โครงการการบันเทิงในแต่ละชั้นมีความแตกต่างกัน ยิ่งชั้นสูงเท่าไหร่ โครงการการบันเทิงก็ยิ่งคลุมเครือมากขึ้นเท่านั้น การต้อนรับลูกค้าแต่ละระดับก็ต่างกันด้วย
หยางเฉินพยักหน้าด้วยรอยยิ้ม “ไม่เลวเลยนะ แต่ดูเหมือนคุณจะลืมพาฉันไปสถานที่หนึ่ง”
หวังเฉินตกตะลึง พลันระเบิดเสียงหัวเราะออกมา “เกรงว่าคุณจะรู้เรื่องคลับเมืองหลวงมากกว่าเจ้าของอย่างผมเสียอีก”
วันแรกที่หยางเฉินออกจากชายแดนเหนือ เขาได้เริ่มส่งคนไปตรวจสอบทุกอย่างเกี่ยวกับตระกูลอวี๋เหวินแล้ว
เดิมทีเขาวางแผนที่จะจัดการกับตระกูลอวี๋เหวิน ดังนั้นเขาจึงรู้จักทุกคนในตระกูลอย่างทะลุปรุโปร่ง
คลับนี้ดูเรียบง่าย แต่ความจริงแล้วมีเวทีมวยใต้ดินขนาดใหญ่อยู่ หวังเฉินฝึกปรือยอดฝีมือเอาไว้ภายในมากมาย
บางทีแม้แต่ตระกูลอวี๋เหวินก็ไม่รู้ว่าหวังเฉินแอบฝึกฝนยอดฝีมืออย่างลับๆ มากี่คน
คนนอกรู้เพียงว่าคลับเมืองหลวงมีเวทีมวยใต้ดิน คิดเพียงว่ามันเป็นสถานที่สำหรับเล่นการพนัน
“ลงไปเดินเล่นข้างล่างดูไหม?”
หวังเฉินถามด้วยรอยยิ้ม
หยางเฉินพูดด้วยรอยยิ้ม “ในเมื่อมาแล้ว ก็ต้องไปเดินดูหน่อย”
หวังเฉินพาหยางเฉินและหม่าชาวขึ้นลิฟต์ส่วนตัวที่ชั้นบนสุดลงไปยังเวทีมวยใต้ดิน
ทันทีที่เขาเข้าไปในเวทีมวยใต้ดิน ก็ได้ยินเสียงเชียร์และเสียงโห่ร้องจากทั่วทั้งสี่ทิศ ดังกึกก้องไปทั่วเวทีมวย
เมื่อพิจารณาจากแผนผังของเวทีมวย มันน่าจะเป็นชั้นใต้ดินชั้นที่ 3 ของคลับเมืองหลวง ทั้งหมดทะลุถึงกัน ได้รับการปรับปรุงให้เป็นห้องคอนเนคติ้งรูมขนาดใหญ่
มันเหมือนกับโรงยิมขนาดเล็กที่มีเวทีมวยอยู่ตรงกลาง ล้อมรอบด้วยที่นั่งที่ซ้อนกันเป็นชั้นๆ รูปวงแหวนของโรงยิม
ในเวลานี้ มีนักมวยรูปร่างกำยำสองคน กำลังประลองฝีมือกันอยู่บนเวทีมวย
ที่เหนือไปจากความคาดหมายของหยางเฉินก็คือ นักมวยสองคนบนเวทีมวยต่อสู้ด้วยมือเปล่า ทั้งตัวสวมกางเกงขาสั้นเพียงตัวเดียว ลงมืออย่างโหดร้ายที่สุด
เป็นที่ทราบกันดีอยู่แล้วว่า แม้แต่ในการแข่งขันชกมวยระดับนานาชาติ นักมวยล้วนใส่นวมเพื่อลดทอนกำลังโจมตีจากกำปั้นของคู่ต่อสู้ให้เบาลง
ที่นี่ นักมวยไม่มีเครื่องป้องกัน ทุกหมัดเข้าปะทะกับเนื้อหนังอย่างโหดเหี้ยม
“พลั่ก พลั่ก พลั่ก!”
ในเวลานี้ นักมวยคนหนึ่งก็ระเบิดพลังออกมาอย่างฉับพลัน เขาต่อยติดต่อกันหลายหมัดและกระแทกคางของคู่ต่อสู้อย่างแรงทุกครั้ง
ทันทีที่หมัดสุดท้ายเหวี่ยงออกไป ร่างของคู่ต่อสู้ก็ลอยขึ้นไปในอากาศ แล้วกระแทกลงกับพื้นเวทีมวยอย่างแรงดัง “โครม” ก่อนจะสลบไปอย่างสมบูรณ์
ส่วนนักมวยที่นอนลุกไม่ขึ้นอยู่บนพื้น ใบหน้าโชกเลือด อดวางเดิมพันไม่ได้
นักมวยที่ได้รับชัยชนะก็มีสภาพไม่ได้ดีไปกว่ากันเท่าใด ตาขวาบวม มีเลือดออกจากหางตา
“ฮึ่ม!”
ในขณะนี้ ทั่วสนามเดือดพล่านขึ้นมา ผู้ชมรอบๆ แผดเสียงคำรามก้องเหมือนสัตว์ร้าย ดวงตาแดงก่ำ ตื่นเต้นอย่างที่สุด
“ที่นี่ นักมวยที่ต้องการขึ้นเวทีมวย ก่อนชกต้องลงนามในสัญญาศึกชี้ชะตา”
หวังเฉินกล่าวด้วยรอยยิ้ม ดูเหมือนว่าเขาจะคุ้นเคยกับกลิ่นคาวเลือดบนเวทีมวยอยู่แล้ว
“ช่างเป็นการต่อสู้ที่โบราณ ไม่ซับซ้อน และเหี้ยมโหดที่สุด!”
หยางเฉินมองไปที่ผู้ชนะที่กำลังตะโกนเสียงดังบนเวทีมวยอย่างไม่ละสายตา แล้วพูดอย่างปลงอนิจจัง
จู่ๆ หวังเฉินก็ยิ้มแล้วพูดอย่างเฉยเมย “คุณคิดไม่ถึงแน่ว่ามีใครที่มาชมการแข่งขันชกมวยที่นี่บ้าง ผมบอกคุณได้เลยว่า มีเกือบทุกสาขาอาชีพ”
“บางทีหนึ่งในนั้นอาจเป็นผู้บริหารของกิจการที่มีชื่อเสียง ปกติเขาใส่สูทรองเท้าหนัง วางมาดเอาจริงเอาจัง แต่ที่นี่กลับเหมือนคนบ้า ทุกครั้งที่เห็นใครเลือดออกล้มลงกับพื้น พวกเขาจะกรีดร้องดังลั่น”
“บางทีหนึ่งในนั้นอาจเป็นผู้อำนวยการหญิงที่เยือกเย็นของบริษัท ปกติทำตัวเย็นชา อยู่เหนือผู้คนและรักษาระยะห่าง แต่อยู่ที่นี่กลับกรีดร้องอย่างไม่เกรงใจเหมือนกันหมด”
“นี่คือธรรมชาติของมนุษย์ ที่นี่พวกเขาสามารถปลดปล่อยความปรารถนาของสัตว์ร้ายภายในหัวใจได้อย่างเต็มที่”
หวังเฉินกล่าวอย่างสุภาพอ่อนโยนและผ่อนคลาย
คงไม่มีใครเชื่อว่าคำวิพากษ์วิจารณ์แบบนี้ จะออกมาจากปากสุภาพบุรุษสะโอดสะองเช่นนี้
หยางเฉินไม่พูดอะไร เขาไม่สามารถตัดสินสิ่งที่หวังเฉินพูดได้
เพราะสิ่งที่หวังเฉินพูดนั้นเป็นความจริง
“ไม่ได้เจอกันมาสิบแปดปี จู่ๆ คุณก็มาหาผม คงจะไม่ได้มาเยี่ยมผมเฉยๆ หรอกนะ?”
จู่ๆ หวังเฉินก็มองไปยังหยางเฉิน พูดด้วยรอยยิ้ม พร้อมกับยื่นซิการ์คิวบาดีๆ ให้เขา
หยางเฉินไม่ได้รับซิการ์มา เขาเอ่ยว่า “ผมไม่เคยสูบบุหรี่!”
หวังเฉินอึ้งไปทันที ก่อนจะยิ้มอย่างสุภาพอ่อนโยน จุดซิการ์ให้ตัวเอง แล้วสูบอย่างเต็มที่ด้วยสีหน้าเพลิดเพลิน
“ไม่เข้าใจจริงๆ ว่าการใช้ชีวิตแบบคุณมันน่าสนุกยังไง?”
หวังเฉินยิ้มและพ่นควันบุหรี่ออกมา จากนั้นก็พูดว่า “ไปคุยกันที่ห้องทำงานของผมดีกว่า!”
ไม่นานก็มาถึงชั้นบนสุด
ทั้งชั้นเป็นอาณาเขตส่วนตัวของหวังเฉิน ดูเหมือนกว้างโล่งมาก แต่หยางเฉินรู้สึกได้เลาๆ ว่ามีพลังที่แข็งแกร่งอยู่ภายในห้องด้านในสุด
“บอกมาซิ ตั้งใจมาหาผมถึงคลับเมืองหลวง มีธุระอะไร?”
หวังเฉินเอนกายพิงโซฟาอย่างผ่อนคลาย มองหยางเฉินด้วยรอยยิ้ม
“มีคนในตระกูลอวี๋เหวินล่วงเกินผม เขาไม่อยากให้ผมมีชีวิตที่ดี ผมก็ต้องไม่ยอมปล่อยให้เขามีชีวิตที่ดีเหมือนกัน”
“ผมมาหาคุณ เพราะต้องการให้คุณมาแทนที่เขา”
“แต่ไม่รู้ว่าคุณสนใจตำแหน่งทายาทผู้นำหรือเปล่า”
หยางเฉินมองไปที่หวังเฉินด้วยรอยยิ้ม
เขาไม่อ้อมค้อม แต่บอกจุดประสงค์ในการมาไปตรงๆ
หวังเฉินอดทนมาหลายปี แต่หยางเฉินไม่เชื่อว่า เขาไม่สนใจตำแหน่งทายาทของตระกูลอวี๋เหวินจริงๆ
เป็นไปตามคาด เมื่อได้ยินคำพูดของหยางเฉิน รอยของความประหลาดใจได้ปรากฏขึ้นบนรอยยิ้มที่ผ่อนคลายของหวังเฉิน
“หยางเฉิน เรื่องล้อเล่นนี้ มันไม่ตลกเลยแม้แต่นิดเดียว”
หวังเฉินพูดด้วยรอยยิ้มสดใส “เพื่อเห็นแก่ความสัมพันธ์ฉันพี่น้องมาหลายปี ผมจะแสร้งทำเป็นว่าผมไม่ได้ยินอะไรเลย ไม่อย่างนั้นผมอาจจะหยาบคายกับคุณ”
แม้ว่าหวังเฉินจะพูดคำเหล่านี้ด้วยรอยยิ้ม แต่หยางเฉินก็ไม่สงสัยในความจริงในประโยคนี้ของหวังเฉินเลยแม้แต่นิดเดียว
“ถ้าคุณยินยอมจริงๆ ก็คงจะไม่ฝึกฝนยอดฝีมือเอาไว้มากมายขนาดนี้”
หยางเฉินพูดอย่างมีความหมายลึกซึ้ง
ทันทีที่ประโยคนี้ออกมาจากปาก หวังเฉินก็ตกใจมากทันที
หลายปีที่ผ่านมา เขาแอบฝึกยอดฝีมือเอาไว้มากมาย แต่เขาไม่เคยบอกใครเลยนอกจากคนสนิทข้างกายที่สนิทที่สุด
แต่สิ่งที่ทำให้เขานึกไม่ถึงก็คือ หยางเฉินก็รู้ด้วย
“หยางเฉิน นี่คุณกำลังพูดเรื่องเหลวไหลอะไรอยู่?”
“ที่นี่คือเมืองเยี่ยนตู จะพูดอะไรต้องระวัง มิฉะนั้นคุณจะไม่รู้ด้วยซ้ำว่าตายยังไง”
“ถ้าคุณมาเยี่ยมเยียนผม ผมยินดีต้อนรับ แต่ถ้าไม่ใช่ ได้โปรดออกจากคลับของผมเดี๋ยวนี้!”
สีหน้าของหวังเฉินเต็มไปด้วยความเย็นชา เห็นได้ชัดว่าโกรธมากจริงๆ
หยางเฉินมาหาหวังเฉินเพื่อช่วยให้เขาเป็นทายาทของตระกูลอวี๋เหวิน แล้วเขาจะยอมแพ้ง่ายๆ ได้อย่างไร?
“ในเมื่อไม่ยินดี ถ้าอย่างนั้นผมก็จะโทรหาตระกูลอวี๋เหวิน แล้วบอกว่าที่ชั้นใต้ดินชั้นที่ 3 และชั้นบนสุดของคลับเมืองหลวง มียอดฝีมืออยู่มากมาย”
จู่ๆ หยางเฉินก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาทำท่าจะกดโทรออกไป ในขณะเดียวกันก็พูดต่อว่า “คุณว่า ถ้าตระกูลอวี๋เหวินรู้ข่าวนี้ จะส่งยอดฝีมือมาตรวจสอบหรือเปล่า?”
