“อ๊ะ”
ครูเซเดอร์แสยะยิ้มด้วยความรำคาญ
“ฉันเดาว่าความสนใจมาตกที่เราเพราะฉันเอง ขอโทษด้วยคิม กงจา ฉันจะไปที่ชั้น 11 แล้ว”
“…เดี๋ยว คุณเข้าหาผมเพื่อทำแบบนี้เหรอ?”
ฉันเริ่มสงสัยพอสมควร
และครูเซเดอร์ดูรู้สึกผิดเล็กน้อย
“ฮ่าฮ่า เป็นเพราะฉันมีความสามารถในการอ่านใจผู้คน”
ความสามารถในการอ่านใจของคน?
เธอหมายความว่าเธอมั่นใจในการคาดเดาสิ่งที่ใครบางคนกำลังคิดอยู่?
เธอเกาหลังหัวของเธออย่างซุกซน
“ฉันคุยกับคุณเพราะอยากรู้ว่าคุณเป็นคนแบบไหน คิดว่าเป็นวิธีการแสดงความสนใจของฉันเอง”
“แล้วคุณคิดว่าผมเป็นคนแบบไหน?”
“อืม ฉันจะพูดแค่ว่าคำตอบอยู่ในใจของคุณ เคลื่อนย้าย!”
พระเจ้าช่วย
เธอหนีไปแล้วจริงๆ
ในที่สุดครูเซเดอร์ก็จากไป ทิ้งฉันไว้กับฝูงชน
– ว้าว ดูสิ ฉันพูดถูกใช่มั้ยล่ะ? ความยิ่งใหญ่ของฉันไม่เคยผิด!
‘เชี่ย น่ารำคาญเป็นบ้า’
ผู้คนพลุกพล่านมากขึ้นรอบตัวฉันเมื่อครูเซเดอร์จากไป ฉันถูกรายล้อมไปด้วยตากล้องและผู้สื่อข่าว
“คุณฮันเตอร์คิม กงจา! ได้โปรดพูดอะไรสักอย่าง!”
“จริงหรือเปล่าที่คุณเคลียร์บอสชั้น 10 ด้วยตัวเอง! ผู้คนต่างบอกว่านี่เป็นสถานการณ์ที่คุณวางแผนจะใช้สมัครกิลด์ขนาดใหญ่ทั้งหมดในเวลาเดียวกัน!”
“มีการประกาศอย่างเป็นทางการว่าคุณเป็นคลาส E! หลายคนสงสัยมากว่าเป็นเรื่องจริงหรือเปล่า คุณช่วยยืนยันได้ไหม…”
“ คุณมีความสัมพันธ์แบบไหนกับครูเซเดอร์จากอาสาสมัครพลเรือน! คุณดูสนิทมาก คุณมีความสัมพันธ์ที่ลึกซึ้งกันหรือเปล่า?”
“คุณฮันเตอร์คิม กงจา!”
ว้าว
‘นี่เป็น [คำขอจับมือไม่หยุดหย่อน] ที่มีเพียงฮันเตอร์ที่ประสบความสำเร็จเท่านั้นที่ได้รับ…’
เมื่ออยู่ในจุดนี้ ฉันก็ได้รู้ว่าทำไมจักรพรรดิเพลิงจึงรู้สึกรำคาญนักข่าวมากนัก
ฉันสงสัยว่าควรจะตอบอย่างไรจึงตัดสินใจพูดเพียงคำเดียว
“ผมจะเคลียร์ชั้น 20 เหมือนกัน”
“ประทานโทษครับ?”
“ถ้าอย่างนั้น ทุกคนตั้งใจกันให้ดี เคลื่อนย้าย”
วิ้ง!
แสงสีขาวมาจากตัวฉัน
“อ๊ะ เดี๋ยวก่อน! คุณฮันเตอร์คิม กงจา”
“ไม่! รั้งเขาไว้!”
“แค่คำถามอีกสัก-”
โทษที
ฉันคิดว่าการมีลุคลึกลับเป็นสิ่งที่ดีที่สุด
[ผู้ปีนป่ายหอคอย]
และก่อนที่แสงจะปกคลุมฉันอย่างสมบูรณ์
เสียงของเทพธิดาพูดเป็นครั้งสุดท้ายที่จัตุรัส
[ขอให้โชคสถิตกับท่าน]
แสงรอบตัวฉันจางหายไป ฉันเริ่มเห็นสิ่งที่อยู่ตรงหน้า
สิ่งแรกที่เข้ามาในสายตาของฉันคือ…สนามรบขนาดใหญ่
– ว๊ากกก!
– ชิค! ชิค!
มอนสเตอร์ มอนสเตอร์ที่น่ากลัวกำลังวิ่งมาหาฉันจากขอบฟ้า ก็อบลิน ออร์ค โอเกอร์ สายพันธุ์ต่างๆที่ฉันเห็นจากชั้น 10 ในการสอนกำลังวิ่งมาหาฉัน
พวกมันดูเหมือนฝูงมด
“หยุดพวกมัน!”
“มันเป็นไปไม่ได้! มันมีมากเกินไป!”
“อย่าถอย! ถ้าเรายันไม่ได้อาณาจักรของเราก็จบสิ้น!”
มีเพียง… 1 แนวรบในการขวางฝูงมอนสเตอร์
ที่นี่มันยุคกลางเหรอ? ทหารสวมชุดเกราะพยายามปิดท่าเรือ ทหารมนุษย์พยายามขวางทะเลสาบลึกที่ข้างหลัง
“นี่มันอะไร?”
“เกิดอะไรขึ้นกัน…?”
“โอ้ว! ทุกคน ระวังลูกธนู! พวกมันเต็มไปหมดทุกหนทุกแห่ง!”
ฮันเตอร์ที่ถูกเรียกตัวมายังสนามรบต่างมองไปรอบๆด้วยความสับสน
ไม่แปลกที่พวกเขาจะตะลึงขนาดนี้ เนื่องจากพวกเขามีประสบการณ์ในพื้นที่ล่าสัตว์ที่เตรียมไว้อย่างปลอดภัยเท่านั้น
แต่นี่เป็นเรื่องธรรมดาจากชั้น 10
‘เหมือนที่พวกเขาพูด การสอนได้จบลงแล้ว’
สนามรบที่คุณไม่รู้ว่าจะตายเมื่อไหร่
สนามประลองที่คุณต้องเสี่ยงชีวิตบนทุกๆชั้น
“เฮ้!”
มีคนเข้าใกล้เหล่าฮันเตอร์ที่ลุกลี้ลุกลน เขาสวมชุดเกราะที่ดูหรูหราราวกับว่าเขาไม่ใช่แค่ทหาร นายพลตะโกนเรียกพวกเรา
“ขอขอบคุณ! พวกท่านมาเพื่อช่วยอาณาจักรของเรา ท่านนักรบ!”
เหล่าฮันเตอร์พึมพำ
“นักรบ? เขาหมายถึงอะไร”
“เจ้าโง่ นายไม่ได้ยินสิ่งที่นางฟ้าพูดในจัตุรัสเหรอ? พวกเขากำลังรับการโจมตีของราชาปีศาจ เราคือนักรบ”
“พวกเราไม่ได้ยินประโยคหลัง!”
“โอ้ นี่เป็นเรื่องจริงเหรอ?”
“ทหารพวกนั้นเป็นมนุษย์จริงๆหรือ NPC …”
“ตรงนั้นช่วยเงียบได้ไหม!”
ผู้คนยังคงเดินทางมา ถึงแม้ในขณะที่ฮันเตอร์กำลังพูดคุยกัน คนมาอยู่ข้างบนและผลักคนอื่นๆ มันเป็นดั่งโรคระบาด
“ท่านนักรบ! ได้โปรดช่วยอาณาจักรของเรา!”
โชคดีที่คนที่มีทักษะไม่กี่คนรวมทั้งฉันรู้วิธีใช้ออร่าของพวกเขาเพื่อเสริมการมองเห็นและการได้ยิน ในขณะที่คนที่ไม่เชี่ยวชาญเพียงไม่กี่คนกำลังจ้องมองไปข้างหน้าอย่างว่างเปล่า นักล่าบางคนก็ฟังสิ่งที่ NPC นายพลพูด
“ท่าเรือแห่งนี้เป็นปราการสุดท้ายของอาณาจักรของเรา เพื่อให้เมืองหลวงของจักรวรรดิได้รับการสนับสนุนต่อไป เราจำเป็นต้องปกป้องสถานที่แห่งนี้ ท่านนักรบจากต่างโลก! โปรดปกป้องอาณาจักรเอจิมของพวกเราด้วย!”
จากนั้นเสียงก็ดังขึ้นในหัวของฉัน
[กำลังรับเควสของชั้น 11]
ข้อความโผล่ขึ้นมาตรงหน้าฉัน
+
[ป้องกันเส้นทางส่งเสบียง]
ความยาก: F ~ A
ภารกิจ: ภัยพิบัติได้โจมตีจักรวรรดิเอจิม ราชาปีศาจ สิ่งมีชีวิตที่เห็นในตำนานเท่านั้นได้ปกครองกองกำลังทหาร ราชาปีศาจมีความเจ้าเล่ห์,ชั่วร้ายและแข็งแกร่ง เขาปรารถนาที่จะปิดกั้นเส้นทางส่งเสบียงของจักรวรรดิเอจิม
ปกป้องท่าเรือ!
การต่อสู้ครั้งนี้จะกลายเป็นก้าวแรกในการกอบกู้อาณาจักร
※อย่างไรก็ตาม ความสูญเสียในการต่อสู้จะส่งผลให้ชั้น 12 ถูกปิด
+
“เควส…?”
“ดูสิ ราชาปีศาจปรากฏตัวจริงๆด้วย”
“จักรวรรดิเอจิมนี่มันอยู่ที่ไหน?”
ฮันเตอร์ที่สับสนเริ่มตระหนักถึงสถานการณ์ นักล่าบางคนดึงอาวุธออกมาโดยไม่ใช้คำพูดและคนอื่นๆก็รวมทีมกัน
และฮันเตอร์บางคนมุ่งเป้าไปที่ก็อบลิน
“ฉันสงสัย”
เซียนดาบที่อยู่ด้านหน้าพึมพำกับตัวเอง
เลือดรวมกันเป็นทะเลสาบตรงจุดที่เขาอยู่ สัตว์ประหลาดประมาณ 6 ตัวล้มลงกับพื้นโดยไม่มีหัว
“ -ฉันไม่รู้สถานการณ์ที่แน่นอน แต่นายกำลังบอกว่าเราควรจัดการกับพวกมันก่อน”
และเขาก็กระโดดเข้าสู่สนามรบ
ฮันเตอร์ที่อยู่ข้างหลังเขาที่ต่างยืนตัวแข็ง ทุกคนต่างร้องเสียงหลงเมื่อเห็นเขา
“โว้!”
“เยี่ยม! ตามเซียนดาบกันเถอะ!”
“ไอ้ก็อบลินระยำ! ตลอด 6 ปีที่ผ่านมา ฉันตัดคอพวกแกไปหลายพันตัวแล้ว!”
ฮันเตอร์หลายพันคนกระโดดเข้าสู่การต่อสู้ด้วยอาวุธของพวกเขาและมีนักล่าหลายพันคนติดตามพวกเขา กองกำลังป้องกันก็เพิ่มจำนวนขึ้นทันที
และเมื่อการต่อสู้กลายเป็นเรื่องยุ่งเหยิง
“โอเค”
ฉันกำลังยิ้มอยู่ด้านหลัง
เพราะฉันได้ยินเสียงที่คนอื่นไม่ได้ยิน
[ยินดีต้อนรับฮันเตอร์คิม กงจา]
[รางวัลสำหรับการเคลียร์ชั้น 10 จะกำลังจะถูกส่งมอบ]
เสียงประกาศรางวัลโบนัสของฉัน
[รางวัลสำหรับด่านธรรมดา]
[ได้รับพรของสงครามเทพเจ้า!]
[คุณสามารถดูแผนที่ของหอคอยได้จากชั้น 11 ถึงชั้น 20]
แผนที่โปร่งแสงปรากฏขึ้นตรงหน้าฉัน มันเป็นแผนที่ขนาดเล็ก
จุดสีแดงและสีน้ำเงินม้วนเข้าหากันอย่างรวดเร็วและครอบคลุมทั้งแผนที่ เมื่อมองใกล้ๆ จุดสีแดงดูเหมือนมอนสเตอร์และจุดสีน้ำเงินดูเหมือนกองกำลังของมนุษย์
-ชิชิ…ว่าแล้ว ฉันรู้ว่าจะมีโบนัสโกงๆออกมา!
แบ ฮุรยองบ่นพร้อมกับขมวดคิ้ว
– ในขณะที่คนอื่นๆ คลานไปมาบนพื้น นายจะมองลงมาจากท้องฟ้างั้นเหรอ? เฮ้อ ช่าย หยุดคิดเกี่ยวกับการหาสกิลและใช้หัวของนายซะ หอคอยนี้ไม่ยุติธรรมจริงๆเมื่อนายคิดเกี่ยวกับมันดู คนที่ได้รับอาหารยังคงกินต่อไปและคนที่เลี้ยงจะ…
แต่คำปราศรัยของแบ ฮุรยองไม่สามารถพูดต่อไปได้
[รางวัลด่านลับ]
[ได้รับพรจากพระเจ้าของมนุษย์!]
[คุณสามารถดูชื่อและที่ตั้งของ NPC ทั้งหมดได้ตั้งแต่ชั้น 11 ถึงชั้น 20]
-…ฮะ?
เพราะนั่นไม่ใช่จุดสิ้นสุดของการแจ้งเตือนโบนัส
[รางวัลด่านลับ]
[ได้รับพรของพ่อค้า!]
[คุณจะได้รับไอเทมที่ถูกเลือกจากชั้น 11 ถึงชั้น 20]
ถัดจากมินิแมปมีรายชื่อโผล่ขึ้นมา หนึ่งคือหมวดของชื่อและที่ตั้งของ NPC ทั้งหมด อีกรายการคือหมวดที่มีไอเท็มและเอฟเฟกต์ของพวกมัน
“…..”
– ……
พวกเราต่างพูดไม่ออก
“ฆ่าพวกมัน! ผลักพวกมันกลับไป!”
“อั๊ก! ก ก็อบลินขว้างหอก!”
ฮันเตอร์ในแนวหน้าต่อสู้กันอย่างขะมักเขม้น ออร์คร้องลั่นและทหารมนุษย์กระอักเลือด ในกลางสนามรบที่มีเสียงดัง แบหูรยองและฉันเงียบ
ในไม่ช้าความเงียบก็ถูกทำลายลง
“อา มันเป็นเกมของทักษะ… ”
– เกมเสี่ยงโชคบ้าอะไร!
ด้วยคำอุทานที่ต่างกัน
ธีม
หอคอยมีธีมที่แตกต่างกันตามแต่ละชั้น
บางที ‘แนว’ น่าจะช่วยให้คุณเข้าใจได้ดีขึ้น
ชั้น 1 ถึงชั้น 10 คือ [การสอน]
มีพื้นที่ล่าสัตว์และเมืองที่คุณสามารถพักผ่อนได้นานเท่าที่คุณต้องการ มันเป็นขั้นตอนสำหรับผู้เริ่มต้นที่จะคุ้นเคยกับหอคอย
และจากชั้น 11 ถึงชั้น 12 เป็น…
‘แนวการโจมตีของราชาปีศาจ’
หรือทหารของราชาปีศาจ
เนื่องจากเป็นการปกป้องอาณาจักรมนุษย์จึงสามารถเรียกว่าแนว ‘การป้องกัน’ ได้เช่นกัน
‘มันเป็นการเอาชนะกองกำลังของราชาปีศาจที่มาเป็นฝูง’
อย่างไรก็ตาม จากนี้ระดับการต่อสู้จะแตกต่างกันไป
สัตว์ประหลาดไม่ได้เตร่ไปมาด้วยตัวเองเหมือนในช่วงแรกๆที่ล่าสัตว์ พวกเขารวมกลุ่ม สร้างกองกำลัง พวกมันสร้างกองทัพ
มีเพียง 2 วิธีในการโจมตีกองทัพมอนสเตอร์
‘จงเป็นหนึ่งกองทัพที่แข็งแกร่ง แข็งแกร่งพอที่จะเอาชนะกองทัพด้วยตัวเองหรือ-’
ฉันมองไปที่แนวหน้า
เซียนดาบกำลังสังหารหมู่มอนสเตอร์ด้วยออร่าสีน้ำเงิน
‘- ต่อสู้กับกองทัพของคุณเอง’
ฉันยิ้ม
‘เส้นทางที่ฉันเลือกในครั้งนี้จะเป็นอย่างหลัง’
ในเมื่อฉันได้รับโบนัสแล้ว
จะไม่เป็นการสูญเปล่าถ้าฉันปล่อยให้สิ่งนี้เสียเปล่าไปเฉยๆ
แน่นอนว่าฉันไม่มีพรสวรรค์ในการนำทัพเลย เนื่องจากฉันไม่เคยทำมาก่อน แต่สิ่งที่คุณต้องทำคือสร้างความสามารถเหล่านั้นขึ้นมา
ฉันมั่นใจในการสร้างความสามารถใหม่
“หน้าต่างสถานะ”
มันเป็นการตรวจสอบสถานะปัจจุบันของฉันก่อนที่ฉันจะกระโดดเข้าสู่สนามรบจริงๆ
+
ชื่อ: คิม กงจา
Rank: คลาส E
สกิล (5/5)
+
แจ่ม
รอยยิ้มกระจายไปทั่วใบหน้าของฉัน
“ขอโทษนะ จักรพรรดิดาบ นายเพิ่งด่าและบอกว่ามันเป็นเกมเสี่ยงโชคงั้นเหรอ”
– ใช่ ฉันด่า! นายมันทึ่มเหมือนซอมบี้!
“ฉันจะแสดงให้เห็นว่าทำไมมันถึงเป็นเกมของสกิล”
ฉันเปิดที่ข้อมูลหมวด NPC ก่อน
ด้วยพรจากพระเจ้าของมนุษย์ NPC จำนวนนับไม่ถ้วนโผล่ขึ้นมา
+
[เอนจู] ตำแหน่ง: Scouter / สถานที่: ท่าเรือชั้น 11 เมือง คันคุร์
[คาเรีย] ตำแหน่ง: ทหารธรรมดา / สถานที่: ท่าเรือชั้น 11 เมือง คันคุร์
[ซอท] ตำแหน่ง: ชาวนา / สถานที่: ทุ่งนาของบารอนชั้น 13
[ลาปา คาซาเบลล่า] ตำแหน่ง: ข้าราชการ / สถานที่: อาคารชั้น 14
ㆍ
ㆍ
ㆍ
+
มันเป็นลิสต์รายชื่อนับหมื่น ไม่ใช่สิ นับแสน
มันเป็นความสับสน
แต่
“ทำเครื่องหมายเฉพาะ NPC ที่ชั้น 11”
เหมือนว่ามันเข้าใจฉัน ลิสต์รายชื่อก็ขยับด้วยตัวมันเอง
ชื่ออื่นๆหายไปและมีเพียงชื่อที่เกี่ยวข้องกับสิ่งที่ฉันขอเท่านั้นที่โผล่ขึ้นมา
+
[เอนจู] ตำแหน่ง: Scouter / สถานที่: ท่าเรือชั้น 11 เมือง คันคุร์
[คาเรีย] ตำแหน่ง: ทหารธรรมดา / สถานที่: ท่าเรือชั้น 11 เมือง คันคุร์
[คอร์ท] ตำแหน่ง: ผู้ช่วยผู้บังคับการเรือ / สถานที่: ท่าเรือชั้น เมือง 11 คันคุร์
ㆍ
ㆍ
ㆍ
+
ฉันพูดโดยไม่หยุดพัก
“จัดลำดับคนที่มีทักษะดีที่สุด 100 อันดับแรกเท่านั้น”
– ห้ะ
เสียงเล็ดลอดออกมาจากปากของแบ ฮุรยอง เขาต้องตระหนักถึงสิ่งที่ฉันพยายามทำแล้ว หากเขาเอาแต่บ่นก่อนหน้านี้ ตอนนี้เขาคงแทบคลั่งแล้วจริงๆ
เขาพยายามโน้มน้าวฉันอย่างรวดเร็ว
– เดี๋ยวก่อน! ซอมบี้! ฉันไม่คิดแบบนี้ มาค่อยๆแข็งแกร่งขึ้นดีไหม หืม? ฝึกฝน,สร้างสกิลและเรียนรู้เทคนิคดาบอย่างช้าๆ มันดีจะตาย?
“ไม่สำคัญ ฉันยังทำแบบนั้นทีหลังได้”
– อุบ้ะ! แม้ว่านายจะเป็นผู้ชายที่อ่อนแอ แต่นี่มันก็ไม่ถูกต้องจริงๆ! นายไม่อายรึยังไงที่ทำแบบนั้นกับชื่อกงจา (ขงจื้อ)!
“อืม ใช่ ฉันไม่อาย”
ไม่ว่าเขาจะพูดอะไร รายชื่อก็ขยับตามคำพูดของฉัน ตัวหำนังสือกระจัดกระจายกลางอากาศและรวบรวมอีกครั้ง
รายชื่อใหม่ปรากฏขึ้น
+
[โรฮาน แพนซาบา] ตำแหน่ง: หัวหน้ากองทัพอัศวินแพนซาบา
[ซาบัส เอจิม] ตำแหน่ง: หัวหน้ากองกำลังทหารคันคุร์ฝ่ายบุก
[เจชัว คาแมนช่า] ตำแหน่ง: อัศวินชั้นสูงของกองทัพอัศวินพระราชวัง
[โทมุนด์] ตำแหน่ง: ทหารผู้นำฝ่ายป้องกัน
ㆍ
ㆍ
ㆍ
+
เอาล่ะ เกือบจะเสร็จแล้ว
ฉันไม่สนใจแบฮุรยองและตะโกน
“ทำเครื่องหมายว่า NPC ที่มีสกิลนำทัพว่าอยู่ที่ไหน! 3 อันดับแรกเท่านั้น!”
– อ้ากกก! อ้ากกกกกกก!”
ใช่
ฉันไม่มีพรสวรรค์ในการเป็นผู้นำกองทัพ
แล้วมันจะมีปัญหาอะไร?
ฉันสามารถนำมันมาจาก NPC ด้วยสกิล!
+
[ซาบัส เอจิม] ตำแหน่ง: หัวหน้ากองกำลังทหารคันคุร์ฝ่ายบุก
[โรฮาน แพนซาบา] ตำแหน่ง: หัวหน้ากองทัพอัศวินแพนซาบา
[เซน คาร์เมน] ตำแหน่ง: ผู้พันกองกำลังฝ่ายป้องกัน
+
รายชื่อนับแสนลดลงเหลือแค่ 3
ฉันออกคำสั่งสุดท้ายของฉัน
“ระบุพวกเขาบนแผนที่”
– แก ไอ้คนขี้โกงสารเลว!
ด้วย [พรของพระเจ้ามนุษย์] ชื่อต่างๆก็กระจายออกไป พวกเขาเปลี่ยนเป็นแสงสีเขียวและเข้าสู่แผนที่พร้อมกับ [พรของเทพสงคราม] มันสมบูรณ์แบบ NPC ที่มีทักษะในการเป็นผู้นำอยู่บนแผนที่
“โอเค ทำเครื่องหมายตำแหน่งปัจจุบันของฉัน!”
และท้ายที่สุด ตำแหน่งของฉัน
“เห็นๆกันอยู่ว่าเป็นเกมของทักษะ ดูสิ หากผู้คนมีพื้นฐานในการใช้สิ่งต่างๆ นายสามารถสร้างโบนัสที่ดีให้เป็นโบนัสที่พิเศษได้ ทั้งหมดนี้เป็นเพราะฉันใช้หัวของฉัน”
– ตลกล่ะ ใช้หัวของนาย? นายแค่ใช้เล่ห์เหลี่ยมเท่านั้น!
“ฮิฮิ การใช้เล่ห์เหลี่ยมก็เป็นพรสวรรค์เหมือนกัน”
ทุกอย่างเสร็จเรียบร้อย ฉันไม่มีเหตุผลที่จะลังเล
ฉันรีบวิ่งไปหา NPC ที่อยู่ใกล้ตัวที่สุด โชคดีที่พวกเขาอยู่ใกล้ ๆ นายพลที่ทักทายฮันเตอร์ด้วยคำว่า ‘ท่านนักรบ!’ คือ NPC ที่มีทักษะนำทัพที่ดีที่สุด
“นายพลซาบัส เอจิม”
“หืม? โอ้โอ้ ท่านนักรบจากต่างอื่น เกิดอะไรขึ้นรึ?”
นายพลมองมาที่ฉันจากการให้คำสั่งกับเจ้าหน้าที่ของเขา หนวดของเขาเท่มาก ฝีมือของเขาคงจะเจ๋งเหมือนกัน
– หนีไป!
แบ ฮุรยองร้องออกมา
– หนีไป เจ้า NPC โง่! นี่ไม่ใช่นักรบแต่เป็นเศษขยะ! แกจะถูกปอกลอกเอาทุกอย่างไป!
เศษขยะ เขาพูด
เขามีความเชี่ยวชาญในการพูดภาษาโลกของเราในขณะนี้ได้อย่างสมบูรณ์ทีเดียว
“เนื่องจากคุณเชื่อใจผมในฐานะนักรบ ผมจึงมีบางอย่างที่จะร้องขอจากคุณ”
“จงว่ามาเลย! ขอบคุณพวกท่านทุกคน มันดูเหมือนจะยังมีความหวัง หากเป็นสิ่งที่ข้าทำได้ข้ายินดีที่จะทำ”
“ได้โปรดฆ่าผมที”
