The King of War – ตอนที่ 746 ถูกล้อม

หลินซงยิ้มเยาะถามขึ้น

เพียงเพราะหลินซงที่กล้าพาคนมาปิดล้อมเขาที่เยี่ยนเฉินกรุ๊ป หยางเฉินก็เข้าใจแล้วว่าทำไมตระกูลหลินถึงกล้าทำแบบนี้

ตระกูลเซวลอบสังหารผู้นำตระกูลมหาเศรษฐีหลายตระกูลที่มีความสัมพันธ์ใกล้ชิดกับหยางเฉิน และหลังจากนั้นก็สัญญาว่าจะให้ผลประโยชน์มหาศาลกับตระกูลมหาเศรษฐีอื่นๆ

ด้วยสถานะของตระกูลเซว ตระกูลเฉกเช่นตระกูลหลินจะละทิ้งโอกาสที่จะมีความสัมพันธ์กับตระกูลเซวได้ยังไง？

“ไอ้พวกโง่ ถูกเขาหลอกใช้ยังไม่รู้ตัว ”

หยางเฉินพูดเสียดสี

เซวหยวนป้าอยากจะไปจากเยี่ยนตูแต่จัดการเองไม่ได้ คนตระกูลหลินกลับทำตัวเหมือนคนโง่มาหาเรื่องวุ่นวายให้หยางเฉิน

นี่ไม่ใช่เพราะเขาต้องการใช้ตระกูลหลินมาสกัดกั้นหยางเฉินหรอกเหรอ มีเพียงวิธีนี้เท่านั้นที่เซวหยวนป้าจะมีโอกาสไปจากที่นี่ได้

“แกว่าใครโง่？”

หลินซงโกรธและตะโกนอย่างโกรธเคือง “หยางเฉิน ฉันจะบอกแกให้นะ อีกไม่นานแปดตระกูลแห่งเยี่ยนตูก็จะกลายเป็นห้าตระกูลแห่งเยี่ยนตูแล้ว”

“ไม่เพียงเท่านี้นะ ตระกูลเย่ ตระกูลอวี๋เหวิน และก็ตระกูลหวง เพราะว่าผู้นำบาดเจ็บสาหัส ไม่นานก็จะถูกพวกเราห้าตระกูลร่วมมือกันทำลายแล้ว”

“แกยังกล้าคุยโวโอ้อวดบอกว่าพวกเราโง่เหรอ？”

“ฉันจะบอกให้ แกน่ะสิไอ้โง่！”

หลินซงหลุดเปิดเผยข้อมูลออกมาโดยไม่ได้ตั้งใจ ทำให้หยางเฉินรู้สึกเป็นกังวลเล็กน้อย

ตอนนี้มีความสมดุลระหว่างแปดตระกูลเยี่ยนตูแล้ว แต่ตอนนี้เย่ม่าน อวี๋เหวินเกาหยางและหวงเทียนเชิงทั้งหมดถูกลอบสังหารและยังคงกำลังช่วยชีวิตอยู่

ผู้นำของทั้งสามตระกูลไม่อยู่แล้ว ตระกูลจะต้องสับสนวุ่นวายเป็นแน่

อีกทั้งตระกูลเซวยังให้ความช่วยเหลือตระกูลอื่นๆ เกรงว่าทั้งสามตระกูลอาจจะถูกตระกูลอื่นร่วมมือกันกดดัน

ด้วยวิธีนี้ ตระกูลเย่ ตระกูลอวี๋เหวิน และตระกูลหวงอาจถูกทำลายลงอย่างแท้จริง

ตระกูลเซวนี่เลือกใช้วิธีที่ดีจริงๆ！

กวนเจิ้งซานก็โกรธจัด แต่รู้ตัวดีว่าตัวเองช่วยอะไรหยางเฉินไม่ได้ ทำได้เพียงจ้องมองด้วยความโกรธ

หลินซงชี้ไปที่หยางเฉินด้วยสีหน้าเย่อหยิ่งและพูดว่า “ไอ้หยางเฉิน ฉันขอสั่งให้แกคุกเข่าและขอร้องฉันตอนนี้และยอมจำนนต่อฉัน บางทีฉันอาจจะใจดีไว้ชีวิตแกก็ได้！”

“แกเนี่ยนะ？”

หยางเฉินเย้ยหยัน

“ใช่อ่ะสิ ก็……”

“ปัง！”

หลินซงยังไม่ทันพูดจบ เขาก็พูดไม่ออก จู่ๆ ก็มีมือมาบีบที่คอของเขาแน่นในขณะนี้

“แกเนี่ยนะ คู่ควรให้ฉันยอมจำนน？”

เสียงของหยางเฉินดังขึ้นข้างหูของหลินซง หลินซงตกใจมากเกือบจะเสียสติ

สำหรับผู้แข็งแกร่งที่หลินซงพามาเกือบร้อยคนของตระกูลก็ยิ่งหวาดกลัวมากขึ้นไปอีก

บางคนถึงกับขยี้ตาอย่างแรงด้วยสีหน้าเหลือเชื่อ

หยางเฉินซึ่งยืนอยู่ห่างจากหลินซงมากกว่าสิบเมตร ในชั่วพริบตากลับปรากฏตัวต่อหน้าหลินซง และคว้าคอของหลินซงด้วยมือเดียว ยกร่างเขาขึ้น เท้าพ้นจากพื้น

“รีบปล่อยคุณชายซง！”

มีคนพอรู้สึกตัวจึงแผดเสียงใส่หยางเฉินด้วยความโกรธทันที

หยางเฉินกลับไม่มองพวกเขาแม้แต่น้อย เงยหน้ามองหลินซงที่ถูกเขาใช้มือข้างเดียวบีบคอยกขึ้น หรี่ตาพูดว่า “แค่เสือไม่แผลงฤทธิ์ ตระกูลหลินก็คิดว่าฉันเป็นแมวป่วยเหรอ？”

“ให้ฉันยอมจำนน？”

“จะไว้ชีวิตฉัน？”

“แกเนี่ยนะ？”

ทุกคำพูดของหยางเฉินเปรียบเสมือนดาบที่คมกริบ

หลิงซงนอกจากจะกลัวมากแล้ว เขายังอยากคุกเข่าอ้อนวอนขอความเมตตา แต่ว่าถูกหยางเฉินบีบกลั้นลมหายใจ แม้แต่จะพูดเขายังพูดไม่ได้ นับประสาอะไรกับคุกเข่าอ้อนวอนขอความเมตตา

หานเซี่ยวเทียนและกวนเจิ้งซานต่างก็ตกตะลึง หานเซี่ยวเทียนที่รู้ตัวตนของหยางเฉินดีก็ยังโอเค แต่ในความเข้าใจของกวนเจิ้งซานนั้นรู้เพียงว่าหยางเฉินเป็นคนแข็งแกร่งมาก แม้ว่าเขาจะสู้ได้ ก็ไม่ได้แข็งแกร่งมากขนาดนั้น

แต่ถ้าเป็นแบบนี้จริงๆ หยางเฉินสามารถปรากฏตัวต่อหน้าหลินซงจากระยะไกลกว่าสิบเมตรในชั่วพริบตา และยกหลินซงด้วยมือเดียว จะอธิบายเรื่องนี้ได้อย่างไร？