“ผู้อาวุโสของเวรี่ไฮผนึกปะการังโลหิตเอาไว้แล้วไม่ใช่หรอ? ทำไมตอนนี้มันถึงมาอยู่ที่นี่ได้?”
หานเซิ่นจ้องมองไปที่ปะการังโลหิตด้วยความประหลาดใจ เขาใช้ลูกบาศก์สี่แกะเพื่อมาที่นี่ แบบนั้นปะการังโลหิตที่ถูกปิดผนึกจะมาถึงที่นี่ได้ยังไง? ขณะที่หานเซิ่นกำลังพยายามทำความเข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้น แขนซ้ายของเขาก็เริ่มเคลื่อนไหว มันเหมือนกับว่าเลือดในแขนของเขากำลังขับเคลื่อนกล้ามเนื้อไปข้างหน้า สมองของหานเซิ่นไม่ได้สั่งให้แขนขยับ แต่ถึงอย่างนั้นมือของเขาก็เอื้อมไปจับปะการังโลหิตอยู่ดี
หานเซิ่นมองไปที่มือตัวเองอย่างตกตะลึง แต่เขาไม่สามารถหยุดมันได้ มือซ้ายของเขาจับปะการังโลหิตตรงส่วนที่ดูเหมือนกับหัวของมังกร
“ยอดฝีมือของเซเคร็ดคนนั้นคงไม่ได้คิดจะใช้ร่างกายของเราเพื่อเกิดใหม่จริงๆหรอกใช่ไหม?” หานเซิ่นสงสัย หลังจากนั้นร่างกายและปะการังโลหิตก็เริ่มเรืองแสงสีแดงออกมา
สิ่งที่เลวร้ายที่สุดคือเรื่องที่เขาสูญเสียการควบคุมร่างกายตัวเองไปในตอนที่เป็นจังหวะคอขาดบาดตาย เจ้าปีศาจยังคงเข้ามาหาเขา มันกำลังจะฆ่าเขา
‘พี่ชาย ฉันเข้าใจว่านายพยายามจะเข้าครอบงำร่างกายของฉัน แต่เลื่อนมันไปอีกเดี๋ยวไม่ได้หรอ? ตอนนี้มันเป็นเวลาที่ไม่เหมาะ’
หานเซิ่นคิดกับตัวเอง แต่หลังจากนั้นเขาก็สังเกตเห็นว่าปีศาจสีเลือดหยุดเคลื่อนที่ มันยืนห่างออกไปพอสมควรและมองมาที่หานเซิ่นด้วยท่าทางสับสน
ตูม!
แสงสีเลือดพลุ่งพล่านจากร่างกายของหานเซิ่น แต่สิ่งที่เกิดขึ้นต่อไปตรงกันข้ามกับที่หานเซิ่นคาดคิด แทนที่จะเปลี่ยนแปลงร่างกายของเขา แสงสีเลือดกลับออกมาจากร่างของหานเซิ่นและมุ่งหน้าไปที่ปะการังโลหิตในมือของเขา
แสงสีเลือดหายเข้าไปในปะการังโลหิต และเกล็ดสีดำของหานเซิ่นก็เริ่มจะเบาบางลงไป มันดูเหมือนว่าเขากำลังวิวัฒนาการย้อนกลับ
“เกิดอะไรขึ้น? มันไม่ได้จะครอบงำร่างกายของเราหรอกหรอ? นี่มันกำลังจะดูดเราจนแห้งหรือยังไง?”
หานเซิ่นมองปะการังโลหิตที่เริ่มจะเปลี่ยนแปลงขณะที่ดูดซับแสงสีเลือดที่ออกมาจากร่างกายของหานเซิ่น แต่น่าแปลกที่หลังจากนั้นปะการังโลหิตก็เริ่มจะสูญเสียรูปลักษณ์ของมังกรไป และตอนนี้มันก็เริ่มจะมีรูปร่างเหมือนมนุษย์
ไม่ มันกำลังจะเปลี่ยนไปเป็นรูปร่างของมนุษย์จริงๆ หัวของมังกรกลายเป็นหัวของมนุษย์ และแขนของมนุษย์ก็งอกออกมาจากร่างกาย แต่ทว่าหางนั้นยังคงดูเหมือนเดิม
ขณะที่ปะการังโลหิตเปลี่ยนแปลง เกล็ดสีดำของหานเซิ่นก็หายไปอย่างรวดเร็ว ในเวลาอันสั้นหานเซิ่นก็กลับมาดูเหมือนปกติอีกครั้ง ดูเหมือนกับว่าบางสิ่งถูกดึงออกไปจากร่างกายของเขา
“เดี๋ยวก่อนนะ รูปร่างของปะการังโลหิตเริ่มจะดูคุ้นๆ… แอนเชี่ยนท์บลัดดราก้อนเลดี้ นี่มันแอนเชี่ยนท์บลัดดราก้อนเลดี้หนิ?”
หานเซิ่นใช้เวลาอยู่เป็นนาที แต่ในที่สุดเขาก็รู้สึกตัวว่าทำไมรูปร่างครึ่งมนุษย์ครึ่งมังกรของปะการังโลหิตถึงได้ดูคุ้นนัก
ตอนนี้ปะการังโลหิตมีหัวของมนุษย์และหางของมังกร เกล็ดปกคลุมทั่วร่างกายและบนหัวของเธอก็มีเขางอกออกมา แอนเชี่ยนท์บลัดดราก้อนเลดี้คือสิ่งมีชีวิตที่ถูกวาดลงบนหลังของเขาเมื่อนานมาแล้ว แต่แอนเชี่ยนท์บลัดดราก้อนเลดี้บนหลังของเขามีเกล็ดสีเงิน ขณะที่แอนเชี่ยนท์บลัดดราก้อนเลดี้ที่อยู่ตรงหน้าเขาตอนนี้มีเกล็ดสีแดง
‘ตอนนี้ฉันเข้าใจแล้ว ฉันเข้าใจแล้วว่าทำไมปะการังโลหิตถึงได้ตามเรามา ที่แท้มันก็เป็นเพราะรอยสักของแอนเชี่ยนท์บลัดดราก้อนเลดี้ ถ้าแอนเชี่ยนท์บลัดดราก้อนเลดี้คือเจ้าของปะการังโลหิตนี่ แบบนั้นก็หมายความว่าเธอคิดจะใช้ภาพวาดของแอนเชี่ยนท์บลัดดราก้อนเลดี้บนหลังของเราเพื่อเกิดใหม่ จริงๆแล้วมันไม่ได้พยายามจะครอบงำร่างกายของเราเลยเลยสักนิด’ หานเซิ่นคิดและพยายามทำความเข้าใจกับสิ่งที่เกิดขึ้น
ถึงแม้หานเซิ่นจะไม่ได้เข้าใจเหตุการณ์ทั้งหมด แต่เขาก็สัมผัสได้ว่าการคาดเดาของตัวเองนั้นเข้าใกล้ความเป็นจริงแล้ว
ในตอนที่เกล็ดสีดำบนร่างกายของหานเซิ่นหายไปจนหมด ปะการังโลหิตก็กลายเป็นแอนเชี่ยนท์บลัดดราก้อนเลดี้ ร่างกายของเธอลอยอยู่ในอากาศ ขณะที่ดวงตาของเธอปิดอยู่ เธอดูเหมือนกับรูปปั้น
“เซเคร็ดส่งแอนเชี่ยนท์บลัดดราก้อนเลดี้มาช่วยเผ่าเวรี่ไฮ ตอนนี้ทุกอย่างถูกอธิบายแล้ว”
ร่างกายของหานเซิ่นกลับมาเป็นอิสระอีกครั้งหนึ่ง เขามองไปที่แอนเชี่ยนท์บลัดดราก้อนเลดี้ในอากาศ แต่เขาไม่รู้ว่านี่ถือเป็นเรื่องดีหรือเรื่องร้าย
ปีศาจสีเลือดไม่ได้มีความอดทนเหมือนหานเซิ่น เมื่อมันเห็นแอนเชี่ยนท์บลัดดราก้อนเลดี้ลอยตัวอยู่ในอากาศราวกับรูปปั้นที่ไม่มีชีวิต เพลิงสีเลือดของมันก็ระเบิดออกมา มีดแสงถูกปล่อยออกไปเพื่อจู่โจมแอนเชี่ยนท์บลัดดราก้อนเลดี้
“ระวัง!” หานเซิ่นตะโกน แต่ดูเหมือนว่าแอนเชี่ยนท์บลัดดราก้อนเลดี้ยังไม่ตื่นขึ้นมา ดังนั้นหานเซิ่นจึงใช้พลังบางส่วนในการตะโกนเพื่อพยายามจะปลุกแอนเชี่ยนท์บลัดดราก้อนเลดี้
เขาไม่รู้ว่าแอนเชี่ยนท์บลัดดราก้อนเลดี้เป็นมิตรหรือศัตรู แต่เจ้าปีศาจสีเลือดเป็นศัตรูอย่างแน่นอน ดังนั้นศัตรูของศัตรูก็คือมิตรของเขา ในตอนนี้หานเซิ่นหวังว่าแอนเชี่ยนท์บลัดดราก้อนเลดี้จะไม่ถูกฆ่าตายซะก่อนที่เธอจะตื่นขึ้นมา
มีดแสงสีเลือดพุ่งเข้ามาหาแอนเชี่ยนท์บลัดดราก้อนเลดี้ แต่ดวงตาของเธอยังคงปิดสนิท เธอไม่ตอบสนองใดๆต่อพลังทำลายล้างที่กำลังเข้ามา
หานเซิ่นรู้ว่ามีดแสงนั้นน่ากลัวขนาดไหน มันเป็นการโจมตีที่ไม่สามารถป้องกันได้ ถ้าแอนเชี่ยนท์บลัดดราก้อนเลดี้ถูกมันเข้า มันก็บอกไม่ได้ว่าเธอจะทนการโจมตีนั้นได้หรือไม่
ในตอนที่มีดแสงกำลังจะมาถึงตัว ในที่สุดแอนเชี่ยนท์บลัดดราก้อนเลดี้ก็ลืมตาขึ้นมา หานเซิ่นไม่เคยเห็นดวงตาที่เหมือนกับของเธอมาก่อน มันเหมือนกับว่าดวงดาวมากมายกำลังหมุนวนอยู่ภายในนั้น พวกมันเป็นเหมือนกับท้องฟ้าที่ปลอดโปร่ง เพียงแค่มองเข้าไปในดวงตานั้นก็มากพอที่จะทำให้คนส่วนใหญ่ถูกพิชิตด้วยความบริสุทธิ์และความยิ่งใหญ่ของพวกมัน
“ดวงตาของเธอคือบ้านชั่วนิรันดร์” หานเซิ่นเคยได้ยินคำพูดที่โรแมนติกแบบนั้นมาก่อน แต่เขาไม่เคยเข้าใจว่ามันหมายความว่าอะไร จนกระทั่งตอนนี้ การมองเข้าไปในดวงตาของแอนเชี่ยนท์บลัดดราก้อนเลดี้นั้นทำให้หานเซิ่นได้เข้าใจ
แอนเชี่ยนท์บลัดดราก้อนเลดี้ลืมตาขึ้นมามองปีศาจสีเลือดอย่างใจเย็น ขณะที่มีดแสงมาถึงตัว เธอก็ยกแขนขึ้นมา นิ้วของเธอที่ดูเหมือนกับหยกชี้ออกไปข้างหน้า
ตูม!
ลำแสงที่บางเหมือนกับปากกาพุ่งออกไปจากนิ้วของเธอ พลังของมันทำลายมีดแสงสีเลือดและเงาของเจ้าปีศาจ มีดเทพถูกลำแสงนั่นและกระเด็นไปกระแทกกับพื้นจนเกิดเป็นรู มันจมลงไปในพื้นลึกขนาดไหนนั้นไม่มีใครรู้
“แข็งแกร่งจริงๆ” หานเซิ่นตกใจ มีดเทพนั่นเป็นซีโน่เจเนอิคที่ประหลาด และมันคงจะเป็นขั้นลาร์วาหรือไม่ก็สูงยิ่งกว่านั้น มันจึงยากจะหยั่งถึงได้ว่าทางด้านแอนเชี่ยนท์บลัดดราก้อนเลดี้นั้นแข็งแกร่งถึงขนาดไหนกัน
มีดเทพดูเหมือนจะค่อนข้างทนทาน ถึงแม้เงาเพลิงสีเลือดที่ปกคลุมมันอยู่จะถูกทำลายไป แต่ตัวใบมีดดูจะไม่ได้รับความเสียหายอะไร
ในชั่วพริบตามีดเทพก็กลับขึ้นมาจากรู และเปลวเพลิงสีเลือดก็ลุกโชติช่วงยิ่งกว่าเดิม มันสร้างเงาปีศาจสีเลือดขึ้นมาอีกครั้งและฟันเข้าใส่แอนเชี่ยนท์บลัดดราก้อนเลดี้
แอนเชี่ยนท์บลัดดราก้อนเลดี้ไม่ได้ขยับไปไหน เธอยกนิ้วมือขึ้นและทำลายเงาเพลิงสีเลือดที่ห้อมล้อมมีดเทพอีกครั้งหนึ่ง
มีดเทพสร้างเปลวเพลิงสีเลือดขึ้นมาซ้ำแล้วซ้ำเล่า แต่แอนเชี่ยนท์บลัดดราก้อนเลดี้ก็ปัดเป่าพวกมันทั้งหมดได้อย่างง่ายดาย มันทำให้เลือดของหานเซิ่นเดือดขึ้นมา
“นี่คือตัวอย่างของพลังที่แท้จริง ไม่แปลกใจเลยที่แอนเชี่ยนท์บลัดดราก้อนเลดี้จะบังคับให้ผู้คนที่เรียกตัวเองว่าพระเจ้าพวกนั้นถอยออกไปได้ เธอแข็งแกร่งจริงๆ”
หานเซิ่นมองมีดเทพที่ยังคงพยายามจะโจมตีใส่แอนเชี่ยนท์บลัดดราก้อนเลดี้ให้ได้ เขาอดไม่ได้ที่จะตะโกนขึ้นมา “พี่สาวดราก้อนเลดี้ ได้โปรดระเบิดมีดนั่น!”
ปัง!
มีดเทพถูกแอนเชี่ยนท์บลัดดราก้อนเลดี้โจมตีใส่อีกครั้ง มันกระเด็นออกไปไกลหลายไมล์ และหนึ่งนาทีหลังจากนั้นมันก็บินกลับมาพร้อมกับเพลิงสีเลือดที่น่ากลัว มันยังไม่คิดจะยอมแพ้
หานเซิ่นคิดจะเชียร์แอนเชี่ยนท์บลัดดราก้อนเลดี้ต่อไป แต่จู่ๆร่างกายของแอนเชี่ยนท์บลัดดราก้อนเลดี้ก็ชะงักไป ทันใดนั้นเธอก็ร่วงลงมาจากฟ้าและตกลงใกล้ๆกับหานเซิ่น พร้อมกับกลายเป็นปะการังโลหิตอีกครั้ง
ดวงตาของหานเซิ่นเบิกกว้าง เขากำลังจะตะโกนเชียร์ แต่ตอนนี้มันไม่มีประโยชน์อะไรอีกแล้วที่จะทำแบบนั้น เขามองไปที่ปีศาจสีเลือดซึ่งๆหน้า บรรยากาศนั้นเงียบสงัดและตรึงเครียดขึ้นมา
