หานเซิ่นและคนอื่นๆถอยหลังออกมา พวกเขาขยายอาณาเขตของตัวเองขณะที่จ้องมองไปที่ไข่ห่าน
รอยแตกร้าวปรากฏขึ้นบนผิวของไข่มากขึ้นเรื่อยๆ รอยแตกนั้นเป็นแนวตรงอย่างประหลาด เห็นได้ชัดว่ามันไม่ใช่รอยแตกร้าวที่เกิดขึ้นเองตามธรรมชาติ
ตูม!
อุ้งเท้าสีเขียวเข้มนับไม่ถ้วนออกมาจากด้านบนและด้านล่างของไข่หิน
“โว้ว! นั่นมันแมลงยักษ์!” ดราก้อนเอทร้องตะโกนด้วยดวงตาที่เบิกกว้าง
หินอาจจะดูเหมือนกับไข่ห่าน แต่สิ่งที่อยู่ภายในไม่ใช่ลูกห่านอย่างแน่นอน จริงๆแล้วมันเป็นแมลงซีโน่เจเนอิคที่ดูเหมือนกับตะขาบ ร่างกายของมันขดอยู่ทำให้อุ้งเท้าของมันถูกซ่อนเอาไว้ นั่นคือเหตุผลที่ทำให้มันดูเหมือนกับไข่ห่าน มันเผยเขี้ยวของมันออกมาขณะที่จ้องลงมาที่เหล่าเดสทรอยเยอร์และดราก้อนที่อยู่ใกล้ๆ
ที่ท้องของเจ้าแมลงเต็มไปด้วยเลือด ซึ่งมันคงจะเป็นของเดสทรอยเยอร์ระดับราชันที่หายสาบสูญไป
ทุกคนที่ยังมีชีวิตอยู่รู้ว่าด้วยเหตุผลบางอย่างซีโน่เจเนอิคตัวนี้กินเดสทรอยเยอร์ระดับราชันมากกว่า 50 คนเข้าไปในเวลาไม่กี่วินาที เมื่อตระหนักได้ถึงเรื่องนั้นมันก็ทำให้พวกเขารู้สึกหนาวขึ้นมา ทุกคนรวมถึงหานเซิ่นและดราก้อนวันรีบบินหนีออกไปทันที พวกเขาต้องการจะหนีออกไปจากดาวดาร์คโซนให้เร็วที่สุด
แต่ในจังหวะที่พวกเขากำลังจะบินเข้าไปในหมู่เมฆ ทั้งท้องฟ้าก็เปลี่ยนเป็นสีเขียวเข้ม มันเหมือนกับว่ามีคริสตัลสีเขียวขนาดใหญ่ก่อตัวขึ้นมาเพื่อครอบทั้งดวงดาวเอาไว้ แม้แต่แสงอันน้อยนิดที่ส่องลงมาก็ถูกย้อมด้วยเฉดสีเขียว
ปัง!
กลุ่มของเดสทรอยเยอร์และกลุ่มของดราก้อนร่วงลงมาจากท้องฟ้าราวกับอุกกาบาต พวกเขาชนเข้ากับผิวของดวงดาวอย่างรุนแรงจนเกิดเป็นหลุมลึก
“อาณาเขตจำกัดการเคลื่อนไหวทางอากาศ ด้วยรัศมีขนาดนั้นมันคงจะต้องเป็นซีโน่เจเนอิคระดับเทพเจ้าไม่ผิดแน่!” ดราก้อนเอทพูดขณะที่ปีนขึ้นมาจากหลุม ใบหน้าของเขาดูมืดมน
“นั่นไม่ใช่แค่อาณาเขตจำกัดการเคลื่อนไหวทางอากาศ” หานเซิ่นมองไปรอบๆ
อาณาเขตนั้นดูเหมือนกับว่าปกคลุมทั้งดวงดาว ในตอนนี้ไม่มีใครที่บินหนีไปได้ และที่น่ากลัวยิ่งกว่านั้นก็คือนี่ไม่ใช่แค่อาณาเขตที่มีผลจำกัดการเคลื่อนไหวทางอากาศเท่านั้น มันยังมีพลังอื่นอีกด้วย
แต่ก่อนที่หานเซิ่นจะวิเคราะห์ได้มากกว่านั้น แมลงตัวใหญ่ยักษ์ก็กระโดดออกมาข้างหน้า ร่างกายที่ใหญ่มหึมาของมันเคลื่อนไหวด้วยความเร็วที่น่าเหลือเชื่อและโซ่สสารสีเขียวเข้มก็พลุ่งพล่านในอากาศรอบๆตัวของมัน โซ่สสารพันรอบๆร่างกายเจ้าแมลงและด้านนอกของมันก็คมราวกับใบมีด
หานเซิ่นใช้ออร่าตงเสวียนขณะที่พยายามวิ่งหนีไป เขาไม่กล้าใช้อาณาเขตภูเขา เพราะมันจะเป็นอะไรที่ไร้ประโยชน์ต่อศัตรูแบบนี้
ซีโน่เจเนอิคแบบนั้นมีพลังมากพอที่จะบดขยี้อาณาเขตภูเขาโดยไม่ต้องเสียเหงื่อสักหยด ชุดเกราะตงเสวียนของเขาไม่สามารถทนต่อพละกำลังระดับนั้นได้ เขาจะถูกฆ่าตายในทันที
ตูม!
แมลงประหลาดกระโดดเข้ามาด้วยความเร็วสูง ยอดฝีมือระดับราชัน 2 คนอยู่ใกล้เกินกว่าจะวิ่งหนีไปได้ ดังนั้นพวกเขาจึงไม่มีทางเลือกนอกจากโจมตีสวนกลับไป พวกเขาพยายามใช้พลังของตัวเองเพื่อต่อสู้กับเจ้าแมลง แต่แมลงประหลาดนั้นสามารถกลืนพวกเขาเข้าไปได้ทั้งตัว หลังจากนั้นเจ้าแมลงก็ดำลงไปใต้พื้นดินและทิ้งรูขนาดใหญ่เอาไว้
พื้นดินใต้เท้าของหานเซิ่นสั่นไหวราวกับว่ามีแผ่นดินไหวเกิดขึ้น เขาต้องการจะวิ่งหนีไป แต่หลังจากเดินไปได้ไม่กี่ก้าว เขาก็มาเจอกับรูบนพื้น ยอดฝีมือระดับราชันคนหนึ่งที่วิ่งอยู่ถัดไปจากหานเซิ่นถูกกลืนกินโดยเจ้าแมลงที่พุ่งขึ้นมาจากรูนั้น แมลงประหลาดลอยตัวอยู่บนอากาศชั่วขณะ ก่อนที่มันจะดำกลับลงไปใต้พื้นดินอีกครั้ง
“เวรเอ้ย!” ดราก้อนเอทอุทานเมื่อเห็นเจ้าแมลงกินหนึ่งในเผ่าดราก้อนไป มันทำให้เขาโกรธจนต้องใช้ร่างมังกรทองของตัวเอง เขาชกหมัดลงไปในรูที่อยู่บนพื้น
ตูม!
เจ้าแมลงประหลาดไม่ได้กลับออกมาและมันไม่มีเสียงกรีดร้องดังขึ้นมาเช่นกัน
“ระวัง!” ดราก้อนวันวิ่งเข้ามาทางดราก้อนเอทและผลักดราก้อนเอทไปด้านหลัง หลังจากนั้นเขาก็หลบออกไป
มีเสียงบูมดังขึ้นมาพร้อมกับดินและฝุ่นที่พุ่งขึ้นราวกับน้ำพุในจุดที่ดราก้อนเอทอยู่เมื่อครู่นี้ แมลงประหลาดปรากฏตัวออกมาอีกครั้ง
ไม่มีใครเข้าไปเพื่อโจมตีเจ้าแมลง ตอนนี้การวิ่งหนีไปคือสิ่งเดียวที่อยู่ในหัวของพวกเขา พวกเขาทั้งหมดรู้ดีว่าการต่อสู้กับสิ่งมีชีวิตแบบนี้เป็นอะไรที่ไร้ประโยชน์
หานเซิ่นยังคงวิ่งหนีต่อไป เขามั่นใจว่าสามารถทำให้อาณาเขตของเจ้าแมลงไร้ผลและหนีออกไปจากดาวดาร์คโซนได้
แต่เขาจำเป็นต้องทิ้งห่างจากเจ้าแมลงหยุดให้ได้ซะก่อน เพราะถึงเขาจะทำลายอาณาเขตที่จำกัดการเคลื่อนไหวทางอากาศนี้ได้จริงๆ แต่ถ้าเขาไปได้ไม่ไกลนัก เจ้าแมลงก็ไล่ล่าเขาได้อยู่ดี
ดังนั้นหานเซิ่นจึงพยายามทำตัวไม่เป็นจุดเด่น และในทันทีที่มีโอกาส เขาจะใช้ร่างกายเทพเจ้าสปิริตขั้นสุดยอดเพื่อหนีไปจากดาวดาร์คโซน
ส่วนคนอื่น หานเซิ่นได้แต่เวทนาพวกเขา ในเวลาแบบนี้ทุกคนต้องพึ่งตัวเอง หานเซิ่นไม่ใช่พ่อของพวกเขา มันไม่มีความจำเป็นที่เขาต้องเสียสละตัวเองเพื่อพวกเขา
ใบหน้าของหานเซิ่นซีดเผือกอย่างกะทันหัน โดยไม่ลังเลหานเซิ่นใช้พละกำลังทั้งหมดเพื่อกระโดดไปข้างหน้า เจ้าแมลงพุ่งขึ้นมาจากพื้นดินในจุดที่เขายืนอยู่
ร่างกายของหานเซิ่นเกือบจะสัมผัสกับปากและโซ่สสารสีเขียวเข้มที่เหมือนกับใบมีดรอบๆตัวเจ้าแมลง หนึ่งในพวกมันเฉี่ยวขาของหานเซิ่นไป โซ่สสารตัดผ่านชุดเกราะตงเสวียนอย่างง่ายดายและทิ้งรอยแผลลึกเอาไว้
หานเซิ่นเมินเฉยต่อความเจ็บปวดและวิ่งหนีต่อไป
เจ้าแมลงประหลาดกลับลงไปใต้ดินอีกครั้ง และทุกครั้งที่มันโผล่ขึ้นมา มันจะทิ้งรูขนาดสิบเมตรเอาไว้เบื้องหลัง
บางทีมันอาจจะเป็นเพราะขาของหานเซิ่นทิ้งรอยเลือดเอาไว้ แต่หานเซิ่นสังเกตได้ว่าเจ้าแมลงประหลาดดูเหมือนจะโฟกัสมาที่เขาโดยเฉพาะ
‘เราคงจะไม่โชคร้ายขนาดนั้นหรอกใช่ไหม’ หานเซิ่นคิด เขาหวังว่าจะเข้าใจผิดไป แต่เมื่อเจ้าแมลงพุ่งขึ้นมาจากพื้นอีกครั้งในจุดที่เขาอยู่ เขาก็รู้ว่าลางสังหรณ์นั้นถูกต้อง เจ้าแมลงกำลังไล่ตามเขาอยู่จริงๆ
“เวรเอ้ย!” หานเซิ่นเชื่องช้ากว่าเจ้าแมลง ดังนั้นเขาจึงหลบหลีกการโจมตีของมันไม่ได้ เขาตัดสินใจบินขึ้นฟ้าและปลดปล่อยแสงสีขาวอันศักดิ์สิทธิ์ออกมา ตอนนี้หานเซิ่นเปิดใช้งานโหมดเทพเจ้าสปิริตขั้นสุดยอดขณะที่เริ่มบินสูงขึ้นไปจากพื้น
เจ้าแมลงดูเหมือนจะไม่มีการโจมตีระยะไกล นอกจากอาณาเขตแห่งราชันของมัน ดังนั้นหานเซิ่นจึงโฟกัสไปที่การบินขึ้นจากพื้นให้สูงที่สุด แต่ในจังหวะที่เขาคิดว่าหนีออกไปจากอาณาเขตของเจ้าแมลงได้แล้ว เขาก็ได้ยินเสียงหึ่งๆดังขึ้นมา
ปีกที่โปร่งใสงอกออกมาจากด้านหลังของเจ้าแมลง และมันก็กำลังบินตรงเข้ามาหาหานเซิ่นด้วยความเร็วสูง ด้วยเวลาไม่ถึงหนึ่งวินาที มันก็มาอยู่ใต้เท้าของหานเซิ่นแล้ว
เจ้าแมลงอ้าปากเพื่อจะกลืนหานเซิ่นเข้าไป มันเหมือนกับวาฬตัวใหญ่ที่พร้อมจะเขมือบปลาตัวน้อยเข้าไป
