เมื่อพวกเขาไปถึงศูนย์กลางของเมือง ดวงตาของหานเซิ่นและเป่าเอ๋อก็เบิกกว้าง ในลานกว้างของเมืองใต้มหาสมุทรที่งดงามนั้นเต็มไปด้วยขยะ แต่ขยะที่ว่าคือหัวกะโหลกของสิ่งมีชีวิตต่างๆ มันมีหัวกะโหลกจากเผ่าพันธุ์ต่างๆมากมายกองอยู่รอบๆลานกว้าง แต่ในลานกว้างมีแค่หัวกะโหลกเท่านั้น มันไม่มีโครงกระดูกส่วนอื่นอยู่รอบๆ
“ลิลลี่คงจะไม่ได้อาศัยอยู่ที่นี่แค่คนเดียวหรอกใช่ไหม” หานเซิ่นแปลกใจ
พวกเขาผ่านลานกว้างและไปถึงปราสาทที่งดงามแห่งหนึ่ง สถานที่แห่งนี้ดูสะอาดและมันมียามรักษาการณ์ยืนเฝ้าประตูอยู่
“มันจะเป็นอะไรที่ดีมาก ถ้ามีแค่ลิลลี่อยู่ที่นี่” หานเซิ่นถอนหายใจ
ลิลลี่นำหน้าหานเซิ่นไป เมื่อพวกเขาไปถึงหน้าปราสาท ยามรักษาการณ์ทั้ง 2 ก็ยกหอกของพวกเขาเพื่อหยุดลิลลี่และหานเซิ่น
“ได้โปรดเรียนองค์หญิงว่าองค์ชายกลับมาแล้ว”
“องค์ชาย? ไหนองค์ชาย?” ยามรักษาการณ์ถามอย่างแข็งกระด้าง
‘บางสิ่งผิดปกติ’ หานเซิ่นคิด ถึงแม้ยามรักษาการณ์จะจดจำไป๋อี้ไม่ได้ เพราะเขาดูเหมือนกับคนอื่น แต่ยามรักษาการณ์ก็ไม่ควรจะพูดแบบนั้นอยู่ดี ในตอนที่พวกเขาพูดถึงองค์ชาย มันไม่มีความเคารพอยู่เลย
ขณะที่หานเซิ่นครุ่นคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้ ลิลลี่ก็อธิบายว่าหานเซิ่นใช้รีเทิร์นทูออริจิน
“พวกเจ้ารออยู่นี่” หลังจากที่ยามรักษาการณ์ได้ฟังเรื่องราว เขาก็มองมาที่หานเซิ่น ก่อนที่จะเดินเข้าไปในปราสาท
หานเซิ่นรู้สึกแปลกๆ ตอนนี้ยามรักษาการณ์รู้ว่าเขาคือไป๋อี้ แต่ถึงอย่างนั้นยามรักษาการณ์ก็ยังปฏิบัติกับเขาอย่างเสียมารยาทอยู่ดี มันเริ่มจะทำให้เขารู้สึกกังวล
ยามรักษาการณ์ทั้ง 2 เป็นเผ่าไซเรนเช่นกัน ไป๋อี้เป็นบุตรชายของไซเรนเลือดบริสุทธิ์ ถึงแม้เขาจะไม่ใช่องค์ชาย เขาก็ไม่ควรจะถูกปฏิบัติแบบนี้
หานเซิ่นไม่รู้ว่ามันเกิดอะไรขึ้นกันแน่เขาได้แต่คอยดูว่าจะเกิดอะไรขึ้นต่อไป
“องค์ชายอย่าได้โกรธ ในช่วงนี้องค์หญิงอารมณ์ไม่ดี องค์ชายต้องอดทนเอาไว้” ลิลลี่พยายามปลอมหานเซิ่นอย่างเป็นกังวล
หานเซิ่นหายใจเข้าลึกและตบหน้าของหนึ่งในยามรักษาการณ์ พลังของร่างกายแห่งราชันออริจินอลวอเทอร์นั้นส่งยามรักษาการณ์กระเด็นออกไป เขาชนเข้ากับเสาของปราสาทและกระอักเลือดออกมา มันเป็นอะไรที่ยากลำบากที่จะลุกกลับขึ้นมา
หานเซิ่นเดินออกไปข้างหน้าอย่างเงียบๆ ใบหน้าของเขาดูถมึงทึง
ใบหน้าของลิลลี่ซีดเผือก เธอเข้ามาขวางและพูด “องค์ชายอย่าทำแบบนี้ ท่านจะทำให้องค์หญิงโกรธเอา!”
หานเซิ่นลูบหัวกิเลนโลหิตและพูด “ตอนนี้ทุกอย่างนั้นมันเปลี่ยนไปแล้ว ดังนั้นนางโกรธแล้วยังไง? เจ้าก็ควรจะเลิกพล่ามและไปเก็บกวาด”
ลิลลี่พยักหน้ารับคำสั่ง แต่ก่อนที่เธอจะได้พูดอะไรอีก เสียงก็ดังก้องออกมาจากปราสาท
“ซีโน่เจเนอิคครึ่งเทพตัวหนึ่งมอบความกล้าให้กับเจ้ามากขนาดนั้นเลย?”
หานเซิ่นหลี่ตาและมองคนที่ออกมาจากปราสาท
เธอเป็นผู้หญิงที่ดูคล้ายคลึงกับลิลลี่ เธอมีผมกับดวงตาสีฟ้า และหูของเธอก็เป็นเหงือกปลา
แต่ร่างกายท่อนล่างของเธอไม่ได้เป็นหางของปลา เธอมีขาที่เรียวยาว ขาของเธอยาวมากถึงขนาดที่ทำให้เธอดูสูงมากๆ และด้วยสีหน้าที่หยิ่งยโส มันก็ทำให้เธอดูเหมือนกับคนที่มีฐานะสูงส่ง
“ข้าไม่ได้กล้าถึงขนาดนั้น ข้าแค่ไม่อยากจะรายงานคนอื่นทุกครั้งที่กลับมาถึงบ้าน” หานเซิ่นตอบ
ผู้หญิงที่งดงามคนนั้นขมวดคิ้ว ใบหน้าของเธอดูเย็นชาอย่างน่ากลัว เธอมองไปที่หานเซิ่นอย่างเย้ยหยัย
“เจ้ามาจากสายเลือดบริสุทธิ์ แต่เจ้าใช้รีเทิร์นทูออริจินเพื่อต่อสู้กับดยุกคนหนึ่งเนี่ยนะ นั่นไม่ทำให้เจ้ารู้สึกอับอายเลยหรือยังไง?”
“นั่นเป็นธุระของข้า ไม่ใช่ของเจ้า” หานเซิ่นทำให้แน่ใจว่าเขาดูโกรธเล็กน้อย
“ข้าจะมองข้ามสิ่งที่เจ้าตัดสินว่าเป็น‘ธุระของเจ้า’ไป แต่นี่จะเป็นครั้งสุดท้าย ถ้าเจ้าแตะต้องคนของข้าอีกล่ะก็ เจ้ารู้ดีสินะว่าจะเกิดอะไรขึ้น”
หลังจากนั้นเธอก็เมินเฉยต่อหานเซิ่น เธอส่งคนออกมาเพื่อช่วยเหลือยามรักษาการณ์ที่ถูกหานเซิ่นตบ หลังจากนั้นเธอก็เดินกลับเข้าไปในปราสาท
พวกคนที่ออกมาอุ้มยามรักษาการณ์นั้นมองหานเซิ่นอย่างไร้ซึ่งความเคารพ พวกเขาไม่ได้มีความเคารพต่อคนที่เป็นองค์ชายเลยแม้แต่นิดเดียว
‘ชีวิตของไป๋อี้เองก็แย่เหมือนกันเลย องค์หญิงคนนี้คือใครกันแน่? เธอดู…ไม่ปกติ’ หานเซิ่นคิดกับตัวเอง
เมื่อองค์หญิงกลับเข้าไปในปราสาท ลิลลี่ก็ดูโล่งใจอย่างเห็นได้ชัด เธอพูดกับหานเซิ่น
“องค์ชาย พวกเราไปกันเถอะ อย่าทำให้องค์หญิงโกรธไปมากกว่านี้”
นี่นั้นแตกต่างจากที่หานเซิ่นจินตนาการเอาไว้มาก เขาเชื่อว่าไป๋อี้เป็นองค์ชายและที่นี่ก็คือดินแดนของเขา เขาควรจะมีชีวิตที่สะดวกสบายภายในปราสาทที่หรูหรา
แต่ลิลลี่นั้นพาหานเซิ่นไปตามโถงทางเดินด้านข้าง พวกเขาตามเส้นทางคดเคี้ยวของสวนเพื่อไปถึงที่ปลายสุด เธอพาหานเซิ่นมาที่กระท่อมเล็กๆแห่งหนึ่ง
หานเซิ่นขมวดคิ้ว ถ้าเขาไม่ได้ใช้ออร่าศาสตร์ตงเสวียนเพื่อตรวจตราลิลลี่ เขาก็คงจะคิดว่าเธอกำลังเล่นตลกกับเขา เขาถึงกับสงสัยว่าทั้งหมดนี่เป็นกับดักเพื่อทดสอบเขาหรือเปล่า องค์ชายแบบไหนกันที่อาศัยอยู่ในสถานที่แบบนี้
ลิลลี่เปิดประตูและเริ่มเก็บกวาดภายในกระท่อมน้อยๆ เธอพูดขึ้นมา
“เชิญองค์ชายพักผ่อนให้สบาย ลิลลี่จะเก็บกวาดเดี๋ยวนี้”
หานเซิ่นเห็นว่าภายในกระท่อมนั้นถูกเก็บกวาดเป็นอย่างดี มันสะอาดจนเป็นประกาย เขาโบกมือให้กับลิลลี่
“ไม่มีความจำเป็นต้องเก็บกวาด เจ้าไปพักได้แล้ว ข้าจะใช้เวลายึดครองร่างกายนี้ อย่าได้มารบกวนข้าเป็นอันขาด ข้าจะเรียกเจ้าเมื่อต้องการ”
“ค่ะ องค์ชาย” ลิลลี่พูด เธอออกไปจากกระท่อมและปิดประตู
…
องค์หญิงยืนอยู่ด้านบนของปราสาทและมองลงไปที่กระท่อมภายในสวน
“นี่ไป๋อี้คนนั้นใช้รีเทิร์นทูออริจินจริงๆหรอเนี่ย?” ไซเรนเฒ่าคนที่ยืนอยู่ข้างองค์หญิงถามขึ้นมาด้วยเสียงที่หยาบกระด้าง
“ข้าได้แต่เชื่อว่าเขาทำแบบนั้น ร่างกายของเขามีร่องรอยของรีเทิร์นทูออริจินอยู่ภายใน แถมเขาก็มีร่างกายแห่งราชันออริจินอลวอเทอร์และแสงแห่งเทพธาตุน้ำของเขาก็ดูปกติ แต่…” องค์หญิงหยุดพูด
“แต่อะไร?” ไซเรนเฒ่าถาม
“เขากล้าโต้เถียงกับข้า ข้าไม่รู้ว่าทำไมเขาพยายามจะทำแบบนั้น” องค์หญิงพูดพร้อมกับขมวดคิ้ว
ไซเรนเฒ่าไอและพูด “ซีโน่เจเนอิคตัวนั้นดูทรงพลัง มันไม่ใช่สิ่งมีชีวิตธรรมดาๆอย่างแน่นอน ตอนนี้เมื่อเขามีมันอยู่ มันก็ควรจะช่วยเหลือเขาอย่างมาก ดูเหมือนกับว่าเขาจะได้รับอะไรมากมายจากการเดินทางในครั้งนี้ ไม่ใช่แค่ซีโน่เจเนอิคตัวนั้นตัวเดียว แต่มันถือเป็นเรื่องดีที่เขายินดีจะใช้รีเทิร์นทูออริจินเพื่อชิงร่างกายนั้นมา ตอนนี้โอกาสที่เขาจะได้รับการยอมรับจากโบราณวัตถุของพวกเราก็น้อยลงไปอีก มันถือเป็นเรื่องดีสำหรับองค์หญิง”
