หลังจากกัดฟันและทนความเจ็บปวดได้ไม่ถึงสิบวินาที เฉินฟาน ก็ไม่สามารถรับกระแสไฟที่รุนแรงได้อีกต่อไป เขาปล่อยลมหายใจยาวและเลิกกระตุ้นกล้ามเนื้อของเขา ไม่มีคำใดสามารถอธิบายถึงความรู้สึกของการ ‘ชำระล้าง’ ด้วยการปล่อยกระแสไฟฟ้า 100 โวลต์ แม้ผ่านไปสักพักเขาก็ยังรู้สึกได้ว่ากล้ามเนื้อบนแขนของเขาเคลื่อนไหวไม่หยุด
ถ้าเป็นคนธรรมดาที่กระตุ้นตัวเองด้วยการปล่อยพลังงาน 100 โวลต์อัตราการเต้นของหัวใจของเขาน่าจะพุ่งสูงสุดก่อนที่กล้ามเนื้อจะเสร็จสิ้นด้วยการกระตุ้น แต่เฉินฟานคือใคร? เขาเป็นคนที่มีปลาไหลไฟฟ้าที่สามารถควบคุมกระแสไฟฟ้าได้ง่ายกว่าการควบคุมแขน การตรวจสอบให้แน่ใจว่ากระแสไฟฟ้าเป็นสิ่งที่ดีที่สุดสำหรับเขาเป็นเพียงเค้กสำหรับเขา
หลังจากพักสักครู่ เฉินฟาน ก็ตัดสินใจที่จะกระตุ้นกล้ามเนื้อทั้งหมดของเขาในคราวเดียว เขาค่อยๆเพิ่มพื้นที่ของการเหนี่ยวนำแม่เหล็กให้กับร่างกายของเขาโดยใช้แรงดันไฟฟ้า60 โวลต์ในขณะที่เขายังไม่สามารถทนต่อแรงดันไฟฟ้า 100 โวลต์ได้ ในขณะที่ปลาไหลไฟฟ้าเริ่มปล่อยสารออก เฉินฟานรู้สึกราวกับว่ามีบางอย่างระเบิดในสมองของเขา ร่างกายของเขาซึ่งอยู่บนหลังของปลาไหลกระตุกอย่างแรงและกล้ามเนื้อในร่างกายของเขาสั่นกระตุก
“ อ๊าก…” มันยากที่จะบรรยายความรู้สึกนี้ ราวกับว่ากล้ามเนื้อในร่างกายของเขาถูกแทงด้วยเข็มเหล็กนับล้านอย่างต่อเนื่อง หลังจากหายใจเพียงไม่กี่ครั้งก็มีหยดเหงื่อจำนวนนับไม่ถ้วนที่มีขนาดเท่าเมล็ดข้าวปรากฏขึ้นบนผิวของเขา เฉินฟานถือไว้นานกว่าครั้งก่อนถึงยี่สิบวินาทีก่อนที่เขาจะไม่สามารถทนได้อีกต่อไป
หลังจากพักมาสิบกว่านาทีเฉินฟานก็เริ่มกระตุ้นกล้ามเนื้ออีกครั้ง การทำซ้ำรอบนี้ซ้ำแล้วซ้ำอีก เฉินฟาน สะสมการกระตุ้นทั้งหมดสิบห้านาทีในสองชั่วโมง แม้ว่ากระบวนการนี้จะให้ผลลัพธ์ที่ดี แต่สิ่งสำคัญคืออย่าหักโหมจนเกินไปมิฉะนั้นอาจทำให้สุขภาพของเขาเสียหายได้
หลังจากเปลี่ยนความคิดของเขาเฉินฟานก็เกือบเสียการทรงตัวและตกลงไปในน้ำจากหลังปลาไหล หากเฉินฟานต้องเลือกคำบางคำเพื่ออธิบายประสบการณ์ของเขาในตอนนี้เขาจะต้องใช้คำว่า ‘หวังว่าเขาจะตาย’, ‘ฉีกขาด’, ‘เจ็บปวดรวดร้าว’, ‘ทุกข์เกินบรรยาย’ ฯลฯ เพื่อแสดงอารมณ์ของเขา การปวดร้าวไปทั่วไม่ใช่เรื่องใหญ่ ปัญหาคือเขาไม่สามารถแม้แต่จะลุกขึ้นได้
“ มาเถอะ…” หลังจากนอนหงายและมองท้องฟ้าที่มืดมิดเป็นเวลานานในที่สุดเฉินฟานก็โพล่งออกมา
ตอนนั้นเกือบสี่ทุ่มแล้วเมื่อเฉินฟานกลับมาที่โรงแรมอีกครั้ง เฉินฟานรู้สึกเหนื่อยล้ามากจนไม่มีแรงแม้แต่จะอาบน้ำ เขาใช้ผ้าขนหนูเช็ดเหงื่ออย่างไม่เป็นทางการก่อนที่หลับไป
เช้าวันรุ่งขึ้น…
“ เจ้านายได้เวลาฝึกแล้ว!” เฉินฟาน ยังคงอยู่ในความฝันของเขาเมื่อเขาถูก หวังปิง ขัดจังหวะอีกครั้ง
“ หลีกไป! ถ้านายกล้าปลุกฉันก่อนสิบโมงฉันจะหักเงินเดือนทั้งหมดของเดือนนี้” เฉินฟานบ่นพร้อมกับหลับตา“ โอ้เอาขนมปังร้อนๆยี่สิบชิ้นกับนมถั่วเหลืองรสหวานสองชามตอนสิบโมง” ด้วยเหตุนี้เฉินฟานจึงหลับไปทันที!
ภายใต้แรงกดดันอย่างมากหวังปิงไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากปลุกเฉินฟานอย่างแผ่วเบาในเวลาสิบโมงตรงจากนั้นก็แกล้งเขาโดยวางขนมปังไว้บนตู้ด้านข้าง “ อืมฉันชอบมาก!” เฉินฟานอุทานขณะที่เขายัดขนมปังเข้าปาก การกระตุ้นกล้ามเนื้อด้วยความเข้มข้นสูงเมื่อคืนทำให้เขารู้สึกราวกับว่าตอนนี้เขาสามารถกินวัวได้
เวลาผ่านไป…หนึ่งเดือนต่อมา…
หลังจากกระตุ้นกล้ามเนื้อของเขาทุกคืนโดยใช้แรงดันไฟฟ้าของปลาไหลเฉินฟานสามารถวิ่งได้อย่างต่อเนื่องเป็นเวลายี่สิบนาทีโดยไม่เปลี่ยนเป็นสีแดงและหอบ ปลาไหลไฟฟ้าตัวโตยาวถึงยี่สิบเมตร เขาเป็นสัตว์ประหลาดขนาดใหญ่และการปลดปล่อยที่สามารถปลดปล่อยได้นั้นสูงขึ้นไปถึงระดับ 4,000 โวลต์
สองเดือนต่อมา…
เฉินฟานที่เต็มไปด้วยความมั่นใจคิดว่าเขาสามารถล้มหวังปิงได้อย่างง่ายดาย แต่ผลลัพธ์ที่ได้ก็น่าผิดหวัง เฉินฟานเป็นคนที่ล้มลงอย่างง่ายดาย ตอนนี้ปลาไหลไฟฟ้าตัวโตยาวถึงสามสิบเมตร กรงเล็บแหลมคมทั้งสี่ที่ท้องของเขาเปลี่ยนเป็นสีดำสนิทและพวกมันก็แข็งแกร่งมากด้วยการกระตุ้นของกระแสไฟฟ้า
สามเดือนต่อมา…
ตอนนี้ปลาไหลไฟฟ้ายาวถึงสี่สิบเมตรแล้ว เขาเป็นเพื่อนตัวใหญ่ที่มีน้ำหนักยี่สิบตัน การคายประจุที่สามารถปล่อยออกมาได้ทำลายเครื่องหมาย 6,000 จุดถึง 6,500 โวลต์ที่น่าตกใจ สมรรถภาพทางกายของเฉินฟานเปรียบเสมือนนักวิ่งระยะไกลซึ่งถึงจุดอิ่มตัวที่การฝึกฝนมากขึ้นไม่มีผลกระทบมากมาย
อย่างไรก็ตามสิ่งที่น่ายินดีคือตอนนี้ เฉินฟาน สามารถต้านทานการโจมตีของ หวังปิง ได้โดยไม่ต้องถอยหาก หวังปิง ไม่ได้ใช้วิธีการที่ไม่เหมาะสม
อ้างคำพูดของ หวังปิง ที่ว่า“ แม้ว่าความอดทนและความแข็งแกร่งจะผ่านพ้นไปได้ แต่ก็ยังขาดประสบการณ์ในทางปฏิบัติและยังมีแนวโน้มสูงที่จะต่อสู้ทางอารมณ์ ผู้ที่มีประสบการณ์ในการต่อสู้จะสามารถพบข้อบกพร่องได้ภายในการโจมตีเพียงไม่กี่ครั้ง” อย่างไรก็ตามประสบการณ์ในทางปฏิบัติต้องใช้เวลาดังนั้นการผ่านการต่อสู้จึงเป็นทางออกเดียว
หวังปิงนอนอยู่บนเก้าอี้ในโรงอาบน้ำกล่าวว่า“ เจ้านายเราจะกลับเมื่อไหร่? ฉันเบื่อที่จะตายที่นี่และวิญญาณของฉันก็ตกต่ำ”
เฉินฟานซึ่งนอนอยู่ข้างๆเขาขณะที่เขามองดูเด็กๆใส่บิกินี่ที่เล่นน้ำอยู่ห่างออกไปกล่าวว่า”พรุ่งนี้!” เฉินฟานสวมกางเกงขาสั้นชายหาดลายตารางหมากรุกสีฟ้าลายดอกไม้และปิดร่างกายส่วนบนของเขาเขาดูเหมือนเจ้านายใหญ่ “ ฝ่ายบริหารทรัพย์สินของเขตโทรหาฉันเมื่อสองสามวันก่อนและถามว่าฉันเช่าบ้านอยู่หรือเปล่า พวกเขาบอกว่ามีชายหน้าตาดุห้าคนอยู่ข้างในและยังแนะนำให้ฉันอย่าเช่ากับคนแบบนี้”
“ ต้องเป็นคนของเว่ยชิง!” หวังปิง เต็มไปด้วยความตื่นเต้น “ ทำไมเราไม่สอนบทเรียนให้พวกเขาในวันพรุ่งนี้เมื่อเรากลับมา”
“ ฉันคิดเหมือนกัน!” เฉินฟานเต็มไปด้วยความมั่นใจ สามเดือนของการฝึกฝนทำให้เขารู้สึกว่าตอนนี้เขามีศัตรูน้อยลงมาก
“ บอสขอน้ำมะพร้าวหน่อยไหม” ในขณะนั้นหญิงสาวคนหนึ่งที่มีตะกร้ามะพร้าวเดินผ่านมา หญิงสาวค่อนข้างสวย เธอไว้ผมหางม้าและใบหน้าของเธอเปล่งประกายสีแทนสีบรอนซ์ซึ่งเป็นเอกลักษณ์ของผู้อยู่อาศัยริมทะเล
“ อืมราคาเท่าไหร่” เฉินฟานนอนอยู่บนเก้าอี้โดยไขว้ขา
“หนึ่งลูก 8 หยวนพึ7งเก็บเมื่อเช้านี้รับประกันว่าจะสดใหม่” หญิงสาวอายุประมาณสิบแปดปีและเธอพูดด้วยน้ำเสียงหวาน ๆ
“ โอ้มะพร้าวของคุณชุ่มฉ่ำหรือเปล่า” หวังปิงแกล้ง
“ ใช่…ใช่…” หญิงสาวหน้าแดงขณะที่มองผู้ชายที่มีกล้ามเนื้อและเริ่มพูดตะกุกตะกัก
“ ให้เราสองลูก!” เฉินฟานหยิบธนบัตร 20 หยวนที่ยับยู่ยี่ออกมาจากกางเกงขาสั้นของเขาแล้วพูดว่า“ ไม่ต้องทอน”
“ ขอบคุณ…ขอบคุณคะ …” ลายคล้ายหินอ่อนบนชายทั้งสองอาจทำให้หญิงสาวตื่นตาทำให้เธอพูดพล่าม “ บอส ถ้ามันยังไม่ฉ่ำพอฉันสามารถแลกเป็นอันอื่นได้”
“ ไม่เป็นไรไม่เป็นไร!” เฉินฟานหัวเราะขณะหยิบมะพร้าวที่เพิ่งเปิดใหม่
หลังจากที่หญิงสาวจากไปหวังปิงผู้รู้สึกผ่อนคลายพูดพร้อมกับฟางในปากของเขาว่า “เจ้านายวันนี้นอกจากจะน่าเบื่อนิดหน่อยแล้วช่วงเวลาอื่น ๆ ก็สนุกมาก!
“ ใช่…” เฉินฟานถอนหายใจพร้อมกับหลับตาลง “ น่าเสียดายที่ เว่ยชิง ยังไม่ได้รับการตัดสิน ดังนั้นฉันจึงไม่สามารถทำใจได้” ตั้งแต่บ้านของเขาถูกยึดไปเขาจะยังเรียกตัวเองว่าผู้ชายได้อย่างไรถ้าเขาไม่ต่อสู้กลับ?
