“อีกครั้งหนึ่ง” มอนสเตอร์กระทิงพูด ปีกขนาดใหญ่กางออกมาและร่างกายของมันก็ถูกปกคลุมด้วยเกล็ดสีน้ำเงิน แต่เจ้ามอนสเตอร์จ้องไปที่หานเซิ่นด้วยความใจจดใจจ่อเหมือนกับเด็ก
หานเซิ่นได้ยินมันพูดสามคำนั้นซ้ำๆหลายครั้ง ขณะที่พวกเขาเดิมพันกัน หานเซิ่นชนะเจ็ดครั้งติดต่อกัน และตอนนี้ดวงตาของมอนสเตอร์กระทิงก็ดูเหมือนกับว่ากำลังจะลุกเป็นไฟ หานเซิ่นกังวลว่ามันอาจจะทำร้ายเขาด้วยความไม่พอใจ
“พี่กระทิงลองเขย่าเหรียญมั่งเป็นยังไง และข้าจะเป็นฝ่ายทาย?”
หานเซิ่นเสนอขณะที่วางเหรียญลงตรงหน้ามอนสเตอร์กระทิง
เมื่อมอนสเตอร์กระทิงได้ยินหานเซิ่นพูดแบบนั้น ดวงตาของมันก็เป็นประกายขึ้นมา มันยื่นมือขนาดใหญ่ออกไปและใช้พลังเพื่อดูดเหรียญเข้ามาอยู่ในฝ่ามือของมัน
“เจ้าเป็นฝ่ายทาย พวกเราจะยังคงเดิมพันโล่บนหลังของเจ้ากับจีโนคอร์ทั้งหมดที่ข้าสูญเสียไป เจ้าจะมอบพวกมันมาให้กับข้า ถ้าข้าชนะ” มอนสเตอร์กระทิงพูดกับหานเซิ่นขณะที่ถือเหรียญนั่น
“เอาสิ ข้าจะเดิมพันทุกอย่าง”
หานเซิ่นกระพริบตาปริบๆและพูดต่อไปว่า “ว่าแต่พี่กระทิงจะเดิมพันอะไร?”
มอนสเตอร์กระทิงดูลังเล มันมีจีโนคอร์แค่เจ็ดอันเท่านั้น และมันก็สูญเสียจีโนคอร์ทั้งหมดไปให้หานเซิ่นแล้ว ตอนนี้เจ้ามอนสเตอร์กระทิงไม่มีอะไรจะใช้เดิมพันอีก
จริงๆแล้วมอนสเตอร์กระทิงไม่ได้สูญเสียมากมายเหมือนอย่างที่คนอื่นคิด มันมีจีโนคอร์อยู่เจ็ดอัน แต่มีจีโนคอร์เพียงแค่อันเดียวเท่านั้นที่มันสร้างขึ้นมาด้วยตัวเอง ส่วนจีโนคอร์อีกหกอันเป็นสิ่งที่มันขโมยมาจากซีโน่เจเนอิคตัวอื่น
แต่ “ขโมย” อาจจะไม่ได้เป็นคำที่ถูกต้องซะทีเดียว มอนสเตอร์กระทิงจะกินร่างของซีโน่เจเนอิคที่มันฆ่าได้ และในตอนที่มันพบกับจีโนคอร์ของซีโน่เจเนอิคที่ตายไป มันก็คิดว่าจีโนคอร์เหล่านั้นอาจจะเป็นอะไรที่มีประโยชน์ ด้วยเหตุนั้นมันจึงเก็บจีโนคอร์เหล่านั้นมา และตอนนี้มันก็ใช้จีโนคอร์เหล่านั้นในการเดิมพัน
หานเซิ่นสังเกตเห็นว่ามอนสเตอร์กระทิงไม่ได้พูดอะไร เขาเดาว่ามันคงจะไม่เหลืออะไรให้ใช้ในการเดิมพันอีกแล้ว เขากังวลว่ามอนสเตอร์กระทิงอาจจะโมโหขึ้นมาถ้ามันไม่เหลืออะไรแล้วจริงๆ ดังนั้นเขาจึงรีบพูดขึ้นว่า
“เอาแบบนี้เป็นไงพี่กระทิง พี่กระทิงทั้งฉลาดและแข็งแกร่งพอจะเอาชนะศัตรูได้อย่างสบายๆ พี่กระทิงคงจะหาโล่และจีโนคอร์เป็นร้อยๆได้อย่างไม่ยากเย็นอะไรถ้าพี่กระทิงต้องการ อย่างนั้นพี่กระทิงช่วยข้าเรื่องหนึ่งเป็นการเดิมพันเป็นยังไง?”
“เรื่องนั้นคืออะไร?” มอนสเตอร์กระทิงนั้นซื่อตรง แต่มันไม่ได้โง่เขลา มันมองมาที่หานเซิ่นอย่างกังวลเล็กน้อย
“จริงๆแล้วเรื่องที่ข้าจะขอไม่ได้เป็นการช่วยข้าจริงๆ ข้าแค่รู้สึกแย่แทนพี่กระทิง มันมีไอ้เวรคนหนึ่งที่เรียกพี่กระทิงมาที่นี่ และเขาก็ไม่ได้นำเครื่องสังเวยมาให้กับพี่กระทิง เขาแค่เล่นตลกกับพี่กระทิง ถ้าข้าได้เจอเขาอีกครั้ง ข้าอยากจะลงโทษเขาแทนพี่กระทิง แต่ข้าอ่อนแอเกินไป… ข้าไม่แน่ใจว่าจะสู้กับเขาได้ มันจะเป็นอะไรที่น่าอายมาก ถ้าข้าจะขอให้พี่กระทิงไปต่อสู้กับเขาแทนข้า” หานเซิ่นสารภาพขณะที่มองไปที่มอนสเตอร์กระทิงด้วยความอับอาย
เมื่อมอนสเตอร์กระทิงได้ยินแบบนั้น มันก็คิดว่าหานเซิ่นเป็นคนดีมากๆ มันมองไปที่หานเซิ่นและพยักหน้า “เจ้าวางใจข้าได้”
“ถ้าอย่างนั้นก็เป็นอันตกลง ถ้าข้าแพ้ พี่กระทิงก็เอาโล่และจีโนคอร์กลับไป แต่ถ้าพี่กระทิงแพ้ ในตอนที่ข้าพบหมอนั่นอีกครั้ง ข้าจะขอให้พี่กระทิงมาช่วยข้าจัดการกับเขา” หานเซิ่นอธิบายเกี่ยวกับการเดิมพันอย่างระมัดระวัง
มอนสเตอร์กระทิงพยักหน้า หลังจากนั้นมันก็เริ่มจะเขย่าเหรียญ
หานเซิ่นมองดูวิธีการเขย่าเหรียญของมอนสเตอร์กระทิง และเขาก็รับรู้ว่ามันไม่เก่งเรื่องการพนัน
หลังจากที่เขย่าอยู่สักพัก มอนสเตอร์กระทิงก็ยื่นแขนออกมาตรงหน้าหานเซิ่นและพูดด้วยใบหน้าที่ดูอึดอัดใจ
“เจ้าทายได้แล้ว”
“พี่กระทิง พี่กระทิงรู้ไหมว่ามันเป็นรูปภาพหรือหมายเลขน่ะ?” หานเซิ่นถามด้วยรอยยิ้ม
“เรื่องนั้น…” มอนสเตอร์กระทิงพยายามคิด มันเปิดมือเล็กน้อยเพื่อจะมองดูเหรียญ หลังจากนั้นมันก็พูดอย่างมั่นใจ “แน่นอนว่าข้ารู้ รีบทายมาได้แล้ว”
“ข้าทายว่า…” หานเซิ่นจงใจลากเสียงขณะที่มองดูใบหน้าของมอนสเตอร์กระทิง เจ้ามอนสเตอร์กระทิงดูกังวลมากๆ “มันเป็นรูปภาพ”
ในตอนที่หานเซิ่นพูดแบบนั้น มอนสเตอร์กระทิงก็คอตก
“อีกครั้งหนึ่ง” มอนสเตอร์กระทิงกัดฟันและเริ่มจะเขย่าเหรียญอีกครั้ง
“อีกครั้งหนึ่ง… อีกครั้งหนึ่ง… อีกครั้งหนึ่ง…”
เสียงคำรามดังก้องไปทั่วทั้งฟ้า มันน่ากลัวยิ่งกว่าเสียงฟ้าร้อง หานเซิ่นไม่สามารถจำได้ว่าเขาชนะการเดิมพันไปกี่ครั้งแล้ว ในตอนนี้มอนสเตอร์กระทิงคงจะต้องช่วยเขาเป็นร้อยๆเรื่อง
แต่หานเซิ่นต้องยอมรับในความซื่อตรงของมอนสเตอร์กระทิง ถึงแม้มันจะพ่ายแพ้ครั้งแล้วครั้งเล่า แต่มันก็ไม่เคยพยายามจะฆ่าเขาด้วยความโกรธเลยสักครั้งเดียว
ทันใดนั้นพายุฝนฟ้าคะนองก็เริ่มจะเบาบางลงไป ความโมโหหายไปจากใบหน้าของมอนสเตอร์กระทิงและมันก็ตะโกนขึ้นมา
“โอ้ไม่นะ! ก็อตสปิริตสตอร์มกำลังจะสิ้นสุด ข้าจำเป็นต้องกลับไปแล้ว”
“ทำไมพี่กระทิงถึงต้องกลับไปก่อนที่ก็อตสปิริตสตอร์มจะสิ้นสุด?” หานเซิ่นถามด้วยความสับสน
คนส่วนใหญ่รู้ว่าซีโน่เจเนอิคในก็อตแอเรียจะมาพร้อมกับก็อตสปิริตสตอร์ม และพวกมันจะหายไปในตอนที่พายุฝนฟ้าคะนองหยุดลง แต่ไม่มีใครรู้ว่าทำไมซีโน่เจเนอิคในก็อตแอเรียต้องมาพร้อมกับก็อตสปิริตสตอร์มเท่านั้น
มอนสเตอร์กระทิงไม่ได้ตอบคำถามของหานเซิ่น มันลังเลอยู่สักพักก่อนที่จะนำเอาเกล็ดสีม่วงออกมาและโยนให้กับหานเซิ่น
“ใช้เกล็ดนี้ ถ้าเจ้าต้องการความช่วยเหลือ”
หลังจากนั้นมอนสเตอร์กระทิงก็หันไปมองจีโนคอร์เป็นครั้งสุดท้ายก่อนที่จะหันกลับและเตรียมตัวจากไปพร้อมกับพายุฝนฟ้าคะนอง
“พี่กระทิงรอเดี๋ยวก่อน” หานเซิ่นหยุดมอนสเตอร์กระทิงเอาไว้
“อะไรอีก?” มอนสเตอร์กระทิงพูดขณะที่หันกลับมามองที่เขา
หานเซิ่นหยิบหนึ่งในจีโนคอร์ขึ้นมา เขาโยนมันไปให้กับมอนสเตอร์กระทิงและพูด
“มันเป็นโชคชะตาที่พาพวกเรามาพบกันในวันนี้ ข้าไม่มีเครื่องสังเวยอะไรที่จะมอบให้กับพี่กระทิง ดังนั้นพี่กระทิงก็ควรจะเก็บสิ่งนี่เอาไว้”
มอนสเตอร์กระทิงรับจีโนคอร์มาด้วยความดีใจ จีโนคอร์อันนั้นเป็นจีโนคอร์ที่มันสร้างขึ้นมาด้วยตัวเอง และมันก็เป็นจีโนคอร์ที่มอนสเตอร์กระทิงเหลือบมองด้วยความโศกเศร้าก่อนที่จะหันหลังไป
จีโนคอร์อื่นนั้นธาตุแตกต่างจากมอนสเตอร์กระทิง ดังนั้นพวกมันไม่สามารถช่วยอะไรมอนสเตอร์กระทิงได้มาก แต่จีโนคอร์ที่มอนสเตอร์กระทิงสร้างขึ้นมาด้วยตัวเองนั้นเป็นอะไรที่มีค่ากับมันมากๆ
“เจ้าเป็นคนที่มีจิตใจดีจริงๆ” มอนสเตอร์กระทิงรู้สึกซาบซึ้งกับเรื่องนี้ เขาต้องการจะขโมยสิ่งของของหานเซิ่น แต่หานเซิ่นกลับพยายามจะช่วยเหลือมัน สถานการณ์ทั้งหมดนี้ทำให้มอนสเตอร์กระทิงซาบซึ้งจนเกือบลืมไปเลยว่าจริงๆแล้วจีโนคอร์นั่นแต่เดิมเป็นของของมัน
“ตอนนี้พี่กระทิงควรไปได้แล้ว ถ้าข้าหาหมอนั่นเจอ ข้าจะเรียกพี่กระทิงเพื่อที่พี่กระทิงจะได้สั่งสอนเขา ข้าจะล้างแค้นให้กับพี่กระทิง” หานเซิ่นโบกมือและพูดบอกลา
มอนสเตอร์กระทิงรู้สึกซาบซึ้งยิ่งกว่าเดิม แต่ก็อตสปิริตสตอร์มเกือบจะสลายไปแล้ว มันจึงไม่มีเวลาจะพูดอะไร มันคิดว่าหานเซิ่นเป็นคนดีมากๆ และถ้ามีโอกาส มันจะช่วยหานเซิ่นอย่างแน่นอน
หลังจากที่มอนสเตอร์กระทิงจากไปพร้อมกับก็อตสปิริตสตอร์ม หานเซิ่นก็ถอนหายใจออกมา
‘โชคดีที่มันเป็นซีโน่เจเนอิคระดับเทพเจ้าที่ซื่อตรง ไม่อย่างนั้นมันก็อาจจะเป็นอะไรที่เลวร้ายยิ่งกว่านี้ เราจำเป็นต้องหยุดทำอะไรเสี่ยงๆ ระดับเทพเจ้ายังไงก็เป็นระดับเทพเจ้า เราไม่ควรประมาทระดับเทพเจ้าคนไหนทั้งนั้น’ หานเซิ่นคิดกับตัวเอง
หลังจากที่เห็นว่าเอ็กซ์ควิสิทยังคงไม่ได้สติ หานเซิ่นก็ส่งพลังเข้าไปในร่างกายของเธอ ดูเหมือนว่ามันจะช่วยปลดล็อคบางสิ่งในตัวเธอและทำให้เธอตื่นขึ้นมา
ในตอนที่เอ็กซ์ควิสิทตื่นขึ้นมา เธอก็ลุกขึ้นมาอย่างรวดเร็ว เธอจ้องไปที่หานเซิ่นด้วยดวงตาที่เบิกกว้างและถาม
“ทำไมเจ้าถึงทำร้ายข้า?”
“ข้าไปทำร้ายเจ้าตอนไหน? เจ้าเหนื่อยจนสลบไปเอง” หานเซิ่นพูด
“เจ้า…” เอ็กซ์ควิสิทกำลังจะตอบกลับไป แต่ทันใดนั้นเธอก็รู้สึกตัวว่าบางสิ่งไม่ปกติ เธอมองขึ้นไปบนท้องฟ้าและอึ้งไป
“ก็อตสปิริตสตอร์มหายไปไหนแล้ว?”
