรับใช้ในร้าน เอี้ยนลี่เฉียงรู้ดีว่าการเจรจาครั้งนี้อาจไม่ได้ผล เขาลูบจมูกและเดินออกจากร้านไป

…

เอี้ยนลี่เฉียงเดินไปรอบๆเมืองหวงหลงในอีกหลายชั่วโมง เขาไม่คาดคิดมาก่อนว่าการซื้อดินประสิวจะกลายเป็นเรื่องยากขนาดนี้

เขาแวะไปที่ร้านน้ำแข็งทั้งสามแห่ง แต่ไม่มีร้านใดเลยที่ยินดีขายดินประสิวให้เขา สิ่งที่ทำให้เอี้ยนลี่เฉียงแทบคลั่งก็คือดินประสิวมีปริมาณการใช้งานที่จำกัดมาก ดังนั้นในเมืองทั้งเมืองนอกจากร้านขายน้ำแข็งเขาไม่รู้ว่าจะหาดินประสิวได้ที่ไหนอีก

โชคดีที่เอี้ยนลี่เฉียงมีทักษะในการสื่อสารที่ยอดเยี่ยมมาก แม้ว่าเขาจะไม่สามารถซื้อดินประสิวจากร้านน้ำแข็งได้ แต่เขาก็หาข้อมูลที่เป็นประโยชน์ได้เล็กน้อย

เขารู้จากเด็กรับใช้ที่ทำงานในร้านแห่งหนึ่งว่าร้านค้าขายที่รับซื้อขนสัตว์มีดินประสิวอยู่บ้าง มันตั้งอยู่ในเขตการค้าของเมืองสือเฉียว

เอี้ยนลี่เฉียงใช้สมองของเขาอย่างหนักและจำได้ว่านอกเหนือจากการทำน้ำแข็งแล้วดินประสิวยังสามารถใช้ในการฟอกหนังได้

เนื่องจากร้านค้าในเมืองสือเฉียวรับซื้อหนังสัตว์พวกเขาจึงอาจจัดหาวัตถุดิบสำหรับการฟอกหนังเช่นมะนาวหรือดินประสิวได้เช่นเดียวกัน