The King of War – ตอนที่ 66 ลูกสาวมีเงิน

ปู๋เย่เฉิงเป็นหนึ่งในคลับบันเทิงชั้นนำในเจียงโจว ที่มีโครงการด้านความบันเทิงทั้งหมดอยู่ภายใน

ค่ำคืนเพิ่งมาถึง เป็นเวลาที่ดีที่สุดสำหรับการทำธุรกิจในปู๋เย่เฉิง

หยางเวยไม่รู้ว่าฟางเยว่พาตนเองมาทำอะไรที่นี่ แต่หลังจากได้ยินเธอพูดว่าเป็นสุขของผู้ชาย เขาก็ตั้งตารอเป็นอย่างมาก

ไปจนถึงชั้นบนสุด ทันทีที่ประตูลิฟต์เปิด ก็เห็นฝูงชนและเสียงดังในห้องโถงอันกว้างขวาง

หยางเวยเหลือบมองไปรอบ ๆ และตระหนักว่านี่คือสนามโป๊กเกอร์ ฟางเยว่พาเขาไปที่โต๊ะในสุดรายล้อมไปด้วยผู้คนมากมาย หลายคนกำลังนั่งอยู่หน้าโต๊ะโป๊กเกอร์

“เหล่าฉิน คุณยังมีเงินเล่นอยู่ไหม? ถ้าไม่มีเงินจะเล่น ก็รีบหลีกทางเร็ว อย่าจองห้องน้ำไว้แล้วไม่ขี้สิ!” เพื่อนโป๊กเกอร์คนหนึ่ง มองชายวัยกลางคนที่อยู่ตรงข้าม และเร่งเร้าอย่างหมดความอดทน

ชายวัยกลางคนที่ไม่มีชิปอยู่ตรงหน้า และตรงเพื่อนโป๊กเกอร์คนอื่นๆยังมีชิปอยู่มากมาย

ชายวัยกลางคนทำหน้าลำบากใจเล็กน้อย จากนั้นจึงถอดนาฬิกาออกจากข้อมือแล้ววางลงบนโต๊ะ”นี่คือนาฬิกาปาเต็ก ฟิลิปป์ที่หุ้มด้วยเพชร ราคาเดิมสองแสนสามหมื่น ถ้าใครชอบก็จ่ายสองแสน”

“มันก็แค่นาฬิกาเรือนเก่า ไร้ค่า ผมให้เงินคุณหนึ่งแสน ถ้าคุณโอเค ฉันจะให้เงินคุณเดี๋ยวนี้” เพื่อนโป๊กเกอร์ที่อยู่โต๊ะเดียวกันพูด

“หนึ่งแสนยังน้อยไป หนึ่งแสนห้าหมื่น ถ้าคุณเอา ผมก็จะขาย” ชายวัยกลางคนกัดฟันพูด

“ได้ ตกลง!” โป๊กเกอร์โยนชิปราคา 150,000 มาให้เขาโดยตรง และคนอื่นๆก็ขำในใจ แม้ว่าเขาจะขายนาฬิกา เดี๋ยวก็แพ้อยู่ดี

หยางเวยขมวดคิ้วและมองฟางเยว่อย่างไม่พอใจ “คุณพาผมมาที่นี่เพื่อดูคนอื่นเล่นไพ่เหรอ?”

“ชื่อของเขาคือฉินต้าหย่ง พ่อของฉินซีและฉินยี ฉันบังเอิญเจอเขาที่นี่เมื่อไม่กี่วันก่อน เพิ่งรู้ว่าเขาเล่นไพ่ที่นี่มาโดยตลอด แพ้ไปเยอะมากแล้ว ว่ากันว่าเขาเป็นหนี้ปู๋เย่เฉิงหนึ่งล้านแล้ว”

ฟางเยว่อชี้ไปที่ชายวัยกลางคนแล้วพูดเบาๆ “คนที่โต๊ะนี้ เห็นได้ชัดว่าเป็นกลุ่มเดียวกัน ไอ้โง่นี้ยังจะเล่นกับพวกเขาอีก ดูสิ 150,000 เดี๋ยวก็แพ้หมดแล้ว”

ตาของหยางเวยหมุน เขาก็เดาความคิดของฟางเยว่ได้ทันที “คุณหมายความว่า เมื่อเขาแพ้จนหมดตัว ให้ผมยืมเงินให้เขา?”

“เมื่อเขาแพ้เงินทั้งหมดที่ยืมจากคุณ ให้เขาจ่ายคืน เขาจะไม่มีเงินคืนคุณแน่นอน เขาหาได้เฉพาะฉินซี แม้ว่าฉินซีจะเป็นผู้จัดการของซานเหอกรุ๊ป เท่าที่ฉันรู้ เธอไม่มีเงินมากนัก ถ้าไม่มีเงินคืน ก็ให้เธอจ่ายด้วยเลือดเนื้อ” ฟางเยว่ยิ้มอย่างชั่วร้าย

“คุณแน่ใจนะ ว่าเธอจะยอมรับคำขอของผม?” หยางเวยหรี่ตาลงถาม

“เป็นแค่ผลิตภัณฑ์ที่ไม่ดีเท่านั้น แค่แกล้งทำเป็นคนใจสูง ถ้าไม่ใช่เพราะเอาร่างกายเข้าแลก เธอจะได้เป็นผู้จัดการของซานเหอกรุ๊ปได้อย่างไร ขอเพียงฉินต้าหย่งเป็นหนี้เงินจำนวนมาก เธอก็ทำได้เพียงจำยอม ที่นี่เป็นปู๋เย่เฉิง ไม่มีใครกล้าขี้โกง เป็นหนี้แล้วไม่ยอมคืน” ฟางเยว่รู้ทุกอย่างเกี่ยวกับปู๋เย่เฉิง

หยางเวยยังคงนิ่งไม่พูดอะไร แต่มีแผนการอื่นปรากฏขึ้นในใจของเขา หรี่ตาและพูดว่า “คุณเคยบอกผมว่าคุณไม่เต็มใจที่จะร่วมมือกับตระกูลหยางของผมไม่ใช่หรือ? อย่าโทษผมที่โหดร้ายละกัน”

“พี่หยาง คุณอยากทำอะไร ฉันจะให้ความร่วมมืออย่างไม่มีเงื่อนไข” ฟางเยว่กล่าวอย่างประจบ

หยางเวยหัวเราะอย่างเย็นชา “เชื่อฟังก็ดีแล้ว ตราบใดที่เรื่องนี้สามารถทำได้สำเร็จ เมื่อผมกลับไปครั้งนี้ ผมจะนำสินสอดไปสู่ขอที่ตระกูลฉิน”

“ฉันจะรอพี่หยางนะ” ฟางเยว่ตัวอ่อน โดยพิงตัวหยางเวยไว้

ตามที่ฟางเยว่กล่าวจริงด้วย ในไม่ช้าฉินต้าหย่งก็แพ้จนหมด สีหน้าของเขาดูจืดชืด

หลายวันมานี้ เขาเสียเงินเก็บทั้งหมด และถึงกระนั้น ดวงตาของเขาก็ยังเต็มไปด้วยความไม่เต็มใจ

“ยืมเงินให้ผมอีกนิด ครั้งนี้ ผมจะต้องชนะกลับมาให้ได้” ฉินต้าหย่งพูดขึ้นทันที

“คุณจ่ายหนึ่งล้านที่เป็นหนี้ปู๋เย่เฉิงก่อน ใครจะโง่ขนาดนั้น ยังกล้าให้คุณยืมเงิน?” โป๊กเกอร์ที่โต๊ะเดียวกันพูดด้วยความรังเกียจ

“ผมสามารถให้คุณยืมหนึ่งล้าน!”

ในเวลานี้ เสียงอ่อนโยนก็ดังขึ้นข้างหลังฉินต้าหย่ง”แต่ว่า คืนนี้คุณต้องจ่ายเงินให้ผม 1.1 ล้านพร้อมดอกเบี้ย”

ทุกคนมองไปที่คนที่พูด และนั่นคือหยางเวย

“ผมตอบตกลง!”

ฉินต้าหย่งได้ยินว่ามีคนต้องการยืมเงินให้ตัวเอง เขายังจะไปสนใจอะไรอีกล่ะ เขาก็ตอบตกลงทันที แล้วพูดขึ้นว่า “ขอบคุณนะน้องชาย ไม่ต้องกังวล ครั้งนี้ ผมจะได้คืนแน่นอน รอให้ผมชนะ ผมจะคืนคุณทั้งต้นและดอก”

“โอเค ผมรอให้คุณชนะ”

หยางเวยกล่าวด้วยรอยยิ้ม หยิบบัตรธนาคารออกมาแล้วยื่นให้ฟางเยว่”ไปซื้อชิปหนึ่งล้าน!”

ในไม่ช้า ฟางเยว่ก็แลกชิปมามูลค่าหนึ่งล้าน

ฉินต้าหย่งรู้สึกว่าเลือดเดือด เมื่อเห็นชิปมากมาย

“มาๆ ต่อๆ!” ฉินต้าหย่งพูดด้วยรอยยิ้มกว้าง

เมื่อเวลาผ่านไป หยางเวยอยู่เคียงข้างฉินต้าหย่ง เฝ้าดูเขาสูญเสียหนึ่งล้านในเวลาเพียงสองสามชั่วโมง

หยางเวยไม่รู้สึกเห็นใจเลย กลับยกมุมปากขึ้นมีท่าทางยิ้มเยาะ

เพราะหนึ่งล้านนี้ มันสามารถทำกำไรให้เขาได้หลายพันครั้ง

ขอแค่ได้ตัวฉินซีแล้ว เขาสามารถใช้สิ่งนี้เพื่อขู่ฉินซีให้มาร่วมมือกับตระกูลหยาง

ถึงตอนนั้น ไม่เพียงแต่สามารถหลับนอนกับสาวงามได้เท่านั้น แต่ยังช่วยครอบครัวเปิดตลาดในเจียงโจว เป็นการยิงนัดเดียว ได้นกสองตัวจริงๆ

“น้องชาย ให้ผมยืมเงินอีกหนึ่งล้านได้ไหม ฮวงจุ้ยผลัดกัน เดี๋ยวโชคก็ถึงตัวผมแล้ว” หลังจากที่ฉินต้าหย่งแพ้จนหมด เขาไม่รู้ว่าเขากำลังแบกหนี้ข้างนอกอีกหนึ่งล้าน ยังต้องการยืมเงินและเล่นต่อไป

นี่คือสภาพที่บ้าคลั่งที่สุดของนักพนัน เพราะรู้ทั้งรู้ว่าเขาจะแพ้เก้าในสิบ หลังจากแพ้จนหมดตัว ยังหวังจะพลิกกลับ

หยางเวยส่ายหัว “ลุง คุณกับผมไม่มีไรเกี่ยวข้องกัน แล้วทำไมผมต้องให้คุณยืมเงินหนึ่งล้าน?”

ฉินต้าหย่งผงะแล้วเขาก็ดึงสติกลับมาได้ เขาเหลือบไปที่ฟางเยว่ที่กำลังจับแขนหยางเวย พูดอย่างรวดเร็วว่า “น้องชาย เสี่ยวเยว่เป็นหลานสาวของผม ดูคุณสนิทกับเธอมาก แน่นอนผมไม่ใช่คนนอก ยืมให้ผมหนึ่งล้านเถอะ เดี๋ยวผมได้คืนแล้วจะรีบคืนให้คุณ”

“เสี่ยวเยว่ เขาเป็นลุงของคุณจริงๆเหรอ?”หยางเวยแสร้งทำเป็นประหลาดใจแล้วถาม

ฟางเยว่หัวเราะอย่างเย็นชา”ฉันจำไม่ได้ว่าฉันมีลุงแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไร่ ฉันไม่รู้จักเขา!”

ฉินต้าหย่งดูตกตะลึง และร้อนใจเล็กน้อย “เสี่ยวเยว่ ผมคือลุงของคุณ ฉินต้าหย่ง!”

“ลุง แฟนผมบอกไม่รู้จักคุณ คุณอย่าเยอะ”

หยางเวยรีบยืนตรงหน้าฟางเยว่ทันที พูดด้วยใบหน้าที่เย็นชา “เดิมทีผมคิดว่าคุณน่าสงสารและต้องการช่วยคุณ คิดไม่ถึงว่าคุณจะเป็นคนแบบนี้ กล้าแกล้งเป็นลุงของแฟนสาวของผม ในเมื่อเป็นแบบนี้ คืนเงินให้ผมเดี๋ยวนี้”

ฉินต้าหย่งกังวลในทันที ให้เขาคืนเงินตอนนี้ นี่ไม่ใช่การฆ่าเขาหรอกเหรอ?

“ขอโทษนะน้องชาย ผมผิดไปแล้ว หนี้ที่ติดคุณ ขอความกรุณาให้เวลาผมสองสามวัน เมื่อผมชนะ ผมจะจ่ายคืนให้คุณโดยเร็วที่สุด ได้ไหม?” ฉินต้าหย่งขอร้อง

ฟางเยว่มองอย่างเย็นชา ราวกับว่าเขาไม่รู้จักฉินต้าหย่งจริงๆ

“ไม่ได้!” หยางเวยพูดอย่างไม่ยอมเด็ดขาด “ตอนที่ผมให้คุณยืมเงิน ผมบอกแล้วว่าคืนนี้จะต้องชดใช้คืน”

เขากำลังรอเวลานี้ เขาจะประนีประนอมได้อย่างไร?

จนกระทั่งถึงเวลานี้เองที่ฉินต้าหย่งตระหนักถึงสิ่งที่เขาทำผิด แต่มันก็สายเกินไป

“ฉินต้าหย่ง ที่เป็นหนี้ปู๋เย่เฉิงเราห้าล้าน ก็ควรจ่ายคืนแล้วไหม?” ในขณะนี้ ชายหัวโล้นคนหนึ่งเดินเข้ามา พร้อมกับลูกน้องสองคนที่อยู่ข้างหลังเขา

หยางเวยขมวดคิ้วอย่างไร้ร่องรอย คิดไม่ถึงว่าปู๋เย่เฉิงก็จะมาทวงหนี้ในเวลานี้ด้วย

“ผมเป็นหนี้ปู๋เย่เฉิงเพียงหนึ่งล้าน มันกลายเป็น 5 ล้านตั้งแต่เมื่อไหร่?” ฉินต้าหย่งรู้สึกโมโหทันทีเมื่อเขาได้ยินคำพูดของชายหัวล้าน

“ฉินต้าหยง คุณเป็นหนี้ผมหนึ่งล้าน เกินกำหนดไปครึ่งเดือนแล้ว ทั้งต้นและดอกก็ห้าล้านแล้ว! หากคุณไม่จ่ายเงินในวันนี้ กูจะหักขาหมาของมึง!” ชายหัวโล้นเตะท้องของฉินต้าหย่ง

ฉินต้าหย่งถูกเตะลงกับพื้น ตอนที่เขายืมเงิน เขาจะไปรู้ได้ไงว่าดอกเบี้ยสูงขนาดนั้น ในเวลานี้ ร่างกายของเขาเปียกโชกไปด้วยเหงื่อที่เย็นเฉียบ เขาคลานไปที่ชายหัวโล้นและคุกเข่าลงกับพื้น “พี่เฉียง ได้โปรดให้เวลาผมอีกสองสามวัน ผมจะหาทางคืนเงินให้ได้”

“ฉินต้าหย่ง ไม่ใช่ว่ากูไม่ได้ให้เวลามึง แต่คือให้เวลามึงมามากแล้ว”

ชายหัวโล้นเตะฉินต้าหย่งออก เหยียบบนเข่าของฉินต้าหย่ง”วันนี้ ไม่ก็คืนเงิน!ไม่ก็หักขาทั้งคู่ของมึงแล้วให้เวลาอีกสองสามวัน！”

เมื่อแรงกดดันบนเข่าของเขาค่อยๆเพิ่มขึ้น ฉินต้าหย่งก็เต็มไปด้วยความกลัวและตะโกนว่า “ผมคืน! ผมจ่ายคืน! ผมจะคืนวันนี้!”

“คุณยังมีเงินจ่ายคืนอยู่หรือ?” ชายหัวล้านเพิ่มกำลังใต้ฝ่าเท้าของเขา

ฉินต้าหย่งคำรามอย่างเจ็บปวด “มีๆๆ ลูกสาวของผมมีเงิน ผมจะให้เธอเอาเงินมาเดี๋ยวนี้!”