“ คุณ…คุณเป็นใคร” ฉีเซียวหยา สวมเครื่องแบบตํารวจด้วยความภาคภูมิใจนั่งอยู่ในรถด้วยความสงสัย
“ ฉันคือหวังปิงและฉันอยู่กลุ่มเดียวกับพี่ชายของคุณในกองทัพ!” หวังปิงขึ้นไปหา ฉีเซียวหยาและชี้ไปที่ตัวเอง “ ลองคิดดูดีๆเมื่อหกเดือนก่อนตอนที่คุณและครอบครัวไปที่สถานีรถไฟเพื่อพบกับ ฉีรุ่ยเจียง ฉันเป็นคนที่ช่วยเขาขนกระเป๋า!”
“ หวังปิง?”
“ ฉันเคยได้ยินพี่ชายของฉันเอ่ยชื่อนี้มาก่อนบ่อยๆ!” ฉีเซียวหยา มองไปที่ หวังปิง ด้วยดวงตาที่สวยงามและโตของเธอและคิดสักครู่ “ คุณเกษียณแล้วด้วยหรือ? ทําไมคุณไม่กลับมาพบกับพี่ชายของฉันล่ะ”
“ อ่า.. ฮ่าหวังปิงกลอกตาของเขาและหัวเราะออกมาเพื่อซ่อนความลําบากใจของเขา “ ใช่ฉันเพิ่งเกษียณเมื่อสัปดาห์ที่แล้วและวันนี้ฉันยุ่งอยู่กับขั้นตอนบางอย่างในกองทัพดังนั้นฉันจึงไม่มีเวลาว่าง!”
“ สิ่งนี้จะแก้ไขได้อย่างง่ายดาย!” จางฉุหยาง เข้าหา เฉินฟาน และพูดด้วยความลําบากใจว่า “ บอกคนขับรถของนายให้โทรหาเพื่อนของเขาเพื่อพูดคุยเกี่ยวกับสถานการณ์และฉันแน่ใจว่าเราจะออกไปได้หลังจากที่จ่ายค่าซุปเท่านั้น”
“ เอาล่ะเรามาดูกันว่าสถานการณ์จะเป็นอย่างไรก่อน หากเราถูกควบคุมตัวเราจะให้เขาโทรออก” เฉินฟานมองไปรอบ ๆ และพูดด้วยเสียงต่ำ “ ฉันคิดว่าตํารวจคนนี้เป็นเพียงตํารวจชั้นผู้น้อย ดังนั้นเธอจะไม่สามารถสร้างความแตกต่างได้มาก!”
“ ขอให้พี่เฉินมั่นใจได้ถ้าพวกเราถูกคุมขังจริงๆฉันจะเรียกพ่อมาประกันตัวเรา!” จางฉูหยางตบไหล่ เฉินฟาน และให้ความมั่นใจกับเขา
ในขณะที่พวกเขากําลังพูดคุยกันเจ้าหน้าที่ทางการแพทย์หลายคนดึงชายหลายสิบคนออกมาจากเรือซึ่งมีดวงตาสีดําและบวมและพาพวกเขาเข้าไปในรถพยาบาล
“ พี่ชาย… พี่ชาย คุณและเพื่อน ๆ ตามฉันไปที่สถานีตํารวจได้ไหม? เจ้าของเรือได้แจ้งความกับตํารวจ” ฉีเซียวหยา กําลังบันทึกรายละเอียดลงในหนังสือและถามด้วยท่าทางที่ไม่แน่ใจ
“ เป็นหน้าที่พลเมืองของเราที่ต้องร่วมมือกับตํารวจ!” จางฉูหยาง กล่าวด้วยรอยยิ้มทะเล้น “ เราขับรถมาที่นี่ดังนั้นเราจะตามรถตํารวจในรถของเราไปที่สถานี”
สิทธิสามารถให้สิทธิพิเศษบางอย่างแก่พลเมือง แต่ไม่สามารถเปลี่ยนลักษณะนิสัยโดยธรรมชาติของพวกเขาได้ เนื่องจากคังฉีและหวังปิงขับรถยนต์แต่ละคันมีมูลค่ารวมกันประมาณเจ็ดล้านหยวนการแสดงออกที่เย็นชาของตํารวจจึงนุ่มนวลลงและพวกเขาก็ทักทายผู้ชายด้วยรอยยิ้มที่สุภาพ พวกเขาอบอุ่นใจยิ่งกว่าตํารวจที่ไปเยี่ยมผู้สูงอายุ
กว่ายี่สิบนาทีต่อมา เฉินฟาน เดินข้ามประตูเป็นครั้งที่สองในชีวิตของเขา ตราตํารวจขนาดใหญ่บนประตูสว่างวาบภายใต้ดวงอาทิตย์และส่องแสงด้วยศักดิ์ศรี กรมตํารวจเพิ่งจับกุมชายหนุ่ม 30 ถึง 40 คนที่เกี่ยวข้องกับการต่อสู้แบบกลุ่มทําให้ห้องสอบสวนหลายห้องอัดแน่นเหมือนปลาซาร์ดีน คดีของเฉินฟานถูกจัดให้เป็นข้อพิพาททางแพ่งชั่วคราวและตํารวจที่เข้ามาสอบถามส่งเฉินฟานและคนอื่น ๆ ไปที่ห้องโถงเพื่อทําการสอบปากคําโดยไม่ลังเล
เต็ง! เต็ง! เต็ง!
ครึ่งทางของการสอบสวนได้ยินเสียงฝีเท้าจากเท้าที่สวมรองเท้าหนังอย่างรวดเร็วในห้องโถง หลังจากนั้นชายคนหนึ่งในเครื่องแบบตํารวจที่มีแท่งสองแท่งและดาวสองดวงบนไหล่ของเขาก็รีบวิ่งเข้าไปในห้อง ขณะที่ฝูงชนมองชายคนนี้อย่างสงสัยซึ่งอายุประมาณ 27 หรือ 28 ปีผมสั้น …
ปา!
ชายคนนั้นวิ่งไปที่ หวังปิง นำส้นเท้าของเขามารวมกันและแสดงความยินดีกับเขาอย่างเป็นทางการ “ สวัสดีครับอาจารย์ผู้สอน”
หวังปิงยืนขึ้นอย่างเชื่องช้าพร้อมกับวางมือบนศีรษะ “ ฉีรุ่ยเจียง นายมาทําไม”
“สวัสดีอาจารย์ผู้สอน” ฉีรุ่ยเจียง ยิ้มและพูดว่า “ คุณมาถึงเมือง จงหยุน เมื่อไร? ทําไมคุณไม่โทรหาฉันและแจ้งให้เราทราบ ฉันรู้ก็ต่อเมื่อน้องสาวของฉันโทรหาฉันจากรถของเธอและบอกว่าเธอพบคุณตอนที่เธอกําลังทําคดี”
เฉินฟาน และ จางฉุหยาง มองหน้ากันด้วยความประหลาดใจและเห็นคําว่า “ช็อค” ในดวงตาของกันและกัน ผู้ชายคนนี้เป็นอาจารย์สอนในโรงเรียนทหารตํารวจหรือไม่?
“ อย่าพูดถึงมันอีกต่อไป” เขากล่าว “ ฉันหักกระดูกซี่โครง สามซี่ของ จี้ปิง และหลังจากรออยู่ในห้องมืดเล็ก ๆ สองสามวันฉันก็ถูกไล่ออก”
“ เพียงเพราะว่า จี้ปิง ซึ่งเป็น ไอ้บัดซบ นั้นแข็งแกร่งเป็นอันดับสามในกองทัพทั้งหมดไม่ได้หมายความว่าเขาจะสามารถควบคุมเราได้ ฉันอยากจะเอาชนะเขามานานแล้ว แต่ฉันไม่มีความกล้าดังนั้นคุณจึงเจ๋งมากที่ทําเช่นนั้น!
“ เจ้าหน้าที่ตํารวจ นายจะจัดการกับเรื่องนี้อย่างไร”
หลังจากถอนหายใจ ฉีรุ่ยเจียง กล่าวว่า “ ฉันไม่รู้นิสัยของอาจารย์หรือ? คงต้องเป็นตอนที่เขาทานอาหารบนเรือเขาเห็นคนโกงลวนลามพนักงานเสิร์ฟเขาจึงต่อสู้เพื่อความยุติธรรม คุณกล้าพาเขามาที่นี่โดยไม่ตรวจสอบความจริงได้อย่างไร”
“ ฟูฟฟฟ…” ฉีเซียวหยา ที่กําลังยุ่งอยู่กับการบันทึกเสียงพ่นน้ำชาออกมาเต็มปากก่อนที่เธอจะกลืนมันลงไป
“และเธอ!” เขาพูดขณะที่เคาะหัวเธอ “ เธอรู้ว่าเขาเป็นอาจารย์ของฉันทําไมเธอไม่รินชาให้เขาสักถ้วยล่ะ ไปชงชาเดี๋ยวนี้”
“โอเค” ถูหัว ฉีเซียวหยา ลุกขึ้นจากที่นั่งอย่างไม่เต็มใจและเดินไปที่ตู้กดน้ำ
ไม่ต้องพูดถึงความประทับใจที่ไม่ดีของเธอที่มีต่อ เฉินฟาน เรื่องราวที่น่าประทับใจ” ของพวกเขาที่เอาชนะผู้คนได้เพราะนางแบบของพวกเขาถูกแย่งทําให้ ฉีเซียวหยา ดูถูกพวกเขาจากก้นบึง
“ อะแฮ่ม…อะแฮ่ม…” นี่รุ่ยเจียง พลิกดูไฟล์ต่างๆและพูดกับ หวังปิง ว่า“ อาจารย์ฝากเรื่องนี้ไว้กับฉัน ตามทักษะของคุณ ฉันแน่ใจว่าคุณจะควบคุมตัวเองได้เมื่อเอาชนะพวกเขาได้ ฉันมั่นใจว่าแก๊งค์นี้จะไม่ได้รับบาดเจ็บ ฉันจะไปโรงพยาบาลในภายหลังและขอให้พวกเขาจัดการเอง”
ฉีรุ่ยเจียง ทําตามที่เขาพูดจริงๆ หลังจากคุยกับ หวังปิง สักพักเขาก็พูดกับ ฉีเซียวหยา ว่า “ ปฏิบัติต่ออาจารย์ของฉันให้ดี!” และออกไป เมื่อเขากลับไปที่สถานีตํารวจช้ากว่าหนึ่งชั่วโมงเขาก็มีรายงานการไกล่เกลี่ยทางแพ่งอยู่ในมือของเขาแล้ว
ฉี่รุ่ยเจียง ชี้ไปที่ผลของรายงานและกล่าวว่า “ อาจารย์เด็ก ๆ เหล่านี้มีส่วนร่วมในการแข่งรถบนท้องถนนที่ผิดกฎหมายและบันทึกของพวกเขาก็ไม่สะอาดอยู่ดี พวกเขาปฏิเสธเงินค่ารักษาพยาบาลทันที แม้ว่าฉันจะไม่ได้พูดคุยกับพวกเขาอย่างถูกต้องก็ตาม”
“ พี่ชาย คุณทําอย่างนั้นได้อย่างไร? ฉันจะบอกพ่อในเย็นวันนี้ว่าคุณใช้อํานาจในทางที่ผิดและทําให้เรื่องส่วนตัว” ฉีเซียวหยา กระตุกปากเล็ก ๆ ของเธออย่างไม่พอใจ
“ ไป..ไปเขาอยู่ที่ทํางาน เธอไปบ่นกับเขาได้แล้ว”
“ ฉันเพิ่งได้รับรายงานการไกล่เกลี่ยทางแพ่งจากสํานักงานของเขาด้วย” ฉีรุ่ยเจียง กล่าวด้วยท่าทางที่น่ารําคาญ
“ คุณ..” ฉีเซียวหยา พูดไม่ออก
“ ยังไงซะ น้องสาวบอกพ่อว่าคืนนี้ฉันจะไม่กลับบ้าน” ฉีรุ่ยเจียง โบกมือให้เขาม้วนแขนเสื้อขึ้นและนั่งข้างๆ หวังปิง “อาจารย์ทำไมเราไม่…”
“ เพื่อนนักขับของคุณเป็นคนที่มีอันดับสูงแน่นอน!” จางฉูหยางลดเสียงลงและพูด “ นามสกุลของผู้อํานวยการทั่วไปก็คือ ฉี ด้วยดังนั้นฉันเดาว่ามันเกี่ยวข้องกัน”
“ ใครจะสนใจว่านามสกุลของเขาคืออะไร สิ่งสําคัญคือฉันจะกลับไปให้เร็วที่สุด ฉันรู้สึกไม่สบายใจมากที่ต้องนั่งอยู่ที่นี่เป็นเวลานาน”
หลังจากทั้งสี่คนลงนามในรายงาน ฉีรุ่ยเจียง ก็คว้าแขนของ หวังปิง และยืนยันว่าเขาต้องการเลี้ยงเขาด้วยอาหาร
“ เจ้านายทําไมฉันไม่ส่งคุณกลับก่อนล่ะ” หวังปังถามความคิดเห็นของเฉินฟาน
“ ไม่เป็นไรฉันจะกลับโดยรถแท็กซี่! ถ้านายดื่มมากเกินไปอย่าขับรถจนกว่านายจะได้สติในเช้าวันรุ่งขึ้น”
เมื่อ หวังปิง และ ฉีรุ่ยเจียง เดินออกไปด้วยกัน จางฉูหยาง ก็เดินเข้ามาและพูดว่า “พี่ เฉิน มาฉันจะส่งนายกลับไปที่รถของฉัน”
“ตกลง!” เฉินฟานไม่ปฏิเสธ เขาเดินตาม จางฉูหยาง ไปที่
รถ ของเขา
“ พี่ชายเดี่ยวก่อน!” เฉินฟานเดินไปเพียงไม่กี่ก้าวก่อนที่เขาจะถูกชายวัยกลางคนไล่จากด้านหลัง ชายคนนั้นเปล่งปลั่งและศีรษะล้านเล็กน้อย ผมของเขาถูกเสยไปด้านหลังเนื่องจากเจลแต่งผมจํานวนมากและเขาสวมสูทสีดํา เขาดูเหมือนนักธุรกิจที่ประสบความสําเร็จทั่วไป
“เกิดอะไรขึ้น?”
เฉินฟานหันศีรษะไปและตระหนักว่าเขาจําชายคนนั้นได้ ชายคนนี้อยู่ที่สถานีตํารวจในขณะนี้และเขานั่งอยู่ข้างๆเฉินฟาน ดูเหมือนว่าเขาจะถูกตํารวจเรียกตัวไปสอบสวนคดี
“ ฮ่าฮ่าให้ฉันแนะนําตัวเองฉันชื่อ เฉินซุกวง!” เขายื่นบัตรของเขาให้เฉินฟานและพูดว่า “ ตอนที่ฉันทําบันทึกของตํารวจ ตอนนี้ฉันได้ยินมาว่าคุณเป็นเจ้าของ บริษัท ที่เชี่ยวชาญด้านการค้าทางทะเล?”
