ในช่วงเวลาเช้า เมืองเจียงซีนั้นค่อนข้างเงียบสงบ
ทว่าบรรยากาศแห่งความวุ่นวายและโกลาหลกลับซ่อนตัวอยู่ในความเงียบสงบนั้น
ตระกูลซื่อและตระกูลจงได้หายไปภายในชั่วข้ามคืน โดยไม่เหลือแม้แต่คราบเลือดหรือซากศพ สมาชิกทั้งหมดของทั้ง 2 ตระกูลนั้นหายตัวไป
ข่าวนี้ค่อย ๆ แพร่กระจายไปยังกลุ่มคนชั้นสูงของเมืองเจียงซี ทำให้พวกเขาถึงกับตกอยู่ในภวังค์และติดอยู่ในห้วงความคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้เลยทีเดียว!
เหล่าสมาชิกชั้นสูงเกือบทุกคน พยายามคาดเดาเกี่ยวกับความลึกลับของเรื่องนี้!
นั่นเป็นผลให้ทั้งเมืองเต็มไปด้วยการซุบซิบและข่าวลือต่าง ๆ
อย่างไรก็ตาม มันก็ไม่เกี่ยวกับตัวของเย่เฟิง
เขานั่งอยู่ข้าง ๆ เตียง ขณะกำลังเฝ้ามองอันซีอย่างสงบ
อันซียังคงหลับอยู่ ดวงตาคู่งามของอันซียังคงปิดสนิท ร่างกายของเธอเย็นเฉียบไปถึงแกนกระดูก เธอนั้นเหมือนสาวงามที่แสนจะเยือกเย็น ความงามของเธอนั้นช่างสวยจนน่าจับใจ
‘อาการบาดเจ็บของอันซีกำลังฟื้นตัวอย่างช้า ๆ ! แต่เธอยังต้องใช้เวลาอีกสักพักกว่าจะตื่นขึ้นมา!’
สีหน้าของเย่เฟิงเคร่งขรึม ขณะที่ดวงตาจับจ้องไปที่เธอ
กายาเหมันต์อัศจรรย์นั้นเป็น 1 ใน 10 อันดับ ร่างกายที่ไม่มีใครเทียบได้ในจักรวาล แต่มันนั้นยากมากสำหรับการที่จะปลุกพลังของมันขึ้นมา
เย่เฟิงรู้ว่ายิ่งอันซีนอนหลับไปนานเท่าไหร่ เธอก็จะยิ่งได้รับประโยชน์มากขึ้นเท่านั้น
จากนั้นเย่เฟิงค่อย ๆ ผละออกจากข้างเตียงของอันซี ลุกขึ้นยืนแล้วเดินออกนอกประตูไป โดยปล่อยให้กลุ่มความมืดนั้นคอยดูแลอันซีแทนตัวเขา
เย่เฟิงเดินไปที่ยังย่านดาวน์ทาวน์ของเมืองเจียงซี ซึ่งมันเต็มไปด้วยฝูงชนและยวดยานพาหนะ!
เขารู้สึกสงบมากขึ้น ระหว่างทางที่เดินไปข้างหน้าเรื่อย ๆ อย่างไม่รีบร้อน
ขณะที่เขากำลังเดินผ่านซอยแห่งหนึ่งอยู่นั้น เขาก็ได้ยินเสียงก่นด่าที่โหวกเหวกโวยวายดังออกมา
เย่เฟิงหันไปมอง เขาเห็นเด็กหนุ่มในชุดแบบทางตะวันตกและสวมรองเท้าหนัง กำลังทุบตีขอทานหนุ่มกับขอทานชราด้วยความโมโห
“ไอ้เวร! แกกล้ามาทำให้เสื้อผ้าฉันสกปรกได้ยังไง! ไปตายซะ! ไปตายซะ!”
ด้วยท่าทางที่ดูโมโห เด็กหนุ่มในชุดแบบทางตะวันตกและสวมรองเท้าหนัง เตะเข้าไปที่ศีรษะของขอทานชราจนเลือดไหลซึมออกมา
เด็กหนุ่มคนนั้นค่อย ๆ เดินเข้าหาขอทานชราอีกครั้ง ขอทานหนุ่มจึงร้องครวญคราง ขณะที่เขารีบคร่อมร่างของขอทานชราไว้ในทันที “อย่าทำร้ายปู่ของผม! อย่าทำร้ายปู่ของผมเลยนะครับ!”
ขอทานหนุ่ม ร้องขอความเมตตาด้วย สภาพน้ำตานองหน้าว่า “ได้โปรดยกโทษให้พวกเราด้วย! ปู่ของผมไม่ได้ตั้งใจจะทำให้เสื้อผ้าของคุณสกปรก!”
“ไม่ได้ตั้งใจอย่างนั้นเหรอ”
เด็กหนุ่มชี้ไปที่จุดสกปรกบนเสื้อผ้าของเขา ขณะที่เขาบ่นพร้อมกับขมวดคิ้ว “นี่มันคือเวอร์ซาเชเลยนะ! มีราคาตั้งเกือบ 10,000 หยวน! แต่ตอนนี้มันสกปรก ฉันใส่มันไม่ได้อีกแล้ว!”
เด็กหนุ่มพูดเหยียดหยามมากขึ้นเรื่อย ๆ
“ฮึ! ก็ได้ ฉันจะไม่ทำร้ายปู่ของแก แต่ฉันจะทำร้ายแกแทนแล้วกัน!”
หลังจากพูดจบเด็กหนุ่มก็เริ่มทุบตีขอทานหนุ่มคนนั้นอย่างแรงด้วยความเกลียดชังอย่างสุดซึ้ง!
ไม่ช้าขอทานหนุ่มก็มีใบหน้าบวมเจ่อ จมูกและเปลือกตาของเขาเริ่มมีเลือดไหลซึมออกมา
ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความตื่นตระหนกและสิ้นหวัง
ทว่าเด็กหนุ่มคนนั้นไม่ได้แสดงความเมตตาอะไรต่อเขาแม้สักนิด!
เหตุการณ์นี้ทำเอาคนที่เดินผ่านไปมาต่างส่ายหัวครั้งแล้วครั้งเล่า หลายคนอยากที่จะเข้าไปหยุดการกระทำนั่น แต่เห็นท่าทางที่เกรี้ยวกราดของเด็กหนุ่ม แต่ละคนก็ต่างลังเลใจ
เย่เฟิงยังคงยืนอยู่ตรงนั้นขณะเฝ้ามองดูอยู่เงียบ ๆ
ฉากนี้ทำให้เขานึกถึงตัวเองในวัยเด็ก
เขาเกิดในดวงดาวที่ป่าเถื่อน ถูกทอดทิ้งโดยพ่อแม่ของเขา เขาต้องเร่ร่อนไปตามถนนและตะเกียกตะกายหาอาหารราวกับสุนัขจรจัดตั้งแต่ยังเด็ก ๆ
เขาถูกทำร้ายจนช้ำไปทั้งตัวหลายต่อหลายครั้ง!
เขาโดนซ้อมจนเกือบตายหลายต่อหลายหน!
อย่างไรก็ตาม เขานั้นรู้กฎของป่าดี!
ในโลกแห่งนั้น ไม่มีคนที่จะมาคอยช่วยชีวิต คนที่มีหมัดและกำปั้นที่ทรงพลังที่สุดถึงจะได้เป็นหัวหน้า!
ดังนั้นเขาจึงเริ่มโจมตีพวกศัตรูของเขา ด้วยหมัดที่ไม่ค่อยจะแข็งแกร่งของเขาครั้งแล้วครั้งเล่า!
เมื่อหมัดของเขาหัก เขาจะยังคงฟาดฟันด้วยข้อศอกต่อไป!
เมื่อข้อศอกของเขาแตก เขาจะใช้ฟันกัดพวกมัน!
เมื่อเขาฟันหัก เขาก็จะกระแทกพวกมันด้วยหัวของเขา!
ในตอนนั้น เย่เฟิงมักจะคลั่งและโหดเหี้ยมอยู่เสมอ
เขาเข้าต่อสู้กับศัตรูของเขา ไม่ว่าพวกมันจะแข็งแกร่งและโหดร้ายมากแค่ไหนก็ตาม!
จนกว่าตัวเขาจะต้องตาย เขาจะต่อสู้แม้จะเหลือแค่เลือดหยดสุดท้าย!
หลังจากนั้นทุกคนก็เริ่มค่อย ๆ หวาดกลัวต่อเขา!
พวกคนเร่รอนพยายามอยู่ห่างจากเขา สุนัขจรจัดยังต้องวิ่งหนีจากทางที่เขาจะเดิน!
เขากลายเป็นราชาผู้โหดร้ายที่อายุน้อยที่สุดบนท้องถนน!
ในขณะนั้นขอทานหนุ่มทำให้เย่เฟิงได้นึกถึงเรื่องของตัวเขาเอง
อย่างไรก็ตาม แม้ว่าขอทานหนุ่มจะถูกทุบตี แต่เย่เฟิงก็ไม่ได้ช่วยเหลือเขา เพราะเขารู้ดีว่าวันหนึ่งขอทานหนุ่มก็จะต้องเจอกับเหตุการณ์เดียวกันนี้ แม้ว่าเขาจะรอดจากครั้งนี้ไปก็ตาม
เพราะถ้าเขาขี้ขลาด เขาก็จะต้องตายไม่ช้าก็เร็ว!
แต่ถ้าเขากล้าหาญ เขาก็จะกลายเป็นคนที่เข้มแข็ง!
เย่เฟิงเฝ้ามองเขาด้วยสายตาที่ห่างเหิน
ผัวะ!
แครก!
ด้วยการชกอีกครั้ง แขนของขอทานหนุ่มก็หัก
เขาตัวสั่นไปทั้งตัวด้วยความเจ็บปวด ขอทานหนุ่มเริ่มเหงื่อไหลออกมาอย่างหนัก
เลือดและน้ำตาของเขาที่ชโลมกาย มันช่างดูน่าสงสารอย่างมาก
“หึหึ! ไอ้เปี๊ยกคนหนึ่งกับไอ้แก่อีกคน มันทำให้ฉันสนุกมากที่ได้ต่อยพวกแกวันนี้!”
เด็กหนุ่มปล่อยพลังฉีที่รุนแรงของเขา ขณะที่เขาตั้งใจจะเข้าไปต่อยขอทานชรา!
เมื่อมองดูเด็กหนุ่มที่กำลังจะโจมตี ขอทานหนุ่มก็หน้าซีดเผือดจากความกลัว!
“ไม่นะ! อย่าทำร้ายปู่ของผม!”
ดวงตาของขอทานหนุ่มมีประกายความโกรธอย่างมาก ขณะที่เขาชกไปที่หน้าของเด็กหนุ่มอย่างรุนแรง
ผัวะ!
เด็กหนุ่มไม่คิดมาก่อนว่า ขอทานหนุ่มจะกล้าตอบโต้เขาแบบนี้
ใบหน้าของเขานั้นบวมแดง
“แม่ง! ไอ้เวร แกกล้าต่อยฉันงั้นเหรอ!”
เด็กหนุ่มโกรธมาก เขาชกกลับไปที่ขอทานหนุ่มด้วยความโมโห!
ขอทานหนุ่มรู้สึกหมดหวัง!
เขาหลับตาลง ใบหน้าเล็ก ๆ ที่เปื้อนเลือดของเขาเริ่มซีดมากขึ้นเรื่อย ๆ
ผัวะ!
เมื่อได้ยินเสียงนั่นอีกครั้ง ขอทานหนุ่มก็ตัวสั่นทันที แต่เขากลับพบว่าเขาไม่รู้สึกถึงความเจ็บปวดใด ๆ บนร่างกายของเขา
‘อะไรกัน…นี่มันเกิดอะไรขึ้น ?’
ขอทานหนุ่มลืมตา อ้าปากกว้างด้วยความตกใจ!
ร่างบางของคนอีกคนปรากฏอยู่ตรงหน้าเขา
เด็กหนุ่มคนนั้นถูกส่งกระเด็นไปไกล 3-4 เมตรด้วยการเตะเพียงครั้งเดียว!
“เอ่อ…”
ขอทานหนุ่มตัวแข็งทื่อ
เด็กหนุ่มคนนั้นก็ตกตะลึงเช่นกัน
หมัดของเด็กหนุ่มอยู่ห่างจากขอทานหนุ่มเพียงแค่ 1 เซนติเมตรเท่านั้น แต่ทันใดนั้นเขาก็เห็นเด็กผู้ชายตัวผอมอยู่ ๆ ปรากฏอยู่ตรงหน้าเขาเหมือนกับปีศาจที่สามารถเคลื่อนที่ด้วยความเร็วสูงอย่างไม่น่าเชื่อ
เท้าของชายแปลกหน้าคนนั้น กระแทกเข้าที่ปลายแขนของเขาและทำให้เขาลอยไปไกล 3 – 4 เมตร!
เด็กหนุ่มตกใจเพราะพลังและความแข็งแกร่งเช่นนี้
“ดี! ไอ้สารเลว แกกล้าจะสู้เพื่อขอทาน! ดีมาก! งั้นมาดูกันว่าใครเป็นใคร!”
เขากล่าวด้วยท่าทางที่โหดร้ายและความเกลียดชังที่ฉายชัดในแววตาของเขา แต่ถึงกระนั้นเด็กหนุ่มนั่นก็รู้ตัวเองดีกว่าเขาคงไม่สามารถเอาชนะเย่เฟิงได้ เพราะหลังจากเขาพูดจบ ก็รีบหนีไปอย่างรีบร้อน
เย่เฟิงไม่ได้สนใจเด็กหนุ่มนั่นเลย เขามองตรงเข้าไปในดวงตาของขอทานหนุ่มและพูดว่า “จำไว้ ถ้ามีใครมาทำร้ายนาย ให้นายต่อสู้เขากลับ!”
“ถ้าใครคนหนึ่งทำร้ายนาย ก็จงสู้กับเขากลับไป! ถ้าคน 10 คนจะทำร้ายนาย ก็จงพยายามจัดการพวกมันให้ได้ทั้งหมด!”
“จงต่อสู้กับพวกมัน จนกว่าพวกมันจะหวาดกลัว พ่ายแพ้หรือไม่ก็ตายไป แล้วพวกมันจะไม่กล้ามารังแกนายอีกต่อไป!”
