-เฮ้ซอมบี้ นายรู้ไหมว่าอะไรสำคัญที่สุดเมื่อได้รับการสอน
“ฉันอยากให้นายเลิกเรียกฉันว่าซอมบี้ก่อน”
-มันคือค่าเล่าเรียน
เราเสร็จธุระในสำนักงานใหญ่ของซังยุนและออกไป ตอนกลางวันถนนก็ยังคึกคัก ฮันเตอร์ที่เกษียณแล้วกำลังให้บริการลูกค้าในร้านอาหารและร้านกาแฟอย่างคึกคัก
มีร้านค้ามากมายที่ว่างเปล่าในหมู่ร้านพวกนั้นเช่นกัน บรรดาเจ้าของร้านต่างนั่งเหม่ออ้าปากค้าง คนที่ประสบความสำเร็จจะประสบความสำเร็จและคนที่ไม่ก็ไม่ประสบความสำเร็จ มันโหดร้าย แต่มันเป็นความจริงที่เปลี่ยนแปลงไม่ได้ของทั้งบาบิโลนและโลกภายนอก
– และนายเพิ่งได้รับค่าเรียนมา มาดูกันว่าจะทำอะไรต่อไปกันดี?
“อืม หาอาจารย์ดีๆ?”
– ไม่ มีแล้วหนึ่งคนอยู่ตรงหน้านายนี่ไง
แบ ฮุ-รยองพูดอย่างไร้ยางอายโดยไม่เปลี่ยนสีหน้าแม้แต่น้อย
– หนังสืออ้างอิงที่ดี! นายต้องมีหนังสือเรียนที่จะช่วยให้นายเติบโตได้เร็วขึ้น
“หนังสือเรียน…”
-ใช่ เช่นเดียวกันกับหนังสือทักษะหรือยาอายุวัฒนะ แต่ไม่มีทางที่นายจะเข้าใจหนังสือทักษะแม้ว่าคุณจะได้มาก็ตาม โอเค? ดังนั้นคำตอบเดียวคือการกินยาอายุวัฒนะราคาแพงพวกนั้น
ผู้ชายคนนี้พูดในสิ่งที่ดีๆด้วยวิธีที่หยาบคาย
– นอกจากนี้ฉันไม่สนใจพวกยาอายุวัฒนะราคาถูก นั่นปราสาทแปรธาตุเหรอ? กิลด์ที่พวกแพทย์และนักปรุงยาต่างเข้าร่วม ไปห่ายาอายุวัฒนะที่ผู้เชี่ยวชาญเท่านั้นเป็นคนสร้าง
“อึก”
– ฉันรู้ว่าร้านนั่นอยู่ที่ไหน ไม่ต้องกังวล มีบางร้านที่ตาเฒ่ามาร์คัสเคยไปอยู่บ่อยๆ ถ้าเราได้รับยาอายุวัฒนะทั้งหมดจากที่นั่น…
“เดี๋ยวก่อน”
– หืม? ทำไม?
ฉันลดเสียงลงเพราะมีบางคนเดินผ่านฉันไป
“…ไม่ใช่ว่ายาอายุวัฒนะพวกนั้นแพงหูฉีกเหรอ?”
– แน่นอนว่าราคาแพงหูฉีก ถ้านายได้ยินราคากรามของนายคงหล่นทันที
แบ ฮุ-รยองเยาะเย้ย
– ฉันควรบอกนายไหมว่ามันราคาเท่าไหร่?
“ก็ลองพูดดู”
เขากระซิบข้างหูฉัน ดวงตาของฉันเบิกกว้างขึ้นหลังจากได้ยินราคา มันเป็นราคาที่แพงสุดขีด
“แม้ว่าฉันจะเททุกอย่างที่มีออกมา แต่ฉันจะได้แค่ 4 ขวดเองเหรอ?!”
-ฮิฮิ หากซื้อจำนวนมากเราจะได้รับส่วนลดและได้มันมา 5 ขวด พวกเขารู้วิธีทำธุรกิจ นี่คือเหตุผลว่าทำไมหมอที่รู้รสชาติของเงินจึงน่ากลัวที่สุด
“มะ มันแพงเกินไป…”
พระเจ้า นี่ฉันจะกลายเป็นคนยากจนอีกครั้งเหรอ ฉันคิดว่าจะอยู่ได้สบายๆ ตั้งแต่ถูกรางวัลที่ 1
-อืม แล้วนายทำอะไรได้? เป็นเพราะนายขาดทักษะ แค่คิดว่ามันเป็นชะตากรรมของนายก็พอ… ฮึ่ม!
ใบหน้าของแบ ฮุ-รยองเปลี่ยนเป็นเคร่งเครียด
– กงจา ไปซ่อน
“อะไรนะ?”
– เร็วเข้า
น้ำเสียงของเขาเปลี่ยนเป็นจริงจัง ฉันพบว่าตัวเองอยู่หลังถังขยะตามคำพูดของเขา มันเป็นถังขยะที่ร้านอาหารแห่งหนึ่งใช้ทิ้งเศษอาหาร ฉันบีบจมูกตัวเอง
“ทำไมนายถึงจู่ๆบอกให้ฉันซ่อนตัว?”
-ระวัง มันเป็นตาเฒ่ามาร์คัส
“…”
ฉันกลั้นหายใจ ฉันแอบมองเหนือถังขยะเพื่อดูถนนอย่างระมัดระวัง ชายชราที่มีผมสีขาวที่รวบไว้ อันดับ 1 ของโลกในปัจจุบันที่มีญาณนักสืบ เซียนดาบกำลังเดินอยู่ไกลๆ
‘ถ้าฉันโดนจับได้คงจบเห่แน่ๆ’
หัวใจของฉันเต้นแรง เป็นเพราะความกังวลใจของฉัน แบ ฮุ-รยองที่พูดมากเกินไปปิดปากของเขาชั่วขณะ พวกเราทั้งคู่ซ่อนตัวอยู่หลังถังขยะ กลั้นหายใจมองไปที่เซียนดาบ
“ …อีกรอบ…หุบปาก…”
โชคดีที่ดูเหมือนว่าเขาจะไม่สังเกตเห็นพวกเรา เขาพึมพำกับตัวเองเหมือนเคยและมุ่งหน้าไปที่ไหนสักแห่ง
– ชู่
แบ ฮุ-รยองแสยะยิ้มเมื่อเห็นเซียนดาบเดินเข้าไปในอาคาร
– ชิ! นั่นคือร้านที่ดีที่สุด
“ร้านที่ดีที่สุด?”
–ยาอายุวัฒนะ ฉันกำลังพูดถึงยาอายุวัฒนะ นักปรุงยาอายุวัฒนะที่ดีที่สุดตั้งร้านของพวกเขาที่นั่น ฮึ เอาจริงดิ! คนอื่นเป็นแค่พวกพ่อค้ายา เราต้องซื้อที่นั่น…!
แบ ฮุ-รยองกระทืบเท้า นี่เป็นครั้งแรกที่ฉันเห็นผีตัวนี้เป็นบ้าจริงๆ ฉันยืนใช้ความคิดอยู่ข้างๆเขา
‘การใช้ร้านเดียวกับเซียนดาบนั้นอันตรายเกินไป แต่นั่นเป็นร้านขายยาอายุวัฒนะชั้นดี… ’
ฉันค้นหาแรงเกอร์อันดับสูงในโทรศัพท์ของฉัน มีรายชื่อเริ่มตั้งแต่อันดับที่ 1
+
อันดับ 1. เซียนดาบ / สังกัด: ไม่มี
อันดับ 2. แม่มดมังกรดำ / สังกัด: มังกรดำ (กิลด์มาสเตอร์)
อันดับ 3. เคาท์ / สังกัด: สมาคมพ่อค้า (กิลด์มาสเตอร์)
อันดับ 4. นักถามนอกรีต / สังกัด: หมื่นวิหาร (กิลด์มาสเตอร์)
อันดับ 5. พญางูพิษ / สังกัด: เฉิน มูมัน (กิลด์มาสเตอร์)
อันดับ 6. นักภาษาศาสตร์แห่งบาเบล / สังกัด: มังฮัก (รองกิลด์มาสเตอร์)
อันดับ 7. ผู้ส่งสาสน์เป็นวงกว้าง / สังกัด: หนังสือพิมพ์ทองคำ (รองกิลด์มาสเตอร์)
อันดับ 8. ครูเซเดอร์ / สังกัด: อาสาสมัครพลเรือน (รองกิลด์มาสเตอร์)
.
.
.
“มันไม่ใช่ที่นี่”
ฉันพึมพำกับตัวเอง แบ ฮุ-รยองตอบกลับคำพูดของฉัน
– หืม? อะไรไม่ใช่ที่นี่ โชคของนาย?
“ไม่ จริงๆแล้วตรงกันข้าม”
ฉันนั้นมีโชคมากล้น
“มันอาจจะไม่แพงอย่างที่คิด”
-อะไรนะ?
“เราอาจได้ใช้ไม่กี่เหรียญเพื่อให้ได้ยาอายุวัฒนะที่ดีที่สุด”
ฉันฉีกยิ้ม
“เพราะฉันรู้จักนักปรุงยาเก่งๆ”
เราเข้าไปในซอยมืดๆ
มันเป็นย่านที่ยากจน ผู้คนที่นี่ต้องอาศัยอยู่ที่นี่เพราะหาเงินไม่ได้ มันเป็นย่านสลัม ฮันเตอร์ที่มองมาทางเรามีสายตาที่ผิดแปลกไป
– …ที่นี่มีนักปรุงยาฝีมือดี?
แบ ฮุ-รยองบ่นเหมือนไม่เชื่อเรื่องนั้น
“ไม่ใช่แค่นักปรุงยาที่มีฝีมือ แต่เป็นนักปรุงยาที่เก่งที่สุดในประวัติศาสตร์”
– เพลาๆเรื่องโกหกเสียบ้าง ทำไมคนแบบนั้นถึงมาอยู่ที่นี่?
“อ่า ไม่ต้องเชื่อฉันถ้านายไม่ต้องการ”
ฉันได้ยินคนเดาะลิ้นจากมุมหนึ่ง ดูเหมือนว่าฮันเตอร์ที่มองมาทางเราได้หันหน้าหนีไป พวกเขาคงคิดว่าฉันเป็นโรคจิตที่เห็นฉันคุยกับตัวเอง ถึงแม้คนในย่านแออัดนี้จะเลวร้ายที่สุด แต่พวกเขาก็ไม่ได้แตะต้องพวกโรคจิต ฉันยิ้มให้กับตัวเอง
“จะเกิดอะไรขึ้นถ้าพวกเขารู้ว่ากระเป๋าเงินของฉันเต็มไปด้วยเหรียญทอง”
เห็นได้ชัด พวกเขาจะวิ่งมาหาฉันเหมือนหมาป่า
แน่นอนว่าฉันไม่ได้วางแผนที่จะบอกเรื่องกระเป๋าเงินของฉันให้คนอื่นรู้ ขณะดมกลิ่นของซากศพที่เน่าเหม็น ฉันเดินเข้าไปในซอยลึกขึ้น ตอนนั้นเองที่ฉันได้ยินเสียงของอะไรบางอย่างที่ฉีกขาด
“ได้โปรด อย่าแตะต้องวัตถุดิบการทดลองของฉัน!”
เป็นเสียงที่ยังเป็นวัยรุ่น
หลังจากนั้นก็มีคนพูดด้วยน้ำเสียงเกรี้ยวกราด
“แกทำแบบนี้มากกว่าหนึ่งครั้งแล้วใช่ไหม แกกำลังพล่ามอะไรอยู่!”
“เป็นเวลาครึ่งปีแล้วนับจากวันครบกำหนด แกต้องจ่ายเงินมาตอนนี้”
ฉันมุ่งหน้าไปยังที่ที่ฉันได้ยินเสียง กลางถนนที่บิดเบี้ยวมีร้านค้าว่างเปล่าตั้งอยู่ เป็นที่ที่ผู้คนกำลังต่อสู้กัน
“ ฮึก ถ้าคุณเอาเครื่องมือทั้งหมดไป… ฉันจะหาเลี้ยงชีพไม่ได้จริงๆ…”
“ไปเถอะ ไม่มีอะไรให้ดูอีกแล้ว เอาทุกอย่างไป!”
พวกนักเลงที่มีหุ่นล่ำสันได้ยกเครื่องจักรขึ้นไปบนรถเข็น หญิงสาวดูเหมือนจะมีอายุ 20 กลางๆ คว้าพวกเขาเอาไว้เพื่ออ้อนวอน
“หนึ่งสัปดาห์! ขอเวลาอีกหนึ่งสัปดาห์ ไม่ อีก 5 วัน…”
“หนึ่งสัปดาห์นั่นกลายเป็นหนึ่งเดือน และหนึ่งเดือนก็กลายเป็นครึ่งปีแล้ว!”
ขณะที่คนร้ายเลื่อนรถเข็นออกไป เจ้าของร้านก็ทรุดตัวลงกับพื้นโดยไม่สามารถทักท้วงได้ เธอยื่นมือออกไปที่หลังรถเข็นแม้ว่าหัวเข่าของเธอจะถลอกก็ตาม
“มันมี…ยาน้ำที่ยังไม่เสร็จสมบูรณ์…!”
“โอ้ย ทำไมเราถึงต้องมาเจอนักปรุงยาบ้าๆนี้ด้วย คุณผู้หญิง! ฉันกำลังแนะนำเธอ แต่อย่าปรุงยาอีกเลย!”
รถเข็นหายไปในถนน เหลือเพียงหญิงสาวที่สิ้นหวังที่คุกเข่าอยู่
รวมทั้งฉัน คนอื่นๆในละแวกใกล้เคียงทั้งหมดออกมาดู พวกเขากระซิบกระซาบกัน
“ชิ ชิ ฉันคิดว่าร้านนั้นจะคงจะเจ๊งแล้วล่ะ”
“ยาแพงเกินไป ทำไมยาเพิ่มเลือดอันเดียวถึงราคาตั้ง 40 เหรียญทอง”
“เธอคิดว่าธุรกิจเป็นเรื่องง่ายเพราะเธอยังสาว…”
บางทีเธออาจได้ยินเสียงกระซิบของคนที่มุงอยู่ เจ้าของร้านที่สิ้นหวังหันหน้าเข้าหาพวกเขา
“แพง? ฉันขายในราคาที่สมเหตุสมผล!”
เธอดูน่าสงสารทีเดียว ผมของเธอแห้งกรังอยู่บนศีรษะเหมือนไม่ได้สระมาหลายวัน แว่นตาบนใบหน้าของเธอดูเหมือนของเก่า แม้แต่เสียงของเธอก็แหบแห้ง
“มีเพียงร้านของเราเท่านั้นที่ขายยาประเภทนี้ใน ราคานี้ในบาบิโลน! ใช่สิ จริงๆพวกคุณควรจะขอบคุณที่ฉันตั้งร้านที่นี่!”
“แย่แล้ว เธอยังไม่ได้อยู่ในโลกความเป็นจริง”
“เฮ้อ เธอคิดว่าเธอกล้าพูดแบบนั้นได้ยังไง…”
ผู้ชมต่างส่ายหัวและฝูงชนก็แยกย้ายกันไป
เจ้าของร้านที่ดูเหมือนจะไม่มีใครชอบเธอยังอยู่ที่นี่
“โอ้…เดี๋ยวก่อน ในเมื่อพวกคุณอยู่ที่นี่แล้ว เอายาเพิ่มเลือดสักขวดไหม… ด้วยยาพิเศษของฉัน แม้แต่ฮันเตอร์ที่เกือบตายก็สามารถกลับมามีชีวิตได้”
“ไม่ล่ะ ฉันไม่ซื้อ ฉันไม่ซื้อ!”
เธอพยายามจะคว้าโอกาสจากคนที่มามุงดู แต่ก็สายเกินไป พวกเขาสาปแช่งและหายตัวไป
“มันได้ผลดีจริงๆ…มันไม่ใช่เรื่องโกหก…”
เธอล้มลงบนพื้น
– เฮ้
แบ ฮุ-รยองพูดพึมพำหลังจากเห็นฉากไม่น่าดูนี้
– นี่ “นักปรุงยาระดับประวัติศาสตร์จารึก” ที่นายพูดถึงเหรอ…ขี้แพ้นั่นน่ะนะ?
“นายจะทำอะไรถ้าใช่ล่ะ?”
– ฉันคงจะกังวลเกี่ยวกับสวัสดิภาพของนาย คิดว่า เอ่อ สมองของเด็กคนนี้คงจะแปลกไปแล้วหลังจากตายไป 4000 ครั้ง จากนั้นฉันจะแนะนำนายให้รู้จักกับนักบำบัดที่ดีที่สุดในบาบิโลน
ฉันพ่นลมหายใจ
“นายน่าจะกังวลเกี่ยวกับสวัสดิภาพของฉันเมื่อฉันเริ่มเห็นผีนะ เจ้าของร้านคนนั้นเป็นนักปรุงยาระดับประวัติศาสตร์จารึกอย่างแน่นอน ดังนั้นไม่ต้องกังวลไป”
– นั่นไม่ใช่นักปรุงยาระดับประวัติศาสตร์จารึก นั่นคือขี้แพ้ระดับประวัติศาสตร์จารึก! เจ้าบ้า!
“ขอโทษนะ”
“เอ๋..?”
เธอเงยหน้าขึ้นมองฉัน เธอดูน่าสงสารยิ่งขึ้นในระยะใกล้ เสื้อผ้าของเธอยาวเกินไปสำหรับเธอ แต่เนื่องจากเธอสวมเสื้อคลุมสีขาว คุณจึงบอกได้ว่าเธอเป็นนักปรุงยาไม่ใช่ขอทาน
“คุณเจ้าของร้านครับ คุณยังขายอยู่ใช่ไหม”
แน่นอนว่าคนคนนี้ไม่ใช่ขอทาน เธอก็ไม่ใช่นักปรุงยาธรรมดาเช่นกัน
“หากคุณยังขายอยู่ มีบางอย่างที่ผมต้องการสั่ง”
ท่านลอร์ดแห่งปราสาทแปรธาตุ
เธอเป็นนักปรุงยาที่จะขึ้นสู่อันดับ 5 ในอนาคต
ตอนนี้เธอยังอยู่นอกตารางอันดับ แต่เธอจะประสบความสำเร็จอย่างแน่นอน
“ไม่เป็นไรถ้ามันแพงไปสักหน่อย”
“อ่า ได้ ได้ แน่นอน! ฉันสามารถทำให้คุณอะไรก็ได้!”
สีสันเริ่มกลับมาที่ใบหน้าของเธอ ร้านของเธอกำลังจะล้มละลาย แต่มีลูกค้าบอกว่าจะซื้อยาในราคาแพง
“เอ่อ แต่ที่คุณพูดถึงมันแพงแค่ไหน…?”
“อืม”
ในอนาคต เธอจะเป็นนักปรุงยาที่ฉันไม่สามารถซื้อจากที่ไหนได้ แต่ครั้งนี้แตกต่างออกไป
“ผมต้องการซื้อประมาณ 20,000 เหรียญทอง”
“…”
เธออ้าปากค้าง
แล้วยังไล่ะถ้าเธอดูมีสภาพน่างสาร สำหรับฉันเธอดูเหมือนห่านที่ออกไข่ทองคำ และเป็นทองคำบริสุทธิ์ 100% อีกด้วย!
ฉันยิ้ม
“คุณกำลังทำอะไรอยู่? คุณต้องรับออเดอร์สิครับ คุณเจ้าของร้านค้า”
ตอนนี้ฉันคงต้องเป็นลูกค้าประจำขี้โรคแล้วล่ะ
![ฉันนี่แหละจ้าวนรก [我要做阎罗]](https://novel00.net/wp-content/uploads/2021/10/60a34266UD19Qky7-193x278-1.jpeg "ฉันนี่แหละจ้าวนรก [我要做阎罗]")
