การตายของนักเลงท้องถิ่น เว่ยชิง เป็นหัวข้อที่ร้อนแรงที่สุดใน จงหยุน ในตอนนี้
ข่าวเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในตอนเช้าราวกับว่ามันมีปีกงอกออกมาและแพร่กระจายไปยังหลายพันครอบครัวก่อนเที่ยงวัน
“ กัปตัน ฉี คุณช่วยบอกผู้ชมเกี่ยวกับสถานการณ์ที่เกิดขึ้นในช่วงเวลานั้นได้ไหม” ได้ยินเสียงไพเราะของนักข่าวหญิงจากช่องข่าว จงหยุน
“ อะแฮ่ม!” ฉีรุ่ยเจียง ไอสองครั้งเพื่อล้างคอของเขาและอุทานอย่างภาคภูมิใจ“ เมื่อคืนเราพบเบาะแสจริงๆ เรือพนันติดอาวุธที่ เว่ยชิง เป็นเจ้าของกำลังจะแล่นกลับไปที่เมือง จงหยุน ขณะที่มันกระแทกกับแนวปะการัง…”
“ …สถานการณ์ในขณะนั้นวิกฤตมาก คนของ เว่ยชิง รีบออกไปและสหายของเราก็ซุ่มโจมตีดาดฟ้า…”
“ หลังจากคนของเว่ยชิงหักหลังเขาและวิ่งหนีเขาพยายามต่อต้านการจับกุมด้วยปืนไรเฟิลอัตโนมัติ เมื่อตัดสินสถานการณ์เราจึงมีโอกาสโจมตีทันที…”
หวังปิงพูดด้วยความตกใจขณะที่หมอบอยู่หน้าทีวี“ เขาไม่ใช่ ฉีรุ่ยเจียง หรือ? ผู้ชายคนนี้กำลังมีชื่อเสียงมากทีเดียว ตอนนี้เขาออกทีวีด้วยซ้ำ!” หวังปิงส่ายหัวด้วยความผิดหวังและยังคงจ้องไปที่ทีวี
เฉินฟานผู้สร้างทั้งหมดนี้ยังคงนอนหลับสนิทบนเตียงของเขาในขณะที่เขายุ่งตลอดทั้งคืน ในที่สุดเขาก็พักปลาไหลไฟฟ้าตอนสิบโมง
ตอน หนุ่งทุ่มเฉินฟานส่งหวังปิงไปซื้ออาหาร หลังจากรับประทานอาหารแล้วเขาเล่น เกมออฟวอร์ เป็นเวลาหกชั่วโมงและกลับไปนอนอีกครั้ง
= = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = =
เมื่อเขาตื่นขึ้นมาในเช้าวันรุ่งขึ้น เฉินฟาน รู้สึกสดชื่นมาก โดยทางอ้อมเขาได้ฆ่าเว่ยชิงซึ่งเป็นนักเลงหัวไม้ที่ชั่วร้ายและตอนนี้เขาไม่ได้เป็นภาระทางจิตใจสำหรับเขาอีกต่อไป
“ ไม่เป็นไรครับเจ้านาย!” หวังปิงซึ่งนอนอยู่อีกห้องหนึ่งเดินข้ามไปเสิร์ฟอาหารเช้าอุ่น ๆ บนโต๊ะในขณะที่เขาชื่นชมเฉินฟาน หวังปิงไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากประจบสอพลอเพราะปัญหาใหญ่ที่เว่ยชิงได้รับการแก้ไขแล้ว ดังนั้นงานของเขาในฐานะผู้คุ้มกันจึงหายไปชั่วคราวและตอนนี้เขาเป็นเพียงคนขับรถเท่านั้น เพื่อที่จะได้รับเงินเดือน 20,000 หยวนต่อเดือนแน่นอนว่าจำเป็นต้องประจบเจ้านายของเขา
“ใช่!” เฉินฟานมองเขาอย่างประเมินค่าและหยิบขนมปังโดยไม่ต้องล้างมือ เมื่อคืนเขายุ่งมากมันทำให้เขาหิวมาก
หวังปิงนั่งอยู่บนโซฟาข้างๆเขาถามว่า“ เจ้านายเราจะทำอะไรต่อไป”
“ กลับบ้านกันเถอะและดูว่าพวกนักเลงพวกนั้นจากไปแล้วหรือยัง”
“ พวกเขาคงต้องจากไป ต้นไม้ใหญ่ของพวกเขา เว่ยชิง ได้ล้มลงดังนั้นจึงเกือบจะเป็นที่แน่นอนแล้วว่าพวกอันธพาลตัวน้อยเหล่านี้จะพบเจ้านายคนอื่น”
“ เราจะรู้เมื่อเราย้อนกลับไปดู!” เฉินฟานเช็ดน้ำมันบนมือของเขา “ ถ้าพวกเขาไม่จากไปฉันจะปล่อยให้นาย”
ครึ่งชั่วโมงต่อมา…
หวังปิงรู้สึกโล่งใจเพราะคนขี้โกงเหล่านั้นรีบร้อนและไม่มีเวลาแม้แต่จะปิดประตู
อย่างไรก็ตามหัวใจของ หวังปิง ถูกระงับกลางอากาศอีกครั้งเพราะบ้านทั้งหลังยุ่งเหยิงไปหมด มีขวดเบียร์เปล่าและถุงอาหารกระจัดกระจายไปทั่วสถานที่
นั่นเอง…
“ ไปซุปเปอร์มาร์เก็ตแล้วซื้อผ้าปูที่นอน เปลี่ยนผ้าปูที่นอนทั้งหมดในห้องนอนและทำความสะอาดบ้าน” เฉินฟานพูดขณะนวดศีรษะว่า “ไอ้พวกนี้ถ้าจับได้ผมจะยัดขวดเบียร์เข้าไปในรูจมูก”
“ แน่นอนเจ้านาย…” หวังปิงเดินออกจากประตูอย่างเศร้าสร้อยเหมือนภรรยาผู้น่าสังเวช
เฉินฟานนั่งอยู่บนโซฟาหยิบโทรศัพท์มือถือของเขาออกมาโทรหาจางเล่อหยูหลินและอี้เตงหยุนและขอให้พวกเขามารวมตัวกันที่ บริษัท
ห้องนั่งเล่นในบ้านเต็มไปด้วยขยะมากมายจนแทบจะยืนอยู่ที่นั่นไม่ได้และหวังปิงต้องใช้เวลาอย่างน้อยเจ็ดถึงแปดรอบเพื่อกำจัดขยะ
สองชั่วโมงต่อมาหวังปิงวิ่งไปที่โซฟาด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยฝุ่น “ เจ้านายงานเสร็จแล้ว!”
“ ใช่ไม่เลวขอบคุณสำหรับบริการของนาย ฉันจะเลี้ยงนายและ จางเล่อ เป็นอาหารมื้อใหญ่ตอนเที่ยง!” หลังจากกล่าวชมเขาเล็กน้อยเฉินฟานก็ยิ้มและยืนขึ้นและมองไปรอบ ๆ “ ไปเถอะตามฉันไปที่ บริษัท ”
เมื่อรถ BMW สีดำขับมาถึงอาคารสำนักงานสีเทาเงิน เฉินฟาน รู้สึกคิดถึง เป็นเวลาสามเดือนแล้วที่เขาก้าวเข้ามาใน บริษัท ของเขา
หลังจากจอดรถแล้ว หวังปิง ก็ออกไปและเปิดประตูเบาะหลังโดยอัตโนมัติ เขากั้นหลังคารถด้วยมือซ้ายเพื่อป้องกันไม่ให้เฉินฟานชนศีรษะของเขาโดยบังเอิญ
มีนักเรียนหญิงสาวสวยสองคนเดินผ่านไปในช่วงเวลานั้นและสายตาของพวกเขาก็จับจ้องไปที่ เฉินฟาน ขณะที่เขาลงจากรถ
“ ดูเขาสิ…ชายคนนี้ยังเด็กมาก…” นักเรียนคนหนึ่งกัดหลอดในปากเหมือนกัดทองแท่งเอนตัวไปกระซิบกับเพื่อนของเธอ
“ว้าว! เขายังมีโชเฟอร์…” เธอหน้าแดงขณะที่พยักหน้า
“ ดูเสื้อผ้าที่เขาใส่สิ นั่นไม่ใช่ชุดที่ได้รับการแนะนำในนิตยสาร ท็อล ประจำเดือนนี้ซึ่งเป็นชุดลำลองสำหรับผู้ชายของ เคอรูติ ที่ออกแบบโดยหัวหน้านักออกแบบ เฟลเดอร์”
หญิงสาวที่กัดหลอดไม่ได้สังเกตเห็นนมที่ไหลออกมาจากปากของเธอ “โอ้พระเจ้า! ราคาของชุดลำลองในประเทศจีนต้องมากกว่า 13,000 หยวน”
“ บอส หม่าหรงเทา อยากเชิญคุณไปที่ ‘แชงกีร่า’ เพื่อรับประทานอาหารกลางวันในบ่ายวันนี้ คุณจะตอบรับคำเชิญของเขาหรือไม่” หวังปิง กล่าวอย่างสนุกสนาน
“ฉันรู้!” เฉินฟาน มองไปที่ วาเชอรอง กงสตองแตง ที่มีราคา 80 หยวน บนข้อมือของเขาและตอบว่า“ ฉันไม่แน่ใจว่าการประชุมครั้งนี้จะสิ้นสุดกี่โมง”
ชายที่ร่ำรวยที่สุดในจงหยุนเชิญ เฉินฟาน มารับประทานอาหารกลางวัน …
นักเรียนหญิงสองคนที่ไม่รู้เรื่องโลกธุรกิจมากนักประทับใจมาก!
“ ฮ่าฮ่า!” เมื่อพวกเขาเข้าสู่ทางเข้าหลักของอาคารสำนักงานเฉินฟานและหวังปิงมองหน้ากันและหัวเราะในเวลาเดียวกัน ทั้งคู่สนุกกับความรู้สึกที่ได้เล่นกับสาวน้อยเหล่านั้น!
จนกระทั่ง เฉินฟาน มาถึงประตูหลักของ บริษัท เมื่อเขาหยุดหัวเราะ
เมื่อมองไปที่ป้ายที่เขียนว่า ‘บริษัท โอเชี่ยนสตรอมมารีน’ เฉินฟานสูดหายใจเข้าลึก ๆ และผลักให้เปิดประตู
“ ดีใจที่ได้พบคุณเจ้านาย…” ทั้งสามคนที่นั่งอยู่ที่โต๊ะทำงานของพวกเขาลุกขึ้นและทักทายเฉินฟานเมื่อเห็นเขา
“ ฉันไม่อยู่สามเดือน พวกนายคิดถึงฉันหรือเปล่า” เฉินฟานพยักหน้าด้วยรอยยิ้มและนั่งลงบนโซฟา
“ บอสคุณอยู่ที่ไหนมาตลอดสามเดือนนี้? เราคงคิดว่าเราถูกไล่ออกถ้าไม่ใช่ว่ามีค่าจ้างของเรา” จางเล่อ พูดพล่ามต่อไป
“ ฉันไปที่เกาะโฮโนลูลูเพื่อดูลิง” เฉินฟานพูดอย่างเป็นกันเอง “ ยังไงก็ตามอี้เตงหยุน นายได้สร้างเว็บไซต์ของ บริษัท ที่ฉันขอให้นายออกแบบใหม่เสร็จแล้วหรือยัง”
“มันเสร็จแล้ว!” อี้เตงหยุนพิมพ์ลิงค์ URL และหันหน้าจอไปทางเฉินฟาน “ ยูหลิน กับฉันใช้เวลาอย่างน้อย 10 วันในการออกแบบและมันดีกว่าครั้งก่อนของเรา 100 เท่า”
“ เอาล่ะให้ฉันดู…” เฉินฟานลุกขึ้นยืนอยู่หน้าคอมพิวเตอร์ เมื่อมองไปที่การออกแบบที่สวยงามซึ่งมีมังกรดุร้ายสีดำอยู่เหนือมหาสมุทรที่มีพายุและคำแนะนำง่ายๆของ บริษัท ที่อยู่ภายใต้นั้นเขากล่าวว่า“ มันสวยงามมาก .. งานที่ยอดเยี่ยม .. ใครเป็นคนวาดสิ่งนี้”
“ อี้เตงหยุนวาดมัน ฉันไม่รู้เลยว่าเขามีฝีมือในงานศิลปะมากขนาดนี้!” ยูหลิน พูดเกี่ยวกับความสามารถของ อี้เตงหยุน อย่างรวดเร็ว
“ อี้เตงหยุน นายช่วยเพิ่มชื่อ บริษัท ของเราที่นี่ในภาพได้ไหม” เฉินฟานชี้ไปที่ด้านบนของภาพและพูดว่า“ ทำให้คำพูดยาวและเล่นหาง”
“ไม่มีปัญหา! ฉันจะเข้าใจ ขอเวลาฉันสักครู่” อี้เตงหยุนพยักหน้าและกล่าวว่า“ เจ้านายมีธุรกิจใหญ่เมื่อเร็ว ๆ นี้ คุณต้องการยอมรับหรือไม่”
