“ ค้อนดาวตกที่หนักสามตัน?” ในอีกด้านหนึ่งของโทรศัพท์ น้ำเสียงของ จางฉูหยาง ดูเกินจริง “ พี่เฉิน นายต้องการสิ่งนั้น เพื่ออะไร”
“ แน่นอนฉันมีเหตุผลของฉัน สมอเรือลําหนึ่งของฉันหายไปและฉันรู้สึกว่าการแทนที่ด้วยค้อนดาวตกจะดูดี เห็นมั้ยเรือลําอื่น ๆ ล้วนมีพุกเหมือนเคียว แต่ถ้าเรือของฉันมีสมอค้อนดาวตก…”
“ ให้ตายเถอะเป็นความคิดที่น่ารังเกียจ แต่ฉันชอบมันมาก!”
มีเพียงคนหนุ่มสาวบางส่วนในโลกที่ให้ความสําคัญกับสิ่งต่างๆอย่างจริงจังเพราะการรับเรื่องเบา ๆ เป็นธรรมชาติ ของคนส่วนใหญ่ เมื่อจางฉูหยาง ได้ยินว่า เฉินฟาน ต้อ งการใช้ค้อนดาวตกเป็นที่ยึดเหนี่ยวเขาก็มีจิตใจดีขึ้น “ พี่เฉินจริงๆแล้วมันง่ายมากที่จะสร้างค้อนดาวตกที่มีน้ําหนักสามตัน ที่จริงบริษัท ของพ่อฉันมีเตาหลอมไฟฟ้าที่ใช้ในการหล่อโดย เฉพาะเหล็กหลอมเหลวสามตันสามารถผลิตได้โดยการถลุง และถ้านายไม่ต้องการให้มีคุณภาพสูงฉันสามารถทําได้ในหนึ่งวัน”
“ แบบธรรมดาจะทําเหมือนไม่ได้ใช้ในตลับลูกปืนเครื่องจักร อย่างไรก็ตามนายไม่จําเป็นต้องทําตะขอเหล็ก แต่ใช้โซ่เหล็ก เช่นสร้อยคอหนายาวประมาณ 20 เมตร . หนาประมาณเท่าแขน”
“ มันง่ายมาก! ตอนนี้ฉันจะไปที่โรงงานและขอให้คนงานทํา แม่พิมพ์และเริ่มหล่อ ฉันแน่ใจว่ามันจะเสร็จเร็ว ๆ นี้”
“ เอาล่ะให้ราคาโดยประมาณกับฉันและเมื่อมันพร้อมก็แค่โหลดมันลงในรถโดยตรงแล้วฉันจะขอให้หวังปิงมาจัดการ”
“ นี่ไม่ใช่เรื่องน่ารังเกียจใช่ไหม ฉันเป็นหนี้บุญคุณที่ช่วยฉัน และยังไม่รู้ว่าจะตอบแทนนายอย่างไร ถ้าฉันเก็บเงินของนาย ด้วยเหล็กหลอมเหลวเพียงไม่กี่ตันนั่นจะทําให้ฉันเป็นจางฉูหยางคนที่ไม่มีความยุติธรรม!”
“ ฮ่าฮ่าเอาล่ะพรุ่งนี้เราจะติดต่อกันอีกครั้งทางโทรศัพท์!” เฉินฟานขี้เกียจเกินไปที่จะปฏิบัติกับเขาอย่างเป็นทางการ เฉินฟานชอบทําตัวเหมาะสมกับผู้หญิง แต่เขาไม่ได้มีแนวโน้มแบบนั้นกับผู้ชาย เมื่อสินค้าพร้อมเขาจะขอให้หวังปิง จ่ายเงินให้เขา 20,000 หยวน
เมื่อวางโทรศัพท์ เฉินฟาน ก็เปลี่ยนสติไปที่ปลาไหลไฟฟ้า และตามเรือประมงเวียดนามไป
…….
ประสิทธิภาพของโรงงานเฉพาะทางนั้นสูงมาก เวลาสองทุ่มกว่าที่เฉินฟานกําลังสํารวจเรือประมงที่กําลังลากอวนข้ามคืน จางฉูหยางโทรหาเขาและบอกว่าคอนดาวตกเสร็จแล้วและ ตอนนั้นก็ถูกดับในน้ำเกลือ
ทันทีที่ เฉินฟาน ได้ยินดังนั้นเขาก็รีบโทรหา หวังปิง ซึ่งยังมีเวลาและขอให้เขาจ่าย 20,000 หยวน สําหรับสินค้าจากเงินของเขาเอง จากนั้นเขาขอให้หวังปิงขับรถข้ามคืนบนทางหลวงเลียบชายฝั่งไปยังมณฑลไห่หนาน
ระยะทางจากเมืองจงหยุนถึงซานย่า ประมาณ 2,000 กิโลเมตร หวังปิงขับรถบรรทุก ด้วยความเร็ว 110 กิโลเมตรต่อชั่วโมงสามารถไปถึงเมืองซานย่าได้ใน 20 ชั่วโมง
เมื่อมาถึงเมืองซานย่าหวังปิงไม่แม้แต่จะนอน หลังจากซื้อของกินแล้วเขาก็เช่าเรือยนต์จากท่าเรือ ยูหลิน และแล่นด้วยความเร็วสูงสุดไปยังหมู่เกาะพาราเซลด้วยค้อนดาวตกที่มีน้ำหนักสามตันบนเรือ
หลังจากห้าถึงหกชั่วโมงในทะเลในที่สุดหวังปังก็มาถึงเกาะ จงเจียนในเวลาประมาณหนึ่งทุ่ม
“ สวัสดีครับเจ้านาย? ฉันอยู่ที่เกาะจงเจี้ยนที่คุณพูดถึง แต่ทําไมฉันไม่เห็นเรือลําใหญ่ ๆ อยู่แถวนี้เลย”
“ โอ้” เฉินฟานหาวยาวและพูดด้วยสายตาง่วงนอน“ โยนมันลงทะเล!”
“อะไร? เจ้านาย ไม่จริง! ฉันไม่ได้นอนมานานกว่าหนึ่งวัน แล้วสิ่งที่คุณขอให้ฉันทําตอนนี้ก็แคโยนสมอ” แปลก ๆ นี้ลงทะเล?”
“ นายงอแงเรื่องอะไร? แค่ทําตามที่ฉันบอก เมื่อนายกลับมาที่เมืองจงหยุนให้มารับยี่สิบ…สอง… เอิ่ม…”
เฉินฟาน ลังเลและกล่าวว่า “ … 10,000 หยวน เป็นรางวัลของนาย”
“ เหอ..โอเคแล้ว” หวังปิงเกาหัวของเขาด้วยรอยยิ้มและคิด ฉันขอแค่ขว้างลูกเหล็กไม่ใช่ศพผู้หญิง! ตราบใดที่เขายังได้รับค่าจ้างทําไมเขาต้องแคร์มากขนาดนี้?
ทันทีที่เขาวางสายเขาเดินไปที่ด้านข้างของดาดฟ้าและหยิบแท่งเหล็กแข็งยาวสี่เมตรขึ้นมา จากนั้นเขาใช้หลักการคันโยกเพื่อผลักค้อนดาวตกลงไปในน้ำ
ตูมมมมม!
หลังจากสาดน้ําครั้งใหญ่ หวังปิงก็เปียกโชก
“ ไอ้นี่มันทําให้ฉันตื่นจริงๆ!” หวังปิงแล่นออกไปโดยไม่หันกลับมามอง
……
สิบนาทีต่อมา เฉินฟาน ที่ซ่อนตัวอยู่ใกล้ ๆ ได้ควบคุมอวตารปลาไหลไฟฟ้าให้ว่ายข้ามไป สิ่งที่เขาเห็นคือค้อนดาวตกที่มีขนาดเท่าถังน้ำที่มีหนามแหลมสีดําจํานวนมากติดอยู่บนพื้นผิวของมัน มันถูกเชื่อมต่อกับโซ่เหล็กที่มีความหนาและยาว 10 เมตรพาดอยู่บนพื้นทราย
“ ฮ่าฮ่าฉันกําลังจะส่งคนพาลกลุ่มนี้ไปสวรรค์!” เมื่อมองไปที่ค้อนดาวตกขนาดยักษ์หัวใจของเฉินฟานก็เต็มไปด้วยความตื่นเต้น!
ตั้งแต่ครั้งสุดท้ายที่ เฉินฟาน ทุบเรือพนันของ เว่ยชิง ด้วยสมอเขาตื่นเต้นมากเป็นเวลานาน เขาชอบความรู้สึกของโลหะที่กระทบกันไม่ต้องพูดถึงว่าเขาจะใช้อาวุธพิเศษในครั้งนี้ เรือที่เป็นเป้าหมายนั้นมีชื่อเสียงมากกว่าเรือลําก่อน ๆ เช่นกันมัน สนุกกว่าที่ทุบเรือของชาวต่างชาติมากกว่าการทุบเรือท้องถิ่น ใช่มั้ย?
หลังจากปล่อยฟองออกมาสองสามฟองที่เต็มไปด้วยก๊าซไฮโดรเจน เฉินฟาน ก็ควบคุมปลาไหลไฟฟ้าเพื่อหยิบก้อนดาวตกที่วางอยู่บนก้นทะเลด้วยกรงเล็บด้านหน้าและว่ายไปทางทิศใต้ทันที
เขาสํารวจเรือประมงมาเกือบสองวันดังนั้นเฉินฟานจึงค่อนข้างแน่ใจว่าถ้าเขาไม่ทุบเรือ เส้นเลือดของเขาจะระเบิดเนื่องจากความไม่สบายใจ
หลังจากว่ายน้ำเข้าหาเรือประมงซึ่งมีระยะทางมากกว่า 1,000 เมตรทางใต้เฉินฟานตรวจสอบค้อนดาวตกและตรวจสอบเรือเพื่อหาจุดเริ่มต้น!
หลังจากว่ายน้ำไปรอบ ๆ ที่ด้านล่างของเรือเฉินฟานก็ตัดสินใจที่จะเล็งไปที่หางของเรือประมง เขาวางแผนที่จะเปิดแผ่นเหล็กและหลังจากที่น้ําเต็มห้องเครื่องเฉินฟานก็สามารถทุบได้ทุกที่ที่เขาชอบ
การทุบถังดีเซลเหล็กด้วยการแกว่งอย่างรุนแรงของค้อน ดาวตกที่หนักสามพันกิโลกรัมไม่ใช่ปัญหาสําหรับผู้ชายที่โตแล้ว แต่จะเป็นอย่างไรถ้ามันเป็นปลาไหลไฟฟ้ายาว 50 เมตรที่สั้นกว่าเรือเล็กน้อย ที่เหวี่ยงค้อนดาวตกที่มีน้ําหนักประมาณ สามตัน?
เมื่อเล็งไปที่จุดเป้าหมาย เฉินฟาน ควบคุมปลาไหลไฟฟ้าให้พันกรงเล็บหนาสองครั้งรอบโซ่เหล็กวางไว้ใต้เรือและเริ่มแกว่งหางและหมุนตัวไปรอบ ๆ
หนึ่งรอบสองรอบสามสี่…
ส่วนหัวของค้อนดาวตกที่มีน้ำหนักสามตันค่อยๆสร้างความเร็วที่น่ากลัวซึ่งสอดคล้องกับกฎข้อแรกของนิวตันซึ่งเป็นที่รู้จักกันในนามกฎแห่งความเฉื่อย
เมื่อเฉินฟานเริ่มรู้สึกเวียนหัวหลังจากหมุนไปหลายครั้งเขาจึงควบคุมปลาไหลไฟฟ้าเพื่อปล่อยมือ
ตูม!
เฉินฟานรู้สึกราวกับว่ามีใครวางประทัดไว้ข้างๆหูของปลาไหลไฟฟ้าขณะที่เรือประมงยาว 80 เมตรสั่นสะเทือนอย่างรุนแรง ราวกับว่ามันถูกยิงด้วยระเบิดที่มนุษย์สร้างขึ้นอย่างรุนแรงซึ่งทําให้เกิดเสียงสั่นสะเทือนอย่างมาก
ด้วยความตื่นเต้นอย่างมากกรงเล็บด้านหน้าของปลาไหลไฟ ฃฟ้าจับโซ่เหล็กแน่นแล้วดึงออก
กรีด! กรีด!
เสียงกรีดร้องที่ได้ยินจากบริเวณที่เสียหายของเรือนั้นสูงกว่าเสียงรถไฟที่กระแทกบนราง
กัปตันที่อยู่ในห้องโดยสารถูกกดกับเพดานและล้มลงกลับไปบนพื้นโลหะเสียงดังโครม
“ โอ๊ย แมร่งเอ้ย เกิดอะไรขึ้น” กัปตันที่กําบั้นท้ายของเขากลิ้งไปบนพื้นและร้องออกมา เสียงร้องของเขาแย่ยิ่งกว่าหมูที่ถูกเชือด
แหวน…แหวน… ..
สัญญาณเตือนความปลอดภัยดับลงพร้อมกับส่งเสียงไซเรนดังในขณะที่ไฟสีแดงกะพริบบนหน้าจอของห้องควบคุมที่ระบุตําแหน่งของห้องเครื่องยนต์ดีเซล
“ กัปตันกัปตันพวกเราถูกตอร์ปิโดหรือเปล่า” กัปตันร่วมรีบเข้าไปในห้องควบคุมและจับกัปตันที่นอนอยู่บนพื้น ทั้งคู่สั่นอย่างรุนแรง
บูม…
ภายในยี่สิบวินาทีก็ได้ยินเสียงดังอีกครั้งและหน้าจอในห้องควบคุมที่ระบุว่าส่วนกลางของเรือเปลี่ยนเป็นสีแดง
“ อา…” ชายสองคนที่อยู่ในห้องควบคุมปืนออกมาจากห้องพักด้วยน้ำตาคว้าห่วงชูชีพที่แขวนอยู่บนผนังด้านนอกแล้ว สวมไว้ที่คอของพวกเขาทันที
บูม…บูม…บูม…
ภายในสองนาที่หน้าจอที่ระบุส่วนล่างทั้งหมดของเรือจะเปลี่ยนเป็นสีแดงกะพริบเปิดและปิดเป็นเวลาห้าวินาทีและแสดงภาพนิ่ง
” ช่วยฉันด้วย…”
“ ฉันไม่อยากตาย…”
“ โอ้พระเจ้าเรากําลังจะตาย…”
ชายเจ็ดหรือแปดคนที่รวมตัวกันบนดาดฟ้าคุกเข่าลงและร้องไห้ด้วยความสิ้นหวัง
มีหลุมขนาดใหญ่สี่หลุมที่ด้านล่างของเรือและแต่ละหลุมมีเส้นผ่านศูนย์กลางอย่างน้อยสองหรือสามเมตร
ตัง…ตัง….ตัง….
เรือลํานี้ที่มีความยาว 180 เมตรกําลังจมในอัตราที่น่าตกใจ คนเจ็ดหรือแปดคนกระโดดลงทะเลด้วยความสิ้นหวัง เนื่องจากพวกเขาเดินเรือมาหลายปีพวกเขาจึงรู้ดีว่าหากพวกเขากระโดดลงทะเลหลังจากที่เรือจมจนหมดก็จะไม่มีประโยชน์ แม้ว่าพวกเขาจะมีห่วงชูชีพสิบตัว แต่พวกมันก็จะถูกดูดเข้าไปในวังวนทั้งที่ยังมีชีวิตอยู่
“ นี่มันเจ๋งมาก!”
เฉินฟานที่ซ่อนตัวอยู่ใกล้ ๆ สามารถตื่นเต้นได้มากขึ้น ในขณะที่มองไปที่ “ลิง” ในน้ำ มีสองความรู้สึกที่แตกต่างกันอย่างสิ้นเชิงหลังจากที่ทุบเรือในประเทศของคุณและของต่างชาติ เขารู้สึกราวกับว่าตัวเองกําลังถูกคลื่นแห่งความรู้สึกผิดที่ทุบเรือของประเทศเขา แต่ตอนนี้เขามีความสุขมากกว่าครั้งแรกที่ได้ดูวิดีโอโป๊
เมื่อมองไปที่ผู้ชายที่กําลังดิ้นรนอยู่ในทะเลเฉินฟานพยายามที่จะละเว้นจากการกัดพวกเขาจนตาย แต่เขาว่ายน้ำไปที่ก้นทะเลซึ่งอยู่ห่างออกไปไม่กี่ไมล์ทะเลและนอนหลับอยู่บนค้อนดาวตก
——————————————————
“พี่หวังเรือเวียดนามที่คุณกล่าวถึงอยู่ที่ไหน? ฉันสแกนด้วยเรดาร์ในห้องควบคุมเป็นเวลาครึ่งวันแล้ว แต่ไม่มีสัญญาณของเรือลําใหญ่ในระยะ 15 ไมล์ทะเล”
“ บริเวณนี้มีปลาจํานวนมากที่สุดในหมู่เกาะพาราเซล ทั้งหมดดังนั้นลิงเวียดนามจะไปไม่ไกลเกินไป”
บนเรือลากอวนขนาดใหญ่ที่มีความยาวกว่า 150 เมตรพี่หวังซึ่งถูกโจมตีด้วยปืนฉีดน้ำเวียดนามเมื่อวันก่อนยืนอยู่บนดาดฟ้าถัดจากเศรษฐีที่อายุประมาณ 30 ปี
“อา”
“ พี่โจวดูสิดูเหมือนจะมีคนอยู่ในน้ำ!”
“ เอ๊ะดูเหมือนอย่างนั้น!”
เศรษฐีมองไปทางนั้นคว้าอินเตอร์คอมของเขาแล้วพูดว่า หลิวบังคับหางเสือไปทางซ้าย 20 องศาทันที ดูเหมือนว่ามีคนตกน้ำ”
“อา..”
หลังจากมีเสียงดังขึ้นที่ปลายอีกด้านของอินเตอร์คอมและหลังจากนั้นไม่กี่ลมหายใจเรือประมงขนาดใหญ่ก็เริ่มเคลื่อนตัวไปทางซ้ายช้าๆ
กะลาสีเรือสิบคนที่อยู่บนดาดฟ้าเรือเริ่มวุ่นวายขณะที่พวกเขาพลุกพล่านไปรอบ ๆ เพื่อมองหาเชือกและบันได
” ช่วยฉันด้วย…”
“ fhkik% & # @ …”
” ช่วยฉัน….”
ผู้คนที่อยู่บนดาดฟ้าสามารถได้ยินเสียงร้องตะโกนดังสุดเสียง
“ ให้ตายเถอะพวกเขาพูดเป็นภาษาเวียดนาม!” คนรวยมีสีหน้าแตกต่างกันอย่างกะทันหันและเขาตั้งใจฟังครู่หนึ่ง จากนั้นเขาก็ระเบิดเสียงหัวเราะ “ มันคืออันธพาลเวียดนามมันคือ “ลิง” ของเวียดนาม! “
” ทุกคน “ลิง” เวียดนามจมน้ำ!” ชายคนนั้นตะโกนสุดเสียง และชี้ไปที่พวกเขา “ มาดู “ลิง” เล่นน้ำ!”
“ พี่โจวฉันรู้จักพวกนี้ พวกมันคือ “ลิง” ที่ฉันเล่าให้ฟังว่าใครยิงเราด้วยปืนฉีดน้ำ!”
ผู้ชายที่ถูกยิงด้วยปืนฉีดน้ําครั้งที่แล้วมีสีหน้าประหลาดใจ “ เรือของพวกเขาอยู่ที่ไหน? ฉันจําได้ว่าเรือลํานี้มีสีเคลือบใหม่ซึ่งหมายความว่าเป็นเรือใหม่หรือเพิ่งได้รับการซ่อมแซม ถ้าเป็นอย่างนั้นทําไมฉันไม่เห็นตอนนี้”
“ ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า…คงเป็นเพราะ “ลิง” เหล่านี้ไม่มีแผนที่ของพื้นที่เรือของพวกมันจึงกระแทกเข้ากับแนวปะการัง!” คนรวยระเบิดเสียงหัวเราะ “ นี่คือพี่น้องที่ยอดเยี่ยมรีบยิงพวกเขาด้วยปืนฉีดน้ำของเรา!”
ทันทีที่เขาพูดจบประโยคเขาก็เอื้อมมือไปหาสายรัดเอว
