ตอนที่ 3074 ปล้น?
เฟิงเฟยเฟยมองไปที่หานเซิ่นด้วยความประหลาดใจ การปฏิเสธความยั่วยวนของเงินนั้นไม่ใช่เรื่องยากอะไร แต่เขาก็ควรจะคํานึงถึงฐานะของคนที่เป็นคนยื่นข้อเสนอด้วย
กงซูจินเป็นบุตรชายของกงซูบันที่มีถูกขนานนามว่าเป็นอัจฉริยะ เขามีชื่อเสียงมากๆภายในเมืองกําแพงหยก เขาไม่ใช่เก่งแค่เรื่องการต่อสู้เท่านั้น เขายังมีพรสวรรค์ในการหาชีพจรพระเจ้าของตระกูลกงซูอีกด้วย ถึงเขาจะไม่ได้เป็นเจ้าหน้าที่ระดับสูงของอาณาจักรฉิน แต่ชื่อเสียงของเขาก็ไม่ใช่ธรรมดาเช่นกัน
กงซูจินเป็นหนึ่งในมิสเตอร์ที่หาได้ยากในอาณาจักรฉิน ผู้คนมากมายต่างก็ต้องการจะผูกสัมพันธ์กับเขา
เฟิงเฟยเฟยไม่ค่อยชอบกงซูจินเท่าไหร่ แต่ถึงอย่างนั้นเธอก็ไม่ต้องการจะล่วงเกินเขา เหตุผลหลักนั้นเป็นเพราะว่าเขาเป็นมิสเตอร์ของตระกูลกงซู
แต่หานเซินกลับตอบปฏิเสธเขาไปในทันที นอกจากหานเซิ่นจะมีภูมิหลังที่สามารถสร้างความหวาดกลัวให้กับกงซูจินได้ ไม่อย่างนั้นด้วยนิสัยของกงซูจิน เขาไม่มีทางปล่อยหานเซิ่นไปง่ายๆ อย่างแน่นอน
เฟิงเฟยเฟยรู้จักคนที่มีอํานาจภายในเมืองกําแพงหยกทุกคน แต่เธอไม่รู้ว่าหานเซิ่นเป็นใคร นี่ทําให้เธอแปลกใจ
หานเซินยังคงเดินต่อไปโดยไม่สนใจกงซูจิน ไม่กี่วินาทีต่อมาเขาก็หายตัวออกไปจากหุบเขาไนท์คลาย ดวงตาของกงซูจินนั้นดูอาฆาต แต่มันแสดงออกมาเพียงแค่เสี้ยววินาทีเท่านั้น หลังจากนั้นเขาก็กลับมาดูงดงามและอ่อนโยน
“ข้าอยากจะทําบางสิ่งเพื่อมิสเฟยเฟย แต่ข้าทําไม่สําเร็จ”
กงซูจินพูดขณะที่เดินเข้าไปหาเพิ่งเฟยเฟย “ข้ารู้สึกเสียใจและละอายจริงๆ”
“ไม่เป็นไรมิสเตอร์จิน ข้าแค่สนใจมันเพียงชั่วครู่ ตอนนี้ข้าไม่สนใจมันแล้ว” เชิงเฟยเฟยพูด
“ข้าจะส่งมิสเฟยเฟยเอง” กงซูจินขึ้นนั่งบนหลังยูนิคอร์นและทําท่าทางบอกให้เฟิงเฟยเฟยขี้นมานั่งด้วยกัน
“มิสเตอร์จิน ขอบคุณในความหวังดี แต่ข้าไม่อยากจะรบกวน ข้าขอเดินทางกลับด้วยตัวเอง” เฟิงเฟยเฟยโค้งคํานับก่อนที่จะกระพือปีกและบินออกไปจากหุบเขา
เห็นได้ชัดว่าเฟิงเฟยเฟยไม่ต้องการจะไปกับเขา ถึงอย่างนั้นกงซูจินก็ยังจําเป็นต้องทําตัวเป็นสุภาพบุรุษ ดังนั้นเขาไม่สามารถบังคับเธอได้ เขามองดูเพิ่งเฟยเฟยจากไปด้วยความโกรธ เขาพูดขึ้นว่า
“เฟิงเฟยเฟย ข้าจะทําให้เจ้าเสียใจ”
หลังจากที่หานเซิ่นออกมาจากหุบเขาไนท์คลาย เขาก็เดินทางกลับไปที่เครื่องเทเลพอร์ต
ก่อนหน้านี้ในตอนที่กงซูจินบอกราคากับเขา เขารู้สึกเสียใจอย่างมาก ถ้าเขารู้ว่ามันจะมีคนยอมจ่ายเงินเพื่อซื้อแมลงแปดเสียงกลายพันธุ์ขนาดนั้น เขาก็คงจะไม่เปลี่ยนแมลงแปดเสียงกลายพันธุ์ให้กลายเป็นไข่ยืน
ยังไงซะหานเซิ่นที่ต้องการจะขายมันอยู่แล้ว ไม่สําคัญว่าเขาจะขายมันให้กับใคร ถ้ามีคนต้องการจะซื้อมันด้วยราคาที่สูง หานเซิ่นก็ยินดีจะขายมัน แต่น่าเสียดายที่แมลงแปดเสียงกลายพันธุ์นั้นถูกเปลี่ยนให้กลายเป็นไข่ยนไปแล้ว ด้วยเหตุนั้นเขาไม่สามารถขายมันทั้งๆอย่างนั้นได้
ก่อนที่หานเซิ่นจะกลับไปถึงเครื่องเทเลพอร์ต เขาก็เห็นเงาของใครบางคนฉีกมิติอวกาศมาปรากฏตรงหน้าของเขา คนๆนั้นก็คือผู้หญิงที่เขาพบในหุบเขาในท์คลาย เฟิงเฟยเฟย
“เจ้ามีอะไรอย่างนั้นหรอ? ถ้าเจ้ามาเพื่อแมลงแปดเสียงกลายพันธุ์ล่ะก็ มันก็ไม่มีความจําเป็นที่พวกเราต้องพูดคุยอะไรกัน” หานเซิ่นถาม
เฟิงเฟยเฟยส่ายหัว “ข้าไม่ได้มาที่นี่เพื่อแมลงแปดเสียงกลายพันธุ์ เจ้ารู้ไหมว่าผู้ชายคนนั้นเป็นใคร?”
“ไม่” หานเซิ่นพูด
“เป็นแบบนี้นี่เอง” เฟิงเฟยเฟยยิ้มแห้งๆ
“เขาเป็นหนึ่งในอัจฉริยะของเมืองกําแพงหยก ชื่อของเขาคือกงซูจิน พ่อของเขาคือกงซูบัน ผู้มีชื่อเสียงโด่งดัง เจ้าเพิ่งจะเสียมารยาทกับเขา เขาคงจะไม่ยอมปล่อยเรื่องนี้ไปง่ายๆแน่”
เรื่องทั้งหมดนี้เริ่มต้นจากเฟิงเฟยเฟย เธอไม่อยากให้คนอื่นต้องมาเดือดร้อนเพราะเธอ ด้วยเหตุนั้นเธอจึงมาเพื่อเตือนหานเซิ่น
“ขอบคุณที่เตือน แต่ถ้าเจ้าไม่มีอะไรแล้ว ข้าขอตัวก่อน” หานเซิ่นพูด
“เจ้าไม่เชื่อข้าอย่างนั้นหรอ?” เฟิงเฟยเฟยรู้สึกประหลาดใจกับความใจเย็นของหานเซิ่น เธอคิดว่าหานเซิ่นคงจะไม่เชื่อที่เธอพูด
เฟิงเฟยเฟยลังเลอยู่ชั่วครู่ แต่หลังจากนั้นเธอก็ถอดผ้าคลุมหน้าออกและเผยใบหน้าที่งดงามของเธอ เธอถอยหายใจและพูดขึ้น
“ข้าไม่ได้โกหกกับเจ้า ถ้าเจ้าเชื่อข้า ข้ามีไอเดียที่จะช่วยเหลือเจ้าได้”
“ขอบคุณในความหวังดี แต่มันไม่มีความจําเป็น” หานเซิ่นพูดขอบคุณและเดินจากไป
เฟิงเฟยเฟยมองหานเซิ่นเดินจากไปด้วยความแปลกใจ เธอถอดผ้าคลุมหน้าออก แต่หานเซิ่นก็ไม่ได้แสดงปฏิกิริยาใดๆ เธอรู้สึกประหลาดใจอย่างมากกับเรื่องนั้น
“เขาไม่รู้จักเราอย่างนั้นหรอ?” เฟิงเฟยเฟยมองไปทางหานเซิ่นด้วยอารมณ์ความรู้สึกที่ซับซ้อน แต่ทว่าเธอไม่ได้ไล่ตามเขาไป
เธอทําเท่าที่ทําได้แล้ว ถ้าหานเซิ่นเจอกับปัญหา มันก็ไม่เกี่ยงข้องอะไรกับเธออีก
เฟิงเฟยเฟยเป็นนักร้องที่มีชื่อเสียงโด่งดัง ไม่ใช่แค่กลับผู้คนในอาณาจักรฉิน แม้แต่ผู้คนในอาณาจักรอื่นก็รู้จักเธอ ถึงแม้พวกเขาจะไม่เคยเห็นเธอตัวเป็นๆ แต่พวกเขาก็ต้องเคยเห็นเธอภายในอินเตอร์เน็ต
เฟิงเฟยเฟยคิดว่าหานเซิ่นนั้นอาจจะแสแสร้งทําเป็นว่าเขาไม่รู้จักเธอเพื่อจุดประสงค์บางอย่าง แต่หานเซิ่นไม่รู้จริงๆว่าเฟิงเฟยเฟยเป็นใคร เขาเพิ่งมาถึงโลกนี้ได้ไม่นาน เขาไม่มีเวลาจะมาให้ความสนใจกับดาราของที่นี้
ส่วนคําเตือนของเฟิงเฟยเฟย หานเซิ่นเชื่อ แต่กงซูจินแค่คนเดียวนั้นไม่คู่ควรต่อความสนใจของเขา
“มิสเตอร์หยาง ร้านขายของออนไลน์เป็นยังไงบ้าง?” หานเซิ่นกลับไปยังที่อยู่อาศัยและถามความคืบหน้าจากมิสเตอร์หยาง
“ข้าได้จัดเตรียมการทุกอย่างที่นายท่านสั่งเอาไว้แล้ว นายท่านจะเริ่มขายเมื่อไหร่ก็ได้ตามที่ต้องการ
มิสเตอร์หยางมองหานเซิ่นอย่างแปลกๆขณะที่ถามขึ้นว่า “ว่าแต่นายท่านจะใช้ชื่อนี้จริงๆ อย่างนั้นหรอ?”
“ใช่” หานเซิ่นพูดด้วยรอยยิ้ม
หานเซิ่นไม่เก่งเรื่องการตั้งชื่อ ชื่อร้ายขายของออนไลน์ของเขาจึงเรียกว่า “ร้านขายของ” ในความคิดของมิสเตอร์หยาง ชื่อนี่เป็นชื่อที่ธรรมดาและไม่สะดุดตาอะไร ชื่อร้านนั้นควรจะเป็นอะไร ที่ฟังดูมีอํานาจแต่ในเมื่อหานเซิ่นเลือกชื่อนี้ เขาก็ไม่คิดจะคัดค้าน
“มิสเตอร์หยาง เดี๋ยวเจ้าช่วยเอาของพวกนี้ไปวางขายให้ข้าที พวกเราจะมีกินมีใช้หรือไม่นั้น ขึ้นอยู่กับการขายของพวกนี้”
หานเซิ่นพูดด้วยความตื่นเต้น เขาเคยเป็นใหญ่ในโลก แต่นี่เป็นครั้งแรกที่เขาเปิดร้ายขายของ
มิสเตอร์หยางมีรอยยิ้มแห้งๆ เขาและหลี่ปิงหยูรู้สึกเหมือนกัน พวกเขาไม่คิดว่าการเปิดร้านขายของออนไลน์นั้นเป็นไอเดียที่ดี
แต่เมื่อเห็นว่าหานเซิ่นตื่นเต้นที่จะได้เปิดร้านเป็นของตัวเอง เขาก็ไม่คิดจะห้ามหานเช่น เขาถามขึ้นว่า “นายท่านคิดจะขายอะไรอย่างนั้นหรอ?”
หลี่ปิงหยูที่อยู่ใกล้ๆหันมามองที่หานเซิ่น เธอเองก็อยากรู้ว่าหานเซิ่นหวังที่จะขายอะไร
“ข้าเดินทางไปที่ดาวคู่หย่างและโชคดีไปพบไข่ยืนเข้า พวกมันระดับไม่สูงมากนัก แต่มันควรจะทําให้พวกเรามีกินมีใช้ไปสักพัก มิสเตอร์หยางช่วยดูให้ข้าหน่อยว่าควรจะขายพวกมันในราคาเท่าไหร่?” หานเซิ่นพูดพร้อมกับเอาไข่ยื่นออกมาให้มิสเตอร์หยางดู
มิสเตอร์หยางไม่คิดว่าหานเซิ่นจะได้ไข่ยืนกลับมาจากการเดินทางแค่สองวัน เขาหยิบไข่ยืนใบหนึ่งขึ้นมาดูและพูดขึ้นว่า
“นายท่าน นายท่านโชคดีมากๆ นี้เป็นไข่ของตุ๊กแกพิษระดับไวเคานต์มันมีวิชาประสานยืนที่อกซิกสเปรย์ที่ถือว่ามีพลังค่อนข้างสูงในบรรดาระดับไวเคานต์ด้วยกัน นายท่านขายมันได้หลายพันฉิน”
“แล้วไข่ยีนนี่ล่ะ?” หานเซิ่นนำไข่ยืนอีกใบออกมาให้มิสเตอร์หยางดู
“นี่คือ…ไข่ยีนของแมลงแปดเสียง… นายท่านโชคดีมากจริงๆ ถึงแม้ไข่ยีนของแมลงแปดเสียง จะเป็นแค่ระดับไวเคานต์เหมือนกัน แต่ราคาของมันสูงยิ่งกว่าไข่ยีนของตุ๊กแกพิษเสียอีก นายท่านจะขายไข่ยีนนี้ได้ในราคาหลักหมื่น ส่วนนายท่านควรจะขายมันในราคาเท่าไหร่นั้น ข้าจําเป็นต้องทําการวิจัยตลาดอย่างละเอียดอีกที” มิสเตอร์หยางรู้สึกแปลกใจ
“ถ้าอย่างนั้นเจ้าก็เอาพวกมันไปขายหมดนี้เลย” หานเซิ่นเอาไข่ยีนแมลงแปดเสียงออกมามอบให้กับมิสเตอร์หยางหลายสิบใบ
มิสเตอร์หยางมองไข่ยนที่อยู่ตรงหน้าด้วยความตกตะลึง แต่เขาไม่สามารถพูดอะไรออกมา
หลังจากผ่านไปสักพัก มิสเตอร์หยางก็ถามขึ้นว่า “นายท่าน นี่นายท่านไปปล้นคนอื่นมาอย่างนั้นหรอ?”
