The King of War – ตอนที่ 452 ผลักเข้าไปในกองไฟ

มีชีวิตอยู่มานานขนาดนี้ นี่เป็นครั้งแรกที่เขาเห็นด้วยตาตัวเอง คนแข็งแกร่งที่สามารถหลบกระสุนได้

ตระกูลหวง นั่นมันเป็นปีศาจที่น่าสะพรึงกลัวขนาดไหนที่ไปทำให้ขุ่นเคือง?

ตงเชยยืนอยู่ที่เดิม รูม่านตาขยายเพราะตกตะลึงกับเหตุการณ์นี้ และในขณะเดียวกันก็มีความตื่นเต้น ดวงตาทั้งคู่จับจ้องไปที่ร่างชายหนุ่ม “นายคือ……ปรมาจารย์ฮันจิ้น!”

ปรมาจารย์สำหรับเขาแล้ว คือผู้ที่แข็งแกร่งที่สุดในตำนาน

ครั้งหนึ่ง อาจารย์ของเขาบอกเคยเขาว่า ในโลกนี้ มีผู้ที่มีพลังแข็งแกร่งมหาศาลดำรงอยู่ ความแข็งแกร่งของพวกเขาเกินขีดจำกัด

พวกเขาสามารถบินข้ามกำแพง เดินบนน้ำ และหลบกระสุนปืนได้

เพื่อที่จะเป็นปรมาจารย์ฮันจิ้น ตลอดทั้งชีวิตอาจารย์ของเขาได้ค้นหาวิธีที่จะบรรลุจนถึงตาย ไม่อาจบรรลุถึงขั้นปรมาจารย์

สิ่งที่เขาคาดไม่ถึงคือ ปรมาจารย์ฮันจิ้นที่แข็งแกร่งท่านนี้ เขาได้มาเห็นด้วยตาตัวเอง

และอีกฝ่ายยังเป็นชายหนุ่มที่อายุไม่ถึงสามสิบปี

เขารู้สึกชีวิตที่อยู่มาหลายปีเหมือนไร้ประโยชน์

“ฉึดๆๆ!”

หยางเฉินก้าวเดินทันที และเดินไปหาหวงเจิ้ง

ทุกย่างก้าว หวงเจิ้งรู้สึกเหมือนถูกเหยียบลงบนหัวใจ

“แก……แกอย่าเข้ามา อย่าเข้ามา!”

ร่างกายที่อ่อนปวกเปียกของหวงเจิ้ง และเสียงของเขาก็สั่นอย่างรุนแรง

ขณะที่พูดว่าอย่าเข้ามา แล้วก็พยายามถอยหลัง

“คุณหวง ตอนนี้ คุณยังจำได้ไหม เมื่อวานได้สัญญาว่า ที่ดินแม่น้ำเหลาหลงบนฝั่งตะวันออก จะมอบให้ฉันฟรีๆใช่ไหม?”

หวงเจิ้งถูกบีบจนมุม หยางเฉินเลยหยุดเดิน มีพลังอำนาจเหนือกว่าแล้วมองดูหวงเจิ้งที่นั่งอยู่บนพื้น และถามหวงเจิ้งที่กำลังตื่นตระหนก

“ใช่ๆๆ ฉันเคยสัญญากับท่าน จะมอบที่ดินผืนนั้นให้ท่านฟรีๆ”

หวงเจิ้งไม่กล้าพูดคำว่าไม่ และตอบซ้ำๆ

มุมปากของหยางเฉินยกสูงขึ้น ทำให้เกิดส่วนโค้งมีใบหน้าขี้เล่น คุณหวง ถ้าคุณพูดก่อนหน้านี้ จะกลายเป็นแบบนี้ได้อย่างไร?”

“คุณหยางพูดถูก ท่านพูดถูก เป็นเพราะฉันไม่รู้ความ ตอนนี้ฉันจะให้คนไปจัดการทำสัญญาโอนกรรมสิทธิ์ให้ฟรีๆ และมอบที่ดินผืนนั้นให้ท่าน”

หวงเจิ้งตกใจสุดขีด และพูดด้วยความตื่นตระหนก

ในไม่ช้า ผู้บริหารระดับสูงคนหนึ่งก็นำเอกสารสัญญามา และเดินอย่างระมัดระวังด้วยความหวาดกลัว

หยางเฉินเหลือบมองไป จุดที่สำคัญไม่มีปัญหาอะไร เขาเลยยิ้มและเซ็นชื่อในสัญญา

“ถ้าอย่างนั้นก็ขอบคุณคุณหวงมาก!” หยางเฉินพูดด้วยรอยยิ้ม

“คุณหยาง ที่ดินผืนนั้นที่คุณต้องการ ฉันให้คุณแล้ว จากนี้ไป ฉันจะไม่มาที่เจียงโจวอีกเลย ตอนนี้ฉันจะไปที่สนามบิน และจากไปตลอดกาล!”

หวงเจิ้งพูดอย่างรวดเร็ว ตอนนี้เขาแค่ต้องการออกจากสถานที่ที่น่ากลัวเช่นนี้

หยางเฉินไม่ได้ขวางเขา และปล่อยให้หวงเจิ้งจากไป

“คุณหยาง เมื่อก่อนเคยทำให้ขุ่นเคืองใจ และฉันก็สาบานด้วยว่า จากนี้ไปจะไม่ก้าวเข้ามาเหยียบเจียงโจวอีก ขอลา!”

เกาสงก็พูด พูดจบก็รีบมุ่งหน้าไปที่ประตูและจากไป

“ฉันอนุญาตให้แกไปแล้วหรือ?”

ทันทีที่เกาสงเดินไปถึงประตู ทันใดนั้นเสียงที่เย็นชาก็ดังขึ้น

ประโยคนี้ ทำให้เกาสงตกใจจนเหงื่อแตก และก็ตัวสั่นอย่างควบคุมไม่ได้

ในห้องประชุม ทุกคนต่างจับจ้องไปที่เกาสง

ร่างกายของเกาสงสั่นอย่างรุนแรง ใบหน้าซีดเซียว

“หยาง……คุณหยาง คุณยังมีอะไรจะสั่งอีกไหม? พูดมาเลย เมื่อฉันกลับไปถึงเยี่ยนตู สิ่งแรกก็คือไปรายงานเจ้าบ้าน!”

เกาสงพูดด้วยรอยยิ้ม หน้าผากของเขาเต็มไปด้วยเหงื่อเม็ดใหญ่ เขาเอื้อมมือไปเช็ดเป็นระยะๆ ท่าทางน่าสมเพชมาก

ตอนนี้เขาแค่อยากจะไปจากที่นี่ และสิ่งแรกก็คือเรื่องราวทุกอย่างที่เกิดขึ้นที่นี่ จะรีบรายงานให้หวงเทียนเชิงทราบทันที

ความแข็งแกร่งของหยางเฉิน เหนือกว่าที่เขาจินตนาการไว้ เกรงว่าผู้ที่มีความแข็งแกร่งอันดับหนึ่งของตระกูลหวง ก็ไม่ใช่คู่ต่อสู้

เรื่องนี้มีสำหรับตระกูลหวง มีความสำคัญมาก และต้องแจ้งให้ตระกูลทราบโดยเร็วที่สุด

ขณะที่เกาสงกำลังตื่นตระหนก และหวาดกลัวสุดขีด ในที่สุดหยางเฉินก็พูดขึ้น “ตอนนี้โทรหาเจ้านายของแกเดี๋ยวนี้!”

เมื่อได้ยินเช่นนี้ เกาสงก็ผงะไปครู่หนึ่ง “ท่านพูดว่าอะไรนะ?”

“คำพูดเดิม ฉันไม่ชอบพูดเป็นครั้งที่สอง!”

น้ำเสียงของหยางเฉินเย็นชา

ในที่สุดเกาสงก็ยืนยันว่า เขาฟังไม่ผิด หยางเฉินต้องการให้เขาโทรหาหวงเทียนเชิง

ในสถานการณ์เช่นนี้ เขาจะกล้าลังเลได้ไง?

ก็รีบกดสายโทรออก

“เปิดลำโพง!”

หยางเฉินพูดอย่างเย็นชา

เกาสงกดลำโพง และไม่นานสายก็เชื่อมต่อ

“เจ้าบ้าน ฉัน……”

ก่อนที่เกาสงจะพูดจบ จู่ๆเสียงคนแก่ก็ดังขึ้น “ไอ้หนุ่มคนนั้น ตกลงจะร่วมมือกับพวกเราหรือยัง?”

ใบหน้าของเกาสงแย่มาก เดิมทีเขาต้องการอธิบายโดยตรง ว่าหยางเฉินอยู่ข้างๆเขา แต่ใครจะรู้ว่าหวงเทียนเชิงจะไม่ให้โอกาสเขาเลย

หยางเฉินยังคงอยู่ข้างๆ จ้องมองด้วยสายตาน่ากลัว

“เจ้าบ้าน เขาปฏิเสธแล้ว!”

เพื่อทำตามคำสั่งของหยางเฉินที่กำลังมองมาด้วยสายตาอันเย็นชา เกาสงเกือบจะร้องไห้ และทำได้เพียงพูดตามความจริงเท่านั้น

“อะไรนะ?”

“เขากล้าดียังไงมาปฏิเสธ?”

“เขาคงไม่อยากมีชีวิตอยู่แล้วมั้ง? คงคิดว่าลำพังตัวคนเดียว สามารถต่อต้านกับตระกูลอวี๋เหวินได้เหรอ?”

“เขาไม่รู้หรือว่า การร่วมมือกับตระกูลหวง เป็นโอกาสเดียวของเขาที่จะแก้แค้น?”

หวงเทียนเชิงพูดอย่างโกรธเคือง ยังคงไม่ให้โอกาสเกาสงพูด และพูดอย่างโกรธเคือง “ในเมื่อเขาไม่เต็มใจ ดังนั้นเขาจึงทำได้เพียงดำเนินการตามแผนที่สอง ฆ่าเขาซะ!”

“มีเพียงเขาตายเท่านั้น เจียงผิงกับหนันหยังเกาหยางสองเมือง พวกเราถึงจะได้ควบคุม แม้ว่าจะมีปัญหาบางอย่าง แต่ก็ยังดีกว่าที่ให้ตระกูลอื่นมาชักชวนไอ้หนุ่มคนนั้นไป”

น้ำเสียงของหวงเทียนเชิงนั้นเรียบง่าย ราวกับว่าเขากำลังพูดถึงเรื่องธรรมดามาก

“เจ้าบ้าน ฉันคิดว่า ระหว่างพวกเรากับคุณหยาง เป็นเพื่อนกันดีกว่า เพราะเขายังหนุ่มและมีความสามารถมาก อยู่ในจิ่วโจว มีไม่กี่คน”

“นอกจากนี้ ด้วยความแข็งแกร่งของตระกูลหวง จะกลัวตระกูลอวี๋เหวินได้อย่างไร?”

“ฉันเชื่อว่า ตราบใดที่พวกเราปฏิบัติดีต่อคุณหยางด้วยความสุภาพ เขาจะต้องเลือกที่จะร่วมมือกับพวกเราแน่นอน”

“ถึงตอนนั้น การเป็นพันธมิตรของพวกเราสองฝ่าย แม้ว่าจะไม่สามารถทำลายตระกูลอวี๋เหวินได้ แต่ก็ยังคงทำให้ตระกูลอวี๋เหวินได้รับความกระทบกระเทือนอย่างหนัก!”

หยางเฉินไม่พูด และเกาสงไม่กล้าเปิดเผยสถานการณ์ปัจจุบัน เขาทำได้แค่แนะนำหวงเทียนเชิง และพูดในลักษณะที่เป็นประโยชน์ต่อหยางเฉิน

“พ่อบ้านเกา คุณเป็นอะไรหรือเปล่า?”

หวงเทียนเชิงพูดอย่างสงสัย “แผนการในครั้งนี้ คุณเป็นคนวางเองไม่ใช่หรือ? ถ้าเขาไม่มีผลประโยชน์ต่อพวกเรา ก็ฆ่าเขาซะ และตระกูลหวงของเราจะเข้ามาแทนที่เขา ทำไมตอนนี้ถึงเปลี่ยนใจล่ะ?”

“อีกอย่าง พวกเราเคยพูดตอนไหน จะช่วยเขาล้างแค้น?”

“พวกเราแค่หลอกใช้เขาเท่านั้น และยืมมือเขา เพื่อไปต่อต้านกับตระกูลอวี๋เหวิน พวกเราแค่ให้ความช่วยเหลือเขาอย่างลับๆก็พอ”

“สำหรับพวกเรา เขาเป็นหมากเกมหนึ่ง ถ้าเรื่องราวถูกเปิดเผย พวกเราทอดทิ้งเขาได้ทุกเมื่อ แม้ว่าตระกูลอวี๋เหวินจะรู้ว่าพวกเราอยู่เบื้องหลัง แต่หากไม่มีหลักฐาน ตระกูลอวี่เหวินก็ทำอะไรพวกเราไม่ได้”

เกาสงเกือบร้องไห้ออกมา เจ้าโง่ ทำไมถึงบอกแผนการทั้งหมดของพวกเราออกมา?

นี่ไม่ใช่เป็นการผลักฉันเข้าไปในกองไฟหรอกเหรอ?