หานเซิ่นไม่อยากจะเสี่ยงกลับไปที่สถานที่ที่น่ากลัวนั้น เขามองไปที่หัวแกะที่ยังไม่ได้ลองและพูดกับตัวเอง
“ทำไมลูกบาศก์สี่แกะนี่ถึงได้ส่งเราไปในสถานที่ที่ประหลาดและอันตราย?”
ลูกบาศก์สี่แกะนั้นคือโอกาสเดียวที่หานเซิ่นจะหนีไปได้ เขาไม่สามารถหยุดเพียงแค่นี้ เขาจะไม่ยอมแพ้จนกระทั่งเขาลองไปครบทั้งสี่สถานที่แล้ว
หานเซิ่นกัดฟันขณะที่เอื้อมมือไปกดหัวแกะอีกตัวหนึ่ง ลูกบาศก์สี่แกะทำงานอีกครั้ง และมันก็ดูดหานเซิ่นเข้าไปข้างใน
วา-ลา!
หลังจากที่หานเซิ่นออกมาจากลูกบาศก์สี่แกะ เขาก็มองไปรอบๆอย่างรีบร้อน โชคดีที่สถานที่แห่งนี้แตกต่างไปจากสถานที่ครั้งก่อน ที่นี่มันไม่ได้มีซีโน่เจเนอิคที่น่ากลัวจ้องมองมาที่เขา
สถานที่แห่งนี้ดูค่อนข้างปกติ หานเซิ่นกำลังยืนอยู่บนดาวเคราะห์น้อย และเขาก็เห็นดวงดางมากมายบนท้องฟ้า มันมีดวงดาวขนาดใหญ่อยู่รอบๆตัวเขาเต็มไปหมด
หานเซิ่นมองไปรอบๆและรู้สึกว่ามันมีดวงดาวหลายดวงอยู่ใกล้เคียงดาวเคราะห์น้อยที่เขายืนอยู่ หลังจากนั้นเขาก็เลือกบินไปหาดวงดาวที่เขาสามารถสัมผัสพลังชีวิตได้
“ว้าว! มันเป็นทุ่งหญ้าหรือเนี่ย?” หลังจากที่หานเซิ่นเข้าไปสู่ชั้นบรรยากาศ เขาก็ประหลาดใจที่ได้เห็นว่าผิวของดวงดาวดูเหมือนจะปกคลุมไปด้วยทุ่งหญ้า เขาเห็นแกะจำนวนมากกัดกินหญ้าอยู่ พวกมันอยู่รวมกันเป็นกลุ่ม และพวกมันก็มีกันอยู่อย่างน้อยหนึ่งพันตัว
แกะนั้นมีอยู่หลากหลายสีสันและสายพันธุ์ด้วยกัน พวกมันส่วนใหญ่ดูบอบบางและคล่องแคล่วเหมือนกับละองละมั่ง ขณะที่พวกมันบางตัวกำยำและทรงพลังเหมือนกับแพะ ขณะที่บางตัวดูเหมือนกับแกะธรรมดาๆ
“นี่เราหลงเข้ามาในฟาร์มแกะอย่างนั้นหรอ? น่าเสียดายที่เจ้าแกะที่ขี้ขลาดตาขาวที่เราพบในก็อตแซงชัวรี่ไม่ได้อยู่ที่นี่ มันคงจะช่วยเราถามแกะพวกนี้ได้ว่าที่นี่คือที่ไหน”
หานเซิ่นสัมผัสได้ว่าฝูงแกะนั้นไม่ได้พิเศษอะไร แกะส่วนใหญ่ดูเหมือนจะไม่ได้เหนือไปกว่าระดับบารอนด้วยซ้ำ แม้แต่ระดับไวเคานต์ก็ถือว่าหาได้ยาก หานเซิ่นไม่ได้ถูกห้อมล้อมไปด้วยสิ่งมีชีวิตที่อ่อนแอแบบนี้มาเป็นเวลานานแล้ว
หัวแกะสองหัวแรกนั้นส่งหานเซิ่นไปในสถานที่ที่อันตรายมากๆ แต่ตอนนี้เขาอยู่ในทุ่งหญ้าที่เต็มไปด้วยแกะ เขาไม่เคยชินกับเรื่องนั้น
ขณะที่หานเซิ่นบินลงมายังทุ่งหญ้า พวกแกะก็สังเกตเห็นเขาและพากันวิ่งเข้ามาล้อม หนึ่งในพวกแกะก้าวมาข้างหน้าและส่งเสียงร้องใส่หานเซิ่นขณะที่เขายังคงอยู่บนท้องฟ้า
หานเซิ่นไม่ได้พูดภาษาของแกะ ดังนั้นเขาเปิดใช้อาณาเขตตงเสวียนและใช้มันเพื่ออ่านจิตใจของพวกแกะ แต่ทันใดนั้นเขาก็ได้ยินแกะที่อยู่หน้าสุดพูดภาษาสากลของจักรวาลจีโนออกมา
“คนนอก! เจ้ามาที่ฟาร์มของพระเจ้าได้ยังไง?”
‘ดีที่พวกมันพูดได้’ หานเซิ่นคิดอย่างดีใจ เขามองไปที่พวกแกะและพูด
“ข้าหลงทางในอวกาศ และข้าก็พบดาวดวงนี้เข้าโดยบังเอิญ ข้าหวังว่าพวกเจ้าจะบอกได้ว่าที่นี่คือที่ไหน ถ้าเป็นไปได้ พวกเจ้าจะขายแผนที่ให้กับข้าหน่อยได้ไหม?”
ในตอนที่ฝูงแกะได้ยินสิ่งที่หานเซิ่นพูด การตอบสนองของพวกมันก็ดูเหมือนกับมนุษย์มากๆ มันมองหน้ากัน หลังจากนั้นพวกมันก็เริ่มหัวเราะออกมา
หานเซิ่นไม่เคยเห็นแกะฝูงใหญ่หัวเราะกันแบบนี้ มันเป็นภาพที่ประหลาดมากๆ เขาขมวดคิ้วและพูด “มันมีอะไรน่าขำ?”
หนึ่งในแกะพูดขึ้นมา “ที่นี่คือฟาร์มของพระเจ้า พวกเราเป็นอาหารที่ถูกเลี้ยงสำหรับพระเจ้า เมื่อเจ้ามาอยู่ที่นี่แล้ว เจ้าก็ไปจากที่นี่ไม่ได้ เจ้าและข้าจะกลายเป็นอาหารของพระเจ้าร่วมกัน”
“ไม่มีใครบังคับให้ข้าอยู่ที่นี่ได้” หานเซิ่นพูดอย่างรำคาญ
พวกแกะมองหานเซิ่นราวกับว่าเขาเป็นตัวตลก หนึ่งในแกะยิ้มและพูด
“ถ้าทำได้ เจ้าก็ลองดูตอนนี้เลย ดูสิว่าเจ้าจะไปจากฟาร์มของพระเจ้าได้ไหม”
“ฟาร์มของพระเจ้าที่พวกเจ้ากำลังพูดถึงนี่ พวกเจ้าหมายถึงดาวทั้งดวงอย่างนั้นหรอ?” หานเซิ่นถาม
“ใช่” แกะตอบพร้อมกับพยักหน้า
“มันมีอะไรยากเกี่ยวกับการออกไปจากที่นี่?” หานเซิ่นพุ่งขึ้นไปสู่ท้องฟ้าราวกับจรวดโดยมีเจตนาที่จะบินออกชั้นบรรยากาศ
แต่ในตอนที่เขาเกือบจะออกไปจากชั้นบรรยากาศได้แล้ว เขาก็เห็นการเปลี่ยนแปลงของสายลม ทันใดนั้นก็มีใบมีดขนาดยักษ์ปรากฏขึ้นมาและฟันเข้าใส่เขา ขณะที่เขาบินอยู่
ดวงตาของหานเซิ่นแคบลง เขารวบรวมดาบแสงในมือและฟันออกไปใส่ใบมีดขนาดยักษ์
ปัง!
ดาบแสงปะทะใบมีดยักษ์ และหานเซิ่นก็รู้สึกได้ถึงการสะท้อนกลับของพลัง เขากระเด็นกลับไปสู่พื้นผิวของดวงดาว และแรงกระแทกก็ทำให้เกิดหลุมขนาดใหญ่ขึ้นมา
ใบมีดยักษ์นั่นหายไปราวกับว่าไม่เคยมีอยู่ หานเซิ่นขมวดคิ้วขณะที่มองขึ้นไปบนท้องฟ้า พวกแกะหัวเราะกันอย่างสนุกสนาน
“เมื่อเจ้ามาอยู่ที่นี่แล้ว เจ้าควรจะยอมรับชะตากรรม เจ้าจะกลายเป็นอาหารของพระเจ้าไม่ช้าก็เร็ว เจ้าต้องยอมรับในเรื่องนี้”
หานเซิ่นไม่เชื่อว่านี่จะเป็นฟาร์มของพระเจ้า นอกซะจากพระเจ้าจะแฟนตัวยงของเนื้อแกะ ถ้าทั้งหมดที่พระเจ้าทำคือเลี้ยงแกะ พวกเขาคงจะมีกลิ่นที่ฉุนกว่านี้
หานเซิ่นหันความสนใจกลับไปที่ท้องฟ้าและกระโดดขึ้นไปอีกครั้ง
ในตอนที่หานเซิ่นเกือบจะออกจากชั้นบรรยากาศ ใบมีดยักษ์ก็ปรากฏออกมาอีกครั้งและฟันเข้าใส่เขา
“มันไม่มีประโยชน์! เมื่อเจ้าเข้ามาในฟาร์มของพระเจ้าแล้ว เจ้าก็เป็นอาหารของพระเจ้า ไม่มีใครหนีไปได้” แกะพูดเสียงดัง
ปัง!
แต่วินาทีต่อมา ดวงตาของแกะทุกตัวก็เบิกกว้าง พวกมันดูไม่อยากจะเชื่อ
แทนที่จะพยายามหลบใบมีด หานเซิ่นชกใส่มัน หมัดของเขาปะทะกับใบมีดยักษ์ และทำให้ใบมีดแตกกระจาย หลังจากที่ใบมีดก็สลายไปในอากาศ
‘ถ้านั่นคือพลังของพระเจ้า แบบนั้นพระเจ้าก็ไม่เห็นจะเท่าไหร่เลย’
หานเซิ่นคิดกับตัวเอง เขาตั้งใจจะบินกลับไปที่ทุ่งหญ้าเพื่อถามคำถามเกี่ยวกับที่แห่งนี้กับพวกแกะเพิ่ม แต่ทันใดนั้นเขาก็เห็นใบมีดอีกมากมายปรากฏขึ้นในท้องฟ้า พวกเขาปกคลุมทั้งท้องฟ้าและชี้มาในทิศทางของหานเซิ่น
หานเซิ่นตกใจ และเขาก็เทเลพอร์ตกลับไปที่ทุ่งหญ้า เขาเงยหน้าขึ้นและมองเห็นใบมีดนับไม่ถ้วนที่ปกคลุมทั้งฟ้าเริ่มจางหายไป พวกมันหายไปในไม่กี่วินาที
ใบหน้าของหานเซิ่นดูตรึงเครียดขึ้นมา พลังของใบมีดยักษ์พวกนั้นเทียบได้กับการโจมตีของระดับเทพเจ้าขั้นพริมิทีฟ ถ้าใบมีดมากมายขนาดนั้นโจมตีใส่เขาพร้อมๆกัน แม้แต่หานเซิ่นก็ไม่สามารถป้องกันพวกมันได้
“พวกข้าบอกเจ้าแล้ว ที่นี่คือฟาร์มของพระเจ้า มันไม่สำคัญว่าเจ้าจะแข็งแกร่งขนาดไหน ในสายตาของพระเจ้า เจ้าก็เป็นแค่อาหาร” แกะพูดด้วยรอยยิ้ม
“พระเจ้าที่พวกเจ้ากำลังพูดถึง เขามีลักษณะยังไง?” หานเซิ่นถามโดยเมินเฉยต่อการพูดเหลวไหลของพวกแกะ
“พระเจ้าคือพระเจ้า เขาจะเป็นอะไรอย่างอื่นไปได้อีก?” แกะตอบขณะที่มองหานเซิ่นด้วยความดูถูก
หานเซิ่นอยากจะถามเพิ่มอีก แต่ทันใดนั้นเขาก็สังเกตเห็นรถม้าสีขาวบินผ่านท้องฟ้ามา ยูนิคอร์นสีขาวเก้าตัวกำลังลากรถม้านั้นตรงมาที่ทุ่งหญ้า
ในตอนที่ฝูงแกะเห็นรถม้าสีขาว พวกมันก็เริ่มตัวสั่นอย่างรุนแรง มันเหมือนกับว่าพวกแกะไม่มีแม้แต่กำลังจะวิ่งหนี และทั้งหมดที่พวกมันทำได้ก็คือยืนตัวสั่นอยู่กับที่ พวกมันลดหัวลงราวกับว่าพวกมันเป็นนกกระจอกเทศที่ไม่ต้องการอะไรนอกจากการเอาหัวมุดลงไปในพื้นดิน
