The King of War – ตอนที่ 155 ขัดตามาก

“คุณหยางครับ คือพวกมันที่ตีพ่อตาของท่านครับ!”

หวงอู่เคยดูวิดีโอกล้องวงจรปิดมา จึงจำสถานะของสองคนนี้ขึ้นได้ทันที

“แกเป็นลูกเขยของไอ้แก่คนนั้น?”

หนึ่งในนั้นพูดจาเยาะเย้ย “นึกไม่ถึงจะกล้ามาที่ตระกูลสง ไม่รู้จักที่ตายเสียจริง!”

“อย่ามารบกวนเวลาความสุขของเจ้าบ้าน ภายในสิบวินาที จัดการให้เรียบร้อย!”

บอดี้การ์ดอีกคนหนึ่งพูดจาแบบเย็นชา ไม่เห็นหยางเฉินอยู่ในสายตาแม้แต่น้อย

“ภายในห้านาที ฉันจะทำให้พวกมันนอนที่พื้น”

มุมปากของคนคนนั้นฉีกเส้นรัศมีวงกลมที่โหดร้ายขึ้นนิดๆ ทันใดนั้นตะโกนว่า “เริ่มจับเวลาได้!”

พูดจบลง ชั่วพริบตาเดียวเขาพุ่งไปยังหยางเฉิน

ในขณะนั้นหวงอู่ตกใจจนสีหน้าเปลี่ยน ถึงแม้สัมผัสได้ถึงความสามารถที่แข็งแกร่งของฝ่ายตรงข้าม แต่ก็ไม่ได้ลังเลสักนิดเดียว รีบขวางไว้ด้านหน้าของหยางเฉิน “คุณหยางครับ ผมจัดการเขาเอง!”

ในสายตาหยางเฉินมีความเฉียบขาดนิดๆ แวบผ่าน หลังจากรู้ว่าคนที่ตีฉินต้าหย่งเป็นบอดี้การ์ดสองคนนี้ เขาก็มีความหมายอาฆาตแค้นต่อสองคนนี้แล้ว

“ไอ้หนุ่ม ตายซะเถอะ!”

บอดี้การ์ดคนนั้นง้างหมัดเข้าไปบนศีรษะของหวงอู่

จนถึงวินาทีนี้ หวงอู่เพิ่งสำนึกได้ว่าความสามารถของตนเองกับฝ่ายตรงข้ามต่างกันมากเหลือเกิน ทันใดนั้นนึกเสียใจอยู่บ้าง คาดไม่ถึงจะพุ่งเข้ามาหาที่ตายจริงๆ

“ปึง!”

ตามองเห็นหมัดของบอดี้การ์ดคนนั้นกำลังจะต่อยมาบนศีรษะของหวงอู่ ในเวลานี้เอง ชั่วพริบตาเดียวภาพเงาคนคนหนึ่งก็เข้ามา

หยางเฉินถีบบนคอของบอดี้การ์ดคนนั้นทีหนึ่ง ร่างกายของเขาลอยออกไปสิบกว่าเมตรทันที และชนบนต้นไม้ใหญ่อย่างแรงอีก สลบไปทันที

หวงอู่กับบอดี้การ์ดอีกคนหนึ่งมองตาค้างไปแล้ว ถีบทีเดียวบอดี้การ์ดที่หนักแปดสิบเก้าสิบกิโลกรัมคนหนึ่งก็ลอยไปไกลสิบกว่าเมตรเลย นี่ยังเป็นกำลังของคนอยู่อีกเหรอ?

“ไอ้หนุ่ม วอนหาที่ตายซะแล้ว!”

บอดี้การ์ดที่เหลือคนนั้นไม่ได้ลังเลแม้แต่น้อย ชั่วขณะนั้นยื่นมือชักโคลท์คิงคอบร้ากระบอกหนึ่งออกมา

“กึก!”

ในขณะที่เขาชักปืนออกมา หยางเฉินได้ปรากฏตัวด้านหน้าเขาเรียบร้อยแล้ว คว้าที่ข้อมือของเขาเอาไว้ ก่อนจะใช้แรงหักข้อมือของเขาจนงอโค้งเก้าสิบองศาไปเลย

“ปัง!”

เขายังไม่ทันได้ร้องโหยหวนออกมาเลย เหมือนกันพวกเดียวกันกับเขาคนนั้น ถูกหยางเฉินถีบจนลอยออกไป กระดูกที่หน้าอกไม่รู้ว่าหักไปกี่ชิ้น และเวลานี้สลบลงไปแล้ว

หวงอู่ถลึงตาโต จนกระทั่งตอนนี้ เขาถึงเข้าใจที่หวังเฉียงคิดหนักมาก นี่เป็นโอกาสหนึ่งของเขาโดยแท้จริง

หยางเฉินหน้าตานิ่งสงบ ผลักประตูคฤหาสน์ออก ได้ยินเสียงร้องที่เร้าใจลอยออกมาจากห้องด้านในสุดทันที

“ปึง!”

เขาเดินเข้ามาแล้วถีบออกไปทีหนึ่ง ทั้งบานประตูล้มลงฉับพลัน

ชายหญิงโป๊เปลือยสองคนข้างในห้องปรากฏอยู่ในสายตาของเขา ช่างเป็นภาพเหตุการณ์ที่ขัดตามาก

ประเด็นคือสองคนนี้ หยางเฉินเคยเจอทั้งคู่ ผู้ชายคือสงโป๋เฉิงเจ้าบ้านคนปัจจุบันของตระกูลสง ตอนนั้นยังเสแสร้งมาขอโทษตนเอง แม้กระทั่งเจ้าบ้านเก่าของตระกูลสงและลูกหลานสามคนของเขา ล้วนถูกเขาวางแผนฆ่าทิ้ง

ส่วนผู้หญิง คาดไม่ถึงเป็นภรรยาของจางกว่าง ตระกูลจางตระกูลชั้นนำ หวังลู่เหยา

หยางเฉินมองหวังลู่เหยาที่หน้าตาตื่นตระหนกอยู่บนเตียง ในสายตามีความเย็นชานิดๆ แวบผ่าน

“สารเลว ไสหัวออกไป!”

สงโป๋เฉิงอึ้งทึ่งอยู่นาน ทันใดนั้นร้องคำรามขึ้นมาด้วยความโมโห เขาจำหยางเฉินไม่ได้ในทันใด

ตอนนั้นที่เขาพาสงโป๋เหรินไปขอโทษหยางเฉิน เพียงแค่ใช้เรื่องนี้มากดดันสงโป๋เหริน จึงไม่ได้มองหยางเฉินมากมายนัก

ในช่วงที่หวังลู่เหยาสับสน จึงรีบเอาผ้าห่มมาคลุมบนตัวทันที ในสายตาเต็มไปด้วยความหวาดกลัว

หล่อนไม่ใช่หวาดกลัวหยางเฉิน แต่กลัวว่าเรื่องนี้จะถูกเปิดโปง โดยเฉพาะหล่อนเป็นลูกสะใภ้ของตระกูลจาง ตอนนี้กลับมานอนด้วยกันกับสงโป๋เฉิง ถ้าถูกจางกว่างรู้เข้า เขาต้องเอาหล่อนตายแน่

“เจ้าบ้านสงยังมีความสุขสำราญเสียจริงนะ แม้แต่ผู้หญิงของตระกูลจางยังนอนด้วย”

หยางเฉินพูดจาเสียดสี เดิมทีคิดจะลงมือด้วยตนเอง ตอนนี้ดูแล้วเหมือนว่าไม่มีความจำเป็นอันนี้

สงโป๋เฉิงหลังได้ยินหยางเฉินพูดเรื่องผู้หญิงของตระกูลจางออกมา ชั่วขณะนั้นสีหน้าเปลี่ยนยกใหญ่ ตระกูลสงเป็นตระกูลชั้นนำ และตระกูลจางก็เช่นเดียวกัน

ส่วนจางกว่างเป็นผู้สืบทอดเจ้าบ้านของตระกูลจาง เขานอนกับผู้หญิงของจางกว่าง นั่นเป็นการแตกหักกับตระกูลจางถึงที่สุดเลย

ประเด็นสำคัญที่สุดคือช่วงนี้ตระกูลสงและตระกูลจางเจรจาร่วมงานกันพอดี ตัวหลักของโครงการคือตระกูลสง เพราะเหตุนี้ตระกูลสงจึงทุ่มเงินลงทุนจำนวนมาก ทั้งยังมีกำลังคนและทรัพยากรด้วย ถ้าเกิดตระกูลจางยกเลิกสัญญา คงสร้างความเสียหายมหาศาลให้กับตระกูลสง

หวังลู่เหยาเห็นหยางเฉินจำหล่อนได้ จึงสั่นเทาไม่หยุดขึ้นมาทั้งตัว

“โป๋เฉิง คุณอย่าให้มันรอดออกไปได้เด็ดขาดนะ ไม่งั้นเรื่องของพวกเราแดงขึ้นมา จางกว่างต้องเอาฉันตายแน่”

ชั่วพริบตาหนึ่งหน้าหวังลู่เหยาเหี้ยมโหดเต็มที่ คาดไม่ถึงอยากให้สงโป๋เฉิงฆ่าหยางเฉินทิ้ง

ในสายตาของสงโป๋เฉิงเต็มไปด้วยความเคร่งขรึม ตระกูลสงช่วงกลางวัน ถึงแม้ว่าจะมีคนอยู่ไม่มากนัก แต่ไม่ว่าจะเป็นการ์ดที่หน้าประตูใหญ่ หรือบอดี้การ์ดสองคนที่เขาจัดไว้หน้าประตูคฤหาสน์ ความสามารถล้วนไม่ธรรมดา

แต่ตอนนี้หยางเฉินกลับปรากฏตัวในห้องของเขาแล้ว นี่มีความเป็นไปได้อย่างหนึ่ง นั่นคือหยางเฉินจัดการการ์ดและบอดี้การ์ดไปเรียบร้อยแล้ว

“แกเป็นใครกัน? มาที่ตระกูลสงของฉันมีธุระอะไร?”

สงโป๋เฉิงเอ่ยปากถามทันใด แต่กลับใจเย็นลงมามาก

หยางเฉินฉีกมุมปากขึ้นเบาๆ “เจ้าบ้านสงยังเป็นคนความจำสั้นเสียจริง ไม่นานมานี้ คุณยังมาขอโทษผมด้วยตัวเองอยู่เลย”

ชั่วขณะนั้นสงโป๋เฉิงเข้าใจทุกอย่างขึ้นมาทันใด เมื่อสักครู่มองเห็นหยางเฉิน ยังรู้สึกว่าคุ้นหน้า แต่กลับนึกไม่ออก เวลานี้ได้ยินหยางเฉินพูดมาแบบนี้ เขาถึงพอจำได้มาบ้าง

“ที่แท้เป็นแกเอง ลูกเขยแต่งเข้าบ้านผู้หญิงของตระกูลฉิน! แกชื่ออะไรนะ?”

สงโป๋เฉิงกลับโล่งอกไปทีหนึ่ง จุดบุหรี่ให้ตัวเองมวนหนึ่ง หรี่ตาพ่นควันบุหรี่ออกไปทางหยางเฉิน

“โป๋เฉิง มันชื่อหยางเฉิน!” หวังลู่เหยารีบบอกทันที

ผู้หญิงคนนี้ ตอนนี้ก็นิ่งเฉยลงมาก ถึงแม้ว่าจะเคยรับรู้ความเก่งกาจของหยางเฉินมาก่อน และจางกว่างก็เคยเตือนหล่อนแล้วว่าอย่าหาเรื่องวุ่นวายให้ทั้งครอบครัวของหยางเฉิน นั่นเป็นเพราะจางกว่างยังไม่มีอำนาจจัดการ

แต่สงโป๋เฉิงเป็นเจ้าบ้านของตระกูลสง ขอเพียงทำให้หยางเฉินตาย นั่นคงไม่มีเรื่องอะไรเกิดขึ้นทั้งนั้น

“หลานชายของฉันโดนแกทำให้กึ่งตาย อยู่ในห้องไอซียูหลายวัน ช่วยกลับมาไม่ได้จนตายไปแล้ว”

“ตอนที่น้องชายฉันสงโป๋เหรินไปเยี่ยมหลานชายฉัน ก้าวพลาดตกลงมาจากบันได เลือดออกสมองจนตาย”

“ยังมีพ่อฉันอีก เพราะหลังรู้ข่าวว่าลูกกับหลานตายไป โรคหัวใจกำเริบขึ้นกะทันหัน ไม่ทันรักษาก็ตายแล้ว”

“พูดมาขนาดนี้ คนสามรุ่นของตระกูลสงล้วนตายเพราะแก”

สงโป๋เฉิงพูดแบบหน้าตาเรียบนิ่ง แน่นิ่งเหมือนกำลังเล่านิทานเรื่องหนึ่ง

เขาไม่กลัวหยางเฉินสักนิดเดียว ร่างเปล่าเปลือยนอนอยู่ในผ้าห่ม พิงที่หัวเตียง ระหว่างสองนิ้วคีบบุหรี่ไว้ อีกมือหนึ่งวางไว้ในผ้าห่ม

หยางเฉินหัวเราะนิดๆ “เจ้าบ้านสงยังทักษะดีจริง ถ้าฉันเดาไม่ผิด ตั้งแต่ตอนที่แกพาสงโป๋เหรินไปขอโทษฉัน คงเริ่มเตรียมการไว้แล้วมั้ง?”

“เตรียมการ?”

สงโป๋เฉิงขมวดคิ้ว เขาเหมือนฟังความหมายแฝงของหยางเฉินออกแล้ว

“แน่นอนว่าเตรียมการฆ่าสามรุ่นของตระกูลสงไง ไม่อย่างนั้นแกที่เป็นหมาตัวหนึ่งที่ถูกรับเลี้ยงมา จะมาควบคุมตระกูลสงได้อย่างไร?”

หยางเฉินพูดจาหยอกเย้า หลังจากตระกูลสงทั้งสามรุ่นเกิดเรื่องติดต่อกัน หม่าชาวตรวจสอบเรื่องราวของสงโป๋เฉิงอย่างชัดเจนตั้งแต่วินาทีแรก

แม้กระทั่งบิดามารดาแท้จริงของสงโป๋เฉิงเป็นใคร ยังค้นหามาหมด

ดวงตาของสงโป๋เฉิงถลึงโตในชั่วพริบตาเดียว เรื่องที่เขาถูกรับเลี้ยง นอกจากสงชิงซานเจ้าบ้านคนก่อนของตระกูลสงแล้ว ยังมีสงโป๋เหรินและสงเหว่ยสองพ่อลูกที่รู้ ยังไม่มีคนอื่นรับรู้อีก

มิฉะนั้นเขาคงไม่อาจควบคุมตระกูลสงได้ง่ายดาย หลังจากทั้งสามรุ่นของตระกูลสงตายไป

แต่ปัจจุบันนี้ ตัวละครเล็กๆ ชั้นต่ำสุดในสายตาของเขาคนหนึ่งกลับพูดความจริงที่เขาถูกรับเลี้ยงออกมา

“แกเป็นใครกันแน่?”