The King of War – ตอนที่ 756 คฤหาสน์ถูกยึด

เวลาผ่านไปอย่างรวดเร็ว และอีกครึ่งชั่วโมงก็ผ่านไป แต่เซวหยวนป้าก็ยังไม่มาสักที

“เจ้าชายตระกูลเซวทำไมยังไม่มา?”

ซุนซวี่พูดอย่างไม่สบายใจ

หลินเทียนเจ๋อกับซ่งชิงซานก็เริ่มกังวลขึ้น ซึ่งนี่มันเลยเวลานัดไปกว่าชั่วโมงครึ่งแล้ว แต่เซวหยวนป้าก็ยังไม่มาสักที

ซึ่งมันก็ทำให้ทุกคนเป็นกังวลมาก

“เจ้าบ้านซ่งครับ ท่านเป็นผู้อาวุโสที่สุดในนี้ ท่านลองติดต่อเจ้าชายตระกูลเซว ดูว่าเขาถึงไหนแล้วดีไหมครับ?”

หลินเทียนเจ๋อมองไปที่ซ่งชิงซานและถามเขา

ซ่งชิงซานเลิกคิ้วขึ้น แม้ว่าเขาก็กังวลเหมือนกัน แต่ถ้าให้โทรหาเซวหยวนป้า เขาคงไม่กล้าทำ

“พวกคุณจะใจร้อนทำไม? คนระดับอย่างเจ้าชายตระกูลเซว เราจะโทรไปรบกวนท่านตามใจชอบได้หรือ?”

ซ่งชิงซานพูดต่อ “ไม่ต้องห่วงหรอก ในเมื่อเจ้าชายตระกูลเซวให้พวกเรามารอในงานเลี้ยงฉลองนี้ มันต้องไม่มีปัญหาอย่างแน่นอน!”

“แต่ว่า……”

ซุนซวี่คิดจะพูดอะไร แต่ซ่งชิงซานก็ขมวดคิ้วและพูดต่อ “ทำไมครับ? เจ้าบ้านซุนสงสัยในเจ้าชายตระกูลเซวงั้นหรือ?”

เมื่อได้ยินเช่นนี้ สีหน้าของซุนซวี่เปลี่ยนไปอย่างมาก เขาได้แต่ส่ายหัวอย่างรวดเร็ว “ไม่กล้าครับ ผมจะกล้าสงสัยในเจ้าชายตระกูลเซวได้ไง?”

“ในเมื่อท่านยังไม่มา แสดงว่าท่านต้องมีธุระด่วนจึงทำให้ล่าช้า งั้นเราก็รอกันต่อไปเถอะ”

ซุนซวี่แสยะยิ้มแล้วยกแก้วไวน์ขึ้นมาดื่มเพื่อปกปิดสีหน้าอารมณ์ของเขา

ในใจของเขาแอบนินทาจิ้งจอกเฒ่าอย่างซ่งชิงซาน ถ้าเซวหยวนป้ารู้ว่าเขาสงสัยในตัวเขา เกรงว่าตระกูลซุนคงอยู่ไม่ไกลจากความพินาศแล้ว

“ท่านผู้นำครับ แย่แล้วครับ แยแล้วจริงๆ ครับ เกิดเรื่องใหญ่ขึ้นแล้วครับ!”

“เจ้าบ้านหลิน เจ้าบ้านซ่ง ตอนนี้เราควรทำยังไงดีครับ? แม้แต่คฤหาสน์ของเรายังถูกยึดไป แล้วเราต้องเฝ้าดูศัตรูยึดทรัพย์สินของเราไปแบบไม่ทำอะไรเลยจริงเหรอครับ?”

ดวงตาที่แดงก่ำของซุนซวี่จับจ้องไปที่หลินเทียนเจ๋อกับซ่งชิงซานและถามพวกเขาอย่างจริงจัง

ก่อนหน้านี้ เขาตั้งใจจะกลับไปที่บ้านแล้ว แต่หลังจากรออีกครึ่งชั่วโมง แม้แต่รากฐานของบ้านยังถูกพรากไป

สีหน้าของหลินเทียนเจ๋อกับซ่งชิงซานก็บูดบึ้งอย่างดูไม่ได้

“จะบ่นอะไรนักหนา?”

หลินเทียนเจ๋อพูดด้วยความโกรธ “เจ้าชายตระกูลเซวเรียกเรามาฉลองงานเลี้ยง มันต้องไม่มีปัญหาอะไรอยู่แล้ว แต่ตอนนี้เจ้าชายตระกูลเซวยังไม่มา คุณบอกผมหน่อยสิ ถ้าเราออกไปตอนนี้ แล้วถ้าเจ้าชายตระกูลเซวไม่เจอพวกเราหลังจากที่ท่านมาถึง ท่านจะรู้สึกยังไง?”

ซ่งชิงซานก็พูดขึ้น “ถ้าเจ้าชายตระกูลเซวมาแล้วไม่เจอพวกเรา เกรงว่าทุกตระกูลในนี้ต้องพินาศแน่!”

“หือ!”

หลายๆ คนสูดหายใจเข้าลึกๆ แต่พวกเขารู้ดีว่าซ่งชิงซานไม่ได้พูดเกินเหตุ ทุกอย่างที่เขาพูดนั้นล้วนเป็นความจริง

ด้วยสถานะของเซวหยวนป้า เขาจะไม่ต้องการการให้เกียรติอย่างไร?

เขายอมลดตัวมาเชิญตระกูลเศรษฐีเหล่านี้มาร่วมงานเลี้ยง แต่สุดท้ายกลับไม่มีใครอยู่รอเขาในงานเลี้ยง นั่นไม่ได้หมายถึงการไม่ให้เกียรติเขาเลยหรือ?

ดังนั้น ตอนนี้พวกเขาจะไปไหนไม่ได้

ซุนซวี่ยิ่งคิดก็ยิ่งกังวล แต่คำพูดของหลินเทียนเจ๋อกับซ่งชิงซานนั้นทำให้เขาเกรงกลัวเซวหยวนป้ามากขึ้น

ตอนนี้พวกเขาเข้าใจถึงคำว่าขี่หลังเสือแล้วลงจากหลังเสือยากแล้ว

“อีกครึ่งชั่วโมง ถ้าเจ้าชายตระกูลเซวยังไม่มา ผมจำเป็นต้องออกไปแล้ว!”

ซุนซวี่กัดฟันพูด

“ได้ งั้นรออีกครึ่งชั่วโมง!” หลินเทียนเจ๋อกับซ่งชิงซานก็พูดเช่นกัน

พวกเขารู้ดีว่าตอนนี้ไม่ใช่เวลามาใส่อารมณ์กัน และถ้ารออีกครึ่งชั่วโมง พวกเขาก็จะรอจนครบสองชั่วโมงแล้ว

ถ้าเซวหยวนป้ายังไม่มา ต่อให้พวกเขาออกไปในขณะที่เซวหยวนป้ามาถึง พวกเขาก็คงไม่ผิดขนาดนั้นใช่ไหม?

และในชั่วพริบตา เวลาอีกครึ่งชั่วโมงก็ผ่านไป เซวหยวนป้าก็ยังไม่ได้ปรากฏตัว แต่พวกเขากลับได้ข่าวร้ายไปแทน