เมื่อสาขาเจียงผิงถูกยกเลิก ผู้คุมอำนาจของสาขาเจียงผิงนี้จะถูกแบ่งไปสาขาอื่นๆ ทุกอย่างจะเริ่มต้นใหม่อีกครั้ง
ยากมากที่จะก้าวไปถึงตำแหน่งปัจจุบันในสาขาเจียงผิง!
“ท่านเก้าโปรดวางใจ พวกเราจะทุ่มสุดกำลังความสามารถ เพื่อเอาหนันยังและเจียงผิงมาควบคุมไว้ในมือ!”
ฉือเจียงรีบรับปากทันที คนอื่นๆ ก็พากันขานรับ
ครู่หนึ่ง ทั่วทั้งสาขาเจียงผิง ล้วนเป็นเสียงเชียร์จากผู้คน
“หยางเฉิน แกฆ่าน้องชายของฉัน ตอนนี้แกก็ฆ่าลูกศิษย์ของฉันอีก ฉันจะปล่อยให้แกตายโดยไร้ที่ฝังศพ!”
ดวงตาของหนิวเกนหุยเต็มไปด้วยความดุร้ายและพลังอาฆาต
หลายคนอดตัวสั่นไม่ได้ หนิวเกนหุยในเวลานี้ ทำให้ผู้คนรู้สึกสะพรึงกลัวมาก
ในอีกด้านหนึ่ง หยางเฉินได้ออกจากหนันยังไปพร้อมกับหานเซี่ยวเทียน
ระหว่างทาง หานเซี่ยวเทียนได้เล่าเรื่องราวทุกอย่างที่เกิดขึ้นในอดีตให้หยางเฉินฟังตามความเป็นจริง
“ดังนั้น ตอนนี้ยอดฝีมือที่แข็งแกร่งที่สุดในหนันยังได้ถูกสังหารแล้ว ขอเพียงผมสามารถเอาชนะ หนิวเกนหุยได้ในอีกสามวันข้างหน้า ผมก็จะสามารถควบคุมหนันยังและเจียงผิงทั้งสองมณฑลได้ในเวลาเดียวกัน ตระกูลมั่งคั่งสิบกว่าตระกูล ล้วนมีให้ผมใช้สอย?”
หยางเฉินเอ่ยถาม
หานเซี่ยวเทียนพยักหน้า พูดด้วยรอยยิ้มว่า “คุณหยาง จู่ๆ ผมก็รู้สึกเหมือนผมอยู่ในชายแดนเหนือเหมือนเมื่อตอนที่ผมยังเด็ก!”
หยางเฉินยิ้มแต่ไม่พูดอะไร แต่ในใจเขากำลังครุ่นคิดว่า ตระกูลมั่งคั่งสิบกว่าตระกูลในหนันยังและเจียงผิง จะช่วยเขาได้มากเพียงใด
“คุณหยาง ด้วยศักยภาพของคุณ การที่จะเอาชนะเจียงผิงกับหนันยังมันง่ายดายมาก”
จู่ๆ หานเซี่ยวเทียนก็พูดขึ้นว่า “พอถึงตอนนั้น แม้ว่าจะเป็นแปดตระกูลแห่งเยี่ยนตู ก็ไม่มีตระกูลใดกล้าดูถูกคุณ”
“ถึงอย่างไรชายหนุ่มที่มีศักยภาพแข็งแกร่ง มีตระกูลมั่งคั่งหลายสิบตระกูลอยู่ในมือ เมื่อเติบโตขึ้นมา จะกลายเป็นฝันร้ายสำหรับทุก ๆ แปดตระกูลแห่งเยี่ยนตู”
“ตอนนี้เรากำลังรองานต่อสู้เจียงผิงในอีกสามวันข้างหน้า ความยอดเยี่ยมของคุณหยางจะปรากฏแล้ว”
สีหน้าของหานเซี่ยวเทียนเต็มไปด้วยความคาดหวัง
แต่หยางเฉินกลับส่ายหน้า แล้วพูดอย่างจริงจังว่า “เรื่องครั้งนี้ เกรงว่าจะไม่ง่ายแบบนั้น”
“คุณหยางหมายความว่ายังไง?”
สีหน้าของหานเซี่ยวเทียนก็เคร่งขรึมขึ้น ถามด้วยเสียงทุ้มต่ำ
“หวังว่า ผมจะคิดมากไปเอง”
หยางเฉินไม่ได้อธิบาย
แต่ในใจเขานั้น กลับรู้สึกค่อนข้างเป็นกังวล
ในอดีต บรรดาตระกูลมั่งคั่งในเมืองเยี่ยนตูมักจะไม่ยื่นมือเข้าไปยุ่งเกี่ยวกับเรื่องของตระกูลมั่งคั่งในแต่ละมณฑล แต่เมื่อเร็วๆ นี้ ได้มีตระกูลมั่งคั่งจำนวนมากในเมืองเยี่ยนตู หลายคนได้รุกเข้าเกาะกินตระกูลมั่งคั่งในแต่ละมณฑล
หากสมาคมบูโดต้องการครอบครองเจียงผิงและหนันยังในคราวเดียว ตระกูลมั่งคั่งในเมืองเยี่ยนตูจะทำเป็นไม่รู้ไม่เห็นอะไรเลยงั้นเหรอ?
สำหรับเจียงผิงแล้ว มันไม่ใช่เรื่องที่ดี
ความวิตกกังวลของหยางเฉิน ไม่ใช่ไม่มีเหตุผล
ถึงอย่างไร ตระกูลเย่ก็เป็นหนึ่งแปดตระกูลแห่งเยี่ยนตู ได้มอบหมายเย่ม่านให้มาหาตนที่เจียงผิงแล้ว
ไฉนเลยตระกูลเย่จะไม่ต้องการควบคุมเจียงผิง?
อีกอย่างสิ่งเหล่านี้เป็นเพียงเปลือกนอกเท่านั้น ไม่รู้มีบางกลุ่มแอบมีการเคลื่อนไหวหรือเปล่า
“คุณหยางไม่จำเป็นต้องกังวลมากจนเกินไป ตอนนี้เจียงผิงส่วนใหญ่ก็อยู่ภายใต้การควบคุมของคุณแล้ว ถ้าไม่ใช่เพราะสมาคมบูโด ก็จะไม่มีงานต่อสู้เจียงผิง”
“หรือว่าในงานต่อสู้อีกสามวันข้างหน้า คุณจะยกเลิกการเข้าร่วม”
“ตอนนี้ คุณได้กลายเป็นราชาเจียงผิงแล้ว สมาคมบูโดมีสิทธิ์อะไรไปยั่วยุคุณ?”
ท่าทีของหานเซี่ยวเทียนที่มีต่อหยางเฉินนั้นเคารพนับถือและไว้วางใจมาก
นี่ไม่ใช่การหน้ามืดตามัว แต่เขานั้นเข้าใจและรับรู้ถึงศักยภาพของรักษาดินแดนเหนือ
เมื่อได้ยินสิ่งที่หานเซี่ยวเทียนพูด หยางเฉินก็ส่ายหน้า “ในเมื่อสมาคมบูโดต้องการยั่วยุเรา ถ้าอย่างนั้นผมจะทำให้พวกเขาสมหวัง!”
“คราวนี้ผมสามารถปฏิเสธการท้าทายของพวกเขาได้ แต่ต่อไปจะมีสมาคมบูโดที่สองและสามเกิดขึ้นในอนาคต ผมคงไม่สามารถทำตัวเป็นใบ้ได้ทุกครั้งหรอกนะ?”
“ในเมื่ออยากสู้ก็สู้! ให้บทเรียนที่ลึกซึ้งแก่พวกเขา และให้พวกเขากับตระกูลเย่รู้ว่า แม้แต่แปดตระกูลแห่งเยี่ยนตูก็ไม่สามารถกำเริบเสิบสานในเจียงผิงได้!”
หยางเฉินพูดด้วยสีหน้านิ่งสงบ เสียงมีพลังและโน้มน้าวจิตใจ
หานเซี่ยวเทียนได้ยินเช่นนี้ก็เดือดพล่าน สงบใจไว้ไม่อยู่ เขาพูดอย่างตื่นเต้นว่า “คุณหยางพูดถูก ในเมื่อพวกเขาต้องการสู้ ถ้าอย่างนั้นก็โจมตีพวกเขาให้หนักๆ เพื่อที่พวกเขาจะได้รู้จักตัวเอง!”
กว่าหยางเฉินจะกลับถึงยอดเมฆาเป็นเวลาตีสองแล้ว
เขาย่องกลับไปที่ห้อง ขณะที่กำลังจะเข้านอน ก็ได้ยินฉินซีพูดว่า “กลับมาแล้วเหรอคะ!”
หยางเฉินจึงพบว่า ฉินซียังคงตื่นอยู่
“แปะ!”
ฉินซีเปิดโคมไฟหัวเตียง จ้องเขม็งมาที่หยางเฉินด้วยดวงตาที่แดงก่ำ
เสี้ยวเสี้ยวหลับไปแล้ว ท่านอนดูน่าเกรงขามมาก นอนแผ่อย่างหยิ่งผยองบนเตียงเป็นรูป “ไม้กางเขน”
หยางเฉินพูดด้วยสีหน้าขอโทษ “ขอโทษนะ ทำให้คุณต้องเป็นห่วงอีกแล้ว!”
ฉินซีส่ายหัวเล็กน้อย พูดด้วยความเข้าใจ “ในเมื่อคุณกลับบ้านดึก คุณก็ต้องมีเหตุผลของคุณ”
เมื่อได้ยินสิ่งที่ฉินซีพูด หยางเฉินก็รู้สึกตื้นตันอยู่เต็มหัวใจ
แต่เรื่องเหล่านี้ เขากลัวว่าฉินซีจะเป็นห่วง จึงไม่สะดวกที่จะบอกเธอ เขาจึงเลือกที่จะปกปิดมัน
หลังจากล้างหน้าแปรงฟันแล้ว หยางเฉินก็สอดตัวเข้าไปในผ้าห่ม แล้วกอดฉินซีแน่นจากทางด้านหลัง
ฉินซีสั่นสะท้านไปทั้งตัว แต่ไม่นานก็สงบลงและรู้สึกอุ่นใจ
ในไม่ช้า ก็ได้ยินเสียงกรนเบาๆ ดังขึ้นมา ฉินซีผล็อยหลับไปแล้ว
หัวใจของหยางเฉินเต็มไปด้วยความรู้สึกผิดและตำหนิตนเอง เดิมทีเขาคิดว่ากลับมาคราวนี้ จะทำให้ภรรยาและลูกสาวของเขามีชีวิตที่สงบสุขและมีความสุข แต่คิดไม่ถึงเลยว่า ปัญหาจะเกิดขึ้นทีละน้อยไม่จบไม่สิ้น
เดิมทีเขาไม่ต้องการไปเมืองเยี่ยนตูดินแดนแห่งความขัดแย้งอีก แต่เมื่อเขานึกถึงสิ่งที่เขาและแม่เคยประสบมา เขาก็ไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องไปที่เมืองเยี่ยนตู
ตอนนี้ศัตรูที่เขาเผชิญหน้าแข็งแกร่งขึ้นเรื่อยๆ แปดตระกูลแห่งเยี่ยนตูได้ปรากฏตัวขึ้นหลายตระกูลแล้ว ถือว่าเป็นการต่อต้านสมาคมบูโดอย่างสมบูรณ์
จากนี้ไป อันตรายรอบตัวเขาจะมีมากขึ้นเรื่อยๆ
เมื่อก่อนบนรถของหานเซี่ยวเทียน ที่เขากังวลไม่ใช่เรื่องศัตรูที่แข็งแกร่งเกินไป แต่กลัวว่าภรรยาและลูกสาวจะเข้ามาพัวพันไปด้วย
หลังจากนิ่งเงียบไปนาน เขาก็แก้ไขข้อความแล้วส่งออกไป “15 สิงหาคม ต้องรีบกลับไปที่เจียงโจว!”
ค่ำคืนอันเงียบสงัด รุ่งเช้าวันถัดมา เหมือนเดิมตามปกติ หยางเฉินส่งลูกสาวไปโรงเรียนอนุบาล แล้วค่อยส่งฉินซีไปที่ซานเหอกรุ๊ป
เพียงแต่ว่าทันทีที่รถจอดลงที่ประตูซานเหอกรุ๊ป ก็เห็นรถเบนซ์อเนกประสงค์สีดำคันหนึ่งจอดอยู่ที่หน้าประตูบริษัทด้วย
และข้างรถอเนกประสงค์ก็มีหญิงวัยกลางคนยืนอยู่
ประเด็นสำคัญก็คือ หยางเฉินเพิ่งเห็นหญิงวัยกลางคนคนนี้เมื่อวานนี้เอง
“เธอมาที่นี่ทำไมอีก?”
ฉินซีก็เห็นหญิงวัยกลางคนเช่นเดียวกัน สีหน้าดูไม่ดีเลย
แววตาของหยางเฉินกะพริบออกมาอย่างเฉียบคม เมื่อวานขณะที่เย่ม่านต้องการบอกตัวตนของเธอ กลับถูกหยางเฉินเข้ามาขวางไว้ วันนี้มาถึงอีกแล้ว เธอยังคงตามตอแยไม่เลิกอีกหรือ?
“ผมจะไปกับคุณ!”
หยางเฉินพูดจบก็ลงจากรถก่อน
“ประธานฉิน ฉันมารอคุณตั้งนานแล้ว!”
ทันทีที่หยางเฉินกับฉินซีลงจากรถ เย่ม่านก็ลงจากรถด้วย เหลียงเหลียนคอยตามเธออยู่ข้างหลังอย่างใกล้ชิด จ้องมองหยางเฉินด้วยสีหน้าจริงจัง
ทุกครั้งที่เห็นหยางเฉิน เหลียงเหลียนมักจะรู้สึกว่าคนที่ตนเองเผชิญหน้าอยู่นี้ไม่ใช่คน แต่เป็นปีศาจร้ายมาจากนรก
ส่วนหยางเฉินกลับไม่แม้แต่จะมองเขา เขาหรี่ตามองเย่ม่าน
“คุณมาหาฉันทำไม?”
ฉินซีพูดด้วยสีหน้าไร้ความรู้สึก ท่าทีไม่เป็นมิตรเลยสักนิดเดียว
