ภายในห้องผู้ป่วยหนักเตียงเดี่ยวในโรงพยาบาลประชาชนเมืองจงหยุน…
“ สวัสดีผู้จัดการหลิวมีข่าวอะไรอีกไหม” ชายวัยกลางคนผิวขาวอวบอิ่มยืนอยู่ข้างหน้าต่างพร้อมโทรศัพท์ในมือและฟังดูเป็นกังวล “ ทำไมยังไม่มีข่าวเลย? ส่งคนไปแจ้งชาวประมงเหล่านั้นทันที ตราบใดที่ภายในสัปดาห์นี้ฉัน หม่าหรงเทา จะจ่ายเงิน 2 ล้านหยวนให้กับคนที่จัดการจะงอยปากปลาหมึกยักษ์ได้”
“ ฉันรู้ว่ามันไม่ง่ายเลยที่จะได้สิ่งนั้นมา! พวกคุณทำงานหนักในสัปดาห์นี้เพื่อจัดการเรื่องนี้ เยี่ยมชมบ้านของชาวประมงให้มากขึ้นและดูว่ามีใครเก็บของนั้นหรือไม่”
“ ที่รักลืมไปเถอะถ้ามันหาไม่ได้จริงๆฉันจะตัดแขนส่วนใหญ่ อย่างไรก็ตามตอนนี้ลูกสาวของเราโตแล้วและคุณประสบความสำเร็จแล้วฉันจะบ่นอะไรอีกล่ะ” หลังจากที่ชายคนนั้นวางสายโทรศัพท์ก็มีเสียงผู้หญิงที่อ่อนแอดังมาจากเตียงผู้ป่วยหนัก
“ ไม่ต้องกังวลปลาหมึกยักษ์ไม่ใช่สิ่งที่หายากมาก ฉันได้ติดต่อลูกค้าในต่างประเทศของฉันแล้วเพื่อดูว่าพวกเขาสามารถหาได้หรือไม่” ชายวัยกลางคนร่างอวบค่อยๆนั่งอยู่หน้าเตียงในโรงพยาบาลและมองไปที่ภรรยาที่ซีดเซียวของเขาขณะที่เขาเอานิ้วชี้แตะจมูกเธอเบา ๆ ” แม้ว่าเงินจะไม่ใช่ทุกสิ่งในทุกวันนี้ แต่ก็สามารถเติมเต็มความปรารถนาได้มากมาย ถ้ายังไม่มีข่าวพรุ่งนี้ฉันจะเพิ่มราคาเป็น 5 ล้านหยวน! ถ้าไม่ได้ผลฉันจะเพิ่มเป็น 10 ล้าน!”
“ เป็นเวลาหลายปีแล้วที่คุณยังคงเชื่อใน ‘เงินทำให้โลกหมุนไป’!” ผู้หญิงบนเตียงส่ายหัวเบา ๆ แล้วพูดว่า“ ธุระของคุณสำคัญกว่า อย่ากังวลกับเรื่องนี้มากเกินไป ฝากไว้กับผู้จัดการหลิว!”
“ สองสามวันนี้มีอะไรให้ดูไม่มากนัก ฉันจะให้ลูกน้องนำเอกสารที่ต้องเซ็นมาให้ โอ้ฉันจะโทรออกไปข้างนอกก่อนแล้วจะรีบกลับ” ชายคนนั้นตบต้นขาของภรรยาขณะที่เขาลุกขึ้นและมุ่งหน้าออกไปนอกห้อง
“ อืม เอาเลย งานสำคัญกว่า!”
เมื่อชายวัยกลางคนเดินมาถึงทางเดินเขาหยิบโทรศัพท์มือถือออกมาและโทรออกหมายเลขต่างประเทศ “ สวัสดีผู้จัดการจาง คุณได้ติดต่อกับ ลอเรลแบทเทน จากแทนซาเนียหรือไม่”
“ ฉันติดต่อเขาไปแล้วบอส แต่เขาขอเงินสองล้านเหรียญสหรัฐเพื่อส่งคนไปปล้นพิพิธภัณฑ์ทางทะเลของประเทศเขา”
“ สองล้านไม่เป็นไร ส่งเงิน 200,000 เหรียญสหรัฐเป็นเงินมัดจำก่อน หากเรายังไม่มีข่าวใด ๆ หลังจากผ่านไปสองวันโปรดบอกให้เขาดำเนินการและส่งคนไปนำมันขึ้นเครื่องบินระหว่างประเทศทันทีหลังจากได้รับ”
“ ครับเจ้านายฉันจะรอคุณตลอด 24 ชั่วโมงทุกวัน!”
“ ปลาหมึกยักษ์ปลาหมึกยักษ์เจ้ากรรมทำไมเจ้าต้องอยู่ในทะเลลึก” หลังจากวางสายชายคนนั้นก็พึมพำด้วยน้ำเสียงที่ทำอะไรไม่ถูก
หวังปิงมองไปที่ ‘หอยสังข์’ ในมือของเฉินฟานและพูดว่า “เจ้านายคุณแน่ใจจริงๆหรือว่านี่คือจงอยปากของปลาหมึกยักษ์ไม่ใช่หอยสังข์แบบอื่นๆ?” ขณะที่พวกเขาเดินทางไปยัง สตาร์ชิปปิ้งกรุ๊ป
เฉินฟาน ยก ‘หอยสังข์’ ขึ้นและพูดว่า “ลืมไปเถอะถ้านายไม่เชื่อฉัน เมื่อคืนฉันค้นหาอินเทอร์เน็ตและมันคือจะงอยปากของปลาหมึกยักษ์จริงๆ”
หวังปิงอุทาน“ คุณดูถูกสติปัญญาของฉัน!”
“ เอาล่ะฉันยอมรับว่าสิ่งนี้ถูกส่งมาโดยคู่ค้าเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ของฉันเมื่อคืนนี้ เขาค้นพบตัวของปลาหมึกยักษ์ที่ชายหาดเมื่อสามปีก่อนและเขาก็ตัดจะงอยปากของปลาหมึกยักษ์เพื่อเก็บไว้เป็นที่ระลึก” เฉินฟานพูดอย่างสบาย ๆ “ เมื่อคืนฉันโทรหาเขาและถามเกี่ยวกับเรื่องนี้ เขาบอกว่าเขายังมีอยู่ฉันจึงให้เขาไปส่งเมื่อเช้านี้!”
“ คุณ…คุณ…” หวังปิงเย้ยหยันขณะที่เขาชี้ไปที่เฉินฟาน “ ไม่ว่าคุณจะพูดยังไงมันก็ไม่เปลี่ยนความคิดของฉันว่ามันคือ ‘หอยสังข์’!”
“ ความคิดเห็นของคุณไม่สำคัญ เป็นความคิดเห็นของหม่าหรงเทาและหมอสูงอายุคนนั้นที่มีความสำคัญ ถ้าพวกเขาคิดว่านี่คือจะงอยปากของปลาหมึกยักษ์มันจะมีมูลค่าถึงสองล้านหยวนแม้ว่ามันจะเป็นอุจจาระของวาฬก็ตาม!”
“ บ้า คุณต้องบ้า! ฉันจะดูว่าคุณจะขาย ‘หอยสังข์’ นี้ได้อย่างไรในราคาสองล้านหยวน” หวังปิงดูเหมือนว่าเขาจะบ้า “ ให้ฉันพูดสิ่งนี้ก่อน ฉันจะไม่ช่วยถ้าคุณจะทุบทิ้งทั้งหมด!”
“ เอาล่ะเตรียมพร้อมที่จะถูกไล่ออกและจ่ายค่าเสียหายก้อนโต!”
หวังปิงรู้สึกงงงวยเมื่อได้ยินเรื่องนี้จากเฉินฟาน “ทำไม? ทำไมฉันต้องจ่ายเงินให้คุณหลังจากที่คุณยิงฉัน”
“นายลืม? เราระบุไว้อย่างชัดเจนในสัญญาว่าหากนายอยู่ใกล้ ๆ ตอนที่ฉันถูกทำร้ายและนายไม่ปฏิบัติตามหน้าที่ในฐานะบอดี้การ์ดนั่นจะเป็นการละเมิดสัญญาและฉันมีสิทธิ์ที่จะไล่นายและขอค่าเสียหายที่ถูกชำระบัญชี ตามระดับความเสียหาย”
“ มีประโยคนี้จริงๆหรือ” หวังปิงห่อตัว
เมื่อทั้งสองมาถึงอาคารสำนักงานของ สตาร์ชิปปิ้งกรุ๊ป หวังปิงลังเลเล็กน้อยขณะที่เขายืนอยู่หน้าอาคารสีเทาเงินอันงดงาม “ บอสไม่ควรเข้าไปดีกว่าฉันยอมรับว่าฉันเก่งในเรื่องการต่อสู้ แต่นั่นไม่ได้หมายความว่าฉันอยากจะสัมผัสกับการสู้คนเป็นร้อย ๆ คนในคราวเดียว!”
“ เป็นผู้ชายและแสดงความกล้าหาญของนาย! หยุดเป็นสาวน้อย!” เฉินฟานปรับเสื้อของเขาก่อนที่จะเดินไปที่บันไดของอาคารสำนักงาน
หวังปิงถอนหายใจและพูดว่า“ หวังว่า บริษัท จะมีพนักงานหญิงเป็นส่วนใหญ่!” แล้วตามมาติดๆ
หม่าหรงเทา ร่ำรวยจริงๆ มีซุ้มประตูอยู่ตรงทางเข้าซึ่งสามารถมองเห็นได้จากเงาสะท้อนบนพื้นหินอ่อนมันวาวโดยไม่ต้องเงยหัว ห้อยลงมาจากเพดานงดงามเป็นโคมระย้าคริสตัลสไตล์บาร็อคขนาดใหญ่
“ ผู้จัดการของคุณอยู่แถว ๆ นี้หรือ” เฉินฟานถามพนักงานต้อนรับหญิงที่บริเวณล็อบบี้
พนักงานต้อนรับน่ารักมากและมีเสียงหวาน “คุณมีนัดหรือเปล่า? คุณกำลังมองหาผู้จัดการคนไหน”
“ อันดับหนึ่งสูงสุด!” หวังปิงตะคอกขณะที่เขาเดินไปข้างหน้า
“ ฉันขอโทษ ฉันไม่สามารถช่วยคุณได้ถ้าคุณไม่ได้นัดหมาย” พนักงานต้อนรับยังยิ้มแย้มแจ่มใส เห็นได้ชัดว่าไม่ใช่ทุกคนที่จะได้พบกับผู้จัดการของ สตาร์ชิปปิ้งกรุ๊ป โดยเฉพาะอย่างยิ่งในกรณีของ เฉินฟาน และ หวังปิง ที่ดูเหมือนคนธรรมดา แม้ว่าเฉินฟานจะถือจะงอยปากปลาหมึกยักษ์ที่มีมูลค่าสองล้านหยวน แต่เสื้อผ้าที่เขาสวมอยู่นั้นดูธรรมดามาก
“ ฉันไม่อยากพูดแบบนี้ แต่ถ้าคุณไม่แจ้งผู้จัดการของคุณทันทีฉันรับรองได้ว่าคุณจะถูกไล่ออกทันที” เฉินฟานเคาะบนโต๊ะหินอ่อนสีดำ
“ทำไม?” พนักงานต้อนรับขมวดคิ้วและถามอย่างสงสัย
“ เพราะภรรยาของเขาหนีไปกับชายอื่นเมื่อเช้านี้!” หวังปิงบีบตัวไปข้างหน้าดูรำคาญมาก
“ฮะ? เป็นไปได้อย่างไร? ผู้จัดการทั่วไปของเราเป็นผู้หญิง!”
