ผู้ช่วยเช็ดเลือดกำเดาที่ไหล และมองไปที่ฉินต้าหย่งแล้วพูด
ฉินต้าหย่งหายใจเข้าลึกๆ พยายามสงบสติอารมณ์ของตัวเองลงมา หยิบโทรศัพท์ออกมาทันที และโทรหาจ้าวหัว
“ใครน่ะ?”
เสียงที่หงุดหงิดของจ้าวหัวดังขึ้นมา
“ผมเอง ฉินต้าหย่ง!”
ฉินต้าหย่งพูดอย่างจริงจัง
“โอ้โห ประธานฉินเองเหรอ คนใหญ่คนโตข้างกายของท่านประธานอย่างคุณ จู่ๆนึกยังไงถึงได้โทรมาหาผมได้?”
น้ำเสียงของจ้าวหัวเต็มไปด้วยการเยาะเย้ย
“จ้าวหัว มีคนมาหาคุณ อยู่ที่คลังสินค้าบริษัทวัสดุก่อสร้างหลงเหอ รบกวนคุณมาหน่อย!”
ฉินต้าหย่งเอ่ยปากพูด แววตาเต็มไปด้วยความไม่พอใจ
ถ้าหากไม่ใช่เพื่อสามารถที่จะรีบลำเลียงสินค้าออกไป ฉินต้าหย่งก็ไม่มีทางนอบน้อมถ่อมตนกับจ้าวหัวขนาดนี้
“ประธานฉิน คุณเข้าใจผิดไปหรือเปล่า? ผมโดนคุณไล่ออกแล้ว คุณกลับให้ผมไปที่คลังสินค้าของบริษัทวัสดุก่อสร้างหลงเหอ นี่ก็ล้อเล่นไม่ใช่เหรอ?”
จ้าวหัวแสยะยิ้มครั้งแล้วครั้งเล่า ในใจกลับยิ้มเบิกบาน แน่นอนว่าเขารู้ว่าในเวลานี้เกิดอะไรขึ้น
“ถ้าหากตอนนี้คุณมาจัดการเรื่องนี้ ผมจะขอความเมตตากับท่านประธาน ให้คุณกลับมาที่บริษัทวัสดุก่อสร้างหลงเหอ”ฉินต้าหย่งกัดฟันพูด
“ประธานฉิน อยากให้ผมไปจัดการปัญหาที่บริษัทก็ไม่ใช่ว่าจะไม่ได้ บอกฉันทางโทรศัพท์ ไม่จริงใจเกินไปแล้ว ถ้าหากคุณมีความจริงใจจริงๆ คุณควรมารับผมด้วยตัวเองนะ!”
จ้าวหัวครุ่นคิดครู่หนึ่ง แล้วเอ่ยปากพูด
แม้ว่าเป้าหมายของเขาคือเป็นผู้จัดการใหญ่ แต่ถ้าหากตอนนี้สามารถคืนกลับไปตำแหน่งของรองผู้จัดการใหญ่ ก็ถือเป็นเรื่องดีอย่างหนึ่ง
“บ้านของคุณอยู่ที่ไหน ผมจะไปรับคุณเดี๋ยวนี้!”
ฉินต้าหย่งกัดฟัน
“โรสการ์เด้นวิลล่าเขต! ถึงแล้วโทรหาผม”
หลังจากที่จ้าวหัวพูดจบ ก็วางสายอย่างรวดเร็ว
“ผมจะไปรับจ้าวหัวเดี๋ยวนี้!”
หลังจากที่ฉินต้าหย่งวางสาย ก็สั่งผู้ช่วยว่า: “ตอนนี้ที่เกิดเหตุมีคุณจับตาดูไปก่อน เกิดเรื่องอะไรขึ้น รายงานผมทันที”
ฉินต้าหย่งออกจากคลังสินค้าทันที และไปทางโรสการ์เด้นวิลล่าเขต
ระหว่างทาง เขาเร่งความเร็วให้สูงสุด รถพ่วงรอตัวเองเพียงครึ่งชั่วโมง ก็กล่าวอีกนัยหนึ่งว่า ภายในครึ่งชั่วโมงนี้ เขาต้องหาทางไปพบจ้าวหัวให้ได้
ยังต้องพูดโน้มน้าวเขาให้โทรศัพท์หาหลงซาน ให้หลงซานหลีกทาง ให้คนงานลำเลียงสินค้าก่อน
ฉินต้าหย่งเพิ่งจะขับรถออกไป หยางเฉินกลับขับรถมาถึงคลังสินค้า ทันทีที่ลงรถ ก็เห็นว่าชายฉกรรจ์ยี่สิบกว่าคนกำลังขวางทางเข้าคลังสินค้า
และด้านหน้าสุดของคนเหล่านี้ ยังมีเก้าอี้หวายวางอยู่หนึ่งตัว ด้านบนมีคนวัยกลางคนนั่งอยู่ด้วย
“เกิดเรื่องอะไรขึ้น?”
หยางเฉินเดินเข้าไป ถามอย่างเยือกเย็น
เมื่อผู้ช่วยของฉินต้าหย่งเห็นหยางเฉินปรากฏตัว ก็ดีใจมาก และรีบก้าวไปข้างหน้าแล้วพูดว่า: “ท่านประธาน คนเหล่านี้ขัดขวางการขนส่งสินค้าของบริษัท ยังมีเวลาอีกยี่สิบนาที ถ้าหากยังไม่ลำเลียงสินค้าตามปกติ รถพ่วงที่หามาทั้งหมดก็จะกลับไปแล้ว ที่สำคัญค่าขนส่งยังคงจ่ายตามที่ตกลงกันไว้”
“ประธานฉินล่ะ?”
หยางเฉินขมวดคิ้วถาม
“คนคนนั้นบอกว่าจะคุยกับจ้าวหัว ประธานฉินเพิ่งโทรหาจ้าวหัว แต่จ้าวหัวกลับบีบบังคับให้ประธานฉินไปรับเขาด้วยตัวเอง” ผู้ช่วยกล่าวอย่างรวดเร็ว
เมื่อได้ยินเช่นนี้ ในใจของหยางเฉินก็มีท่าทีว่าจะเกิดเรื่องขึ้น แววตาค่อยๆเย็นชาลง
“แค่กลุ่มคนเลว ก็กล้ามาก่อเรื่องที่ถิ่นของฉัน รนหาที่ตายชัดๆ!”
แววตาของหยางเฉินจับจ้องไปที่บนตัวของหลงซาน และพูดอย่างเยือกเย็น
รู้สึกถึงรัศมีที่หยางเฉินบันดาลโทสะออกมาจากบนตัว หลงซานที่อยู่ไม่ไกล ทันใดนั้นก็มีลางสังหรณ์ไม่ดี
เขาแสยะยิ้ม: “เด็กน้อย อวดดีก็ต้องมีต้นทุน แค่คำพูดนั้นที่แกพูดกับฉัน เพียงพอที่ฉันจะฆ่าแกตายได้”
“ท่านประธาน คุณต้องระวังด้วย ผู้ชายคนนั้นชื่อว่าหลงซาน เป็นผู้รับผิดชอบของไดนาสตี้ คลับ ว่ากันว่ามีตระกูลเว่ยอยู่เบื้องหลัง เมื่อกี้นี้ก็เป็นเขา ที่ตบหน้าประธานฉิน และยังเตะประธานฉิน”
ผู้ช่วยของฉินต้าหย่งชื่อว่าอู๋อวี่ เมื่อได้ยินเขาบอกว่าฉินต้าหย่งโดนตบ แววตาของหยางเฉินก็ประกายเยือกเย็นออกมา
“นายก็โดนเขาตีด้วยเหรอ?”
หยางเฉินมองไปที่อู๋อวี่ที่เปรอะเปื้อนไปด้วยฝุ่น และเอ่ยปากถาม
อู๋อวี่ส่ายหน้า กัดฟันมองไปทางชายร่างใหญ่คนหนึ่งที่อยู่ข้างกายของหลงซาน ทันใดนั้นก็ยื่นมือออกชี้: “เขานั่นเอง!”
“ให้เวลาแกสิบวินาที ไสหัวมาขอโทษซะ ไม่อย่างนั้นที่ผลที่จะตามร้ายแรงมาก!”
หยางเฉินมองไปที่ชายร่างใหญ่ข้างกายหลงซานด้วยสีหน้าไร้อารมณ์ และเอ่ยปากพูด
เมื่อเขาพูดคำนี้ออกมา อู๋อวี่เกือบจะฉี่ราดด้วยความกลัว เขาเพียงแค่บอกหยางเฉินว่า ใครตีเขา แต่กลับไม่เคยคิดที่จะให้อีกฝ่ายขอโทษ
เนื่องจากว่าอีกฝ่ายแม้แต่ฉินต้าหย่งก็ตบ เขาเป็นเพียงแค่ผู้ช่วยตัวเล็กๆคนหนึ่ง พวกเขาจะขอโทษตัวเองได้อย่างไร
“ท่านประธาน คุณอย่าได้ใจร้อน พวกเขาไม่ใช่คนดี พวกเรารับมือไม่ไหว”อู๋อวี่พูดกระซิบ
หลงซานก็ดูประหลาดใจเช่นกัน เหมือนราวกับว่าคาดไม่ถึงว่าภายใต้สถานการณ์แบบนี้ หยางเฉินยังกล้าขู่ให้คนของพวกเขาขอโทษ
“ฮ่าๆ…..”
ในไม่ช้า ในกลุ่มคนก็มีเสียงระเบิดหัวเราะอย่างเหิมเกริมดังขึ้นฉับพลัน ชายฉกรรจ์ที่ตีอู๋อวี่ ก็อวดดีเป็นอย่างมาก: “หมอนี่เป็นลิงที่ได้รับเชิญมาแสดงตลกเหรอ? จะให้ฉันไปขอโทษ! ฮ่าๆ…..ฉันขำจะตายแล้ว!”
หยางเฉินเพียงแค่ยกมือขึ้นมองดูเวลา: “สิบวินาทีผ่านไปแล้ว!”
ในขณะที่เสียงของเขาลดลง ทันใดนั้นเห็นเพียงเขาขยับเท้า และกลายเป็นร่างเงาที่เคลื่อนไหวอย่างรวดเร็ว พุ่งไปทางชายฉกรรจ์
ในขณะนี้ หลงซานลุกขึ้นมาทันที รูม่านตาก็หดตัวลง เหมือนราวกับเห็นบางอย่างที่น่าหวาดกลัวมาก
“ผลัวะ!”
ทันทีที่เขายืนขึ้นมา ชายฉกรรจ์ที่เมื่อกี้นี้ยังหัวเราะอย่างไม่หยุด ถูกหยางเฉินต่อยกระเด็นออกไป
ชายฉกรรจ์ซึ่งมีน้ำหนักเก้าสิบกว่ากิโลกรัม กลับถูกต่อยกระเด็นไปไกลสิบกว่าเมตร ล้มลงกับพื้นอย่างหนัก และหมดสติไปในทันที
“บัดซบ!”
“เกิดอะไรขึ้น?”
“เขาไม่ใช่มนุษย์แล้วใช่มั้ย?”
……
ในขณะนี้ ผู้คนนับไม่ถ้วนก็อุทานออกมา ใบหน้าเต็มไปด้วยความเหลือเชื่อ
หลงซานทำสิ่งต่างๆแทนตระกูลเว่ย ก็เคยเห็นยอดฝีมือมากมากมาย แต่เคยเจอยอดฝีมือระดับอย่างนี้เมื่อไหร่?
เพียงชั่วพริบตา อีกฝ่ายก็พุ่งจากหลายสิบเมตรมาถึงข้างกายของตัวเอง และต่อยลูกน้องของเขากระเด็นไปคนหนึ่ง
ถ้าหากเมื่อกี้นี้คนที่หยางเฉินจะต่อยเป็นเขา เขาสามารถขัดขวางได้เหรอ?
“ไอ้เวร แกจะทำอะไร?”
เมื่อเห็นหยางเฉินมองมาทางตัวเอง หลงซานสั่นเทาไปทั้งตัว และปาดเหงื่อเย็นที่หน้าผาก
“ตึก! ตึก! ตึก!”
ย่างก้าวของหยางเฉินราวกับความตายกำลังมาถึง และทุกย่างก้าวก็ดูเหมือนจะเร่งชีวิต ทำให้หลงซานตกใจเป็นอย่างสุดขีด
เดินได้เพียงสามก้าว หยางเฉินก็มาถึงที่ตรงหน้าเขาแล้ว มองไปที่เขาอย่างเยือกเย็นแล้วถาม: “เมื่อกี้นี้มือข้างไหนที่ตบประธานฉิน เท้าข้างไหนที่เตะประธานฉิน แกจะจัดการด้วยตัวเอง หรือว่าให้ฉันเป็นคนลงมือเอง แต่ถ้าให้ฉันลงมือเอง ก็ไม่ใช่มือข้างเดียวเท้าข้างเดียวอย่างง่ายดายขนาดนั้น”
“เย็ดแมร่ง กูไม่แสดงอำนาจ คิดว่ากูเป็นคนไม่เอาไหนเหรอ?”
แม้ว่าหลงซานจะหวาดกลัว แต่เมื่อได้ยินหยางเฉินจะให้เขาจัดการตัวเอง ยังโกรธจนยั้งอารมณ์ไว้ไม่ได้ และพูดอย่างโกรธเคืองว่า: “ลุยพร้อมกัน ฆ่าเขาให้ตาย!”
ทันทีที่เสียงของเขาลดลง ลูกน้องยี่สิบกว่าคนที่เขาพามา ก็พุ่งไปทางหยางเฉินอย่างพร้อมเพรียง
