ตอนที่108
ฝุ่นควันจากการกระหน่ำยิงหมดไป สิ่งที่อยู่ในควันก็ปรากฏขึ้นมาอย่างชัดเจน
หุ่นยนต์สีแดงและทองยืนอยู่ตระหง่าแบบไม่เป็นอะไรสักอย่าง
ทันใดนั้นหุ่นยนต์นี้ก็เริ่มเคลื่อนไหว พุ่งเข้ามาเสยคางเหล่าโจรจนปลิวขึ้นมาฟ้า หลังจากนั้นก็หันไปต่อยอีกคนจนปลิวกระเด็นติดซากกําแพง
หลังจากนั้นโทนี่ก็พูดกับจาวิสขึ้นมาว่า “เปิดใช้อุปกรณ์การบิน”
ทันใดนั้นโทนี่ก็ยกมือขึ้นมาเล็งที่เหล่าโจรและยิงไอพ่นที่ ใช้บินออกมาอย่างรุณแรงจน โจรที่ถูกยิงปลิวกระเด็น ออกไปไกลตายในทันที
สําหรับโทนี่ที่ปฏิญานตนไว้แล้วว่าจะไม่สร้างอาวุธ ซึ่งนี่ก็ไม่ถือว่าเป็นอาวุธ มันเป็นแค่เพียงอุปกรณ์ที่ช่วยทรงตัวในการบินเท่านั้น
แต่ก็อย่างว่า เขาบอกว่าจะไม่สร้างให้คนอื่น แต่สําหรับตัวเขาเองนั้นไม่มีผล
โทนี่หันไปมองโจรที่เหลือ และเปิดใช้ปืนขนาดเล็กที่โผล่มาจากหัวไหล่ของเขา ล็อคเป้า และยิ่งปิดชีพอย่างรวดเร็ว
เหล่าตัวประกันที่นั่งอยู่อย่างน่าสงสารก็ตะลึงกับเรื่องที่เกิดขึ้นอย่างมาก ทุกคนจ้องมองโทนี่ด้วยความรู้สึกที่ปลอดภัย
เด็กชายที่หลุดพ้นจากเหล่าโจรแล้วก็รีบวิ่งไปหาพ่อทันที
หลังจากนั้นโทนี่ที่มีระบบตรวจจับความร้อน เขาสามารถมองทะลุสิ่งต่างๆได้ เขาเดินไปตรงกําแพงและต่อยเป็นรูกว้างทันที
และกระชากตัวหัวหน้าโจรออกมาโยนให้กับชาวบ้านที่เป็นตัวประกันและพูดขึ้นว่า “เขาเป็นของพวกคุณ”
หลังจากนั้นโทนี่ก็เดินไปหาชายคนนึง
การกระทําเช่นนี้ของโทนี่ที่มาช่วยคนอื่น มีจุดประสงค์หลักอยู่สองข้อคือ มายืนยันว่าด็อกเตอร์ยินเซนยังไม่ตายและมาเพื่อทําลายอาวุธของเขาที่ทํามาจากสตาร์คอินดัสทรี
เมื่อเดินมาถึงชายคนนี้ ก็อยู่ในสภาพที่นอนจมกองเลือด
แน่นอนว่าชายคนนี้คือยินเซน
โทนี่กัดฟันอย่างโมโหที่เขามาช้าเกินไป
“ผมขอโทษ ผมมาไม่ทัน ผมควรจะมาจัดการกับโจรพวกนี้ให้ไวกว่านี้”
“มันเป็นความผิดพลาดที่แก้ไขไม่ได้จริงๆ”
โทนี่พูดอย่างเศร้าสร้อยและฝังศพให้แก่ยินเซน
เมื่อฝังเสร็จแล้วเขาก็ยืนพูดต่อหน้าศพยินเซนว่า “มันไม่จําเป็นต้องมีใครมาตายเพราะเรื่องแบบนี้อีก มันจะต้องหมดสิ้น!”
หลังจากนั้นโทนี่ก็บินขึ้นไปอย่างรวดเร็วเพื่อล้างแค้นกลุ่มโจรพวกนี้ให้หมดสิ้น
โทนี่บินมาหยุดกลางท้องฟ้า หลังจากนั้นก็มองอาวุธทุกอย่างที่เป็นของสตาร์คอินดัสทรี่ และกระหน่ำยิงมิสไซส์ที่หัวไหล่ใส่อาวุธพวกนั้นเพื่อทําลายทันที
เสียงระเบิดดังกึกก้องไปทั่ว คลังแสงของกลุ่มโจรพวกนี้กลายเป็นทะเลเพลิง
“ยินเซน ขอให้คนจากไปอย่างสงบ”
หลังจากนั้นโทนี่ก็หันหลังบินกลับอย่างโศกเศร้า
