ตอนที่17 ลอวน่าโชว์พลังพิเศษ
“กระ..กระจกกันกระสุน?”
นี่เป็นข่าวใหม่สำหรับลี หลังจากที่หยิบโทสับขึ้นมาเช็คราคากระจกกันกระสุนดู พบว่าทั้งร้านที่เปลี่ยนใหม่นั้นอย่างน้อยก็ 1แสนดอลล่า!
“หัวหน้า มีปัญหาอะไรรึเปล่า?”
ลอวน่าต้องถามซ้ำอีกครั้งเพราะลีเป็นคนบอกให้เธอดูแลเรื่องนี้ทั้งหมด “กระจกนี่แพงหรอ?”
“ใช่ แพงมากด้วย! แม้ว่าจะดูแบบที่ถูกสุดก็ยังราคาตารางเมตรละ100กว่าดอล!”
เมื่อลีพูดเสร็จ ลอวน่าก็ถึงกับอ้าปากค้าง แต่ลีก็รีบอธิบายต่อทันที “ไม่ต้องห่วงไปหรอก ของพวกนี้จอยส่งมาให้หน่ะ ผมเองไม่ได้ตกใจเรื่องราคาหรอก แต่ตะลึงนิดหน่อยหน่ะ!”
หลังจากนั้นลีก็มองดูข้างหลังร้าน “แล้วคอลลีนกับปีเตอร์หล่ะ?”
ลอวน่าถอนหายใจและตอบกลับ “อาจารย์กลับไปที่ยืม ส่วนปีเตอร์ไปโรงเรียน เขาบอกว่าจะมาอีกทีตอนช่วงกะเย็น หัวหน้า..คืนนี้เราเปิดร้านรึเปล่า?”
ลีพยักหน้า “ใช่ เปิด งั้นตอนนี้เธอไปพักก่อนก็ได้ ตอนเที่ยงลูกค้าไม่เยอะมากนัก ผมจัดการเองได้ แล้วก็ไปบอกคอลลีนด้วยทั้งเรื่องเปิดร้านและบอกเธอไม่ต้องมาสอนผมบ่อยๆด้วย”
“ได้เลย เดียวบอกให้นะ”
ลอวน่าตกลงทันทีหลังจากนั้นก็ถามลีอีกครั้ง “หัวหน้า หัวหน้าไม่ได้โกรธอาจารย์ใช่มั้ย? ที่อาจารย์ทำไปไม่ใช่แค่เพราะเป็นห่วงหนูแต่เป็นห่วงหัวหน้าด้วยนะ…”
“โอ้ เธอทำให้ผมเป็นบ้า” ลีขำ “ดูเหมือนว่าเธอเองก็เคารพคอลลีนมาเลยนะ”
“อาจารย์เป็นคนที่ดีที่สุดแล้ว หลายๆคนก็เคารพอาจารย์ ทั้งช่วยสั่งสอน ช่วยค่านู้นค่านี่ที่จำเป็น สำหรับพวกเราหน่ะเธอไม่ใช่แค่อาจารย์แต่เป็นนางฟ้า”
นางฟ้า?
ทันใดนั้นสีหน้าของลีก็เปลี่ยนไป เพราะลอวน่าเองก็ไม่รู้ว่าเด็กกำพร้าที่เธอรับไปฝึกฝนให้ฟรีนั้นในตอนท้ายจะไปร่วมกับองค์กรร้าย
“หัวหน้า?!”
ลอวน่าเรียกสติลีกลับมา “คิดว่าหนูพูดผิดหรอ?”
‘เธอไม่รู้หรอกว่าเธอผิดอะไร’ ลีคิดในใจและไม่พูดอะไร ถ้าหากคอลลีนรู้เรื่องนี้เธอคงต้องใจสลายแน่ๆ ดังนั้นในตอนนี้ลีควรเก็บเรื่องนี้ไว้ก่อน ไว้ให้เวลามันบอกความจริงทุกอย่างเอง
ในตอนนี้ลียังอ่อนแออยู่มาก เป็นไปไม่ได้เลยที่จะสู้กับองค์กรเดอะแฮน “ลอวน่า ถ้าเธอว่างก็ช่วยอยู่ที่นี่สักพักนะ ผมมีอะไรจะบอก”
“ว่างค่ะ”
เมื่อได้ยินลอวน่าตอบตกลง ลีก็เดินไปล็อคร้านทันที และชี้ไปยังโต๊ะในสุดพร้อมกับพูดว่า “ไปนั่งคุยกันตรงนั้นป่ะ”
ทั้งสองก็มานั่งที่โต๊ะเพื่อพูดคุยกันทันที
ลีพยายามที่จะขึ้นหัวเรื่องดีๆ “ผมของเธอ ไปย้อมดำมานานเท่าไหร่แล้ว? โคนผมสีเขียวก็สวยดีนะเข้ากับสีของดวงตาเธอดี!”
ลอวน่าพยายามที่จะอธิบาย “หัวหน้า หนู..”
ลีโบกมือขัดจังหวะลอวน่า “ผมรู้ว่าเธอหน่ะคือมนุษย์กลายพันธุ์ คอลลีนบอกไว้ตั้งแต่วันที่เธอมาที่นี่แล้ว”
“…”
ลอวน่าตกใจมากที่ได้ยินแบบนี้ ความลับสุดยอดของเธอถูกเปิดเผย! เสียงหัวใจเธอดังขึ้นและรัวขึ้น บรรยากาศรอบๆอึมครึม เสียงกระดิ่งหน้าร้านเริ่มสั่น
ลีหันไปมองรอบๆก็พบว่าโลหะต่างๆในร้านเริ่มสั่นคลอน
“ลอวน่า!!”
ลีเรียกชื่อของเธอพร้อมกับพูดอย่างนิ่มนวล “ถ้าเธอทำร้านพัง ผมจะไม่ช่วยเก็บนะ!”
ทันใดนั้นทุกอย่างก็หยุดนิ่งเหมือนปกติทันที
“นั่นแหละ ดีมาก!”
ลียิ้มอ่อนๆ แล้วพูดว่า “ความจริงผมเก็บเรื่องพวกนี้ไว้เพราะไม่อยากให้ คุณโกรธ แต่ถ้าหากทำของอะไรเสียหายจะหักจากเงินเดือนนะ!”
จนในที่สุดลอวน่าก็ยิ้มพร้อมกับพูดขึ้นว่า “หัวหน้า หนูเองก็อยากรู้ …. หัวหน้าเป็นมนุษย์กลายพันธุ์เหมือนกันรึเปล่า? อาหารกังฟูที่หัวหน้าทำนั่น เป็นพลังของกลายพันธุ์รึเปล่า?”
“เดาผิดนะ หัวหน้าเป็นคนธรรมดานี่แหละ” ลียิ้มอย่างมีเล่ห์เหลี่ยม “ผมเองก็หวังว่าอยากมีพลังแบบนั้นนะ หวังมาตั้งแต่เด็กแล้ว แต่สุดท้ายมันก็ไม่มี เสียดายจริงๆ”
เมื่อลอวน่าได้ยินแบบนั้นก็รู้สึกได้เลยว่าลีขี้โม้
“ทำไมหล่ะ?” ลีถาม “คิดว่าคนที่จัดการกับอันธพาลได้ต้องเป็นมนุษย์กลายพันธุ์งั้นหรอ?”
“ก็มันน่าจะใช่นิหน่า…!” ลอวน่าเห็นด้วยกับลีและเปลี่ยนเรื่องทันที “แต่ว่านะหัวหน้า ไม่คิดเลยว่าหัวหน้าจะใจกว้างขนาดนี้ ที่เปิดใจรับหนูเข้ามา! แม้ว่าจะรู้ความจริงก็ตาม”
‘ใครบอกกันล่ะว่าใจกว้าง ทุกวันนี้ก็กังวลตลอดว่าเธอจะระเบิดพลังออกมาเมื่อไหร่!’ ลีคิดในใจ และยิ้มตอบกลับทันที “ก็แค่รู้สึกมั่นใจว่าถ้าหากเธอใช้พลังอีก ตัวผมเองก็น่าจะรับมือไหว!”
“หึ!” ลอวน่าชักจะอยากรู้จักลีมากขึ้นในตอนนี้ “ไม่อยากจะเชื่อเลย! มันมาส้ะง่ายเลยนะ!!”
