วินาทีที่เสียงปืนดังขึ้น ทรราชที่ยืนตรงข้ามหม่าชาว จู่ๆ เขาก็สะดุด และกระโจนเข้าไปหาหม่าชาว
หม่าชาวยังไม่ทันตั้งตัว จึงโดนทรราชกระโจนใส่ และล้มลงบนพื้น
ขณะนี้ ภายในคฤหาสน์ตระกูลเย่ เงียบสงัด ทุกคนมองทั้งสองคนที่ล้มลงบนพื้นอย่างอึ้งๆ
เย่จี้จงถึงกับโล่งอก เขาแสยะยิ้มอย่างร้ายกาจ
ดูเหมือนว่าหม่าชาวจะโดนยิง
สีหน้าคนตระกูล เต็มไปด้วยความหวาดกลัว
“ตระกูลเย่มีแผนการดีจริงๆ”
ขณะนั้น เสียงเยาะเย้ยของหยางเฉินดังขึ้น ทุกคนจึงหลุดออกจากภวังค์
“หยางเฉิน นายพูดแบบนี้ หมายความว่าอะไร”
เย่จี้จงขมวดคิ้ว และพูดอย่างไม่สบอารมณ์ “เพราะคนของนายกร่างเอง สมควรแล้วที่โดนฆ่า อย่าบอกนะว่าการที่ตายในตระกูลเย่ คนของตระกูลเย่จะกลายเป็นคนร้ายงั้นเหรอ ใครจะไปรู้ว่าพวกนายไปล่วงเกินใครมาหรือเปล่า เขาเลยส่งคนมาลอบยิงพวกนาย”
“ประโยคนี้ รอเอาไปอธิบายกับสมาคมบูโดเถอะ!”
หยางเฉินแสยะยิ้มเย้ยหยัน
เย่จี้จงขมวดคิ้วเป็นปม เขาเห็นรอยยิ้มของหยางเฉิน
นี่คนของเขาโดนฆ่า เขาควรจะเศร้าเสียใจไม่ใช่เหรอ
“พี่เฉิน!”
ขณะที่เย่จี้จงกำลังงุนงง จู่ๆ เสียงอันคุ้นเคยดังขึ้น
เมื่อเขาเห็นหม่าชาว เดินเข้ามาข้างหยางเฉิน เขาถึงกับเบิกตาโพลงด้วยความตกใจ
เขาคิดถึงคำพูดของหยางเฉินเมื่อครู่ และรู้สึกไม่ดีขึ้นมาทันที เขารีบหันไปมองทรราช
ทรราชที่ดุร้ายเมื่อครู่ นอนแน่นิ่งอยู่บนพื้น
มองผ่านแสงไฟสลัว เขาเห็นเหมือนมีของเหลว อยู่บนพื้นรอบๆ ศีรษะทรราช
“ทรราช!”
สีหน้าของเย่จี้จงซีดเผือด เขาตะโกนชื่อทรราช ด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ
แต่ทว่า ทรราชถูกยิงเข้าที่ศีรษะ และเสียชีวิตไปแล้ว เขาจะตอบกลับได้อย่างไร
“เจ้าบ้าน ทรราชตายแล้ว!”
ทันใดนั้น พ่อบ้านในชุดซุนจงซาน วิ่งเข้ามาด้วยสีหน้าตื่นตระหนก เขาพูดด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ
เมื่อได้ยิน สมองของเย่จี้จงตื้อไปหมด เขาสั่นไปทั้งตัว
คนอื่นไม่รู้ว่าเสียงปืนเมื่อครู่คืออะไร แต่เขารู้ดีกว่าใคร เขาเตรียมมือปืนมาฆ่าหม่าชาว
เมื่อเขารู้ว่าทรราชจะแพ้ จึงโทรสั่งให้มือปืนฆ่าหม่าชาว
ทรราชคือนายพลบู๊ของสมาคมบูโด ถ้าเขาตายในตระกูลเย่ สมาคมบูโดไม่ปล่อยตระกูลเย่แน่นอน
ดังนั้น ทรราชจะตายไม่ได้ เมื่อเป็นเช่นนี้ คนที่ตาย มีเพียงหม่าชาวเท่านั้น
เขาออกคำสั่งให้มือปืนฆ่าหม่าชาวแท้ๆ แต่ทำไมคนที่ตายถึงเป็นทรราช
น่าโมโหจริงๆ!
เหมือนสติของเขากระเจิดกระเจิง สีหน้าเคร่งขรึมจนน่ากลัว เพราะโมโห จึงทำให้เขาสั่นไปทั้งตัว
เขาคือเจ้าบ้านเย่ ที่อยู่มา 80 ปีแล้ว แม้จะตื่นตระหนก ก็เพียงชั่วครู่เท่านั้น
ไม่นาน เขากลับมาเป็นปกติ และมองหยางเฉินด้วยสีหน้าโกรธเคือง “หยางเฉิน นายกล้ามาก ถึงขนาดที่กล้าลอบยิงนายพลบู๊ของสมาคมบูโด นายรู้ไหม ว่าผลมันจะหนักหนาแค่ไหน”
เมื่อได้ยิน ทุกคนถึงกับอึ้ง
คนที่ยิงทรราชเมื่อครู่ คือคนของหยางเฉินอย่างนั้นเหรอ
หยางเฉินยิ้มเย้ยหยัน “เจ้าบ้านเย่ เรื่องเป็นยังไง คุณน่าจะรู้อยู่แก่ใจไม่ใช่หรือ”
“นายเตรียมคนมาลอบยิงทรราชไม่ใช่หรือไง” เย่จี้จงพูดด้วยสีหน้าโมโห
หยางเฉินมองเขาอย่างดูถูก จากนั้นจึงหันไปมองหม่าชาว “ตำแหน่ง 3 นาฬิกา ประมาณ 1 กิโลเมตร ออกไปดู!”
เมื่อได้ยินดังนั้น หม่าชาวเข้าใจทันที 3 นาฬิกา
เมื่อ เย่จี้จงได้ยินที่หยางเฉินสั่ง เขารู้สึกถึงลางสังหรณ์ไม่ดี
“หยางเฉิน นายจะมาไม้ไหนกันแน่” เย่จี้จงกัดฟันถาม
ครั้งนี้ หยางเฉินไม่แยแสเย่จี้จง จู่ๆ เขาก็มองไปที่เย่ม่าน
เห็นว่าเย่ม่านก็กำลังมองมาที่ตัวเอง
“คุณสนใจตำแหน่งเจ้าบ้านตระกูลเย่หรือเปล่า”
จู่ๆ หยางเฉินถามขึ้น
เมื่อประโยคนี้ออกมา ไม่ใช่แค่เย่จี้จง คนทั้งตระกูลเย่พากันอึ้งไปเช่นกัน
หยางเฉินถามเย่ม่านว่าสนใจตำแหน่งเจ้าบ้านหรือเปล่า
เย่ม่านอึ้งไป ไม่นาน เธอก็เข้าใจความหมายของหยางเฉิน
ก่อนหน้านี้ ตอนที่เธอเกือบโดนทรราชฆ่า ความไร้เยื่อใยของเย่จี้จง ทำให้เยื่อใยของเธอกับตระกูลเย่หมดลงแล้ว
เธอไม่สนใจตำแหน่งเจ้าบ้านตระกูลเย่อีกแล้ว
ตอนนี้ เธอต้องการแค่เพียงใช้ชีวิตอย่างมีความสุข และปฏิบัติกับลูกสาวอย่างเต็มที่ เพื่อที่จะชดใช้เวลายี่สิบกว่าปีที่สูญเสียไป
แต่ตอนนี้ หยางเฉินกลับถามเธอ ว่าสนใจตำแหน่งเจ้าบ้านหรือเปล่า หยางเฉินต้องมีแผนอะไรแน่
“แกกล้าเหรอเย่ม่าน!”
เย่จี้จงเบิกตาโพลง เขาจ้องเย่ม่านเขม็ง น้ำเสียงเต็มไปด้วยการข่มขู่
เย่ม่านแสยะยิ้ม และพูดอย่างไม่พอใจ “พ่อตัดสินใจสละชีวิตฉัน เพื่อปกป้องตระกูลเย่ ฉันจะสนใจตำแหน่งเจ้าบ้านไม่ได้หรือไง”
“อีกอย่าง ฉันจะสนใจตำแหน่งเจ้าบ้านหรือไม่ เกี่ยวอะไรกับพ่อไม่ทราบ”
ในแววตาของเย่ม่าน เต็มไปด้วยความเกลียดชัง
เย่จี้จงเป็นพ่อของเธอ แต่ก็เป็นฆาตกรที่ฆ่าคนรักของเธอ เธอเกลียดเขา เป็นเรื่องที่ช่วยไม่ได้
ถ้าวันนี้ไม่ใช่เพราะหยางเฉิน เธอคงตายคามือทรราชไปแล้ว
จนถึงตอนนี้ มีใครในตระกูลเย่ ยังจำเธอได้อีกไหม
ไม่มี!
ขนาดพ่อแท้ๆ ของตัวเอง ยังไร้เยื่อใยเช่นนี้ เธอยังต้องกลัวอะไรอีก
“ดี! ดีจริงๆ!”
เย่จี้จงกัดฟันอย่างโมโห “ลูกเขยตัวดีของแก คือคนฆ่าทรราช ฉันจะคอยดูว่าแกตามมันไป แกจะมีชีวิตอยู่ได้นานแค่ไหน”
เย่ม่านแสยะยิ้ม “ถึงตาย ฉันก็ไม่เสียใจ! อีกอย่างฉันเคยเกือบตายมาแล้วรอบนึง ตอนนี้แค่ได้อยู่อีกหน่อย ก็ถือว่าเป็นกำไรแล้ว ถ้าไม่ใช่เพราะหยางเฉิน ฉันคงตายไปแล้ว ถึงจะตายเพราะเขา ฉันมีอะไรต้องกลัวอีกล่ะ”
ตอนนี้เย่ม่านดูเป็นอิสระต่างจากปกติ สีหน้าของเธอไร้ความหวาดกลัว
การที่หยางเฉินช่วยเย่ม่าน เพราะฉินซีขอร้องเอาไว้ เขาไม่ได้คาดหวังอะไรกับเย่ม่านอยู่แล้ว
แต่ทว่าตอนนี้ คำพูดของเย่ม่าน เหนือความคาดหมายของเขามาก
“หยางเฉิน แค่นายตกลง ฉันจะยอมเป็นเจ้าบ้านตระกูลเย่!”
สายตาเย่ม่านหยุดลงที่หยางเฉิน เธอพูดด้วยสีหน้าจริงจัง
“ได้ ในเมื่อเป็นเช่นนี้ ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป คุณคือเจ้าบ้านตระกูลเย่!”
เขาพอใจกับคำตอบของเย่ม่านมาก เขาจึงตัดสินใจให้เย่ม่าน เป็นเจ้าบ้านตระกูลเย่
“ไอ้เลว! นี่คือตระกูลเย่ของฉัน! ไม่ใช่สถานที่ที่นายจะมาเหิมเกริม”
ทันใดนั้นเย่จี้จงโมโหขึ้นมา เขาขึ้นเสียงใส่หยางเฉิน
“คุณปู่ ผมว่าไอ้กระจอกนี่ มันเป็นคนชั่วจิตใจเหี้ยมโหด มันคงร่วมมือกับเย่ม่าน เพื่อช่วงชิงตำแหน่งเจ้าบ้าน!”
เย่หวูซวงเดินออกมา เขาแสยะยิ้มแล้วพูดขึ้น
หยางเฉินไม่ตาย ตำแหน่งเจ้าบ้าน จึงไม่มีโอกาสเป็นของเขา
เพราะฉะนั้นวันนี้ หยางเฉินต้องตาย
คนในตระกูลเย่คนอื่นๆ เคยเห็นพละกำลังของหม่าชาวกับหยางเฉิน พวกเขาตกใจ และไม่มีใครกล้าพูดอะไรออกมา
พูดตรงๆ เลยว่า เจ้าบ้านตระกูลเย่จะเป็นใคร มันเกี่ยวอะไรกับพวกเขางั้นเหรอ
เพราะไม่ว่ายังไง พวกเขาไม่มีวันได้ตำแหน่งเจ้าบ้าน ถึงเย่ม่านเป็นเจ้าบ้าน แล้วมันจะเป็นยังไงหรือ
