แม็กแคกหกหูไม่ได้ให้ความสนใจกับพลังน้ำแข็งในตอนแรก มันโฟกัสไปที่การต่อสู้กับหานเซิ่น แต่สาวหิมะยังคงติดตามแม็กแคกหกหูต่อไป
ถึงแม้เจ้าลิงจะไม่ได้รับผลกระทบจากพลังอันหนาวเย็น แต่ไม่นานดวงตาของเจ้าลิงก็เริ่มจะหนักขึ้น หลังจากนั้นมันก็ร่วงลงไปบนผลไม้ดาราและหลับไป
หานเซิ่นเห็นว่ามันไม่ได้มีเกล็ดของหิมะติดอยู่บนตัวจ้าลิง เขาคิดว่าพลังน้ำแข็งอาจจะไม่ได้ผลกับแม็กแคกหกหู แต่พลังกล่อมประสาทนั้นไม่ใช่บางสิ่งที่แม็กแคกหกหูจะต้านทานได้
ขณะที่เจ้าซีโน่เจเนอิคนอนหลับอยู่บนผลไม้ แขนและขาของมันกางออกในท่าที่ไม่สง่างาม หานเซิ่นอยากจะฆ่ามัน แต่เขาคิดขึ้นมาได้
‘ในตอนนี้แม็กแคกหกหูกำลังหลับอยู่ แบบนั้นแล้วพันธสัญญาของเวรี่ไฮจะได้ผลกับมันไหมนะ พลังของลิงตัวนี้ไม่เหมือนใคร… ถ้าเราทำพันธสัญญากับมันได้ มันอาจจะเป็นอะไรที่มีประโยชน์’
เมื่อคิดได้แบบนั้น หานเซิ่นก็ลองใช้วิชาทำพันธสัญญาของเวรี่ไฮ เขาไม่ได้คิดว่ามันจะได้ผล แต่ในตอนที่เขาลองมันดู เขาก็รู้สึกว่าพันธสัญญานั้นเข้าที่
“ไม่คิดว่ามันจะได้ผลจริงๆ” แม็กแคกหกหูยังคงหลับอยู่โดยที่มีเงาของสาวหิมะปกคลุมตัวมันอยู่ ด้วยเหตุนั้นหานเซิ่นจึงต้องรอจนกระทั่งสาวหิมะหายไปแล้ว
ถึงแม้หานเซิ่นจะเป็นคนใช้พลังนั้น แต่เขาก็ไม่สามารถควบคุมมันได้ มันมีจิตใจของตัวเอง และนั่นเป็นข้อเสียที่ใหญ่หลวงที่สุดของวิชาจากจีโนคอร์เทพเจ้า
หลังจากที่ผ่านไปหลายชั่วโมง ในที่สุดเงาของสาวหิมะก็หายไป หานเซิ่นสังเกตเห็นว่าแม็กแคกหกหูยังคงหลับใหลอยู่ ด้วยเหตุนั้นเขาจึงแตะใส่ก้นของมัน
แม็กแคกหกหูถูกปลุกด้วยวิธีที่หยาบคาย มันกระโดดขึ้นจากพื้นและโซ่สสารสีทองก็ลอยออกมารอบๆตัวของมัน มันส่งเสียงร้องและเคลื่อนที่มาข้างหน้าเพื่อโจมตีหานเซิ่น
หานเซิ่นใช้จิตใจของเขา และเครื่องหมายพันธสัญญาก็ปรากฏขึ้นบนหน้าผากของแม็กแคกหกหู
แม็กแคกหกหูล้มลงไปบนผลไม้ดารา มันยกมือขึ้นมากุมหัวตัวเอง ขณะที่ดิ้นไปมาราวกับว่ามันกำลังอยู่ในความเจ็บปวด
ในตอนที่เขาเห็นซีโน่เจเนอิคระดับเทพเจ้าตกอยู่ในสภาพที่เจ็บปวด หานเซิ่นก็ยิ่งประหลาดใจกับประสิทธิภาพของพันธสัญญาของเผ่าเวรี่ไฮ
“เจ้าลิง เจ้าจะยอมเชื่อฟังข้าไหม?” หานเซิ่นถามเจ้าลิง หลังจากที่ปลดปล่อยมันจากความเจ็บปวด
เจ้าลิงคำรามด้วยความโกรธและกระโดดเข้าใส่หานเซิ่น ร่างกายของมันเบลอๆ ขณะที่มันพุ่งเข้าไปหาหานเซิ่น
แต่ในจังหวะที่แม็กแคกหกหูกำลังจะถึงตัวหานเซิ่น เจ้าลิงก็จับหัวของตัวเองและหงายหลังไป มันกระเด้งกับกิ่งไม้ที่อยู่ใกล้เคียง ก่อนที่จะร่วงลงไปกระแทกกับพื้น มันสร้างรูขนาดบนพื้นในจุดที่มันร่วงลงไป
“เจ้าลิง! เจ้าจะยอมเชื่อฟังและทำตามทุกคำสั่งของข้าไหม?” หานเซิ่นถามอีกครั้งหลังจากที่หยุดพลังของพันธสัญญา
“เจ้าใช้ลูกไม้สกปรกเพื่อหลอกข้า ถ้าเจ้าแข็งแกร่งอย่างที่เจ้าว่า แบบนั้นก็เอาชนะข้าให้ได้”
ครั้งนี้แม็กแคกหกหูไม่ได้กระโดดไปข้างหน้า มันส่งเสียงร้องใส่หานเซิ่นอย่างเกรี้ยวโกรธ
“การเอาชนะเจ้าไม่ใช่เรื่องยากอะไร” หานเซิ่นหัวเราะ
“เจ้าเอาชนะไม่ได้แม้แต่ด้วงดารา ข้าไม่เชื่อว่าเจ้าจะเอาชนะข้าได้ ถ้าเจ้าไม่ใช่ลูกไม้สกปรก ข้าก็คงจะฆ่าเจ้าไปแล้ว” แม็กแคกหกหูดูโกรธ
หานเซิ่นมองไปที่แม็กแคกหกหูด้วยความประหลาดใจ “เจ้ารู้ได้ยังไงว่าข้าต่อสู้กับด้วงดาราที่นี่?”
แม็กแคกหกหูมองหานเซิ่นด้วยความดูถูกและพูด “ข้าเป็นระดับเทพเจ้าตั้งแต่กำเนิด ข้าไม่เหมือนซีโน่เจเนอิคตัวอื่นในผลไม้ดารา ข้ารู้อะไรหลายอย่างตั้งแต่ที่ข้าถือกำเนิด ข้ารู้ทุกอย่างที่เกิดขึ้นที่นี่”
“เป็นระดับเทพเจ้าตั้งแต่กำเนิด?” หานเซิ่นรู้สึกแปลกใจยิ่งกว่าเดิมเมื่อได้ยินแบบนั้น ซีโน่เจเนอิคแบบนั้นมีโอกาสสูงที่จะวิวัฒนาการไปจนถึงขั้นทรูก็อต
“ถ้าเจ้าไม่ใช่ลูกไม้สกปรกกับข้า เจ้าจะเอาชนะข้าได้ยังไง?” แม็กแคกหกหูยังคงพูดต่อด้วยโทนเสียงที่หยิ่งยโส
“ก็ได้ ข้าจะมอบโอกาสให้กับเจ้า ข้าจะไม่ใช่พลังของพันธสัญญา และถ้าเจ้าเอาชนะข้าได้ ข้าจะคืนอิสระภาพให้กับเจ้า แต่ถ้าเจ้าแพ้ ข้าก็จะเป็นเจ้านายของเจ้า และเจ้าก็ต้องเชื่อฟังข้า ตกลงไหม?” หานเซิ่นยิ้ม
“ได้ ข้าตกลง” แม็กแคกหกหูรีบพูด เห็นได้ชัดว่ามันมั่นใจว่าตัวเองจะเอาชนะหานเซิ่นได้ มันรีบตอบเพราะกลัวว่าหานเซิ่นจะเกิดเปลี่ยนใจขึ้นมา
เซ็ตอะพอลโลของหานเซิ่นระเบิดด้วยแสงแห่งเทพอีกครั้ง ปีกอะพอลโลกางออก และทำให้เขาดูเหมือนกับเทพในท้องฟ้า เขามองลงมายังแม็กแคกหกหูและพูด
“เข้ามาได้เลย แสดงให้ข้าเห็นหน่อยว่าซีโน่เจเนอิคที่เป็นระดับเทพเจ้าตั้งแต่กำเนิดนั้นแข็งแกร่งขนาดไหน”
แม็กแคกหกหูไม่ได้พูดอะไรอีก ดวงตาและร่างกายของมันระเบิดด้วยแสงสีทอง มันเป็นเหมือนกับลูกไฟสีทองที่พุ่งเข้าใส่หานเซิ่น
กรงเล็บแสงสีทองนับไม่ถ้วนกวัดแกว่งเข้าใส่หานเซิ่น หานเซิ่นถูกปกคลุมด้วยกรงเล็บแสง
หานเซิ่นกระพือปีกเพื่อหลบหลีกการโจมตี แต่วินาทีต่อมา แม็กแคกหกหูก็ปรากฏตัวถัดไปจากหานเซิ่น มันโจมตีไปที่เป้าของหานเซิ่นราวกับลิงที่พยายามจะขโมยลูกท้อ
แม็กแคกหกหูคิดว่าร่างปลอมและการร่องหนของมันสามารถซ่อนตัวตนที่แท้จริงของมันได้ แต่ความจริงแล้วหานเซิ่นเห็นทุกการเคลื่อนไหวของมัน หานเซิ่นขยับร่างกายเล็กน้อยเพื่อหลบหลีกการโจมตีของเจ้าลิง
แม็กแคกหกหูรู้สึกแย่มากกับเรื่องนั้น ในตอนที่มันต่อสู้กับเชล เชลไม่สามารถบอกได้ว่าร่างจริงของมันอยู่ที่ไหน แม้แต่ในตอนสุดท้าย มันก็ใช้พลังแค่ห้าสิบเปอร์เซ็นต์เท่านั้น และถึงอย่างนั้นเขายังคงไม่สามารถหาร่างจริงของมันเจอ
ถ้าเจ้าลิงใช้พลังทั้งหมดของมัน มันก็สามารถเอาชนะเชลได้ แต่มันหวาดกลัวหลี่ชุนชิว
แต่ตอนนี้เมื่อมันต่อสู้กับหานเซิ่น ร่างปลอมและการล่องหนของมันก็ใช้ไม่ได้ผล ไม่ว่ามันจะใช้ร่างปลอมหรือการล่องหน หานเซิ่นก็มองเห็นทุกอย่าง พวกมันเป็นอะไรที่ไร้ประโยชน์ และเจ้าลิงก็เริ่มจะได้รับบาดเจ็บ
“ไม่ยุติธรรม! ไม่ยุติธรรม!” จู่ๆแม็กแคกหกหูก็เริ่มร้องตะโกนขึ้นมา
“อะไรไม่ยุติธรรม?” หานเซิ่นถามด้วยรอยยิ้มขณะที่หยุดการโจมตี
“เจ้าไม่ได้ใช้พลังของตัวเอง เจ้าแค่พึ่งพลังของสมบัติ ถ้าเจ้าเอาชนะข้าได้ มันก็เป็นเพราะพลังของสมบัติ”
แม็กแคกหกหูเย้ยหยันและพูดต่อไปว่า “ถ้าเจ้าไม่ใช่สมบัติ ข้าก็เอาชนะเจ้าได้ด้วยนิ้วก้อยของข้า”
“ก็ได้ ถ้าอย่างนั้นข้าจะไม่ใช่สมบัติ” หานเซิ่นยังคงยิ้ม
“ฮ่าๆ! ถ้าเจ้าไม่ใช่สมบัติ ข้าจะฉีกเจ้าเป็นชิ้นๆ” แม็กแคกหกหูพูด
“ถ้าอย่างนั้นก็เชิญลองดู!” หานเซิ่นพูด หลังจากนั้นเขาก็ถอดชุดเกราะเซ็ตอะพอลโลออก
เมื่อหานเซิ่นถอดชุดเกราะออก เจ้าลิงก็กรีดร้องเสียงดัง มันกระโดดเข้าใส่หานเซิ่นด้วยดวงตาที่เต็มไปด้วยความอาฆาต
ถ้าไม่มีพลังเสริมจากเซ็ตอะพอลโล พลังและความเร็วของหานเซิ่นก็ด้อยกว่าแม็กแคกหกหู มันเป็นเรื่องยากที่จะหลบหลีกการโจมตีของมัน
แต่หานเซิ่นไม่ได้พยายามจะหลบ ประกายแสงเข้าไปในดวงตาของเขา และใบหน้าของเขาก็มีสีแดงคล้ำที่ดูประหลาด วิชาโลหิตชีพจรกำลังกลับตาลปัตร
