เป็นไปตามคาด พึ่งสิ้นเสียงพูดของหลงเถิง ทันใดนั้นตระกูลเย่ จู่ๆก็มีร่างของชายวัยกลางคนก้าวออกมา แล้วกัดฟันพูดว่า“ตระกูลเย่ของเรา ไม่ใช่ใครหน้าไหนจะสามารถควบคุมได้ เย่ม่านทำให้นายท่านโกรธ และแย่งชิงตำแหน่ง ซึ่งมันเป็นสิ่งที่ขัดต่อกฎเกณฑ์อยู่แล้ว”
“อีกอย่าง ฉันต่างหากที่เป็นทายาทผู้สืบทอดตำแหน่งผู้นำตระกูลที่นายท่านเป็นคนแต่งตั้ง ถ้าไม่เป็นเพราะนังงูพิษอย่างเย่ม่าน ตำแหน่งผู้นำตระกูล จะเป็นของเธอได้ยังไง？”
“ในเมื่อเป็นแบบนี้ เย่ม่านมีสิทธิ์อะไรในการเป็นผู้นำตระกูลเย่？”
“พี่น้องตระกูลเย่ มีใครยินดีจะติดตามฉันเย่ชัง ก็ให้ลุกออกมา！”
เย่ชังเดินออกมาจากตระกูลเย่ แล้วตะโกนไปที่คนของตระกูลเย่เสียงดัง
เย่ม่านถูกลอบสังหาร ไม่รู้ว่าเป็นตายร้ายดีอย่างไร และเย่ชังก็เคยเป็นทายาทผู้สืบทอดของตระกูลเย่ ตอนนี้เขาได้ยกแขนขึ้นพลางตะโกนเรียกคน ร่างของแต่ละคน ค่อยๆก้าวออกมา
ภายในระยะเวลาสั้นๆประมาณสิบวินาที คนในตระกูลเย่ที่เดิมทีทรงอิทธิพลมาก กลับมีคนมากกว่าครึ่ง เดินไปอยู่ด้านหลังของเย่ชัง
แต่แล้วนี่ยังไม่จบ ยังมีคนจำนวนไม่น้อยที่ยังรอดูอยู่ในตอนแรก พอหลังจากที่เห็นคนจำนวนมากหันไปยืนข้างเดียวกับหยางเฉิน จึงไม่ลังเลอีกต่อไป ต่างพากันก้าวเดินออกมา
ไม่ถึงหนึ่งนาที ตระกูลเย่ที่มีคนนับร้อยในตอนแรก ตอนนี้ไปยืนข้างเดียวกับหยางเฉินทั้งหมด
พันธมิตรตระกูลที่มีเต็มเปี่ยมไปด้วยความมั่นใจในตอนแรก ตอนนี้พวกเขากลับแตกตื่น
โดยเฉพาะซุนซวี่ที่พึ่งหักหลังตระกูลหลินและตระกูลซ่ง ยิ่งรู้สึกตื่นตระหนกเข้าไปใหญ่
จากนิสัยของเขาแล้ว ออกจากอาณัติของหยางเฉินในตอนนี้เป็นสิ่งที่ถูกต้องที่สุด เพียงแต่ว่าเมื่อครู่เพื่อที่จะแสดงความจงรักภักดี จึงฆ่าหลินเทียนเจ๋อไป
ถึงตอนนี้เขาจะยืนข้างเดียวกับหลงเถิง หากหลงเถิงชนะ ตระกูลหลินที่ได้รับการหนุนหลังจากตระกูลหลงและตระกูลเถียน จะปล่อยตระกูลซุนไปได้อย่างไร？
เพียงแต่ว่า หยางเฉินที่สูญเสียตระกูลเย่ไป ยังจะสู้กับตระกูลหลงและตระกูลเถียนได้หรือไม่？
ซุนซวี่ภายในใจเต็มไปด้วยความสับสน และก็เต็มไปด้วยความขัดแย้ง
“ตระกูลหวงและตระกูลอวี๋เหวิน พวกคุณวางแผนจะต่อต้านผมต่อไปอีกไหม？”
จู่ๆหลงเถิงก็เปิดปากพูดอีกครั้ง สายตามีความเด็ดขาดขึ้นเล็กน้อย
หวงเจิ้งกับหวังเฉินเป็นผู้รับผิดชอบตระกูลชั่วคราว พวกเขาต่างกลัวจนหัวใจเต้นรัว
ข่าวลือของตระกูลหลง ทำให้พวกเขารู้สึกหวาดกลัวมาก และบนตัวของหลงเถิงก็มีความรู้สึกกดดันบางอย่างกระจายออกมา สิ่งนี้มันยิ่งทำให้พวกเขารู้สึกหวาดหวั่น
ซุนซวี่หัวใจเย็นวาบลงทันที หลงเถิงจึงทำได้เพียงถามตระกูลหวงและตระกูลอวี๋เหวิน ว่าจะปล่อยโอกาสการดึงตระกูลซุนเข้ามาร่วมด้วยใช่หรือไม่？
ยิ่งคิด ซุนซวี่ก็ยิ่งรู้สึกกลัวมากยิ่งขึ้น
เพียงแต่ ถ้าหากยืนข้างหยางเฉินต่อไป มีหวัง หยางเฉินจะต้องพ่ายแพ้ย่อยยับ
รอจนถึงเวลานั้น ตระกูลซุนอยากจะหนีออกจากหยางเฉิน คงจะเป็นไปได้ยาก
เฉินซิงไห่และกวนเจิ้งซานพวกเขา ตอนนี้รู้สึกได้ถึงความกดดันอันมหาศาล
หยางเฉินรู้สึกสนใจตระกูลหลงมากขึ้นเรื่อยๆ เขาไม่สนใจเรื่องของตระกูลใหญ่พวกนี้หรอก นอกจากว่าจะยั่วยุตัวเอง หรือมีความเกี่ยวข้องกับตน เขาถึงจะสอบถาม
สำหรับตระกูลหลงและตระกูลเถียน เขาไม่เคยทำความรู้จักมาก่อน
มาวันนี้ หลงเถิงปรากฏตัวขึ้น เพียงแค่ไม่กี่คำ ก็ทำให้ตระกูลหลงผู้มีชื่อเสียงแห่งแปดตระกูลแห่งเยี่ยนตู รู้สึกไปถึงความกดดัน
แม้แต่ตระกูลเย่ ยังเลือกที่จะหักหลัง
“ตาแก่ พูดพล่ามเยอะจริงๆ คิดว่าเราเป็นไก่อ่อนเหมือนเย่ชังรึไง？ฉันจะบอกอะไรให้นะ ตระกูลอวี๋เหวิน สาบานกับคุณหยางว่าก้าวไปด้วยกัน！”
ทันใดนั้นหวังเฉินก็ออกมาหนึ่งก้าว แล้วพูดด้วยท่าทีจองหอง
ในมุมมองของเขา แม้แต่ตำแหน่งทายาทสืบทอดตำแหน่งของตัวเอง ยังให้หยางเฉินได้ อวี๋เหวินเกาหยางให้ความสำคัญกับหยางเฉินมาก
ในเมื่อเป็นแบบนี้ เขายังต้องลังเลอะไรอยู่อีก？
สายตาทั้งคู่ของหลงเถิง มีความอาฆาตอันแรงกล้า“ในเมื่อเป็นแบบนี้ งั้นผมก็ขอประกาศว่า ตระกูลอวี๋เหวิน จะถูกถอนตัวออกจากแปดตระกูลแห่งเยี่ยนตู！”
เมื่อได้ยินดังนั้น ทุกคนจึงพากันตกตะลึง
พอเห็นต่างกัน ก็จะถอดชื่อของตระกูลอวี๋เหวินออกจากแปดตระกูลแห่งเยี่ยนตู？
“ตาแก่ แกเป็นใครให้？ถึงพูดว่าจะเตะตระกูลอวี๋เหวินออกน่ะ เตะกันง่ายๆขนาดนี้เลยหรอ？”
หวังเฉินไม่คิดว่ามันถูก จึงพูดอย่างติดตลกว่า“งั้นผมขอประกาศ ตระกูลหลงเถิงจะถูกเตะออกจากแปดตระกูลแห่งเยี่ยนตู！กิจการของตระกูลหลง ทั้งหมดตกเป็นของตระกูลอวี๋เหวิน และตาแก่คนนี้ สามารถใช้ความตายมาขอโทษเรื่องทั้งหมด”
ท่าทีของหวังเฉินจองหองมาก เขารู้ดีถึงความแข็งแกร่งของตระกูลหลง ภายใต้สถานการณ์เช่นนี้ การเชื่อฟังตระกูลหลง เป็นตัวเลือกที่ดีที่สุด
แต่ไม่รู้ว่าทำไม หยางเฉินที่ใบหน้านิ่งเรียบเฉย หวังเฉินมักรู้สึกว่า หยางเฉินจะไม่พ่ายแพ้
เพียงแต่ว่า พอหวังเฉินพูดออกไปเช่นนี้ ต่อมา ก็มีร่างของชายหนุ่ม เดินออกมาจากตระกูลอวี๋เหวิน
“หวังเฉิน แกคิดว่าแกเป็นใครห้ะ？มีสิทธิ์อะไรมาตัดสินใจแทนตระกูลอวี๋เหวินไม่ทราบ？”
ชายหนุ่มกล่าวด้วยสีหน้าเย็นชา
หวังเฉินยักคิ้วขึ้น“อวี๋เหวินปิง！แกเป็นสัมภเวสีรึไง！แกมีความคิดจะต่อกรกับฉัน ตั้งแต่เมื่อไรกัน？”
“ถ้าหากไม่ใช่เพราะแผนการวิธีต่ำๆของหยางเฉิน บีบบังคับให้พ่อของฉันยอมแพ้ แกจะได้เป็นผู้สืบทอดตำแหน่งของตระกูลอวี๋เหวินได้ยังไง？”
อวี๋เหวินปิงกัดฟันกรอดพูดว่า“ฉันจะบอกอะไรแกไว้นะ ถึงตอนนี้แกจะเป็นผู้สืบทอดตำแหน่งของตระกูลอวี๋เหวิน ในตระกูลอวี๋เหวิน ไม่มีใครยอมรับแกหรอกนะ！”
“เพราะว่า แกมันก็เหมือนกับหยางเฉินนั่นแหละ เป็นแค่ลูกนอกสมรสของตระกูลอวี๋เหวินเท่านั้นแหละ！”
“เป็นแค่ลูกที่ถูกทอดทิ้งคนหนึ่ง คิดอยากจะแย่งชิงตำแหน่งผู้สืบทอดที่เป็นตัวจริงเสียงอย่างฉันงั้นหรอ？แกคู่ควรหรอห้ะ？”
พูดจบ อวี๋เหวินปิงโบกมือ แล้วตะคอกใส่คนของตระกูลอวี๋เหวิน“ตระกูลอวี๋เหวินทุกคนฟังคำสั่ง นับจากวันนี้ไป หวังเฉินจะไม่ใช่ทายาทผู้สืบทอดอีกต่อไป และฉันอวี๋เหวินปิง จะเป็นทายาทผู้สืบทอดหนึ่งเดียวของตระกูลอวี๋เหวิน！”
“ไปกับผมกันเถอะ！”
เมื่อสิ้นเสียง นอกจากฝ่ายของหวังเฉิน คนอื่นๆ ติดตามอวี๋เหวินปิงไปยังฝ่ายของหลงเถิงทั้งหมด
ฝ่ายของหวังเฉิน สีหน้าแย่มากๆ
“อวี๋เหวินปิง เจ้าบ้านยังไม่ตาย คุณก็แทบทนรอไม่ไหวในการรับตำแหน่งของตระกูลอวี๋เหวิน？”
หวังเฉินหรี่ตาแล้วพูดว่า“แกไม่กลัวว่า รอเจ้าบ้านตื่นขึ้น แกจะทำยังไง？”
อวี๋เหวินปิงหัวเราะอย่างเย้ยหยัน“อย่าพูดพล่ามนะ ฉันแค่ช่วยพ่อฉันดูแลตระกูลอวี๋เหวินชั่วคราวเท่านั้น แกมันก็แค่ลูกนอกสมรส ไม่สามารถเป็นตัวแทนของตระกูลอวี๋เหวินได้หรอกนะ”
“ดี！ดีมาก！”
หวังเฉินหัวเราะขึ้นมาด้วยความเดือดดาล“ฉันอยากจะเห็นจริงๆ รอเจ้าบ้านตื่นแล้ว แกจะอธิบายยังไง？”
“แกภาวนาไปเถอะ สามารถผ่านอุปสรรคในครั้งนี้ไปพร้อมกับหยางเฉิน ค่อยว่ากัน！”อวี๋เหวินปิงกล่าวอย่าง
หยางเฉินหรี่ตาลง มองไปที่อวี๋เหวินแล้วพูดว่า“ดูท่า บทเรียนครั้งก่อนที่ให้กับคุณ จะเบาไปนะ！”
เดิมทีหยางเฉินไม่อยากพูดอะไรมาก แต่ตอนนี้อวี๋เหวินปิงกระโดดออกมา แตะต้องฟางเส้นสุดท้ายของเขา
ตอนนั้น อวี๋เหวินปิงเป็นปริปักษ์กับตนเอง กระทั่งใช้ผลประโยชน์ของเศรษฐีในเมืองเจียงโจวและเจียงผิงมาต่อกรกับตน
ถ้าหากไม่ใช่เพราะอวี๋เหวินเกาหยางอ้อนวอนขอร้อง อวี๋เหวินปิงกลายเป็นศพไปนานแล้ว
เมื่อได้ยินคำพูดของหยางเฉิน อวี๋เหวินปิงก็อดที่จะรู้สึกขนลุกไม่ได้ แต่เมื่อคิดถึงเบื้องหลังของตระกูลหลง เขาก็ปล่อยวางอีกครั้ง
“หยางเฉิน คุณอย่าพูดพล่ามอีกเลย ถ้าเก่งจริง ก็ทำให้ผมตายเสียตอนนี้！”อวี๋เหวินปิงกัดฟันพูด
หยางเฉินมองไปที่เขาอย่างลึกซึ้ง แล้วไม่ได้พูดอะไรอีก
“ตระกูลหวงล่ะ？”
หลงเถิงหรี่ตามองคนของตระกูลหวง
